บทที่ 8 ห้องพัก

บทที่ 8 ห้องพัก

"ท่านช่างมีความเมตตากับข้ามากเหลือเกินเจ้าค่ะ ไม่ว่างานในเรือนอะไรข้าทำได้ทั้งนั้น ข้าเพียงแค่ต้องการอาหารกับที่พักพิงเท่านั้น โชคดีหรือเพราะโชคชะตาที่ทำให้เขาได้มาพบกับท่านใต้เท้าเช่นท่าน" เจียวเหมยผละออกยกมือสองข้างขึ้นมาคารวะหยางตงฉวน เขารีบเข้ามาจับมือของนางไม่ให้ก้มลงเพื่อขอบคุณเขา

"เจ้าไม่ต้องทำถึงเพียงนี้ ยามนี้เจ้ายังเจ็บร่างกายอยู่พักผ่อนเถอะนะข้าจะให้สาวใช้ไปจัดเตรียมห้องพักไว้ให้เจ้าจัดเตรียมเสร็จเมื่อไหร่ข้าจะให้ยูร์เหยามาตาม"

"ขอบคุณท่านใต้เท้าเจ้าค่ะ " เอ่ยจบเขาได้เดินออกไปจากห้อง สีหน้าของเจียวเหมยได้เปลี่ยนไปทันที

"คิดไว้แล้วว่าบุรุษเช่นท่านจะต้องยอมอ่อนข้อให้แก่ความเย้ายวนของสตรี ทำไมตอนนั้นข้าถึงได้ตาบอดหลงคิดว่าเขามีเพียงแต่ข้า ช่างโง่เขราเสียจริง! " เจียวเหมยเอ่ยพึมพำก่อนจะเดินไปนั่งที่เตียงนอน ในใจคิดแผนการที่จะแก้แค้นทั้งสองอย่างสาสม เพียงแค่เห็นใบหน้าของทั้งสองความโกรธแค้นในใจของนางเริ่มลุกขึ้นราวไฟกลับโหมกระหน่ำแรงยิ่งกว่าเดิม

ฝั่งด้านเยว่เผิงนางเดินสงบสติอารมณ์ของตนจนมาถึงห้องรีบปิดประตูก่อนจะอาละวาดกรี๊ดร้องทำลายข้าวของมในห้องเสียงดังลั่น ทำให้สาวใช้ข้างกายอย่างซูหยวนมิกล้าที่จะเดินตามเข้าไปรับใช้คุณหนูยามนี้

"กรี๊ด!!! ร้ายกาจยิ่งนัก ข้าคิดว่ากำจัดจางหนิงเซียนไปแล้ว ชีวิตของข้าจะสงบสุขเสียอีก สตรีนางนั้นร้ายยิ่งกว่าหนิงเซียนยิ่งนัก แต่ข้าจะไม่ยอมแพ้นางเด็ดขาด เพียงแค่ข้ามองเข้าไปในดวงตานางก็เห็นความคิดของนางแล้วว่านางต้องการที่จะเป็นอนุของท่านพี่ กว่าข้าจะมาถึงขั้นนี้ข้าต้องแลกทุกอย่างข้าจะไม่ยอมให้เจ้ามาแย่งทุกอย่างจากข้าไปได้ " ดวงตาดำขลับจ้องเขม็งเอ่ยน้ำเสียงหนักแน่น นางจะต้องหาทางกำจัดไม่ให้สตรีนางนี้อยู่ที่นี่ไม่ว่าจะทำอย่างไรนางจะต้องขับไล่นางออกไปให้ได้

ฝั่งด้านหยางตงฉวน

เขาเดินมาดูห้องเก่าของจางหนิงเซียนหลังจากที่เขาจัดการนางเสร็จห้องนี้ไม่มีผู้ใดมาเยือนอีกเลย เขาจึงให้สาวใช้จัดการเก็บกวาดเช็ดถูเพื่อให้เจียวเหมยมาพักอาศัยอยู่ที่นี่อย่างไรห้องนี้ก็ถูกปล่อยทิ้งเอาไว้ว่างเปล่า

"นี่ยูร์เหยา เจ้าช่วยไปตามสาวใช้มาจัดการทำความสะอาดห้องนี้ให้ข้าที ทำความสะอาดเสร็จเมื่อไหร่เจ้าไปแจ้งให้เจียวเหมยสตรีที่ข้าช่วยเอาไว้ให้มาพักที่นี่ ต่อจากนี้หน้าที่ของเจ้าคือช่วยดูแลนางอย่าให้ฮูหยินมารังแกนางได้อีก " ยูร์เหยาขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัย

"เอ่อ..ท่านใต้เท้าเหตุใดถึงให้นางมาพักอาศัยอยู่ที่ห้องนี้เจ้าคะ นางรักษาตัวหายเมื่อไหร่นางไม่กลับเรือนของนางหรือ? "

"นางไร้ที่ไปต่อจากนี้นางไม่ใช่คนนอกแต่เป็นคนในเรือนตระกูลจางเจ้าช่วยดูแลนางด้วย"

"เจ้าค่ะ " เอ่ยจบเขาได้เดินจากไปปล่อยให้ยูร์เหยาถอนหายใจเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา

"ทำไมท่านถึงทำกับคุณหนูของข้าได้ ฆ่านางยังไม่พอจะให้สตรีอื่นมาอยู่ที่ห้องนางอีกอย่างนี้ยิ่งกว่าหยามน้ำใจด้วยซ้ำ หากนางอยู่ที่นี่ต่อจากนี้คงเกิดเรื่องไม่เว้นแต่ละวันแน่ ๆ " ยูร์เหยาบ่นพึมพำก่อนจะเดินไปตามสาวใใช้นางอื่นมาทำความสะอาดที่นี่ด้วยกัน

จนกระทั่งแสงอาทิตย์เริ่มลับลาขอบฟ้า ในเรือนถูกจุดด้วยโคมไฟเพิ่มแสงสว่างยูร์เหยาเดินมาตามเจียวเหมยตามที่ท่านใต้เท้ารับสั่ง

ก๊อก ๆ เสียงประตูดังขึ้นทำให้ผู้ที่อยู่ในห้องหัวใจเต้นแรงรีบตอบกลับทันที

"เข้ามาเถิดข้าไม่ได้ล็อค"

"ข้ามาตามท่านไปห้องพักของท่าน ตามข้ามาเถิดอาหารเย็นจัดเตรียมไว้รอที่นั่นแล้ว " เจียวเหมยคิดว่าตนเองจะได้พักอาศัยกับสาวใช้เสียอีกแต่ทว่าเมื่อเดินตามหลังยูร์เหยากลับเป็นเส้นทางที่นางคุ้นเคย 'นี่มิใช่ทางไปห้องนอนห้องข้าหรอกหรือ?' นางคิดในใจก่อนจะเอ่ยถามกับยูร์เหยา

"ข้ามิได้พักร่วมกับพวกเจ้าหรอกหรือ? เหตุใดถึงได้เดินไปด้านหน้ามิใช่ทางไปโรงครัว" ยูร์เหยาชะงักหยุดเดินนางเป็นเพียงผู้ที่รับบาดเจ็บเข้ามาที่นี่ไม่เคยเดินสำรวจด้วยซ้ำรู้ได้อย่างไรว่าทางที่ไปมิใช่ห้องพักของสาวใช้

"ท่านรู้ได้อย่างไรว่าทางนี้มิใช่ห้องพักและโรงครัว" เจียวเหมยหน้าซีดเล็กน้อยโชคดีที่ยามนี้ความมืดถูกปกคลุมทางเดินตรงนี้ไร้แสงพอดี

"เอ่อ ..ข้าเคยเห็นเรือนของใต้เท้าท่านอื่นมากมาย หากเรือนของสาวใช้ต้องอยู่ใกล้โรงครัวมิใช่หรือ ข้าแค่เดา ๆ ไปอย่างนั้น"

"เฮ้อ!! ข้าจะเชื่อท่านแล้วกันข้าไม่รู้หรอกนะยามที่ข้าออกไปหาอาหารมาให้ท่านกินเกิดอะไรขึ้น ท่านใต้เท้าสั่งการให้สาวใช้มาเก็บกวาดห้องของฮูหยินคนเก่าให้ท่านเข้าพักที่นี่ " นางผายมือให้เจียวเหมยได้เข้าไปด้านในเมื่อมาถึงห้องของนางแล้ว

"ท่านใต้เท้าช่างมีน้ำใจเสียจริง ข้าจะอยู่ที่นี่ได้อย่างไรเจ้าบอกว่าที่นี่เป็นห้องของฮูหยินนี่น่า ข้าขอไปพักกับเจ้าที่ห้องของเจ้าดีกว่า แต่เอ๊ะ!! เมื่อครู่เจ้าบอกว่าฮูหยินคนเก่าหมายความว่าเช่นไรหรือ?"

"หมายความเช่นที่ข้าเอ่ยไป ท่านอย่าทำให้พวกข้าเดือดเนื้อร้อนใจเถิดในเมื่อท่านใต้เท้าให้ท่านมาอยู่ที่นี่ก็จงทำตามซะ " ยูร์เหยาไม่อยากเอ่ยเรื่องของนาย แม้ว่านางจะยังรู้สึกว่าฮูหยินกับนายท่านคนก่อนไม่ได้รับความยุติธรรม อีกทั้งเยว่เผิงสาวใช้ที่เผยอตนเป็นฮูหยินตอนนี้เชิดหน้ามิเกรงกลัวผู้ใดทำราวกับว่านางไม่เคยเป็นสาวใช้มาก่อน

เมื่อขึ้นเป็นฮูหยินทั้งข่มเหงไม่เกรงมีความเมตตาอีกทั้งยังทำท่าทางน่าเกรงขามทำให้บ่าวในเรือนเกรงกลัวในอำนาจของนางอีกด้วยซ้ำ ยูร์เหยาจึงไม่ค่อยชอบเยว่เผิงเท่าไหร่นัก หากนางคิดไม่สตรีนางนี้ที่นายท่านช่วยเอาไว้เข้ามาทำให้เรือนนี้ลุกเป็นไฟคงจะดีไม่น้อย เยว่เผิงจะได้ลิ้มรสชาติความทุกข์ทรมานใจอย่างที่คุณหนูจางหนิงเซียนโดนกระทำ