บทที่ 12 ตอบแทน

บทที่ 12 ตอบแทน

หลังจากนั้นยูร์เหยาได้เอ่ยถามเรื่องราวระหว่างที่นางถูกจับโยนทิ้งหน้าผาเกิดอะไรขึ้นแล้วทำไมใบหน้าของนางถึงเปลี่ยนไป ยามนี้เจียวเหมยมั่นใจแล้วว่ายูร์เหยาสามารถเชื่อใจได้จึงเล่าทุกอย่างให้นางได้รับรู้จนหมดและแผนการที่นางกลับมาในครั้งนี้ ยูร์เหยานางจงรักภักดีจึงรับปากจะช่วยเหลือเจียวเหมยทุกอย่างไม่ว่านางจะทำอันใดนางจะอยู่ข้างกายแม้ตายก็ไม่กลัวเช่นกัน

เมื่อทั้งสองพูดคุยกันจนตะวันเริ่มคล้อยต่ำจวนจะถึงมื้ออาหารเย็นยูร์เหยาจึงแจ้งเรื่องที่เยว่เผิงออกไปตลาดวันนี้

“จริงสิ!วันนี้ข้าได้ยินสาวใช้นางอื่นเอ่ยกันว่าฮูหยินออกไปด้านนอกเพราะไปซื้อยาต้มบำรุงร่างกายให้ตนเองตั้งครรภ์ด้วยล่ะ”

“ฮื้ม! นางอยากตั้งครรภ์หรือ? ไม่ได้ข้าจะให้เรื่องเช่นนั้นเกิดขึ้นไม่ได้ เจ้าช่วยไปหาปาโต๊ว เซียนหนิว เหยียนฮวา ซานหลิง ชนิดใดชนิดหนึ่งมาให้ข้าทีเอาที่ตากแห้งไว้แล้ว ข้าจะนำมาบดให้ละเอียดและช่วยนำไปสลับเปลี่ยนกับยาที่นางต้มดื่ม” เจียวเหมยจำได้ดีคำพูดของไป๋ฉีที่บอกนางเกี่ยวกับยาสมุนไพร และยาพิษบางตัวอาจจะใช้รักษาร่างกายได้แต่ถ้ามากเกินไปอาจจะเป็นพิษต่อร่างกาย โชคดีอีกอย่างคือหญ้าสมุนไพรนี้เสมือนหญ้าตัวเดียวกับที่เยว่เผิงนำมาต้มดื่ม หากไม่มีความรู้มิอาจจะรู้ได้ว่ามิใช่หญ้าสมุนไพรตัวเดียวกัน นางกระซิบข้างหูของยูร์เหยาเมื่อนางได้ยินก็พยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินออกไปหาหญ้าตามที่เจียวเหมยสั่ง

“ข้าคิดว่าข้าจะเข้าหาหยางตงฉวนอย่างช้า ๆ แต่ดูท่าเยว่เผิงคงคิดเช่นเดียวกันว่าข้าจะต้องเข้ามาเป็นอนุของหยางตงฉวนแน่ ๆ นางถึงอยากตั้งครรภ์เพื่อมัดใจและให้บุตรของนางมารับตำแหน่งผู้สืบทอดตระกูล ฮึ! ข้าไม่มีทางยอมให้แผนของเจ้าสำเร็จหรอก คืนนี้ข้าจะต้องไม่ให้เจ้ากับหยางตงฉวนได้อยู่ด้วยกัน” ดวงตาดำควับแสยะยิ้ม ก่อนจะเดินไปที่ห้องอาบน้ำเตรียมแช่น้ำล้างกายโรยดอกไม้นานนาชนิดที่ส่งกลิ่นหอมให้แก่ร่างกาย ก่อนจะลงไปแช่นางพลางครุ่นคิดเรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้

ยามโหย่ว (18.00)

หลังจากที่ยูร์เหยากลับมานางแจ้งเรื่องหญ้าที่เจียวเหมยให้หามายามนี้ถูกส่งไปยังห้องครัวแล้ว และได้ยินจากสาวใช้ของเยว่เผิงว่าคืนนี้นางจะไปตามท่านใต้เท้าให้มาหาฮูหยินที่ห้องของนาง เมื่อเจียวเหมยได้ยินจึงได้เอ่ยถาม

"ยามนี้หยางตงฉวนอยู่ที่ใด"

"ยามนี้นายท่านยังอยู่ที่ห้องอ่านตำราเจ้าค่ะ "

"ข้าจะไปที่นั่นก่อนที่ซูหยวนจะไปที่นั่นวันนี้เจ้าทำดีมากไปพักผ่อนเถิดต่อจากนี้เป็นหน้าที่ของข้า "

"เจ้าค่ะ " เอ่ยจบเจียวเหมยลุกขึ้นเดินตรงไปที่ห้องอ่านตำราทันที

ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นหยางตงฉวนเงยหน้าขึ้นจากตำรา เหลียวมองไปยังประตู

"คงเป็นเยว่เผิงสินะ! ข้ามัวแต่อ่านตำราทำงานที่ฝ่าบาทมอบหมายมาจนลืมไปกินอาหารเย็นกับนาง " เขาปิดหนังสือลงเดินไปหน้าประตูเพื่อเปิดประตูให้แก่ผู้ที่มาเยือนเพราะยามที่เขาทำงานมักจะไม่ให้ผู้อื่นมารบกวนมักจะลงกลอนประตูไว้เสมอ

ครั้นประตูเปิดออกกลับมิใช่เยว่เผิงแต่เป็นใบหน้าหวานหยดย้อยยิ้มระเรื่อของเจียวเหมยต่างหาก

"เจ้ามาทำอะไรที่นี่ ข้าบอกเจ้าแล้วมิใช่หรือว่าให้พักอยู่แต่ที่ห้องไม่ให้ออกไปทางใดจนกว่าเท้าเจ้าจะหาย"

