เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 7 ขับไล่
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-20 10:23:03บทที่ 7 ขับไล่
ห้องรับรอง
เจียวเหมยยืนอยู่ริมหน้าต่างสายตาจ้องมองไปด้านนอกอย่างเหม่อลอย เรือนที่นางอยู่มาตั้งแต่เด็กไม่คิดเลยว่าวันนี้ที่แห่งนี้จะเป็นของผู้อื่น ตอนนี้นางได้กลับมาแล้วภาพความทรงจำที่นางกับท่านพ่อเคยใช้เวลาอยู่ด้วยกันไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้มเสียงหัวเราะ ใบหน้าของท่านพ่อที่ยืนส่งยิ้มให้นางยังคงตราตรึงใจเสมอ นางกลับมาครั้งนี้จะทวงคืนทุกอย่างกลับคืนมาให้ได้ไม่อย่างนั้นนางมิอาจจะนอนตายตาหลับได้
ครั้นนั้นเสียงประตูถูกเปิดเข้ามา เสียงที่คุ้นเคยได้เอ่ยขึ้นมาทันทีที่เท้าก้าวเข้ามาด้านในเพียงหนึ่งข้างเท่านั้น
"เจ้าฟื้นแล้วก็ออกไปจากเรือนของข้าได้แล้วแม้ว่าสามีข้าจะใจดีแต่ข้าไม่ อีกอย่างตอนนี้เจ้าเดินเหินได้คงไม่ได้รับบาดเจ็บมากมายอันใด เป็นบุตรสาวเรือนใดข้าจะให้บ่าวไปส่งเจ้าเอง"
“ฮูหยินข้ายังรู้สึกเจ็บแผลอยู่เลยเจ้าค่ะ อีกอย่างเมื่อเช้านี้ท่านใต้เท้าบอกให้ข้ารักษาตัวอยู่ที่นี่จนกว่าจะหายเจ้าค่ะ ข้าเป็นหนี้บุญคุณท่านใต้เท้าหากจะจากที่นี่ไปอย่างไรต้องร่ำลาผู้มีพระคุณเสียก่อน"
“นี่เจ้าไม่รู้ความหรือไง ไม่ว่าข้าหรือแม้แต่ท่านใต้เท้าก็เสมือนคนคนเดียวกันออกไปจากที่นี่ก่อนที่ข้าจะขับไล่เจ้าออกไป ได้รับบาดเจ็บเพียงเท่านี้ทำมาเป็นสำออยอย่างนั้นหรือ? หรือว่าเจ้ามีเจตนาที่จะเข้ามายั่วยวนท่านพี่ของข้ากัน สตรีเช่นเจ้าช่างไร้ยางอาย” เยว่เผิงต่อว่าเจียวเหมยนางเห็นใบหน้าของสตีรีที่สามีช่วยมาอย่างเต็มใบหน้า นางงดงามไม่น้อยอีกทั่งยังดูสวยงามมากกว่านางเสียอีก นางจะไม่ยอมให้สตรีนางนี้อยู่ที่นี่ต่อ
เจียวเหมยแสยะยิ้มเดินเข้ามาใกล้พรางกระซิบข้างหูของเยว่เผิง
“ฮูหยินกลัวอันใดกันเจ้าคะ หากท่านใต้เท้ารักเพียงท่านต่อให้สตรีใบหน้างดงามก็ไม่สามารถยั่วยวนเขาได้ หรือว่าท่านไม่มั่นใจในความรักที่ท่านใต้เท้ามอบให้ท่านกัน หรือว่าท่านเคยแย่งผู้อื่นมาแล้วกลัวจะถูกแย่งคืนอย่างนั้นหรือ? เมื่อเช้านี้ท่านใต้เท้าเข้ามาปลอบใจข้า ร่างกายของท่านช่างบึกบึนอกของท่านช่างกว้างใหญ่ เพียงข้าซบลงอกช่างรู้สึกอบอุ่นความกลัวได้หายไปจนหมด หรือว่ายามนี้ข้าจะมีใจให้ท่านใต้เท้าที่หล่อเหลาแถมยังมีจิตใจเมตตาอย่างนี้กันนะ!” เจียวเหมยเอ่ยวาจายั่วยุให้เยว่เผิงโมโห ก่อนจะขยับกายเดินถอยหลังออกมา ครั้นนั้นใบหน้าของเยว่เผิงแดงก่ำดวงตาแข็งกร้าว ร่างกายสั่นเทาด้วยความโกรธ
“นี่เจ้า!!! ที่แท้เจ้าก็ตั้งใจเข้ามาที่นี่เพื่อยั่วยวนท่านพี่ของข้าอย่างนั้นหรือ ไม่มีทางที่ข้าจะให้เจ้าเข้ามาอยู่ที่นี่ช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง” เยว์เผิงยกมือขึ้นเพื่อที่จะตบหน้าของเจียวเหมย ยามนั้นเองที่หยางตงฉวนกลับมาจากด้านนอกพอดี ทำให้เขาเห็นว่าฮูหยินของตนกำลังลงไม้ลงมือกับสตรีอีกนาง
"หยุดนะ!! ฮูหยินเจ้าจะทำอันใด" หยางตงฉวนรีบย่างเท้าเดินเข้ามาจับข้อมือของเยว่เผิงเอาไว้ก่อนจะถลึงตาใส่นางอย่างโมโหพร้อมขึ้นเสียงถาม ใบหน้าของเยว่เผิงพลันเปลี่ยนสี
"ท่านพี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่หรือเจ้าคะ ข้ามิได้ทำอันใดเสียหน่อยเพียงแค่มาเยี่ยมดูอาการของนางเท่านั้นเองเจ้าค่ะ " เยว่เผิงยิ้มเจือน ๆ รีบหาข้อแก้ตัวทันที แต่มีหรือที่เจียวเหมยจะยอมนางรีบถลาเข้ามาใกล้จับแขนของหยางตงฉวนแน่น
