บทที่ 7 ขับไล่

บทที่ 7 ขับไล่

ห้องรับรอง

เจียวเหมยยืนอยู่ริมหน้าต่างสายตาจ้องมองไปด้านนอกอย่างเหม่อลอย เรือนที่นางอยู่มาตั้งแต่เด็กไม่คิดเลยว่าวันนี้ที่แห่งนี้จะเป็นของผู้อื่น ตอนนี้นางได้กลับมาแล้วภาพความทรงจำที่นางกับท่านพ่อเคยใช้เวลาอยู่ด้วยกันไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้มเสียงหัวเราะ ใบหน้าของท่านพ่อที่ยืนส่งยิ้มให้นางยังคงตราตรึงใจเสมอ นางกลับมาครั้งนี้จะทวงคืนทุกอย่างกลับคืนมาให้ได้ไม่อย่างนั้นนางมิอาจจะนอนตายตาหลับได้

ครั้นนั้นเสียงประตูถูกเปิดเข้ามา เสียงที่คุ้นเคยได้เอ่ยขึ้นมาทันทีที่เท้าก้าวเข้ามาด้านในเพียงหนึ่งข้างเท่านั้น

"เจ้าฟื้นแล้วก็ออกไปจากเรือนของข้าได้แล้วแม้ว่าสามีข้าจะใจดีแต่ข้าไม่ อีกอย่างตอนนี้เจ้าเดินเหินได้คงไม่ได้รับบาดเจ็บมากมายอันใด เป็นบุตรสาวเรือนใดข้าจะให้บ่าวไปส่งเจ้าเอง"

“ฮูหยินข้ายังรู้สึกเจ็บแผลอยู่เลยเจ้าค่ะ อีกอย่างเมื่อเช้านี้ท่านใต้เท้าบอกให้ข้ารักษาตัวอยู่ที่นี่จนกว่าจะหายเจ้าค่ะ ข้าเป็นหนี้บุญคุณท่านใต้เท้าหากจะจากที่นี่ไปอย่างไรต้องร่ำลาผู้มีพระคุณเสียก่อน"

“นี่เจ้าไม่รู้ความหรือไง ไม่ว่าข้าหรือแม้แต่ท่านใต้เท้าก็เสมือนคนคนเดียวกันออกไปจากที่นี่ก่อนที่ข้าจะขับไล่เจ้าออกไป ได้รับบาดเจ็บเพียงเท่านี้ทำมาเป็นสำออยอย่างนั้นหรือ? หรือว่าเจ้ามีเจตนาที่จะเข้ามายั่วยวนท่านพี่ของข้ากัน สตรีเช่นเจ้าช่างไร้ยางอาย” เยว่เผิงต่อว่าเจียวเหมยนางเห็นใบหน้าของสตีรีที่สามีช่วยมาอย่างเต็มใบหน้า นางงดงามไม่น้อยอีกทั่งยังดูสวยงามมากกว่านางเสียอีก นางจะไม่ยอมให้สตรีนางนี้อยู่ที่นี่ต่อ

เจียวเหมยแสยะยิ้มเดินเข้ามาใกล้พรางกระซิบข้างหูของเยว่เผิง

“ฮูหยินกลัวอันใดกันเจ้าคะ หากท่านใต้เท้ารักเพียงท่านต่อให้สตรีใบหน้างดงามก็ไม่สามารถยั่วยวนเขาได้ หรือว่าท่านไม่มั่นใจในความรักที่ท่านใต้เท้ามอบให้ท่านกัน หรือว่าท่านเคยแย่งผู้อื่นมาแล้วกลัวจะถูกแย่งคืนอย่างนั้นหรือ? เมื่อเช้านี้ท่านใต้เท้าเข้ามาปลอบใจข้า ร่างกายของท่านช่างบึกบึนอกของท่านช่างกว้างใหญ่ เพียงข้าซบลงอกช่างรู้สึกอบอุ่นความกลัวได้หายไปจนหมด หรือว่ายามนี้ข้าจะมีใจให้ท่านใต้เท้าที่หล่อเหลาแถมยังมีจิตใจเมตตาอย่างนี้กันนะ!” เจียวเหมยเอ่ยวาจายั่วยุให้เยว่เผิงโมโห ก่อนจะขยับกายเดินถอยหลังออกมา ครั้นนั้นใบหน้าของเยว่เผิงแดงก่ำดวงตาแข็งกร้าว ร่างกายสั่นเทาด้วยความโกรธ

“นี่เจ้า!!! ที่แท้เจ้าก็ตั้งใจเข้ามาที่นี่เพื่อยั่วยวนท่านพี่ของข้าอย่างนั้นหรือ ไม่มีทางที่ข้าจะให้เจ้าเข้ามาอยู่ที่นี่ช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง” เยว์เผิงยกมือขึ้นเพื่อที่จะตบหน้าของเจียวเหมย ยามนั้นเองที่หยางตงฉวนกลับมาจากด้านนอกพอดี ทำให้เขาเห็นว่าฮูหยินของตนกำลังลงไม้ลงมือกับสตรีอีกนาง

"หยุดนะ!! ฮูหยินเจ้าจะทำอันใด" หยางตงฉวนรีบย่างเท้าเดินเข้ามาจับข้อมือของเยว่เผิงเอาไว้ก่อนจะถลึงตาใส่นางอย่างโมโหพร้อมขึ้นเสียงถาม ใบหน้าของเยว่เผิงพลันเปลี่ยนสี

