บทที่5 ใครจะกล้าแตะต้องนาง

      เกือบ 6 วันแล้วหลังจากเยว่เล่อมาโลกเบื้องล่าง ตอนนี้นางกำลังเบื่อสุดๆ เพราะไม่ว่าจะเดินไปไกลแค่ไหนก็เห็นแต่ป่า ป่า ป่าเต็มไปหมด

     “พวกเจ้าสองตัวคงไม่ได้หลอกข้าให้หลงป่าตายไปใช่มั้ย ห้ะ!!!” เยว่เล่อที่กำลังขี่คอของเป่าตงอยู่ดึงหูของมันพร้อมโวยวาย

     “โอ้ย เจ็บๆ เจ้าคิดว่าป่าอสูรมันเล็กนักรึไงเล่า ไม่เดินเองแล้วยังมาบ่นอีก”

     “แฮ่กๆ นายหญิงอีก 21 วันก็จะออกจากป่าได้แล้วขอรับ” เส้นเลือดของเป่าตงกระตุกยิกๆ เพราะเสวี่ยปิงกำลังเอาหัวถูไถขาของเยว่เล่อ ตอนนี้ไอ้หมาป่าโง่นั้นกลายเป็นหมาบ้านขี้ประจบไปแล้ว ลืมสิ้นศักดิ์ศรีของอสูรระดับ 8

     “ไม่มีทางลัดเลยรึอาปิง”

     “มีขอรับหากใช้ทางนั้นเพียงแค่10วันก็ถึงเขตชั้นนอกของป่าโดยไม่ต้องผ่านเขตชั้นกลาง และเดินทางต่ออีก 3 วันก็ออกจากป่าอสูรได้ แต่มันอันตรายมากมันเป็นเขตของอสรพิษระดับ 9 ขอรับ อสรพิษเป็นอสูรน่ารังเกียจมันมิสนสัจจะดังนั้นมันอาจทำร้ายคนของตำหนักเช่นนายหญิงขอรับ”

     “ข้ามีเกราะแก้วคุ้มกายมันจะทำร้ายข้าได้ยังไง พวกเจ้านั่นแหละแม้แต่ไส้เดือนยังกลัว!!! อาเป่าเปลี่ยนไปใช้ทางลัดซะ” ร่างบางเอนหลังนอนลงบนขนนุ่มๆ มือเรียวเล็กลูบจี้หยกกลมใสไปมา ความจริงแล้วเกราะแก้วคุ้มกาย สามารถปกป้องนางจากอสูรได้ถึงระดับ 8 เท่านั้น แต่ถ้ามันทำให้ได้ออกจากป่าเร็วขึ้นใครจะสนล่ะ คิกคิก

     บรรยกาศรอบด้านเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเข้ามาในอาณาเขตของอสรพิษ มันอบอวลไปด้วยไอพิษจางๆปกคลุมรอบบริเวณ หนึ่งคนกับอีกสองตัวสัญชาตญาณตื่นตัวถึงขีดสุดเตรียมพร้อมรับมือ

     เยว่เล่อหยิบขวดหยกสีขาวคุณภาพดีมาจากกำไลมิติ ในนั้นมียาหยาดอรุณ9สรรพคุณบรรจุอยู่ มันเป็นยาระดับสูงถูกทำโดยหมอโอสถระดับ9เท่านั้น หนึ่งใน9สรรพคุณของมันคือต้านพิษทุกชนิดนางจึงหยิบออกมา3เม็ด ให้นาง เป่าตงและเสวี่ยปิงกินเพื่อต้านพิษโดยรอบ

     “นี่มัน...ไม่จริงน่า หยาดอรุณ9สรรพคุณ!!!! โอสถวิเศษเยี่ยงนี้เจ้าให้ข้าจริงหรือ” เป่าตงมองมือของนางยื่นเม็ดยาสีขาวไข่มุกสะท้อนแสงสีทองเหมือนพระอาทิตย์ออกมา ชั่วชีวิตหลายหมื่นปีของมันไม่เคยเห็นของล้ำค่าชิ้นนี้มาก่อน นอกจากต้านพิษได้ทุกชนิดแล้วมันยังช่วยทะลวงระดับได้! ความฝันที่จะทะลวงระดับขึ้นสู่ระดับ9ของมันคงสามารถเป็นจริงได้แล้ว

