บทที่ 3 ถึงเวลาแล้ว

บทที่ 3 ถึงเวลาแล้ว

“เจ็บ ข้าเจ็บเหลือเกิน นี่ข้าตายไปแล้วอย่างนั้นหรือ? แต่หากข้าตายทำไมข้าถึงได้รู้สึกเจ็บปวดอย่างนี้ล่ะ”

หนิงเซียนค่อย ๆ ลืมเปลือกตาที่หนักอึ้งอย่างช้า ๆ สิ่งแรกที่นางเห็นคือขื่อของกระท่อมเก่าทรุดโทรม นางเริ่มกวาดสายตาจ้องมองไปทั่ว ๆ นางจำได้ว่าครั้งสุดท้ายนางใกล้จะหมดลมหายใจอยู่ที่หน้าเรือนมิใช่หรือ? แล้วที่นี่ที่ไหนกัน นางต้องตายแล้วมิใช่หรือ? คำสั่งของหยางตงฉวนยังกึกก้องอยู่ในหูไม่จางหายเขาสั่งการให้บ่าวรับใช้จัดการกับนางและพาร่างของนางมาทิ้งมิใช่หรือ? แต่มิทันที่นางจะได้สงสัยอันใดต่อเสียงฝีเท้าได้ดังใกล้เข้ามาแม้อยากลุกหนีแต่ทว่าร่างกายของนางเจ็บปวดไปหมดมิอาจจะดิ้นได้ด้วยซ้ำ

“เจ้าฟื้นแล้วหรือ? อาจจะยังรู้สึกเจ็บปวดอยู่อย่าพึ่งลุกเลย ข้าจะให้ลูกศิษย์ของข้ามาป้อนอาหารป้อนยาให้แก่เจ้า ระหว่างนี้ข้าจะช่วยเหลือจนกว่าเจ้าหายดีเอง” ชายชราใบหน้าแสดงถึงความดีใจเมื่อเห็นนางฟื้นเดินเข้ามาถามหนิงเซียน นางคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย

“ฮึ! เจ้าคงสงสัยสินะว่าข้าคือผู้ใดมิต้องกลัวข้า ข้าเป็นนักพรตที่เดินผ่านมาเห็นเจ้าได้รับบาดเจ็บจึงให้ลูกศิษย์ช่วยแบกเจ้ามาที่นี่และรักษาให้ นอนพักอีกสักหน่อยเถอะนะ” หนิงเซียนเริ่มเบาใจหรือนี่จะเป็นเพราะคำอ้อนวอนของนางที่อ้อนวอนต่อสวรรค์ให้นางมีชีวิตต่อเพื่อแก้แค้นสามีชั่วช้าและสหายที่คอยแว้งกัดนางจากด้านหลัง ยามนี้ร่างกายของนางยังอ่อนแอนักจึงพยักหน้ารับรู้และหลับตาลงพักผ่อนอย่างที่ท่านนักพรตบอก

วันเวลาที่รักษาร่างกายของหนิงเซียนได้ล่วงเลยมาสามฤดูช่วงแรก ๆ ไป๋ฉีไม่ชอบนางเลยเพราะเห็นว่านางทำให้การเดินทางของเขาคลาดเคลื่อน แต่เมื่อคอยดูแลนางก็เริ่มใจอ่อนขึ้นมากลายเป็นเอ็นดูนางมากกว่าเดิม ท่านนักพรตช่วยเหลือใช้พลังของตนทำให้นางกลับมาเดินได้ ระหว่างนั้นเขาได้ถามเรื่องราวที่เกิดขึ้นแต่หนิงเซียนไม่อยากให้ผู้ใดรู้เบื้องหลงของตนเอง จึงแสร้งทำเป็นจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นจำไม่ได้แม้กระทั่งชื่อของตัวเองด้วยซ้ำ ไป๋ฉีจึงได้ตั้งชื่อให้นางใหม่มีนามว่า

เจียวเหมย มาจากกิริยาที่งดงามและอ่อนโยนของนาง หนิงเซียนพอใจในชื่อนี้มากแต่ละคืนวันที่ผ่านพ้นนางเฝ้าฝันถึงวันที่จะกลับไปแก้แค้นหยางตงฉวน สามีเก่าของนางป่านนี้คงมีความสุขนอนกกร่างของเยว่เผิงสตรีงูพิษนางนั้นอย่างสุขสบายกับสมบัติของตระกูลจางอยู่ ยิ่งคิดความแค้นยิ่งมีมากเพิ่มพูนทวี

