All Chapters of กลับมาครั้งนี้ข้าขอทวงแค้น: Chapter 1 - Chapter 10

บทที่ 2 นับว่าเป็นโชคชะตาเปรี้ยง เปรี้ยง! ซ่า ซ่า….เสียงฟ้าร้องแข่งกับสายฝนเป็นระลอก ๆ แม้จะเป็นยามค่ำคืนแต่เมื่อแสงสายฟ้าฟาดลงมาเผยให้เห็นว่าตอนนี้บ่าวรับใช้ในเรือนกำลังจับร่างของสตรีมาโยนทิ้งที่หน้าผาเพื่อจัดการตามที่นายท่านบอก เมื่อเสร็จสิ้นรีบพากันเดินทางกลับ ร่างของหนิงเซียนตกลงมาโชคดีที่ด้านล่างเป็นพุ่มหญ้าปกคลุมทำให้ร่างกายของนางไม่ได้รับบาดเจ็บเพิ่มเติมในยามนั้นมีนักพรตกับลูกศิษย์ที่ออกเดินทางไปเรื่อย ๆ โดยไร้จุดหมายเมื่อที่นอนหลับค่ำคืนนี้เกิดฟ้าฝนกระหน่ำลงมาทำให้นอนไม่ได้ จึงพากันเดินออกมาจากที่เดิมเพื่อหาที่หลบฝน บัดนั้นนั่นเองทั้งสองเดินผ่านมาพบเห็นร่างคนที่นอนแน่นิ่ง ลูกศิษย์จึงได้เอ่ยถามนักพรต"ท่านอาจารย์นั่นไม่ใช่คนหรือขอรับ? ""นั่นสิว่าแต่เป็นผู้ใดกันสภาพถึงเป็นเช่นนี้หล่นลงมาอย่างตั้งใจหรือว่าถูกกระทำเจ้าลองเข้าไปแตะชีพจรดูสิว่ายังมีชีพจรอยู่หรือไม่? "นักพรตบอกแก่ศิษย์ เขารีบเดินเข้าไปใกล้จับกายของนางพลิกหงายขึ้นเมื่อเห็นยามแรกเขาสะดุ้งอย่างตกใจเพราะสายฟ้าฟาดลงมาพอดีเผยให้เห็นใบหน้าเละของหนิงเซียนเปี้ยง!"เฮือก! ""เกิดอะไรขึ้นหรือว่าร่างไร้วิญญาณเสียแล้ว""มิใช

บทที่ 4 บุรุษชั่วช้ากับสตรีไร้ยางอายหลังจากนั้นมาเยว่เผิงสั่งให้คนของนางตามหาร่างของจางหนิงเซียนเพื่อตรวจสอบให้แน่ชัดว่านางตายไปจากใต้หล้าแห่งนี้แล้วจริง ๆ จนบ่าวรับใช้กลับมาแจ้งว่าไม่พบร่างของหนิงเซียนเลยจึงคิดว่านางคงตายไปแล้วจริง ๆ ตั้งแต่นั้นมาเยว่เผิงใช้ชีวิตทุกวันอย่างสุขสบายใจไร้ความกังวลเดิมทีเยว่เผิงเป็นพียงบุตรสาวของบ่าวรับใช้ในเรือนของท่านใต้เท้าอีกเรือนหนึ่ง ครั้นนั้นมารดาของนางต้องมาจากไปด้วยการเฆี่ยนตีเพราะเยว่เผิงมักแอบเข้าไปขโมยของมีค่าของฮูหยิน ครั้งแรก ๆ ไม่ถูกจับได้แต่ทว่าบ่อยครั้งของมีค่าเริ่มหายไปฮูหยินแอบสงสัย จึงให้บ่าวคอยจับตาดูยามที่ตนเองไม่อยู่เรือนมีสาวใช้นางใดเข้ามาในห้องเก็บของของนางบ้าง และแล้วก็ถูกจับได้ยามนั้นเยว่เผิงกำลังโตไม่รู้ความ รู้เพียงว่าของมีค่ามักจะขายได้เงินดี นางอยากกินลูกกวาดเหมือนเด็กทั่วไปแต่ทว่านางเป็นเพียงบุตรของสาวใช้เบี้ยติดตัวแทบไม่มี นางเคยไปด้านนอกกับฮูหยินเพราะใช้ให้นางไปช่วยถือของกับมารดาของนาง เห็นฮูหยินนำกำไล ปิ่นปักผมไปขายได้เบี้ยอัฐมากมายแววตาของนางเป็นประกาย เมื่อครั้งแรกนางไม่ถูกจับได้จึงมีครั้งที่สองครั้งที่สามจนกระทั่งค

