บทที่ 11 จะไม่ให้เป็นเช่นเดิมอีก

บทที่ 11 จะไม่ให้เป็นเช่นเดิมอีก

"เท้าของเจ้าบวมแดงเล็กน้อยคงจะต้องใส่ยาหากจะให้เจ้าเดินน่าจะระบมแดงยิ่งกว่าเดิม ข้าอุ้มเจ้ากลับที่ห้องเจ้าจะว่ากระไรหรือไม่"

"ข้าจะว่าอะไรได้เจ้าคะ ต้องขอบคุณน้ำใจท่านใต้เท้าเสียอีกที่ช่วยเหลือข้า" เอ่ยจบเขาลุกขึ้นอุ้มร่างบางอย่างง่ายดายก่อนจะเดินพาเจียวเหมยกลับที่ห้อง

ยามนั้นยูร์เหยากำลังเช็ดถูห้องให้เจียวเหมยอยู่หน้าห้องเห็นนายท่านกำลังอุ้มร่างของเจียวเหมยมานางรีบเปิดประตูห้องให้อย่างรวดเร็ว

“เกิดอะไรถึงหรือเจ้าคะ”

“ระหว่างที่ข้าพานางเดินสำรวจนางได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย เจ้าช่วยไปหยิบยามาให้ข้าทีข้าจะทายาให้นาง”

“เอ่อ…ท่านใต้เท้าในเมื่อยามนี้ท่านพาข้ามาส่งถึงที่ห้องแล้วข้าไม่ขอรบกวนท่านจะดีกว่าเจ้าค่ะ ข้าจะให้ยูร์เหยาช่วยทายาให้ข้าเองเจ้าค่ะ”

“เอาอย่างนั้นหรือ? ยูร์เหยาข้าฝากเจ้าดูแลนางด้วย”

“เจ้าค่ะท่านใต้เท้า” ยูร์เหยาโน้มกายน้อมรับคำสั่งเดินออกไปด้านนอกเพื่อนำยามาทาให้แก่เจียวเหมย เขาอุ้มร่างนางมาวางลงบนเตียงอย่างทะนุถนอม

“เท้าของเจ้าคงอีกสองวันถึงจะหายดีระหว่างนี้เจ้ามิต้องเดินไปที่ใดหากอยากได้อะไรให้เรียกใช้ยูร์เหยาได้เต็มที่ ส่วนอาหารข้าจะให้พ่อครัวจัดสำรับมาให้เจ้าที่ห้องนี่แล้วกัน”

“ท่านช่างมีเมตตากับข้าเหลือเกิน จนข้ารู้สึกอายเหลือเกินที่ไม่รู้จะตอบแทนไมตรีท่านอย่างไร ไว้ข้าหายดีเมื่อไหร่ข้าจะตอบแทนท่านใต้เท้าทั้งชีวิตเลยเจ้าค่ะ” เจียวเหมยเอ่ยคำหวานพลางใช้มือลูบไล้อกแกร่งของเขาสายตาหวานหยาดเยิ้มจนหยางตงฉวนตกอยู่ในภวังค์รีบหันหน้าหนีนางทันที

“ข้าอยากรู้เหลือเกินว่าเจ้าจะตอบแทนข้าอย่างไร ข้าจะต้องตารอส่วนยามนี้เจ้าพักผ่อนเถิด” เขาลุกขึ้นพรวดรีบเดินออกไปทันที เจียวเหมยสังเกตเห็นใบหน้าของเขาแดงระเรื่อนัยน์ตาเต็มไปด้วยความหื่นกระหายในร่างกายนี้

“ข้าจะทำให้ท่านลุ่มหลงจนโง่หัวไม่ขึ้นเลย” เจียวเหมยเอ่ยตามหลังเขา เมื่อเห็นแผ่นหลังของเขาเดินไปไกลจนลับสายตา

ไม่นานยูร์เหยาได้เดินเข้ามาก็ต้องแปลกใจที่เห็นเจียวเหมยเดินอย่างไม่เจ็บปวด

“นี่ท่านมิได้รับบาดเจ็บหนักจนเดินไม่ได้หรอกหรือ?”