"ท่านใต้เท้าข้าไม่เจ็บสักนิด ข้ามาหาท่านที่นี่เพราะข้าคิดถึงท่าน คิดถึงเรื่องตอบแทนบุญคุณจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ " เจียวเหมยใช้นิ้วชี้จิ้มเข้าไปที่อกแกร่งค่อย ๆ ไล่ลงต่ำไปเรื่อย ๆ เขาเห็นสีหน้าท่าทางรู้ได้ในทันทีว่านางมาหาเขาครั้งนี้ด้วยเจตนาใด หยางตงฉวนเฝ้ารอเวลานี้มานานอีกอย่างนางเป็นผู้เข้าหาเขาเองมิใช่เขาที่ข่มขู่หรือขืนใจ คนมักมากในกามอย่างเขาหรือจะทนไว้ที่ถูกสตรีงดงามยั่วยวนเขารีบดึงร่างกายของนางเข้ามาด้านในก่อนจะลงกลอนประตูอย่างแน่นหนาอีกครั้ง พลางดึงร่างบางเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนมิให้นางได้ดิ้นหนี

"อุ้ย! ทำไมท่านใต้เท้าถึงได้โอบกอดข้าแน่นอย่างนี้เจ้าคะ"

"ข้ากลัวว่าเจ้าจะหนีข้านะสิ เจ้าเข้ามาหาข้าอย่างนี้คงไม่กลัวหรอกใช่มั้ย? ดูท่าเจตนาของเจ้าคงเป็นอย่างที่ข้าคิดสินะ" เจียวเหมยยิ้มหวานใช้นิ้วมือแตะที่ริมฝีปากของเขายอย่างเบามือค่อย ๆ ลูบไล้ไปมาพร้อมจ้องมองด้วยสายตายั่วเย้า

"ใช่แล้วเจ้าค่ะ ข้ามิกลัวและจะไม่หนีท่านไปทางใดแน่นอนคืนนี้ข้าตั้งใจมาตอบแทนท่านช่วยเมตตาข้าด้วยนะเจ้าคะ" หยางตงฉวนอารมณ์พลุ่งพล่านเมื่อได้ยินเสียงแผ่วเบานิ้วมือที่แตะอยู่ที่ริมฝีปากของเขา

"ได้สิข้าจะทะนุถนอมเจ้าเป็นอย่างดี" มือข้างซ้ายของเขากอดรัดเอวของนางแน่นขึ้นมากกว่าเดิมก่อนจะใช้มือข้างขวาจับท้ายทอยของนางไม่ให้ดิ้นหนีค่อย ๆ ก้มมาจุมพิตอย่างดูดดื่มสัมผัสปลายลิ้นตวัดชิมรสหวานหอมหวานของนางจนทำให้นางแทบขาดใจไม่คิดว่ารสสวาทของหยางตงฉวนจะรุนแรงเช่นนี้ จนนางต้องใช้มือผลักกายของเขาออกก่อนที่นางจะหายใจไม่ออก

“แฮ่ก ๆ ไหนท่านใต้เท้าบอกว่าจะทะนุถนอมข้าอย่างไรเจ้าคะเพียงแค่จูบของท่านทำให้ร่างกายของข้าร้อนรุ่มยิ่งกว่าถูกเปลวไฟเผาไหม้เสียอีก”

“ไม่รู้สิเพราะเจ้าเย้ายวนข้าเสียจนตั้งสติควบคุมตนเองไม่ได้ เจียวเหมยข้าทนไม่ไหวแล้ววันนี้ข้าจะมอบความสุขความหอมหวานและเปลวเพลิงของแท้ที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้นต่อจากนี้” พูดจบเขาประกบจูบนางอย่างเร้าร้อนรุนแรงร่างบางไร้เรี่ยวแรงอ่อนระทวยมือของเขาไม่อยู่นิ่ง ค่อย ๆ คืบคลานปลดอาภรณ์ของนางออก ใช้มือลูบไล้ตั้งแต่บ่าไหล่ลงต่ำไปเรื่อย ๆ จนถึงเนินเขาที่งดงามภายใต้เสื้อตู้โต้ว ร่างกายของทั้งสองเริ่มร้อนระอุจากไฟราคะที่กำลังก่อตัว

ภายในห้องมีเพียงเสียงหอบเหนื่อยกระเส่าเสียงครวญครางออกมาจากลำคอของนาง เขาถอดถอนริมฝีปากเมื่อเห็นอีกฝ่ายเริ่มหายใจติดขัดอีกครั้ง

“แฮ่ก แฮ่ก”

“เจ้างดงามเหลือเกินไม่ว่าจะเป็นใบหน้าหรือแม้แต่ร่างกายผิวพรรณของเจ้าช่างแตกต่างจากสาวใช้ในเรือนด้วยซ้ำหากข้าไม่รู้คิดว่าเจ้าเป็นบุตรสาวของขุนนางเสียอีก” แม้ปากจะเอ่ยแต่ทว่ามือของกำลังถอดเสื้อตู้โต้วของนางอย่างช่ำชอง

“ท่านใต้เท้าเอ่ยชมข้าเกินไปแล้วเจ้าค่ะ” เจียวเหมยใบหน้าแดงระเรื่อสองมือยกขึ้นโอบกอดคอของเขาส่งยิ้มอย่างเขินอาย

“ข้าเอ่ยมาล้วนเป็นความจริง วันนี้ข้าขอเชยชมเจ้าให้หนำใจ” เอ่ยจบอุ้มเจียวเหมยไปยังเตียงนอนที่อยู่ในห้องอ่านตำรา และพานางเสพสุขอย่างที่ใจหวัง