     “สมแล้วที่เป็นนายหญิง เพียงต้านไอพิษธรรมดายังใจกว้างถึงขั้นมอบโอสถหายากอย่างหยาดอรุณ9สรรพคุณให้พวกเรา” เสวี่ยปิงมองด้วยสายตาเปล่งประกาย สมแล้วที่มันยอมทำตัวเป็นหมาขี้ประจบ การติดตามลูกหลานคนบนตำหนักไม่ผิดหวังเลยจริงๆ

     “อื้อ พวกเจ้าเอาไป” คิ้วของเยว่เล่อขมวดมุ่น พวกมันสองตัวจะดีใจอะไรนักหนาโอสถหยาดอรุณหายากตรงไหน นางยังมีอีกหลายร้อยเม็ด! จากการไปปล้นคลังยาของตาเฒ่าไต้คงน่ะ คิก คิก

     หลังจากเดินทางในอาณาเขตของอสรพิษมาได้4วัน แต่ยังไม่พบเจออันตรายใดๆพวกเยว่เล่อจึงรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นจากวันแรก เวลาผ่านสักพักเลยหยุดนั่งพักกินอาหารเที่ยงกันอย่างสบายใจเฉิบ

     “แฮกๆๆ นายหญิงขอรับวันนี้ข้าก็ขอหินปราณอีกได้หรือไม่ขอรับ” ภาพหมาตัวโตเอาหัวหมอบกับพื้นโก่งตูดส่ายหางไปมากลายเป็นภาพที่ชินตาของเป่าตงไปแล้ว

     “ต้องดูพฤติกรรมเจ้า เอาล่ะ นั่งดีๆ” หมาตัวโตลุกนั่งเก็บอาการนิ่งจนตัวเกร็ง

     ฟุบ

     “อุบ ฮ่าๆฮ่า ไปคาบไม้มา” เมื่อเห็นอสูรอย่างมันทำตัวได้เหมือนหมายิ่งกว่าหมาจึงอดหัวเราะไม่ไหว

เป่าตงใช้สองเท้าหน้าปิดหูปิดตาไม่อยากรับรู้ความน่าอับอายของอสูรระดับเดียวกันอีกต่อไป นี่มันอนาจใจเกินไปแล้ว

     “ข้ามาแล้วนายหญิง!” ร่างกายใหญ่โตของเสวี่ยปิงคาบไม้มาวางตรงหน้าของเยว่เล่อ

     “ฮ่าๆๆๆๆ โอ้ยยย ฮ่าๆๆๆ เอ้านี่หินปราณของเจ้า อาเป่าเจ้าไม่เอาหินปราณด้วยหรอ” เป่าตงทำหน้าตายมองเยว่เล่อที่หัวเราะจนน้ำตาไหล

     กึก กึกก

     เสียงของแข็งกระทบกันทำให้ทั้ง 3 หยุดชะงัก พวกเขาหันไปมองที่ต้นเสียงอย่างช้าๆแล้วพบว่าที่ด้านหลังมีอรสพิษที่ตัวใหญ่กว่าพยัคฆ์นิลกาฬและหมาป่าเหมันต์ถึงสองเท่ากำลังเอาหางฟาดพื้นอย่างฉุนเฉียว ร่างกายของเยว่เล่อชาวาบนางรีบขึ้นขี่หลังดึงหูอาเป่าให้วิ่งหนี

     “วิ่งงงง อาเป่า อาปิง ทำไมพวกเจ้าไม่บอกข้าว่ามันไม่ใช่ไส่เดือนแต่เป็นราชาไส้เดือน!!!”