“ข้าเพียงแค่ถลาล้มเล็กน้อยโชคดีที่ท่านใต้เท้าช่วยเหลือเอาไว้ได้ก่อน ดูเหมือนท่านใต้เท้าจะเป็นห่วงข้าจนเกินไปคิดว่าข้าเดินไม่ไหวนะ”

“นี่! ข้ามองดูก็รู้ว่าท่านคิดเช่นไร ท่านมิใช่สตรีใสซื่อบริสุทธิ์อย่างที่ผู้อื่นคิดใช่หรือไม่? แม้ท่านจะปิดบังผู้อื่นได้แต่ท่านปิดบังข้ามิได้ บอกข้ามาว่าท่านต้องการอันใดกันแน่” ยูร์เหยาฉลาดพอเมื่อนางต้องพบเจอเหตุการณ์ที่ผ่านมาทำให้นางมองคนออกไม่มากก็น้อยและดูเหมืนอว่าเจียวเหมยเข้ามาที่นี่ต้องมีจุดประสงค์อันใดซ่อนอยู่ เจียวเหมยจ้องมองใบหน้าของยูร์เหยาหากนางต้องอยู่ที่นี่ต้องมีสาวใช้ที่คอยเคียงข้างและสามารถไว้ใจได้ นางจึงคิดจะใช้ใจแลกใจเพื่อจะได้สาวใช้ไว้ใช้งานและช่วยเหลือนางในการแก้แค้นครั้งนี้

“เจ้าหูตาไว้จริง ๆ เรื่องที่เจ้าถามข้าจะบอกทุกอย่างแต่ทว่ายามนี้ประตูได้เปิดทิ้งไว้หน้าต่างไม่ได้ปิดแน่นหนา หากผู้อื่นมาได้ยินอาจจะเกิดเรื่องขึ้นได้ “ยูร์เหยาวางยาไว้ที่โต๊ะก่อนจะเดินไปปิดประตูลงกลอนอย่างแน่นหนา และเดินไปปิดหน้าต่างทุกบานให้สนิท ก่อนจะเดินมายืนต่อหน้าเจียวเหมยเพื่อฟังความจริงจากปากของนาง

“ยามนี้ฮูหยินไม่อยู่ที่เรือน อีกอย่างท่านใต้เท้าได้กลับห้องอ่านตำราแล้วบ่าวรับใช้ในเรือนต่างพากันพักยามบ่าย รีบบอกข้ามาให้หมดว่าท่านต้องการจะทำอะไร”

“ใจเย็น ๆ สิ นั่งพูดคุยกันจะดีกว่า”

“อย่าชักช้ารีบเอ่ยมาเดี๋ยวนี้”

“ก็ได้ ก็ได้ ข้าต้องการเป็นอนุของท่านใต้เท้าหยางตงฉวน มีเพียงเท่านี้ไม่มีเรื่องอื่นใดเลย” เจียวเหมยลองใจดูว่าสีหน้าของยูร์เหยาจะเป็นอย่างไร แต่ที่น่าตกใจนางกลับเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของยูร์เหยาแทน

“เฮอะ! ท่านไม่ใช่คนละแวกนี้เป็นสตรีมาจากที่อื่น คิดดีแล้วหรือว่าจะมาเป็นอนุของท่านใต้เท้าหยางตงฉวน ท่านไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแท้ที่จริงแล้วท่านใต้เท้าเป็นคนเช่นไร! ขนาดฮูหยินคนเก่านางทั้งรักและประเคนทุกอย่างให้แก่ท่านใต้เท้า เขายังหมดรักนางและมอบความตายให้นางแทน ที่ข้าเอ่ยเรื่องนี้กับท่านเพราะสงสารไม่อยากให้พบเจอเรื่องโชคร้ายอย่างคุณหนูของข้า ไม่ว่าจะเป็นท่านใต้เท้าหรือฮูหยินต่างน่ากลัว เพียงอำนาจทั้งสองกล้าทำเรื่องไร้ความยุติธรรม ทำร้ายแม้กระทั่งผู้มีพระคุณหากท่านไม่อยากตายอยู่ที่นี่หายดีเมื่อไหร่ออกจากที่นี่ไปซ่ะ ข้าไม่อยากเห็นท่านมีจุดจบเดียวเช่นกับคุณหนูของข้า” เจียวเหมยจ้องมองใบหน้าของยูร์เหยาที่มองนางด้วยดวงตาสั่นเครือ นางนึกถึงเดหตุการณ์คืนที่หนิงเซียนถูกหยางตงฉวนทำร้าย เจียวเหมยเดินเข้ามาใกล้ใช้มือแตะลงที่บ่าของยูร์เหยาเพื่อปลอบใจและกระซิบข้างหูของนางจนยูร์เหยาเบิกตาโพลงโต