"ท่านพี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่หรือเจ้าคะ ข้ามิได้ทำอันใดเสียหน่อยเพียงแค่มาเยี่ยมดูอาการของนางเท่านั้นเองเจ้าค่ะ " เยว่เผิงยิ้มเจือน ๆ รีบหาข้อแก้ตัวทันที แต่มีหรือที่เจียวเหมยจะยอมนางรีบถลาเข้ามาใกล้จับแขนของหยางตงฉวนแน่น

"ทะ...ท่านใต้เท้าฮูหยินของท่านขับไล่ข้า มิหนำซ้ำยังจะใช้กำลังกับข้าด้วย เพียงเท่านี้ข้าเจ็บช้ำร่างกายมากพอแล้วแต่เหตุใดฮูหยินถึงได้ไร้น้ำใจเช่นนี้ด้วย " เจียวเหมยเอ่ยน้ำเสียงสั่นเครือนัยน์ตาเริ่มแดงก่ำ แม้เจียวเหมยไม่บอกเขาก็พอรู้ดีว่าเยว่เผิงนางเป็นสตรีเช่นไร ขนาดหนิงเซียนสหายของนาง และยังเป็นผู้มีพระคุณนางยังไร้ความเมตตา

"ทุกคนฟังข้าให้ดี ไม่ว่าผู้ใดในเรือนนี้จะเข้าจะออกต้องรับฟังคำสั่งของข้าเท่านั้น ส่วนเจ้าฮูหยินเรื่องวันนี้เจ้าทำเกิดกว่าเหตุจริง ๆ สตรีไร้ที่ไปแถมยังบาดเจ็บเจ้าน่าจะมีเมตตาเข้าใจหัวอกสตรีด้วยกัน ส่วนเจ้าพักผ่อนรักษาตัวอยู่ที่นี่จนกว่าจะหายเถิด ถ้ามีผู้ใดมารังแกเจ้าอีกให้แจ้งข้าทันที แม้แต่ฮูหยินข้าจะลงโทษนางเอง " น้ำเสียงเข้มขรึมของหยางตงฉวนผู้ที่เป็นผู้ปกครองเรือนแห่งนี้ได้เอ่ยเสียงดังสนั่น ทุกสายตาก้มลงต่ำมิกล้าแม้แต่จะสบตา ทำให้เยว่เผิงโมโหยิ่งนักที่สามีของตนเปลี่ยนไปเช่นนี้ นางไม่เอ่ยอันใดทำได้เพียงสะบัดมือของเขาให้ปล่อยจากแขนตนและเดินออกไปอย่างฟัดเหวี้ยง

สาวใช้เห็นดังนั้นจึงรีบเดินตามนางไป ภายในห้องจึงเหลือเพียงเจียวเหมยกับหยางตงฉวน

"เจ้าไม่ต้องกลัวนะ ฮูหยินเป็นคนใจร้อนโมโหร้ายแต่นางไม่มีพิษมีภัยอันใด เรื่องวันนี้ข้าต้องขอโทษแทนฮูหยินด้วย " เจียวเหมยซบลงที่อกแกร่งอย่างออดอ้อน ตอบกลับด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"ข้าเข้าใจฮูหยินดีเจ้าค่ะ เพราะข้าเป็นสตรีเลยทำให้ฮูหยินไม่ชอบใจ เมื่อครู่หากท่านใต้เท้าเข้ามาช้ากว่านี้ข้าคงโดนฮูหยินสั่งสอน ข้ากลัวเหลือเกินเจ้าค่ะ ตัวข้าเป็นสตรีไร้ที่ไปเดินทางเร่ร่อนไปเรื่อยเพื่อตามหาญาติพี่น้องหลังจากบิดาเสีย ได้ยินมาว่าญาติของข้าอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้แต่เมื่อข้ามากลับพบว่าพวกเขาจากโลกนี้ไปนานแล้ว ท่านใต้เท้าข้าหมดหนทางแล้ว ไม่รู้เลยว่าออกไปจากเรือนของท่าน ข้าจะไปอยู่ที่ใดหากพบชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นอีก ข้าคงไม่รอดเนื้อมือคนพวกนั้นแน่เจ้าค่ะ " เจียวเหมยใช้มารยาของสตรีทำให้หยางตงฉวนนึกสงสารนาง เขาโอบกอดนางแน่นใช้มือลูบผมของนางไม่ให้ปกคลุมใบหน้าที่สละสลวย นางเป็นสตรีที่งดงามเสียกว่าเยว่เผิงด้วยซ้ำ หากนางไม่มีที่ไปให้นางเป็นสาวใช้อยู่ที่นี่ก็คงไม่เป็นอะไรอย่างไรไม่มีผู้ใดกล้าขัดคำสั่งเขาได้

"หากเจ้าไม่มีที่ไปจริง ๆ อยู่ที่เรือนตระกูลจางของข้าหรือไม่? " เจียวเหมยแสยะยิ้มพรางครุ่นคิดในใจ

'เรือนตระกูลจางของเจ้อย่างนั้นหรือ? เอ่ยออกมาได้ไม่อายปากเสียจริง '