     “เจ้ามนุษย์สามหาวนอกจากมารุกรานเขตของข้าแล้วเจ้ายังกล้าเรียกจักรพรรดิ์หมื่นอสรพิษเช่นข้าว่าไส้เดือนเลยรึ พวกเจ้าอย่าหวังว่าจะเหลือแม้แต่กระดูกเลย”

     “นายหญิง ท่านอย่าเอาชื่อสัตว์ที่บ้านท่านมาเรียกอสูรได้หรือไม่ข้าขอร้อง!” เสวี่ยปิงน้ำตาซึมร้องโหยหวน มันพึ่งจะเลื่อนเป็นอสูรระดับ 8 ไม่นานนี้ เมียก็ยังไม่มีมันยังไม่อยากตาย

     ฟู่ จักรพรรดิ์หมื่นอสรพิษพ่นพิษมาใส่เยว่เล่อที่ขี่คอพยัคฆ์นิลกาฬอยู่ แม้ว่ายาหยาดอรุณ9สรรพคุณจะป้องกันพิษได้ แต่เมือกที่ถุกพ่นออกมาก็โดนตัวนางอยู่ดี

     “อี๋ น้ำลายเน่าเหนียวเหนอะ” นางสลัดมืออย่างรังเกียจ เมื่อกินโอสถหยาดอรุณ9สรรพคุณพิษเหล่านี้เป็นอะไรไม่ได้เลยนอกจากเมือกสีเขียวเหนียวเหนอะน่าขยะแขยงสำหรับเยว่เล่อ

     “แหวะ” พยัคฆ์นิลกาฬกลัวเมือกเหม็นๆนั่นมาโดนขนอันเงางามของมันจึงสะบัดตัวให้เยว่เล่อลงไปจากคอของมัน นางจึงหล่นลงแล้วต้องวิ่งต่อด้วยตัวเอง

     “ไอ้แมวอ้วนไร้ประโยชน์เอ้ย เจ้าด้วยเจ้าหมาโง่ พวกเจ้าเป็นอสูรระดับ 8 มิใช่หรือไปสู้กับมันสิ”

    “นี่เจ้าบ้ารึเปล่า จักรพรรดิ์หมื่นอสรพิษตัวนี้มันอยู่ระดับ 9 ขั้นสูงใกล้ทะลุระดับเทพแล้ว พวกข้าระดับ 8 ขั้นต่ำจะเอาอะไรไปสู้”

    “งั้นก็วิ่งงงง”

    “เจ้าหนีข้าไม่พ้นหรอก นังมนุษย์ตัวดี”

     ความเกรี้วกลาดของจักรพรรดิ์หมื่นอสรพิษยิ่งเพิ่มขึ้นเมื่อเห็นว่าเหยื่อของมันทั้งสามโดนพิษของมันแล้วไม่เป็นอะไรเลย แถมท่าทางรังเกียจพิษของมันเหลือคณายิ่งทำให้หงุดหงิดจนอยากฆ่าให้ตายเสียเดี๋ยวนี้

     “อ้ากกก อย่าตามข้ามาน้า!!!”

     .

     .

     บนตำหนักลอยฟ้าเทียนฝูดูอึมครึมเป็นพิเศษเมื่อวันนี้เป็นวันที่ 6 แล้วที่คุณหนูใหญ่แห่งสำนักมังกรฟ้ายังไม่กลับบ้านเสียที เดือดร้อนเจ้าสำนักที่ต้องมาปลอบเมียรักให้หายกังวล

     “เมียรักเจ้ากินหมูตุ๋นน้ำพิสุทธิ์ของโปรดของเจ้าหน่อยเถอะ ข้าสั่งให้คนครัวทำเป็นพิเศษให้เจ้าเชียวนะ” นายท่านหวางคีบหมูตุ๋นชิ้นโตลงบนถ้วยข้าวของฮูหยิน ประจบประแจงนางเต็มที่เพื่อให้ลูกรักได้ท่องเที่ยวอย่างมีความสุข และเพื่อความสงบสุขของบ้านตระกูลหวาง

     “นางไม่กลับบ้านมา 6 วันแล้ว ปกติไปไหนนานๆนางมาขอข้าก่อนเสมอ”