“ข้าไม่มีทางให้มันเป็นเช่นเดิม ข้าไม่กลัวตายและข้าก็รู้ดีว่าหยางตงฉวนกับเยว่เผิงสหายของข้าเป็นคนเช่นไร ข้าจดจำได้ดีว่าวันนั้นข้าเจ็บปวดเจียนตายเพียงใด ความทุกข์ทรมานใจที่ข้าต้องพบเจอข้าจะทำให้ทั้งสองพบเจอเช่นเดียวกับข้า หรือมากกว่าข้าด้วยซ้ำไป เพราะข้าคือจางหนิงเซียนคุณหนูของเจ้าข้ากลับมาครั้งนี้เพื่อแก้แค้นทั้งสองและยึดทุกอย่างที่เคยเป็นของตระกูลจางกลับมาเป็นของข้าเช่นเดิม” เจียวเหมยเดินถอยหลังยิ้มให้แก่ยูร์เหยา ยามนี้แข้งขาของนางไร้เรี่ยวแรงล้มลงกับพื้นด้วยความตกใจไม่คิดว่า คุณหนูของนางที่ตายไปแล้วจะกลับมาได้ยามนี้ร่างกายของนางสั่นเทาไปหมดก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างขบขัน

“ฮ่า ฮ่า เจ้าจะเป็นคุณหนูของข้าได้อย่างไรในเมื่อข้าเห็นกับตาว่านางถูกทำร้ายจนหมดลมหายใจ อีกอย่างเรื่องนี้เจ้ารู้ได้อย่างไรท่านใต้เท้าปิดบังเรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับคุณหนู” เจียวเหมยคิดไว้แล้วว่าอย่างไรยูร์เหยาคงยากที่จะเชื่อสิ่งที่นางเอ่ยออกมา เจียวเหมยหันหลังให้แก่นางก่อนจะปลดเสื้อด้านนอกออกเผยให้เห็นตู้โตว ยูร์เหยาคิ้วขมวดเข้าหากันสตรีนางนี้ต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ นางเอ่ยถามอยู่แท้ ๆ เหตุใดถึงได้ปลดอาภรณ์ออกเช่นนี้

“เจ้าเคยอาบน้ำขัดกายให้ข้าอยู่บ่อยครั้งเห็นร่างกายของข้าจนหมดแล้ว ดูตรงเอวด้านซ้ายของข้าสิปานที่ข้ามีตั้งแต่เกิดมีเพียงไม่กี่คนหรอกที่รู้” ทันทีที่สายตาของยูร์เหยาเห็นนางตกตะลึงมากกว่าเดิม รีบคลานขาเข้ามาโอบกอดคุณหนูด้วยความคิดถึง

“อึก อึก สวรรค์นี่คงเป็นสวรรค์เมตตาคุณหนูของข้าให้มีชีวิตอยู่รอด ข้าดีใจเหลือเกินเจ้าค่ะที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ ฮื้อ ฮื้อ” นางสะอื้นไห้ออกมาด้วยความดีใจและโล่งใจ เจียวเหมยดึงอาภรณ์มาสวมใส่ก่อนจะบอกให้นางสงบสติอารมณ์

“เจ้าสงบสติอารมณ์เถิดผู้อื่นมาเห็นเข้าจะเคลือบแคลงใจ”

“เจ้าค่ะ” นางปล่อยแขนออกจากขาของเจียวเหมยพลางเช็ดน้ำตาตัวเอง