บทที่ 6 ชีวิตช่างรันทดเมื่อทั้งสองเดินออกไปเสียงประตูถูกปิดแน่น เสียงของยูร์เหยาสาวใช้ที่ถูกสั่งให้ดูแลเจียวเหมยได้เดินเข้ามาใกล้เตียงนอน"คงจะเจ็บน่าดูสินะ ใบหน้าไร้ที่ติจนทำให้นายท่านสนใจแต่ข้าไม่อยากให้ท่านอยู่ที่นี่หรอกนะ ข้าไม่อยากให้ท่านเป็นเสมือนนายหญิงของข้า " ยูร์เหยาเด็กสาวที่จำได้ติดตาในคืนวันที่หนิงเซียนถูกคนที่นี่ทำร้ายอย่างไร นางเป็นสาวใช้ที่คอยดูแลหนิงเซียนอีกคนแต่ไม่ได้อยู่ในสายตาเพราะยามนั้นหนิงเซียนฮูหยินสนิทสนมกับงูพิษอย่างเยว่เผิงจนนางมิอาจจะพูดอะไรได้และไม่สามารถช่วยเหลือฮูหยินของตนได้เลยเพราะนางเป็นเพียงสาวใช้เท่านั้น สิ่งที่นางเอ่ยออกมาทำให้เจียวเซียนพอได้ยินคลับคลายคลับคลาแต่ไม่ได้ลืมตาขึ้นมาดูนาง พร้อมหลับไปเพราะฤทธิ์ยาและความเจ็บจากคมมีดที่นางแทงเข้าที่หน้าท้องของตัวเองรุ่งสางมาเยือนแสงแดดกระทบใบหน้านางขยับกายอย่างลืมตัวแต่เมื่อขยับนางรู้สึกเจ็บแปลบ ค่อย ๆ ลืมเปลือกตาที่หนักอึ้งอย่างช้า ๆ ห้องนี้เป็นห้องนอนของเรือนรับรองนางจดจำได้ทุกที่ในเรือนนางพยายามจะลุกขึ้น ทันใดนั้นเองสตรีร่างเล็กตื่นขึ้นเพราะรู้สึกว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงดิ้นไปมา"ฟื้นแล้วหรือ? อย่าพึ่

บทที่ 8 ห้องพัก"ท่านช่างมีความเมตตากับข้ามากเหลือเกินเจ้าค่ะ ไม่ว่างานในเรือนอะไรข้าทำได้ทั้งนั้น ข้าเพียงแค่ต้องการอาหารกับที่พักพิงเท่านั้น โชคดีหรือเพราะโชคชะตาที่ทำให้เขาได้มาพบกับท่านใต้เท้าเช่นท่าน" เจียวเหมยผละออกยกมือสองข้างขึ้นมาคารวะหยางตงฉวน เขารีบเข้ามาจับมือของนางไม่ให้ก้มลงเพื่อขอบคุณเขา"เจ้าไม่ต้องทำถึงเพียงนี้ ยามนี้เจ้ายังเจ็บร่างกายอยู่พักผ่อนเถอะนะข้าจะให้สาวใช้ไปจัดเตรียมห้องพักไว้ให้เจ้าจัดเตรียมเสร็จเมื่อไหร่ข้าจะให้ยูร์เหยามาตาม""ขอบคุณท่านใต้เท้าเจ้าค่ะ " เอ่ยจบเขาได้เดินออกไปจากห้อง สีหน้าของเจียวเหมยได้เปลี่ยนไปทันที"คิดไว้แล้วว่าบุรุษเช่นท่านจะต้องยอมอ่อนข้อให้แก่ความเย้ายวนของสตรี ทำไมตอนนั้นข้าถึงได้ตาบอดหลงคิดว่าเขามีเพียงแต่ข้า ช่างโง่เขราเสียจริง! " เจียวเหมยเอ่ยพึมพำก่อนจะเดินไปนั่งที่เตียงนอน ในใจคิดแผนการที่จะแก้แค้นทั้งสองอย่างสาสม เพียงแค่เห็นใบหน้าของทั้งสองความโกรธแค้นในใจของนางเริ่มลุกขึ้นราวไฟกลับโหมกระหน่ำแรงยิ่งกว่าเดิมฝั่งด้านเยว่เผิงนางเดินสงบสติอารมณ์ของตนจนมาถึงห้องรีบปิดประตูก่อนจะอาละวาดกรี๊ดร้องทำลายข้าวของมในห้องเสียงดังลั่น ทำให

บทที่ 10 กินหาหารเช้าร่วมกันรุ่งเช้าวันต่อมาเจียวเหมยนอนไม่หลับทั้งคืนนางคิดถึงวันที่นางต้องเจ็บช้ำน้ำใจอีกทั้งวันที่นางแตกสลายความทรงจำไหลเวียนเข้ามา นางสะอื้นไห้จนคิดว่ายามนี้นางต้องพอเสียทีหมดเวลาที่นางจะมาเสียน้ำตากับคนเช่นนี้ คนพวกนั้นจะต้องถูกเอาคืนอย่างสาสม นางจะทำให้ทุกข์ทรมานยิ่งกว่าที่นางเจ็บปวดพันเท่าเจียวเหมยหยิบอาภรณ์ที่อยู่ในตู้ของตนเอามาสวมใส่ ทุกอย่างของนางคิดว่าจะถูกนำไปทิ้งแล้วเสียอีกแต่กลับยังอยู่ที่เดิมครั้นนั้นเสียงประตูถูกเปิดเข้ามาจากด้านนอก ยูร์เหยาเห็นแผ่นหลังของเจียวเหมยที่สวมชุดของหนิงเซียนนางชะงักใบหน้าซีดเซียว หากไม่รู้ว่าสตรีในห้องนี้เป็นเจียวเหมยคงคิดว่าฮูหยินฟื้นขึ้นมาเสียอีก"ท่านทำอันใด! " เจียวเหมยหันขวับมามองสองเท้าเดินไปหายูร์เหยา"ข้าเพียงแค่อยากเปลี่ยนชุดเท่านั้นเอง แต่ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพักอยู่ที่ใดจะไปถามก็กลัวไม่พบเจ้า จึงนำชุดมาสวมใส่โดยไม่ได้เอ่ยถาม" นางไม่มีท่าทีที่่จะแตกตื่นเมื่อถูกยูร์เหยาเอ่ยถามรีบแจ้งต่อนางเรื่องอาภรณ์ที่นางสวมใส่ยามนี้"เฮ้อ! อย่างไรเจ้าของอาภรณ์พวกนี้ไม่อยู่แล้วท่านจะสวมใส่คงไม่มีผู้ใดกล้าว่าหรอกนะ แต่น่าแปลกเสียจริง