     “โถ่เมียจ๋า เจ้าก็รู้วันนั้นนางกลัวความผิดจึงแอบหนีเที่ยวไม่กลับบ้าน เจ้าจำได้มั้ยนางเคยหนีเที่ยวไม่บอกเจ้ามากสุดตั้งสองเดือนครึ่งแต่ก็กลับบ้านมาปลอดภัยดี อีกอย่างเยว่เอ๋อร์นางเที่ยวเล่นในตำหนักก็ดีแล้วมิใช่หรือ หากนางมาตื๊อขอไปโลกเบื้องล่างสิน่าหนักใจ ปล่อยให้นางเที่ยวอย่างสำราญใจไปเถอะ เดี๋ยวอีกอาทิตย์สองอาทิตย์นางก็กลับจวนแล้วกระมัง มาเถอะๆกินข้าวแล้วรีบเข้านอนกันดีกว่านะจ้ะ” มือของนายท่านหวางโอบกอดเมียรัก นัยตาหวานเยิ้มอย่างมีความแฝง

     เพี๊ยะ ฮูหยินไม่หลงคารมสามีจึงตีมือปลาหมึกของเขา

      “ลูกยังเล็ก แถมนางชอบหนีเที่ยวจนละเลยการฝึกยังดีที่มีสายเลือดของท่าน นางยังได้ไปถึงระดับ 4 แต่มันก็ยังน้อยไปมากสำหรับการอยู่ในตำหนักเทียนฝู”

     “เจ้าจะกังวลไปทำไมกันเมียรัก อย่าว่าแต่ในตำหนักเทียนฝูเลยใต้หล้านี้ใครหน้าไหนจะกล้าแตะต้องนางจริงมั้ย...มา คืนนี้ข้าจะปลอบขวัญเจ้าทั้งคืนเลย” นายท่านหวางเดินอ้อมไปด้านหลังโอบกอดเมียเต็มรัก ก่อนจะอุ้มพากันไปกกนอน ไหนเลยนายท่านหวางจะรู้ว่าลูกรักของเขาจะเอาตัวไปเข้าปากอสูรถึงโลกเบื้องล่างด้วยตัวเอง

     .

     .

     .

     “กรี้ดดด อย่ากินข้าเลยเนื้อข้าไม่อร่อยหรอก ข้ายกเนื้ออสูรอ้วนสองตัวนั้นให้เจ้าเลยเอ้า” เยว่เล่อกระโดดหนีคมเขี้ยวยาวของจักรพรรดิ์หมื่นอสรพิษได้ฉิวเฉียด อาเป่าและอาปิงหันมามองนางตาเขม็ง มิใช่ว่าหลายวันก่อนนางพึ่งโอ้อวดว่าเนื้อตนเองอร่อยเลิศล้ำอยู่เลยมิใช่หรือ ทั้งสามวิ่งตั้งแต่ตะวันตั้งตรงยันตอนนี้จะตกดินอยู่แล้วยังต้องวิ่งหนีไม่คิดชีวิต ด้วยความเหนื่อยล้าจนทนไม่ไหวเยว่เล่อจึงสบถด่า

     “เจ้าจะวิ่งไล่พวกข้าไปถึงเมื่อไรเนี่ยไอ้ไส้เดือนปากเหม็น”

     “จะตายแล้วยังปากดีอีกนะ”

     “เจ้าสิต้องตาย ให้ข้ากลับตำหนักก่อนเถอะคอยดูข้าจะจับเจ้าไปทำเหยื่อตกปลา!!!”

     “ข้างหน้าเป็นหุบเหวลึกเอาไงดี” อาเป่าวิ่งนำไปก่อนเยว่เล่อตะโกนกลับมา ลำพังมันกระโดดลงไปคงไม่ตาย แต่ยัยหนูนี่มันไม่แน่ใจจึงต้องถามเพื่อความแน่ใจ

     “โดดเลย”

      สามร่างกระโดดลงหุบเหวลึกที่มองไม่เห็นแม่แต่ก้นเหว จักรพรรดิ์หมื่นอสรพิษยืนมองจนร่างทั้งสามหายไปจึงตัดใจยอมกลับรังของตัวเอ