"ทะ...ท่านใต้เท้าฮูหยินของท่านขับไล่ข้า มิหนำซ้ำยังจะใช้กำลังกับข้าด้วย เพียงเท่านี้ข้าเจ็บช้ำร่างกายมากพอแล้วแต่เหตุใดฮูหยินถึงได้ไร้น้ำใจเช่นนี้ด้วย " เจียวเหมยเอ่ยน้ำเสียงสั่นเครือนัยน์ตาเริ่มแดงก่ำ แม้เจียวเหมยไม่บอกเขาก็พอรู้ดีว่าเยว่เผิงนางเป็นสตรีเช่นไร ขนาดหนิงเซียนสหายของนาง และยังเป็นผู้มีพระคุณนางยังไร้ความเมตตา
"ทุกคนฟังข้าให้ดี ไม่ว่าผู้ใดในเรือนนี้จะเข้าจะออกต้องรับฟังคำสั่งของข้าเท่านั้น ส่วนเจ้าฮูหยินเรื่องวันนี้เจ้าทำเกิดกว่าเหตุจริง ๆ สตรีไร้ที่ไปแถมยังบาดเจ็บเจ้าน่าจะมีเมตตาเข้าใจหัวอกสตรีด้วยกัน ส่วนเจ้าพักผ่อนรักษาตัวอยู่ที่นี่จนกว่าจะหายเถิด ถ้ามีผู้ใดมารังแกเจ้าอีกให้แจ้งข้าทันที แม้แต่ฮูหยินข้าจะลงโทษนางเอง " น้ำเสียงเข้มขรึมของหยางตงฉวนผู้ที่เป็นผู้ปกครองเรือนแห่งนี้ได้เอ่ยเสียงดังสนั่น ทุกสายตาก้มลงต่ำมิกล้าแม้แต่จะสบตา ทำให้เยว่เผิงโมโหยิ่งนักที่สามีของตนเปลี่ยนไปเช่นนี้ นางไม่เอ่ยอันใดทำได้เพียงสะบัดมือของเขาให้ปล่อยจากแขนตนและเดินออกไปอย่างฟัดเหวี้ยง
สาวใช้เห็นดังนั้นจึงรีบเดินตามนางไป ภายในห้องจึงเหลือเพียงเจียวเหมยกับหยางตงฉวน
"เจ้าไม่ต้องกลัวนะ ฮูหยินเป็นคนใจร้อนโมโหร้ายแต่นางไม่มีพิษมีภัยอันใด เรื่องวันนี้ข้าต้องขอโทษแทนฮูหยินด้วย " เจียวเหมยซบลงที่อกแกร่งอย่างออดอ้อน ตอบกลับด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"ข้าเข้าใจฮูหยินดีเจ้าค่ะ เพราะข้าเป็นสตรีเลยทำให้ฮูหยินไม่ชอบใจ เมื่อครู่หากท่านใต้เท้าเข้ามาช้ากว่านี้ข้าคงโดนฮูหยินสั่งสอน ข้ากลัวเหลือเกินเจ้าค่ะ ตัวข้าเป็นสตรีไร้ที่ไปเดินทางเร่ร่อนไปเรื่อยเพื่อตามหาญาติพี่น้องหลังจากบิดาเสีย ได้ยินมาว่าญาติของข้าอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้แต่เมื่อข้ามากลับพบว่าพวกเขาจากโลกนี้ไปนานแล้ว ท่านใต้เท้าข้าหมดหนทางแล้ว ไม่รู้เลยว่าออกไปจากเรือนของท่าน ข้าจะไปอยู่ที่ใดหากพบชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นอีก ข้าคงไม่รอดเนื้อมือคนพวกนั้นแน่เจ้าค่ะ " เจียวเหมยใช้มารยาของสตรีทำให้หยางตงฉวนนึกสงสารนาง เขาโอบกอดนางแน่นใช้มือลูบผมของนางไม่ให้ปกคลุมใบหน้าที่สละสลวย นางเป็นสตรีที่งดงามเสียกว่าเยว่เผิงด้วยซ้ำ หากนางไม่มีที่ไปให้นางเป็นสาวใช้อยู่ที่นี่ก็คงไม่เป็นอะไรอย่างไรไม่มีผู้ใดกล้าขัดคำสั่งเขาได้
"หากเจ้าไม่มีที่ไปจริง ๆ อยู่ที่เรือนตระกูลจางของข้าหรือไม่? " เจียวเหมยแสยะยิ้มพรางครุ่นคิดในใจ
'เรือนตระกูลจางของเจ้อย่างนั้นหรือ? เอ่ยออกมาได้ไม่อายปากเสียจริง '
บทที่เกี่ยวข้อง
กลับมาครั้งนี้ข้าขอทวงแค้น บทที่ 8 ห้องพัก
บทที่ 8 ห้องพัก"ท่านช่างมีความเมตตากับข้ามากเหลือเกินเจ้าค่ะ ไม่ว่างานในเรือนอะไรข้าทำได้ทั้งนั้น ข้าเพียงแค่ต้องการอาหารกับที่พักพิงเท่านั้น โชคดีหรือเพราะโชคชะตาที่ทำให้เขาได้มาพบกับท่านใต้เท้าเช่นท่าน" เจียวเหมยผละออกยกมือสองข้างขึ้นมาคารวะหยางตงฉวน เขารีบเข้ามาจับมือของนางไม่ให้ก้มลงเพื่อขอบคุณเขา"เจ้าไม่ต้องทำถึงเพียงนี้ ยามนี้เจ้ายังเจ็บร่างกายอยู่พักผ่อนเถอะนะข้าจะให้สาวใช้ไปจัดเตรียมห้องพักไว้ให้เจ้าจัดเตรียมเสร็จเมื่อไหร่ข้าจะให้ยูร์เหยามาตาม""ขอบคุณท่านใต้เท้าเจ้าค่ะ " เอ่ยจบเขาได้เดินออกไปจากห้อง สีหน้าของเจียวเหมยได้เปลี่ยนไปทันที"คิดไว้แล้วว่าบุรุษเช่นท่านจะต้องยอมอ่อนข้อให้แก่ความเย้ายวนของสตรี ทำไมตอนนั้นข้าถึงได้ตาบอดหลงคิดว่าเขามีเพียงแต่ข้า ช่างโง่เขราเสียจริง! " เจียวเหมยเอ่ยพึมพำก่อนจะเดินไปนั่งที่เตียงนอน ในใจคิดแผนการที่จะแก้แค้นทั้งสองอย่างสาสม เพียงแค่เห็นใบหน้าของทั้งสองความโกรธแค้นในใจของนางเริ่มลุกขึ้นราวไฟกลับโหมกระหน่ำแรงยิ่งกว่าเดิมฝั่งด้านเยว่เผิงนางเดินสงบสติอารมณ์ของตนจนมาถึงห้องรีบปิดประตูก่อนจะอาละวาดกรี๊ดร้องทำลายข้าวของมในห้องเสียงดังลั่น ทำให