ระหว่างที่ช่วยเหลือรักษาหนิงเซียนไป๋ฉีได้ทำการสอนการทำยาพิษและสอนให้นางรู้จักว่าหญ้าชนิดใดใช้กับอะไรและหญ้าชนิดใดที่สามารถถอนพิษได้ หนิงเซียนตั้งใจเรียนรู้เป็นอย่างดี จนวันนี้วันที่ร่างกายของนางหายดี นักพรตเห็นว่าเขาได้ช่วยเหลือให้นางรอดตายและช่วยเหลือตัวเองใช้ชีวิตต่อไปได้ เขาจึงจะออกเดินทางต่อไป

“บุญคุณครั้งนี้เจียวเหมยจะทดแทน หากวันข้างหน้าเจียวเหมยได้ดีและพบท่านนักพรตอีกครั้งข้าจะต้อนรับขับสู่เป็นอย่างดี ขอให้ท่านทั้งสองเดินทางปลอดภัยนะเจ้าคะ " ตั้งแต่ที่นางได้ชื่อใหม่นาง นางจะเปลี่ยนเป็นคนใหม่จึงคิดว่าหนิงเซียนบุตรสาวตระกูลจางได้ตายจากโลกนี้ไปแล้ว นางก้มโค้งลงคารวะทั้งสอง ไป๋ฉีใบหน้าบูดบึ้งอย่างใจหาย ยามแรกไม่ชอบขี้หน้าแต่เมื่อจะจากกันเขากลับรู้สึกใจหวิวแปลก ๆ

"เจ้าเองรักษาตัวให้ดี ในเมื่อกลับมามีชีวิตได้อีกครั้งจงรักตนเองให้มากกว่าผู้อื่น ข้าให้ชีวิตใหม่แก่เจ้าแล้วจากนี้ให้เจ้าเลือกเอาว่าจะเดินไปในทางใด ไป๋ฉีเดินทางกันเถอะ" คำพูดของนักพรตทำให้เจียวเหมยชะงักเล็กน้อยเสมือนว่านักพรตผู้นี้จะรู้ว่านางเป็นผู้ใดและเคยพบเจอเรื่องอะไรมา

"นี่เจียวเหมยข้าต้องออกเดินทางกับท่านอาจารย์แล้ว เจ้าจำสิ่งที่ข้าสอนเจ้าได้หรือไม่? จำเอาไว้ให้ดีมันอาจจะช่วยเจ้าได้ในยามคับขัน ที่ข้าสอนเจ้าไว้มิได้ให้เจ้าใช้ทำร้ายผู้อื่นแต่สอนเจ้าไว้ป้องกันตัวเองจากอันตราย เจ้าเป็นเพียงสตรีข้าชักเป็นห่วงแล้วสิ ท่านอาจารย์เราจับนางแต่งกายเป็นชายเดินทางตามเรามิได้หรือขอรับ ข้าเป็นห่วงความปลอดภัยของนาง นางเสมือนเด็กที่พึ่งเกิดไม่นานนี่เองดูสายตาของนางสิอ่อนต่อโลกยิ่งนัก เมื่อเราหันหลังเดินจากไปมิใช่ว่าจะถูกทำร้ายอีกหรอกหรือ"

"พี่ไป๋ฉีวางใจเถอะเจ้าค่ะ ข้าดูแลตนเองได้หลังจากที่ท่านพี่และอาจารย์เดินทางจากไปข้าจะเข้าไปในหมู่บ้านเพื่อหางานทำและที่พักพิงใหม่ คงจะได้พบเจอกับคนใจดีเหมือนท่านพี่ไป๋ฉีก็ได้เจ้าค่ะ อย่ากังวลใจไปเลย เพียงเท่านี้ข้าก็ติดหนี้บุญคุณท่านทั้งสองมากพอแล้ว อย่าให้ข้าเดินทางตามพวกท่านให้คอยเป็นภาระเลย ข้าจดจำทุกอย่างที่พี่สอนข้าได้ดีไม่เว้นแม้กระทั่งการป้องกันตัว แม้ข้าจะจำเรื่องราวของตัวเองไม่ได้แต่ข้าเชื่อว่าข้าสามารถดูแลตนเองได้เจ้าค่ะ รีบออกเดินทางก่อนที่ฟ้าจะมืดเถิดเจ้าค่ะ นี่ห่อข้าวกับน้ำไว้ดื่มกินยามเดินทางนะเจ้าคะ หากพบกันคราวหน้าข้าจะตอบแทนท่านเป็นอย่างดี พี่ไป๋ฉีพี่ชายที่แสนดีของข้า" เจียวเหมยยิ้มกว้างพร้อมยื่นห่อข้าวให้แก่ไป๋ฉี เขารับมันไว้ก่อนจะใช้มือขยี้หัวนางอย่างเอ็นดูก่อนกล่าวลา

