บทที่ 5 หนทางกลับเข้าเรือน

บทที่ 5 หนทางกลับเข้าเรือน

รุ่งสางมาเยือน

เจียงเหมยสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ครุ่นคิดในใจ หากนางได้พบหน้าของชายที่ฆ่านางด้วยความรักนางจะไม่หวั่นไหวใจสั่นกับเขาเป็นอันขาดจากนี้ไปนางมีเพียงความแค้นที่ต้องชำระ

ลู่เฟยให้บ่าวรับใช้พานางนั่งรถม้ามายังเรือนตระกูลจาง เมื่อนางมาถึงนางได้บอกให้สารภีหยุดก่อนจะถึงเรือน นางจะเข้าไปทั้งอย่างนี้ไม่ได้คงเป็นเรื่องน่าสงสัยที่จู่ ๆ สตรีอย่างนางปรากฏตัว

เจียงเหมยจึงลงใกล้ ๆ เรือนเฝ้ามองดูการเคลื่อนไหว ของทุกคนเห็นหยางตงฉวนควบม้าออกไปด้านนอก นางจึงเดินไปที่โรงเตี๊ยมใกล้ ๆ เฝ้ารอให้หยางตงฉวนกลับมาเสียก่อน นางคิดไว้แล้วว่าจะทำอย่างไรถึงจะเข้าใกล้เขาได้อย่างรวดเร็ว

นางเฝ้าคอยจนท้องฟ้าเริ่มคล้อยต่ำลงแสงดวงอาทิตย์ลับลาขอบฟ้าปกคลุมด้วยความมืดมิดแทนที่ แสงสว่างจากโคมไฟเริ่มสว่างขึ้นตามบ้านเรือน เจียวเหมยเดินไปอยู่ใกล้ ๆ หน้าเรือนเสียงฝีเท้าของม้าถูกควบมาจากไกล ๆ นางได้เริ่มแผนการที่นางคิดไว้ทั้งคืนเพื่อที่จะได้เข้าใกล้หยางตงฉวน

ฝั่งด้านหยางตงฉวนกลับมาจากวังหลวงยามนี้ท้องฟ้าเริ่มสลัว ๆ จู่ ๆ สายตาเขาได้เห็นสตรีร่างบางเดินซวนเซล้มลงที่หน้าเรือน เขารีบใช้เท้าบังคับให้ม้าหยุดเคลื่อนไหวก่อนจะกระโดดลงไปช่วยนางทันที

"แม่นางเกิดอะไรขึ้นกับท่านหรือ? " สตรีร่างบางใบหน้าซีดเผือกไร้เลือดฝาดมือข้างซ้ายกุมแผลทีี่ท้องเอาไว้ใช้มือขวาจับแขนของเขาแน่น เงยหน้าอ้อนวอนคนตรงหน้าให้ช่วยชีวิตตน

"คุณชายท่านช่วยข้าด้วยเจ้าค่ะ ข้าถูกชายฉกรรจ์ที่จับกลุ่มดื่มสุราทำร้ายมา " ดวงตากลมโตใบหน้างดงามไร้ที่ติแม้ว่านางจะได้รับบาดเจ็บแต่มิอาจจะปกปิดความงามของนางได้เลย

"แม่นางท่านเลือดออก ข้าจะช่วยท่านเอง" ความงามที่ไม่อาจจะละสายตาหากปล่อยนางเอาไว้โดยไม่ช่วยเหลือคงถูกชายฉกรรจ์กลุ่มที่นางกล่าวมาฉุดไปเป็นแน่ เขาช้อนแขนอุ้มนางอย่างง่ายดายพรางเร่งรีบเดินกึ่งวิ่งเข้าประตูเรือนตะโกนเรียกบ่าวรับใช้ให้ไปตามท่านหมอมารักษาสตรีนางนี้ทันที

"นี่เจ้ารีบไปตามท่านหมอมารักษานางเร็วเข้า ข้าจะพานางไปที่ห้องรับรอง อย่าได้ชักช้าเลือดนางออกไม่หยุดหากช้าอาจไม่ทันการ"

"ขอรับนายท่าน" บ่าวรับใช้รีบควบม้าของหยางตงฉวนไปตามท่านหมอตามคำสั่งทันที ยามนี้เจียวเหมยแสร้งทำเป็นสลบลงภายในอ้อมอกของเขา ทั้งหมดเป็นแผนของนางเอง นางใช้มีดเล็กแทงเข้าที่จุดเส้นเลือดใหญ่ทำให้เลือดไหลไม่หยุด แผนนี้แม้จะเสี่ยงต่อชีวิตแต่ถ้าหากเขาช่วยเหลือนางในทันทีก็ไม่ใช่เรื่องน่ากลัวอันใด

เขาวางนางลงบนเตียงอย่างเบามือจ้องมองร่างบางด้วยความเป็นห่วงเรียกสาวใช้ในเรือนมาช่วยจัดการนำผ้ามาซับเลือดให้นางพร้อมนำอาภรณ์มาเปลี่ยนให้นางใหม่ ไม่นานบ่าวรับใช้ได้เดินทางกลับมาพร้อมท่านหมอตรวจร่างกายทำการรักษา ยามนี้เจียวเหมยได้หลับไหลเพราะเสียเลือดไปมาก

"ท่านหมอนางเป็นอย่างไรบ้าง"

"เรียนท่านใต้เท้าแม้ว่านางดูเหมือนจะเสียเลือดมากแต่โชคดีที่นางถูกแทงไม่ถึงขั้นร้ายแรงถึงชีวิตที่เลือดของนางไหลไม่หยุดเพราะโดนเส้นเลือดใหญ่ข้าทำการหยุดเลือดแล้ว บาดแผลของนางไม่ได้ลึกเท่าไหร่ อีกไม่กี่วันนางจะดีขึ้นขอรับ "