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-20กลับมาครั้งนี้ข้าขอทวงแค้น บทที่ 9 เกินไปแล้ว
บทที่ 9 เกินไปแล้วครั้นนั้นเจียวเหมยเดินเข้าไปด้านในทุกอย่างในห้องของนางยังคงเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน ราวกับว่าตั้งแต่ที่นางจากไปที่นี่ไร้ผู้คนมาอยู่ ช่างโชคดีที่หยางตงฉวนให้นางมาอยู่ในห้องที่นางคุ้นเคย อาหารถูกจัดเตรียมอยู่ที่โต๊ะด้านหน้าอย่างมากมาย ระลอกความคนึงหาเรื่องทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นที่ห้องนี้แวบเข้ามาในความคิดน้ำตาของนางไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว นางตั้งสติรีบเช็ดน้ำตาไม่ให้ยูร์เหยาได้เห็นมิเช่นนั้นอาจจะทำให้นางสงสัยเอาได้"อาหารมากมายเลยเจ้ากินด้วยกันสิ ให้ข้านั่งกินผู้เดียวข้าไม่คุ้นชิน""ท่านกินไปเถิดข้ากับสาวใช้นางอื่นกินเสร็จแล้ว เมื่อท่านกินเสร็จข้าจะได้เก็บสำรับไปให้ท่านได้พักผ่อน""อืม…เข้าใจแล้วอย่างนั้นข้าไม่เกรงใจ" เจียวเหมยนั่งลงที่เก้าอี้แสร้งทำเป็นตื่นเต้นกับอาหารตรงหน้า ก่อนจะจับตะเกียบมาคีบอาหารกินอย่างเอร็ดอร่อย เมื่อนางกินอาหารเสร็จยูร์เหยาได้จัดการเก็บสำรับกลับโรงครัว ก่อนที่นางจะกลับไปนางได้แจ้งให้แก่เจียวเหมยเกี่ยวกับการที่จะอยู่ที่นี่และต่อจากนี้นางจะมาเป็นผู้ดูแลนางนับจากนี้"เท่าที่ข้าสังเกตและเห็นแววตาของท่านใต้เท้าที่ท่านใต้เท้ามีเมตตาให้ท่านมาอยู่ที่ห้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-20กลับมาครั้งนี้ข้าขอทวงแค้น บทที่ 10 กินหาหารเช้าร่วมกัน
บทที่ 10 กินหาหารเช้าร่วมกันรุ่งเช้าวันต่อมาเจียวเหมยนอนไม่หลับทั้งคืนนางคิดถึงวันที่นางต้องเจ็บช้ำน้ำใจอีกทั้งวันที่นางแตกสลายความทรงจำไหลเวียนเข้ามา นางสะอื้นไห้จนคิดว่ายามนี้นางต้องพอเสียทีหมดเวลาที่นางจะมาเสียน้ำตากับคนเช่นนี้ คนพวกนั้นจะต้องถูกเอาคืนอย่างสาสม นางจะทำให้ทุกข์ทรมานยิ่งกว่าที่นางเจ็บปวดพันเท่าเจียวเหมยหยิบอาภรณ์ที่อยู่ในตู้ของตนเอามาสวมใส่ ทุกอย่างของนางคิดว่าจะถูกนำไปทิ้งแล้วเสียอีกแต่กลับยังอยู่ที่เดิมครั้นนั้นเสียงประตูถูกเปิดเข้ามาจากด้านนอก ยูร์เหยาเห็นแผ่นหลังของเจียวเหมยที่สวมชุดของหนิงเซียนนางชะงักใบหน้าซีดเซียว หากไม่รู้ว่าสตรีในห้องนี้เป็นเจียวเหมยคงคิดว่าฮูหยินฟื้นขึ้นมาเสียอีก"ท่านทำอันใด! " เจียวเหมยหันขวับมามองสองเท้าเดินไปหายูร์เหยา"ข้าเพียงแค่อยากเปลี่ยนชุดเท่านั้นเอง แต่ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพักอยู่ที่ใดจะไปถามก็กลัวไม่พบเจ้า จึงนำชุดมาสวมใส่โดยไม่ได้เอ่ยถาม" นางไม่มีท่าทีที่่จะแตกตื่นเมื่อถูกยูร์เหยาเอ่ยถามรีบแจ้งต่อนางเรื่องอาภรณ์ที่นางสวมใส่ยามนี้"เฮ้อ! อย่างไรเจ้าของอาภรณ์พวกนี้ไม่อยู่แล้วท่านจะสวมใส่คงไม่มีผู้ใดกล้าว่าหรอกนะ แต่น่าแปลกเสียจริง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-21กลับมาครั้งนี้ข้าขอทวงแค้น บทที่ 11 จะไม่ให้เป็นเช่นเดิมอีก
บทที่ 11 จะไม่ให้เป็นเช่นเดิมอีก"เท้าของเจ้าบวมแดงเล็กน้อยคงจะต้องใส่ยาหากจะให้เจ้าเดินน่าจะระบมแดงยิ่งกว่าเดิม ข้าอุ้มเจ้ากลับที่ห้องเจ้าจะว่ากระไรหรือไม่""ข้าจะว่าอะไรได้เจ้าคะ ต้องขอบคุณน้ำใจท่านใต้เท้าเสียอีกที่ช่วยเหลือข้า" เอ่ยจบเขาลุกขึ้นอุ้มร่างบางอย่างง่ายดายก่อนจะเดินพาเจียวเหมยกลับที่ห้องยามนั้นยูร์เหยากำลังเช็ดถูห้องให้เจียวเหมยอยู่หน้าห้องเห็นนายท่านกำลังอุ้มร่างของเจียวเหมยมานางรีบเปิดประตูห้องให้อย่างรวดเร็ว“เกิดอะไรถึงหรือเจ้าคะ”“ระหว่างที่ข้าพานางเดินสำรวจนางได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย เจ้าช่วยไปหยิบยามาให้ข้าทีข้าจะทายาให้นาง”“เอ่อ…ท่านใต้เท้าในเมื่อยามนี้ท่านพาข้ามาส่งถึงที่ห้องแล้วข้าไม่ขอรบกวนท่านจะดีกว่าเจ้าค่ะ ข้าจะให้ยูร์เหยาช่วยทายาให้ข้าเองเจ้าค่ะ”“เอาอย่างนั้นหรือ? ยูร์เหยาข้าฝากเจ้าดูแลนางด้วย”“เจ้าค่ะท่านใต้เท้า” ยูร์เหยาโน้มกายน้อมรับคำสั่งเดินออกไปด้านนอกเพื่อนำยามาทาให้แก่เจียวเหมย เขาอุ้มร่างนางมาวางลงบนเตียงอย่างทะนุถนอม“เท้าของเจ้าคงอีกสองวันถึงจะหายดีระหว่างนี้เจ้ามิต้องเดินไปที่ใดหากอยากได้อะไรให้เรียกใช้ยูร์เหยาได้เต็มที่ ส่วนอาหารข้าจะให้พ่อคร
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-21กลับมาครั้งนี้ข้าขอทวงแค้น บทที่ 12 ตอบแทน
บทที่ 12 ตอบแทนหลังจากนั้นยูร์เหยาได้เอ่ยถามเรื่องราวระหว่างที่นางถูกจับโยนทิ้งหน้าผาเกิดอะไรขึ้นแล้วทำไมใบหน้าของนางถึงเปลี่ยนไป ยามนี้เจียวเหมยมั่นใจแล้วว่ายูร์เหยาสามารถเชื่อใจได้จึงเล่าทุกอย่างให้นางได้รับรู้จนหมดและแผนการที่นางกลับมาในครั้งนี้ ยูร์เหยานางจงรักภักดีจึงรับปากจะช่วยเหลือเจียวเหมยทุกอย่างไม่ว่านางจะทำอันใดนางจะอยู่ข้างกายแม้ตายก็ไม่กลัวเช่นกันเมื่อทั้งสองพูดคุยกันจนตะวันเริ่มคล้อยต่ำจวนจะถึงมื้ออาหารเย็นยูร์เหยาจึงแจ้งเรื่องที่เยว่เผิงออกไปตลาดวันนี้“จริงสิ!วันนี้ข้าได้ยินสาวใช้นางอื่นเอ่ยกันว่าฮูหยินออกไปด้านนอกเพราะไปซื้อยาต้มบำรุงร่างกายให้ตนเองตั้งครรภ์ด้วยล่ะ”“ฮื้ม! นางอยากตั้งครรภ์หรือ? ไม่ได้ข้าจะให้เรื่องเช่นนั้นเกิดขึ้นไม่ได้ เจ้าช่วยไปหาปาโต๊ว เซียนหนิว เหยียนฮวา ซานหลิง ชนิดใดชนิดหนึ่งมาให้ข้าทีเอาที่ตากแห้งไว้แล้ว ข้าจะนำมาบดให้ละเอียดและช่วยนำไปสลับเปลี่ยนกับยาที่นางต้มดื่ม” เจียวเหมยจำได้ดีคำพูดของไป๋ฉีที่บอกนางเกี่ยวกับยาสมุนไพร และยาพิษบางตัวอาจจะใช้รักษาร่างกายได้แต่ถ้ามากเกินไปอาจจะเป็นพิษต่อร่างกาย โชคดีอีกอย่างคือหญ้าสมุนไพรนี้เสมือนหญ้าตัวเดี
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-22กลับมาครั้งนี้ข้าขอทวงแค้น บทที่ 13 ต่อจากนี้เจ้าคือฮูหยินรองของข้า
บทที่ 13 ต่อจากนี้เจ้าคือฮูหยินรองของข้าอีกด้านของเรือนเยว่เผิงอาบน้ำล้างกายจนเสร็จรีบสั่งการให้ซูหยวนไปตามหยางตงฉวนมาที่ห้องของนาง"นี่ซูหยวนเจ้าไปตามท่านพี่มาพบข้าสิ ข้าจะรอท่านพี่ที่ห้องแต่ทว่าก่อนเจ้าไปช่วยจุดธูปหอมให้ข้าด้วยท่านพี่เหนื่อยงานมาจะได้ผ่อนคลาย""ได้เจ้าค่ะฮูหยิน " ซูหยวนจัดการจุดธูปหอมก่อนจะเดินไปตามท่านใต้เท้าที่ห้องของเขาแต่ทว่าเมื่อมาถึงที่ห้องกลับพบว่าท่านใต้เท้าไม่อยู่ นางจึงเดินไปดูที่ห้องอ่านตำราเห็นเทียนในห้องยังสว่างจึงเดินเข้าไปตามก๊อก ๆ !!"ท่านใต้เท้าเจ้าคะฮูหยินให้ข้ามาตามเจ้าค่ะ" นางเคาะประตูพลางตะโกนบอกหยางตงฉวนแต่ทว่าในห้องกลับไร้เสียงตอบกลับ นางอดสงสัยไม่ได้ปกติหากที่นี่เทียนยังสว่างอยู่ท่านใต้เท้าต้องอยู่ที่นี่สิ นางจึงใช้หูแนบที่ประตูได้ยินเสียงร้องครางออกมาอย่างไม่เป็นจังหวะ"อ๊าาา อะ อ๊าาา ท่านใต้เท้ากระแทกแล้วไปแล้วเจ้าค่ะ ข้าจุก จุกท้องน้อยจนแทบไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะ ""อื้ม ... ซี๊ด ... เจียวเหมยร่างกายของเจ้าช่างยั่วยวนข้านัก จนข้ามิอาจจะหักห้ามใจให้ทะนุถนอมเจ้าได้ยิ่งน้ำเสียงครางของเจ้ายิ่งทำให้ข้าฮึกเหิมมากกว่าเดิม อ๊าาาา ...." ทันทีที่ซูหยวน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-22กลับมาครั้งนี้ข้าขอทวงแค้น บทที่ 14 ค่าตัวของข้า