"ข้าหวังว่าจะได้พบเจ้าอีกครั้ง และหวังว่าการพบกันครั้งหน้าเจ้าจะไม่ได้รับบาดเจ็บเช่นดั่งครั้งนี้อีกนะ ดูแลตนเองให้ดีเจ้าเองก็ออกเดินทางเถิดกว่าจะถึงหมู่บ้านหาที่พักใหม่อีก "

"เจ้าค่ะ "

หลังจากนั้นทั้งสามคนได้ร่ำลาพากันแยกย้ายไปตามทางของตน

เมื่อพ้นสายตาของไป๋ฉีกับท่านนักพรตสายตาอ่อนโยนไร้เดียงสา ของเจียงเหมยได้เปลี่ยนไป แววตาของนางแข็งกร้าวกลมโต กำมือแน่นจ้องมองไปยังด้านหน้า

"ถึงเวลาแล้วที่ข้าจะกลับไปแก้แค้น ไม่ว่าจะต้องทำอย่างไรให้ได้แก้แค้นพวกเจ้าทั้งสองข้าไม่หวั่นเกรง แม้จะต้องแลกด้วยร่างกายข้าก็ยอม " เจียงเหมยเอ่ยวาจาหนักแน่นสองเท้าก้าวเดินไปยังหมู่บ้านด้านหน้า เพื่อที่จะได้กลับไปที่เรือนตระกูลจางนางจะทำเดินทางไปหมู่บ้านข้างหน้าเพื่อสอบถาม

ฝั่งด้านหยางตงฉวนหลังจากที่เขาจัดการกับหนิงเซียนได้สำเร็จ ไว้ทุกข์ให้ฮูหยินของเขาเพียงสามวันเจ็ดวันก็แต่งตั้งฮูหยินคนใหม่ ชาวบ้านมิได้สงสัยการจากไปของหนิงเซียนเลยแม้แต่น้อยต่างพากันสงสารที่นางต้องมาตายด้วยวัยเพียงน้อยนิด และยังต้องมาตายเช่นดั่งบิดา น่าเวทนายิ่งนักในสายตาทุกคน

หยางตงฉวนใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไม่ว่าจะเป็นสมบัติหรือแม้แต่หน้าที่ในวังหลวง เขามีทุกอย่างครบและมีฮูหยินที่เขารักมากคอยอยู่เคียงข้างกาย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องภายในเรือนหรือเรื่องบนเตียงนางไม่ขาดตกบกพร่องแม้แต่น้อย

ในห้องนอน

"ท่านพี่ข้ามีความสุขเหลือเกินเจ้าค่ะ ข้าคิดว่าเราจะไม่ได้อยู่อย่างสุขสบายอย่างนี้เสียอีก "ร่างบางนอนซบอยู่บนอ้อมกอดของบุรุษไร้ซึ้งอาภรณ์ที่ห่มกาย นอนแนบชิดกันบนเตียงหนานุ่มที่เคยใช้ร่วมหลับนอนกับฮูหยินคนก่อน

"ข้าคิดไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ว่าอย่างไรที่นี่ต้องเป็นของข้าในไม่ช้า และฮูหยินของข้าต้องเป็นเจ้าเท่านั้น ทุกวันของข้ามีความสุขที่ลืมตาขึ้นมามีเจ้าคอยอยู่ข้างกาย ยามหลับนอนก็มีเจ้าคอยปรนนิบัติ ช่างแตกจต่างกับจางหนิงเซียนสตรีจืดชืดนางนั้นเหลือเกิน ยามข้าหลับนอนกับนางข้าต้องข่มใจจนไม่อยากจะลืมตาด้วยซ้ำ "

"ท่านพี่ข้าว่าเราอย่าเอ่ยถึงนางเลยเจ้าค่ะ ป่านนี้นางคงตกนรกไปแล้วหรือไม่ก็อาจจะไปเกิดแล้วก็ได้เจ้าค่ะ เรามาสนุกกันต่อเถอะนะเจ้าคะ ข้าพยายามมากเหลือที่เกินที่อยากมีบุตรชายให้ท่าน " มือเรียวของนางลูบไล้บนอกแกร่งยิ้มยั่วยวนเสียงเส่ากระซิบ หยางตงฉวนจับปลายคางมนให้เงยขึ้นก่อนจะก้มลงบดจูบริมฝีปากของนางอย่างหนักหน่วงอีกครั้ง

เยว์เผิงไม่ชอบใจเลยยามนี้เขาเอ่ยถึงจางหนิงเซียน เหมือนเขาเอานางไปเปรียบเทียบเสมอแม้ว่านางจะดีกว่าในทุกด้านแต่ก็ไม่อยากให้หยางตงฉวนคิดถึงแม้กระทั่งชื่อของจางหนิงเซียนแม้แต่น้อย นางจึงเอาอกเอาใจให้เขาหลงรักลุ่มหลงจนไม่สามารถไปคิดถึงสตรีใดได้อีก