"เฮ้อ…โล่งอกไปที "

"อย่างนั้นข้าจะเขียนเทียบยาไว้ให้รุ่งสางท่านให้บ่าวไปซื้อที่ร้านยานะขอรับ "

"ขอบใจท่านมาก " หยางตงฉวนเอ่ยขอบใจท่านหมอก่อนจะให้บ่าวรับใช้ไปส่งพร้อมค่ารักษา

ฝั่งด้านเยว่เผิงนางคอยสามีกลับเรือนวันนี้นางตั้งใจเข้าครัวเพื่อทำอาหารเย็นไว้รอแต่ทว่าจู่ ๆ สาวใช้ข้างกายของนางที่นางใช้ให้ไปดูว่าหยางตงฉวนกลับมาหรือยังนางวิ่งหน้าตื่นเข้ามาอย่างเร่งรีบ

"ฮูหยินเจ้าคะ ฮูหยินเกิดเรื่องใหญ่แล้วเจ้าค่ะ"

"เรื่องใหญ่อะไรกัน หรือว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้นกับท่านพี่ "

"มิใช่เจ้าค่ะ นายท่านพาสตรีที่ใดเข้ามาในเรือนก็ไม่รู้ นางได้รับบาดเจ็บแถมนายท่านยังอุ้มนางเข้ามาด้วยตนเอง ข้าเห็นไม่ชัดนักแต่ทว่าใบหน้าของนางช่างงดงามยิ่งนัก" ทันทีที่เยว่เผิงได้ยินร่างกายของนางสั่นเทาวางของที่ถืออยู่เร่งฝีเท้าไปดูตามที่สาวใช้กล่าว แม้ว่าหยางตงฉวนจะรักนางมากเพียงใดแต่ทว่าใจของบุรุษล้วนยากจะคาดเดา ขนาดเขามีหนิงเซียนข้างกายยังเอามาหานางได้ ความกลัวเรื่องจะเกิดขึ้นซ้ำซ้อนอีกครั้งได้เกิดขึ้นในจิตใจ

"ท่านพี่พานางไปอยู่ที่ใด"

"ห้องรับรองเจ้าค่ะ " ซูหยวนสาวใช้ของวเยว่เผิงเอ่ยพรางเดินกึ่งวิ่งตามนายหญิงของตน

เมื่อเดินมาถึงเรือนรับรองนางเห็นหยางตงฉวนสายตาจ้องมองสตรีที่นอนอยู่บนเตียงอย่างกับตกอยู่ในภวังค์ใจของเยว่เผิงสั่นไหว นางจำสายตานี้ได้ดีเหมือนตอนนี้เขาเคยมองนางเมื่อครั้งที่นางเข้าไปหลอกล่อเชื้อเชิญทำให้ลุ่มหลง สายตานั้นนางจำได้ขึ้นใจ

"ท่านพี่สตรีนางนี้คือผู้ใดกันเจ้าคะ แล้วเหตุใดท่านพี่ถึงพานางเข้ามาในเรือนของเรา" หยางตงฉวนหันขวับรีบเก็บสีหน้าเอาไว้ไม่ให้ฮูหยินจับได้ว่าเขาสนใจสตรีที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงมิน้อย

"ฮูหยินทำไมต้องเอ่ยถามเสียงดังเช่นนั้น ข้าเดินทางกลับมาจากวังหลวงพบนางระหว่างทาง นางกำลังถูกทำร้ายและได้รับบาดเจ็บ เจ้าก็รู้ว่าข้าเห็นคนที่บาดเจ็บต้องช่วยเหลือนางเป็นเพียงสตรีร่างเล็กหากปล่อยเอาไว้คงไม่รอดแน่ ๆ ตอนนี้ท่านหมอมาตรวจร่างกายนางแล้วรุ่งสางนางฟื้นข้าจะให้บ่าวไปส่งนางที่เรือน วันนี้ข้าเหนื่อยมาทั้งวันหิวและคิดถึงฮูหยินของข้ายิ่งนัก " เขาพูดจาอ่อนหวานเดินเข้าไปโอบกอดพรางหอมแก้มนวลของเยว่เผิงทำให้นางหายความกังวล เผยรอยยิ้มให้แก่เขา

"ที่แท้เพราะท่านพี่ของข้ามีเมตตานี่เอง ท่านพี่คงเหน็ดเหนื่อยมาไม่น้อยสินะเจ้าคะ วันนี้ข้าลลงมือทำอาหารเย็นรอท่านด้วยตนเอง"

"อย่างนั้นหรือ? เรารีบไปกินอาหารเย็นกันดีกว่ารสมือฮูหยินของข้าอร่อยกว่าผู้ใด วันนี้ข้าคงต้องเติมข้าวหลายชามแน่ ๆ " ทั้งสองเดินออกไปด้านนอก หยางตงฉวนลอบหันมามองร่างของเจียวเหมยอีกครั้งก่อนจะโอบร่างเยว่เผิงเดินออกไป ก่อนที่จะสั่งสาวรับใช้หน้าเรือนให้เฝ้าดูอาการของนาง

"นี่เจ้าช่วยเฝ้าดูสตรีนางนี้ด้วย คืนนี้เจ้านอนที่นี่ก็แล้วกัน เมื่อรุ่งสางนางฟื้นรีบไปแจ้งข้าโดยด่วน"

"เจ้าค่ะ " ยูร์เหยาสาวใช้วัยแตกสาวได้เอ่ยบอกแก่นายท่าน