บทที่ 14 ค่าตัวของข้า“ฮูหยินเจ้าคะ เมื่อครู่ข้าเดินมาจากโรงครัวเห็นท่านใต้เท้าอุ้มสตรีนางนั้นมาที่ห้องแถมยังสวมใส่อาภรณ์หลุดลุ้ยอีกต่างหากเจ้าค่ะ” เยว่เผิงนางนั่งดื่มยาสมุนไพรที่ซูหยวนนำมาให้พลางครุ่นคิด นางวางชามยาลงอย่างช้า ๆ“อย่างนั้นหรือ? ท่านพี่คงหลงใหลในตัวนางชั่วคราวอีกไม่นานก็เบื่อไปเอง ดีกว่าท่านพี่ออกไปหอคณิกา ขนาดหนิงเซียนท่านพี่ยังเบื่อที่นางจืดชืด ดูจากใบหน้าของเจียวเหมยนางคงไม่มีดีอันใดให้ท่านพี่หลงใหลนานนักหรอก ยิ่งถ้าหากข้าตั้งครรภ์ให้ท่านพี่ในเร็ววัน ท่านพี่คงได้หลงลืมนางและขับไล่นางออกจากเรือนไปเอง“แต่ว่าสายตาของท่านใต้เท้าที่มองนางมิใช่อย่างที่ข้าเคยเห็นเลยนะเจ้าคะ”“ซูหยวนเจ้ามิต้องเป็นกังวลไป เพราะอย่างไรคนที่เคียงข้างท่านพี่เสมอมาคือข้าและข้าก็เป็นคนที่กำความลับของท่านพี่ไว้มากมาย หากเมื่อไหร่ที่ท่านพี่ไม่สนใจข้าเรื่องที่ท่านพี่ทำทั้งหมดข้าจะเปิดโปงเอง” เยว่เผิงแสยะยิ้มเพราะไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีผู้ใดที่เหมาะสมกับหยางตงฉวนเท่านางอีกแล้วฝั่งด้านเจียวเหมยหลังจากที่นางถูกหยางตงฉวนอุ้มมาส่งที่ห้อง เขาให้นางพักผ่อนพร้อมกำชับกับยูร์เหยาให้ดูแลนางให้ดี เมื่อเขาออกไปเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-22กลับมาครั้งนี้ข้าขอทวงแค้น บทที่ 15 นางต้องอับอาย
บทที่ 15 นางต้องอับอายเจียวเหมยนางไม่ได้เดินกลับเรือนแต่อย่างไร นางชักชวนให้ยูร์เหยาเดินตามนางมาเงียบ ๆ สองเท้าของนางเดินไปยังห้องของท่านพ่อที่เคยอยู่ แต่ก่อนที่แห่งนี้บ่าวรับใช้มักจะเดินกันไปทั่วแต่ทว่ายามนี้กลับเงียบเหงามีเพียงสาวใช้ที่คอยมาทำความสะอาดเป็นครั้งคราว'ท่านพ่อต่อจากนี้ท่านไม่ต้องเป็นห่วงอันใด ข้าหนิงเซียนได้กลับมาแล้วข้าจะจัดการผู้ที่กระทำต่อตะกูลของเรา บรรพบุรุษตระกูลจางต้องได้นอนตายตาหลับ ข้าหวังว่าท่านพ่อจะคอยดูแลข้ายามที่พบเจอเรื่องที่ยากลำบากให้ข้าแก้แค้นทั้งสองคนที่ชั่วช้าด้วยเถิดเจ้าค่ะ ' เจียวเหมยจ้องมองไปยังห้องของท่านพ่อแต่นางไม่ได้ก้าวเท้าเข้าไปด้านในเกรงว่าจะถูกสาวใช้ในเรือนพบเห็นเอาได้ นางทำได้เพียงเอ่ยในใจบอกแก่ท่านพ่อของนางให้สบายใจ นางจะแก้แค้นคนที่ทำร้ายท่านพ่อผู้มีเมตตาจนถึงแก่ความตายนางจะหยิบยื่นความตายเช่นเดียวกับท่านพ่อให้แก่หยางตงฉวนเองสองวันต่อมาเรือนตระกูลจางจัดงานแต่งตั้งฮูหยินรองให้แก่หยางตงฉวนมีใต้เท้ามากมายมาร่วมแสดงความยินดี ยามที่เจียวเหมยยืนต่อหน้าทุกสายตาต่างพากันเอ่ยชมไม่ขาดปากและอวยพรให้หยางตงฉวนกับนางมีบุตรในเร็ววัน เยว่เผิงนางยืนห
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-22
บทล่าสุด
กลับมาครั้งนี้ข้าขอทวงแค้น บทที่ 30 หวนคืนที่เดิม
บทที่ 30 หวนคืนที่เดิมหลายวันต่อมาร่างกายของทั้งคู่เริ่มอ่อนล้าความเจ็บปวดที่ถาโถมทุกวัน บาดแผลเริ่มเน่าเปื่อยกลิ่นในห้องเหม็นเน่าของเนื้อ แมลงที่บินมาตอมจนแผลเกิดหนอนซอนไซ ทั้งสองเจ็บร้าวไปจนถึงกระดูกจนกระทั่งเยว่เผิงนางไม่สามารถทนความเจ็บปวดในครั้งนี้ได้หมดลมหายใจในที่สุด ส่วนเจียวเหมยนางได้กลับไปพักอยู่ที่ห้องเดิมของนาง เมื่อเข้ามาด้านในเห็นว่าเยว่เผิงหมดลมไปแล้วนางไม่ได้รู้สึกเสียใจแม้แต่น้อย ในที่สุดนางก็ได้แก้แค้นอย่างสาสมเหลือเพียงหยางตงฉวนที่ยังนอนพะงาบ พะงาบเน่าเปื่อยอยู่บนเตียง เจียวเหมยสั่งการให้ยูร์เหยาเรียกบ่าวรับใช้มานำร่างของเยว่เผิงนำออกไปทิ้งใช้ผ้าคุมร่างและบอกให้แพร่งพรายออกด้านนอกว่าฮูหยินใหญ่แห่งตระกูลจางติดเชื้อโรคตายอย่างฮูหยินคนก่อน ทุกคนไม่แปลกใจเพราะเคยเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นครั้งเมื่อท่านใต้เท้าจางกับจางหนิงเซียนส่วนหยางตงฉวนที่นอนพะงาบ ๆ เจียวเหมยได้ให้บ่าวรับใช้จัดเตรียมรถม้าเพื่อจะพาเขาออกไปที่หน้าผาตรงจุดที่นางเคยโดนนำร่างเอาไปทิ้ง ยามนี้หิมะเริ่มตกโปรยปรายเมื่อออกเดินไปทางด้านนอกจึงไม่ค่อยมีใครสังเกตบ่าวรับใช้ที่นางสั่งการให้ปิดปากทุกคนหากผู้ใดไม่ทำตามนา
