บทที่13 คนคุ้นเคย

     วันนี้เป็นวันที่สามแล้วที่เยว่เล่อได้กลายเป็นนางคณิกา ตื่นแต่เช้ามืดมาซ้อมร่ายรำกลางวัน ถึงบ่ายต้องเรียนรู้การปรนนิบัติยามค่ำคืน ยามมืดยังต้องออกมารับแขก ชีวิตของนางคณิกาคนหนึ่งไม่ง่ายเลย หากแต่เยว่เล่อเริ่มรู้สึกสนุกกับการเป็นนางคณิกาเมื่อได้เรียนรู้การปรนนิบัติยามค่ำคืน…เป็นเรื่องที่น่าสนใจไม่เลวเลยทีเดียว

     กำลังเดินผ่านโถงทางเดินเพื่อไปขึ้นเวทีแสดงการร่ายรำแต่หูของเยว่เล่อกับได้ยินเสียงอันคุ้นเคยดังออกมาจากห้องที่พวกพี่สาวทั้งหลายเอาไว้ใช้รับแขก

     “คุณชายท่านพูดชมเกินไปแล้ว ตอนนี้ไป๋เหออายจนแทบอยากจะมุดแผ่นดินหนี”

     “เจ้าจะเอาหน้ามุดดินทำไมเล่า? เอาใบหน้าหวานๆของเจ้ามามุดแผงอกข้าไม่ดีกว่าหรือ”

     “อร้ายยย คุณชาย ท่านรังแกข้าจนหน้าแดงไปหมด”

      คิ้วยิ่งขมวดเมื่อเอาหูแนบประตูตั้งใจฟังอย่างดี เสียงนี้ฟังแล้วคุ้นมากมิใช่หรือ เยว่เล่อเปิดประตูบานเลื่อนช้าๆจึงพบว่าในห้องมีคนอยู่ถึง5คน มีชายที่โอบประคองสาวงามสองคนนั่งหันหลังให้ประตูอยู่บนระเบียงที่ยื่นออกไปมองจนสามารถเห็นเวทีข้างล่างได้ ส่วนอีกสองคนเป็นสาวใช้ที่กำลังวางอาหารจากถาดลงบนโต๊ะ

      สาวใช้สองคนอยู่ใกล้ประตูมากกว่าจึงเห็นเยว่เล่อ นางเอานิ้วชี้วางบนปากส่งสายตาให้พวกสาวใช้ออกไป สาวใช้มิกล้าขัดคำสั่งลูกสาวคนโปรดคนใหม่ของแม่เล้าจึงรีบออกไปแต่โดยดี

      “คุณชายท่านยังมีหน่ายซินนั่งอยู่ข้างๆด้วยนะเจ้าคะ” แม่นางคนงามแสดงท่าทางน้อยใจ นางเบียดหน้าอกคู่โตกับแผงอกกว้าง

     “โถ่ อย่าน้อยใจไปเลยซินเอ๋อร์ข้าจะลืมดอกไม้ที่เย้ายวนเช่นเจ้าได้เยี่ยงไรกัน” ฟอดๆ ชายหนุ่มก้มหน้าลงหอมแก้มนุ่มของสาวงามในอ้อมกอดข้างซ้าย แต่ไม่ลืมที่จะแบ่งปันความรักไปให้กับสาวงามในอ้อมกอดข้างขวาด้วยเช่นกัน

     เยว่เล่อนั่งแทะเมล็ดทานตะวันมองภาพตรงหน้าราวกับดูเรื่องสนุก ท่านพ่อของนางช่างสรรหาลูกน้องดีๆเช่นนี้มาทำงาน

     “หน่ายซินเจ้ากับข้าก็คงไม่ได้สำคัญอะไรเท่าไหร่นักหรอก ดูคนมากมายราวกับมดข้างล่างนั่นสิ พวกเขาเหล่านั้นล้วนมาเพื่อชมแม่นางเหมยฮวาผู้มีรูปโฉมงามสะคราญ! คุณชายก็คงมาที่นี่เพราะเหตุนั้นเช่นกัน”