กลับมาครั้งนี้ข้าขอทวงแค้น บทที่ 29 สะสางแค้น
บทที่ 29 สะสางแค้นภายในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้ง ร่างของซูหยวนนอนจมกองเลือดอยู่หน้าประตู กายของหยางตงฉวนนอนอยู่บนเตียงกับเยว่เผิงเมื่อนางเห็นใบหน้าของเยว่เผิงยิ่งสยดสยองไม่คิดว่าฮูหยินจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ก่อนที่นางจะตั้งสติรีบเข้ามาถามด้วยเป็นห่วง"ฮูหยินได้รับบาดเจ็บตรงไปไหนหรือไม่เจ้าคะ""นางซูหยวนใช้ไม้ตีหัวของข้าได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยส่วนเลือดที่เจ้าเห็นมากมายมิใช่เลือดข้า ไปเรียกบ่าวรับใช้มาลากศพของซูหยวนออกไปห่อเอาไว้ก่อนเมื่อฟ้ามืดเมื่อไหร่ค่อยเอาร่างนางไปทิ้ง เจ้าช่วยเก็บกวาดห้องให้ข้าด้วยอย่าให้สาวใช้เข้ามาในนี้ ส่วนหน้าต่างไม่ต้องปิดข้าจะให้แมลงมาตอมแผลของทั้งสอง แต่ก่อนจะทำอันใดเตรียมน้ำให้ข้าล้างกายเสียก่อน ข้าเหนียวไปทั้งตัวใช้แรงไปมากต้องให้พ่อครัวทำอาหารอร่อย ๆ ให้กินเสียแล้ว อ้อ..จริงสิ เจ้าเห็นเนื้อบนโต๊ะหรือไม่ช่วยเอาไปให้พ่อครัวย่างให้ข้าที ข้าจะนำมาป้อนเป็นอาหารกลางวันให้ทั้งสองได้กิน" นางชี้ไปที่ชิ้นเนื้อใบหน้าของเยว่เผิงที่นำมาวางไว้ เยว่เผิงได้ยินส่งเสียงร้องออกมาจากลำคอเพื่อคัดค้าน"อื้อ อื้อ " เจียวเหมยยิ้มกว้างหันไปหาเยว่เผิงพร้อมเอ่ยบอกแก่นาง
กลับมาครั้งนี้ข้าขอทวงแค้น บทที่ 28 ตัวตนที่แท้จริง
บทที่ 28 ตัวตนที่แท้จริงเจียวเหมยยืนขึ้นหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง"ฮ่า ฮ่า ต่อให้พวกเจ้าตะโกนขอความช่วยเหลือไม่มีผู้ใดสามารถช่วยพวกเจาได้หรอก! เมื่อครู่ข้าได้ยินว่าเจ้าต้องการฆ่าข้ามิใช่หรือ? ข้าพร้อมรอรับความตายแล้วแต่ถ้าเจ้าฆ่าข้ามิได้ จะเป็นข้าเองที่ฆ่าพวกเจ้า" น้ำเสียงเย็นยะเยือกผู้ที่ได้ยินถึงกับสั่นสะท้านไปถึงขั้วหัวใจ เยว่เผิงหวาดกลัวจนตัวสั่นจะหนีก็หนีมิได้ยิ่งคิดถึงเรื่องชายฉกรรจ์สองคนที่นางส่งมาจัดการยังถูกเจียวเหมยจัดการได้อย่างง่ายดายแล้วนางเป็นเพียงสตรีจะสู้นางได้อย่างไรกัน"ท่านพี่ช่วยข้าด้วยท่านเห็นหรือยังเจ้าคะสตรีที่ท่านรักนางมิได้เป็นอย่างที่ท่านเห็น ท่านเห็นหรือยังว่าผู้ใดกันแน่ที่รักท่านจริง ๆ ช่วยข้าด้วยนางบ้าไปแล้วนางจะฆ่าข้าเจ้าค่ะ ""ฮ่า ฮ่า ต่อให้เจ้าเรียกหยางตงฉวนอย่างไรเขาก็ไม่สามารถช่วยเจ้าได้ ขนาดตัวของเขาเองยังช่วยตนเองไม่ได้ด้วยซ้ำ" เจียวเหมยค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้ทั้งสองอย่างช้า ๆส่วนหยางตงฉวนทำได้เพียงนอนฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นเขาอยากจะช่วยเหลือเยว่เผิงแต่ทว่าแค่ขยับแขนเขายังทำไม่ได้ซูหยวนเห็นท่าไม่ดีนางยืนบังหน้าเยว่เผิงเอาไว้หวังปกป้องนายหญิงของตนมิ
กลับมาครั้งนี้ข้าขอทวงแค้น บทที่ 27 เจ้าของเรือนผู้ใหม่
บทที่ 27 เจ้าของเรือนผู้ใหม่ยามเหม่า (06.00)เสียงบ่าวรับใช้ในเรือนพากันเอ่ยซุบซิบกันกระฉ่อน เมื่อจู่ ๆ ถูกเรียกให้มารวมตัวกันที่หน้าของนายท่านแต่มิใช่นายท่านเป็นคนเรียกแต่กลับเป็นฮูหยินรอง เมื่อทุกคนมาครบยูร์เหยาได้เข้ามาเรียกเจียวเหมยออกไปพบทุกคน"ฮูหยินยามนี้ทุกคนมาพร้อมหน้าแล้วเจ้าค่ะ ""ดีอย่างนั้นออกไปข้างนอกกันเถอะ" เจียวเหมยเดินออกไปข้างนอกอย่างสง่าผ่าเผยทุกสายตาจ้องมองมาที่นาง"ทุกคนในเรือนจงฟังข้าให้ดีข้ามีเรื่องที่จะต้องแจ้งพวกเจ้าให้ได้รับรู้ ต่อจากนี้ท่านใต้เท้าหยางตงฉวนเจ็บป่วยร่างกายทรุดตัวไม่สามารถดูแลงานในเรือนรวมทั้งงานราชการ ท่านใต้เท้าจึงมอบหมายให้ข้าเจียวเหมยสตรีที่เขารักดูแลทุกอย่างในเรือนแห่งนี้ ต่อจากวันนี้ข้าคือผู้ดูแลเรือนตระกูลจาง ต่อจากนี้พวกเจ้าต้องเชื่อฟังคำสั่งของข้า เพราะข้าคือเจ้าของเรือนหากผู้ใดไม่เชื่อและขัดคำสั่งข้าจะลงโทษอย่างไม่ปราณี" เอ่ยจบนางได้ชูหนังสือประจำตระกูลให้ทุกคนได้ดูแม้บางคนจะอ่านไม่ออกเขียนไม่ได้แต่ก็พอรู้ว่าหนังสือเช่นนี้เป็นหนังสืออะไร เมื่อทุกคนเห็นต่างพากันแปลกใจแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอันใดเพราะกลัวว่าจะถูกลงโทษ หลังจากที่ทุกคนรับรู้นาง
กลับมาครั้งนี้ข้าขอทวงแค้น บทที่ 26 รักข้ามั้ยเจ้าคะ
บทที่ 26 รักข้ามั้ยเจ้าคะหลายวันต่อมาร่างกายของหยางตงฉวนเริ่มไม่แข็งแรงเหมือนเดิม เขาไอหนักมากกว่าเดิมสติเริ่มฟั่นเฟือนเลอะเลือน แต่เขายังคงรักเจียวเหมยหนักมากกว่าเดิม นางเฝ้าคอยดูแลเขาเอาอกเอาใจ“เจียวเหมยช่วงนี้ข้ารู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน ข้าได้เห็นความรักที่เจ้ามีให้ข้า ข้าอยากหายกลับไปเป็นปกติทำไมท่านหมอมาตรวจข้าหลายต่อหลายคนต่างพากันบอกว่าข้ามิได้เป็นอะไรทำไมร่างกายของข้าถึงซูบผอมไร้เรี่ยวแรงอย่างนี้กันนะ”“ท่านพี่คิดมากไปเองเจ้าค่ะ ท่านพี่เป็นกังวลเกินไปเลยทำให้ร่างกายของท่านซูบผอม ข้ารักท่านพี่นะเจ้าคะข้าเคยสัญญาว่าจะอยู่กับท่านจนกว่าจะถึงวันตายข้าไม่มีทางหนีท่านไปไหนเจ้าคะ ดื่มนี่สักหน่อยนะเจ้าคะข้าให้ยูร์เหยาต้มยาสมุนไพรบำรุงร่างกายให้ท่าน อีกไม่กี่วันร่างกายท่านอาจจะฟื้นตัวกลับมาเป็นปกติ” เจียวเหมยประคองร่างไร้เรี่ยวแรงของหยางตงฉวนขึ้นมานั่งคว้าหมอนมาหนุนหลังของเขาเอาไว้ ยามนี้ร่างกายของเขาซูบผอมจริง ๆ งานราชการเจียวเหมยได้จัดการให้เขาเมื่อมีสารมาที่เรือนนางได้ตอบกลับพร้อมประทับตราของหยางตงฉวนให้บอกว่าช่วงนี้เขาไม่สบายไม่สามารถทำงานได้นางยกยาสมุนไพรเมื่อครู่ให้เขาดื่มจนหมดก่
กลับมาครั้งนี้ข้าขอทวงแค้น บทที่ 25 เจ้ามันน่าเบื่อ
บทที่ 25 เจ้ามันน่าเบื่อยามโหย่ว (17.00)ฝั่งด้านเยว่เผิงหลายวันมานี้นางเก็บตัวเงียบเสียใจที่หยางตงฉวนเมินเฉยต่อนางความเย็นชาที่นางไม่เคยพบเจอก็ได้เจอ นางเคยขอพบเขาที่ห้องแต่เขากลับให้บ่าวออกมาบอกว่าเขาไม่ต้องการพบนางทำให้นางเสียใจมากกว่าเดิม"ฮูหยินเจ้าคะถึงเวลากินอาหารเย็นแล้วเจ้าค่ะ ช่วงนี้อาหารไม่ถูกปากฮูหยินอยากกินอะไรหรือไม่เจ้าคะ ข้าน้อยจะให้พ่อครัวทำให้""ไม่ข้าไม่อยากอะไรทั้งนั้น " แววตาเหม่อลอยจ้องมองไปนอกหน้าต่างเอ่ยตอบสาวใช้ด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉยไร้ชีวิตชีวา ซูหยวนสงสารนายหยิงจับใจครั้นนั้นนางได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามานางรีบหันไปมองเห็นว่าเป็นนายท่านใบหน้าของนางเริ่มปรากฏรอยยิ้มรีบแจ้งนายหญิงทันที"ฮูหยินเจ้าคะนายท่านมาเจ้าค่ะ " เยว่เผิงคิดว่าตนเองหูแว่วจึงคิดจะหันกลับมาต่อว่าสาวใช้แต่เมื่อเห็นชายที่ตนรักและคิดถึงรีบเดินไปหาเขาด้วยความดีใจ"ท่านพี่มาหาข้าหรือเจ้าคะ" น้ำเสียงระรื่นเอ่ยถามเขาทันทีพลางเดินเข้าไปใกล้หวังโอบกอดแต่ก็ต้องถูกเขาผละกายนางออก"ข้ามิได้มาเพราะคิดถึงเจ้า แต่ว่าเจียวเหมยของข้าให้ข้ามาหาเจ้า นางทั้งเห็นใจเจ้าหวังดีต่อเจ้ากลัวเจ้าจะน้อยใจข้าจึงได้มาหา ซู
กลับมาครั้งนี้ข้าขอทวงแค้น บทที่ 24 หยางตงฉวนกลับจากวังหลวง