     “นั่นสิ พวกข้าสองคนคงเป็นได้แค่ของเล่นแก้ขัด”

     สาวงามสองคนรุมน้อยใจจนชายหนุ่มรู้สึกเจ็บปวดหัวใจ เขาก้มหน้าแนบซุกกับก้อนนุ่มฟูขาวนวล4ก้อนอย่างเอาใจ

     “พวกเจ้าช่างขี้งอนเสียเหลือเกิน ความจริงแล้วข้ามาทำงาน พอดีข้าทำของรักของหวงของเจ้านายหายไป กำลังตามหาอย่างขันแข็งแต่กลับไม่พบสักที จนแล้วจนรอดข้าจึงมาสืบข่าวที่นี้ มิคิดเลยว่าจะได้พบเจอโชคชะตาแสนงดงามทั้งสองของข้า”

      แม่นางทั้งสองบิดเขินตัวเป็นเกลียว พบเจอแขกมาก็มากแต่พึ่งเคยพบเจอคุณชายที่แพรวพราวเช่นนี้

      “เหอะ เจ้านายของคุณชายช่างใช้งานท่านหนักเสียจริงๆ มิสนใจเปลี่ยนไปหางานอื่นทำบ้างหรือ” เปลือกเมล็ดทานตะวันถูกขว้างทิ้งลงจานก่อนเยว่เล่อจะใช้ตะเกียบคีบเนื้อปลาขาวชิ้นโตเข้าปาก

     “มิได้!!! ลูกน้องดีๆเช่นข้าเจ้านายจะไปหาจากไหนได้อีก จริงไหมซินเอ๋อร์ ไป๋เอ๋อร์” ชายหนุ่มเงยหน้าจากร่องอุ่นขึ้นมามองหน้าแม่นางทั้งสอง แต่เขากับพบว่าทั้งสองคนกำลังหันไปมองภายในห้องซึ่งเป็นด้านหลังของเขา

     “พวกเจ้าสองคนมองอะ….คะ พวกเจ้าสองคนรีบออกไป ออกไปก่อน” คุนฟู่รีบลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ดึงนางคณิกาทั้งสองคนออกจากห้องแล้วปิดประตู

     “คุณหนูในที่สุดข้าก็เจอท่านเสียที ข้ามิคิดเลยว่าจะพบคุณหนูอยู่ที่นี่….” เสียงของคุนฟู่ค่อยๆหายไปจนในที่สุดก็ไม่สามารถพูดออกมาได้อีก ใช่! คุณหนูของเขาเหตุใดจึงอยู่ในหอนางคณิกาได้!!! เขาเอามือทั้งสองข้างกุมหัวเพื่อประคองสติตัวเองและตรวจสอบให้ดีว่าเขายังมีหัวอยู่บนบ่า

     “จุ๊ๆ คุนฟู่เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ข้ามิใช่คุณหนูแต่เป็นนางคณิกาชื่อเหมยฮวา” คำพูดยืนยันยิ่งทำให้คุนฟู่แทบเสียสติ นางโลมที่มีข่าวลือจนโด่งดังทั่วทั้งในเมืองและเมืองข้างเคียงคือคุณหนูของเขา!!! ตายแน่ๆ ครั้งนี้เขาตายจริงๆแน่

     “คุณหนูข้าขอร้องเถอะ เรากลับบ้าน กลับตำหนักเทียนฝูกันเถอะ” คุนฟู่รีบปรี่ตัวเข้าไปจะคว้าขาของเยว่เล่อมากอดแต่นางรีบลุกขึ้นแล้วเดินหนี