บทที่ 24 หยางตงฉวนกลับจากวังหลวงไม่นานซูหยวนได้กลับมาใบหน้าตื่นตระหนกเร่งรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาที่ห้องของเยว่เผิง"แฮ่ก ๆ ๆ "ปัง!! เสียงเปิดประตูเข้ามาอย่างแรงเพราะความร้อนใจ ทำให้เยว่เผิงตกใจไม่น้อยตวาดใส่ซูหยวนเสียงดัง"นี่จะรีบไปที่ใดกันทำไมไร้มารยาทเช่นนี้""ฮูหยินเจ้าคะฮูหยินข้าน้อยมีเรื่องมาแจ้งเจ้าค่ะ ข้าไปตามหาชายคนที่ข้าจ้างวานฮูหยินรู้มั้ยเจ้าคะว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกนั้น ""คนพวกนั้นตายหมดแล้ว "ไม่ทันที่ซูหยวนจะพูดจบเยว่เผิงได้เอ่ยโพล่งออกมาทำให้ซูหยวนหน้าเหวอตกใจมากกว่าเดิม"ฮูหยินรู้ได้อย่างไรเจ้าคะ ข้าไปตามหาเห็นชาวบ้านแตกตื่นจ้องมองไปยังแม่น้ำเห็นศพสองศพข้าจึงเดินไปดูด้วยความอยากรู้อยากเห็นแต่เมื่อทั้งสองถูกทางการยกขึ้นมาต้องตกใจเพราะทั้งสองคนเป็นคนที่ข้าจ้างวานเจ้าค่ะ""ข้ารู้ได้อย่างไรนะหรือ? เพราะหลังจากที่เจ้าออกไปข้ากลับที่ห้องมีหีบมือของหนึ่งในสองคนนั้นมาอยู่ที่ห้องของข้าอย่างไรล่ะ ตอนนี้เจ้ากลับมาก็ดีแล้ว ข้าไม่อยากอยู่เพียงลำพังแถมนางยังเขียนมาข่มขู่ข้าอีกไม่ให้ข้ายุ่งกับนาง ตอนนี้ข้าเสียวหลังกลัวว่านางจะมาจัดการข้าอีกคน""นางเป็นใครกันทำไมถึงได้สู้สองคนนั้นได้ "
กลับมาครั้งนี้ข้าขอทวงแค้น บทที่ 23 เป็นไปได้อย่างไร
บทที่ 23 เป็นไปได้อย่างไรฝั่งด้านเยว่เผิงนางตื่นขึ้นมาอย่างอารมณ์ดียืนคิดพลางยิ้มเล็กยิ้มใหญ่“มื้อคืนฮูหยินคงนอนหลับสบายสินะเจ้าคะ ตื่นเช้ามาวันนี้ใบหน้าถึงได้ชื่นบาน”“ใช่นะสิ! เจ้ามาก็ดีแล้วข้าจะไปที่ห้องของท่านพี่จะไปดูด้วยตาตนเองสักหน่อยหวังว่านางคงหายไปจากเรือนตระกูลจาง”“ฮูหยินวางใจได้คนที่ข้าหามาล้วนมีฝีมือจัดการกับสตรีอย่างนางมิใช่เรื่องยากอันใดไปกันเถอะเจ้าค่ะ”“ดี! ช่างดีจริง ๆ ฮ่า ฮ่า” ทั้งสองพากันเดินมาที่ห้องของหยางตงฉวนอย่างอารมณ์ดี แต่ทว่าใบหน้าของนางต้องเปลี่ยนไปทันทีเมื่อสองเท้าก้าวเข้าห้องเห็นเจียวเหมยนั่งจิบน้ำชาร่างกายมิได้รับบาดเจ็บอันใดแม้แต่น้อย สีหน้าของเยว่เผิงพลันเปลี่ยนสี‘เหตุใดนางถึงมานั่งจิบน้ำชาราวกับไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น หรือว่าชายฉกรรจ์พวกนั้นยังไม่ได้ลงมือ จิ! นี่ข้าพลาดไปแล้วอย่างนั้นหรือ ข้าคิดว่ามาจะไม่เห็นแม้แต่เงาของนางเสียแล้ว’ เยว่เผิงคิดในใจสองเท้าหยุดชะงักที่หน้าประตู เจียวเหมยแสยะยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นสีหน้าของเยว่เผิงผิดหวังไม่เป็นอย่างที่นางตั้งใจเอาได้เจียวเหมยวางจอกน้ำชาลงลุกขึ้นเดินเข้ามาใกล้เยว่เผิง“ฮูหยินมาที่นี่แต่เช้าตรู่มีเรื่อง
กลับมาครั้งนี้ข้าขอทวงแค้น บทที่ 22 ถูกลอบทำร้าย
บทที่ 22 ถูกลอบทำร้ายเมื่อนางสบายใจที่เห็นของสำคัญจึงดับเทียนเพื่อพักผ่อนเอนกายลงนอนบนเตียงแต่แล้วหูของนางได้ยินเสียงฝีเท้ากำลังย่องมาทางหน้าต่างอย่างแผ่วเบา หากเป็นบ่าวในเรือนที่เดินตรวจตราคงพูดคุยกันมาตลอดทางแต่นี่มิใช่ ใจของเจียวเหมยเต้นระรัวคิดว่าต้องเป็นผู้ประสงค์ร้ายหวังมาทำร้ายนาง นางยังไม่ลุกขึ้นเพราะต้องการดูให้แน่ใจหากเป็นบ่าวรับใช้คงเดินผ่านไปเรื่อย ๆ แต่ทว่านางกลับได้ยินเสียงงัดหน้าต่าง ตอนนั้นเองเจียวเหมยลุกขึ้นค่อย ๆ ดึงหมอนขึ้นเผยให้เห็นมีดเล็กของนางที่นางพกติดตัวไว้ตลอดและย่องไปยืนแอบอยู่มุมมืด ชายฉกรรจ์เข้ามาได้สำเร็จ เจียวเหมยจ้องมองชายที่เข้ามามีสองคนด้วยกัน ทั้งสองแต่งกายด้วยชุดสีดำใช้ผ้าผูกหน้าแถมยังถือมืดในมือ นางแน่ชัดแล้วว่าทั้งสองคงต้องมีคนจ้างวานมาเพื่อกำจัดนางแน่นอน และคนแรกที่เจียวเหมยนึกถึงคงเป็นเยว่เผิงไม่ผิดแน่ชายทั้งสองเมื่อย่องเข้ามาที่เตียงนอนง้างมือที่ถือมีดหวังจะแทงเจียวเหมยในคราเดียวแต่ทว่าเมื่อมาถึงเตียงนอนกลับพบกับความว่างเปล่าทั้งสองมองหน้ากันอย่างงงงวย"คนหายไปที่ใดกัน ไหนเจ้าบอกว่านางอยู่ที่ห้องนี่มิใช่หรือ? หรือว่าเจ้าได้ยินผิด""ไม่ผิดแน่!