     “หึ เจ้าตั้งใจตามหาข้ากับซูเจียวน่าดูเลยนะคุนฟู่ถึงได้มาเจอข้าอยู่ที่นี่” พัดในมือถูกกางออก เยว่เล่อใช้สายตาจ้องจับผิดถึงที่สุดจนคุนฟู่ไร้เรี่ยวแรงลงไปนั่งคุกเข่าบนพื้น

     “ตั้งแต่ลงจากตำหนักเทียนฝูข้าก็ตามหาคุณหนูใหญ่กับคุณหนูรองจนไม่ได้พัก ข้าค้นหาจนทั่วป่าอสูรยังมิพบเจอ พึ่งจะได้เข้าเมืองเมื่อหัวค่ำนี้เองจึงมาหาความสุขเพียงเล็กน้อยเท่านั้น” คุนฟู่ชูมือเอานิ้วชี้กับนิ้วโป่งแนบกันจนแทบไม่เหลือช่องว่างเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาหาความสุขเล็กน้อยเพียงไหน

     “ช่างเถอะๆ ข้าจะไปทำงานแล้วมิได้ว่างงานเหมือนเจ้า!”

     “เดี๋ยวกะ…ก่อน”

      เยว่เล่อเปิดประตูแล้วเดินออกไป คุนฟู่กำลังตามไปแต่กับถูกล็อกแขนซ้ายขวาด้วยร่องนุ่มนิ่มของแม่นางหน่ายซินและแม่นางไป๋เหอ เขาถูกลากกลับเข้ามาในห้อง ออกไปนั่งตรงระเบียงเช่นเดิม

     ไม่นานหลังจากนั้นไฟทั้งหมดก็ถูกดับลงเหลือเพียงแค่ไฟประดับเวที หญิงสาวที่ทุกคนรอคอยปรากฏตัวออกมาอย่างงดงาม ร่างกายขาวถูกขับด้วยเสื้อผ้าสีแดงเผ็ดร้อน ผ้าบางที่สวมใส่ทำให้เห็นสัดส่วนอย่างชัดเจน วันนี้การแสดงแตกต่างจากวันแรกเป็นอย่างมาก เป็นเพราะเริ่มสนุกกับการเป็นนางคณิกาเยว่เล่อจึงเต็มใจแสดง

     เสียงกลองดังกระหึ่มปลุกเร้าความคึกคัก จังหวะท่าเต้นรวดเร็วเย้ายวนแบบชนเผ่าสร้างความประทับใจให้กับแขกที่มาชมเพื่อยืนยันข่าวลือ ดาวเด่นคนใหม่แห่งหอบุปผชาติงามล่มเมืองอย่างไม่ต้องสงสัย! ทั้งยังมีสเน่ห์อันน่าหลงใหลแบบน่าประหลาด เป็นความงามที่แฝงไปด้วยเล่ห์กลแสนซุกซนจนคับหยุบยิบไปทั้งใจ ไหนจะมีรัศมีความสูงส่งแปลกๆอีก ใครบ้างจะไม่ชอบนาง?

      “อา อ๊ากกกกก” เสียงโหยหวนดังมาจากบนชั้นสองที่เป็นห้องส่วนตัว แต่เพราะเสียงกลองดังมากจึงพอกลบได้

     “เห็นขาอ่อนแล้ว ระวังๆๆ ม๊ายยย” คุนฟู่ร้องเสียงแหลมสูงยิ่งกว่าสตรีเสียอีก เขากำลังจะตาย ใช่แล้วหากเรื่องนี้ไปถึงหูนายท่านกับฮูหยินเขาต้องตายแน่ๆ

     นางคณิกาสองคนที่ดูแลคุนฟู่มึนงงไปหมด พวกนางช่วยประคองร่างอ่อนปวกเปียกของแขกให้ลุกขึ้น แต่เพียงไม่นานหน้าของเขาก็เอนไปข้างหน้าจนมุดไปคุยกับพื้นอีกรอบ ได้แต่คิดว่าแขกผู้นี้คงตกหลุมรักแม่นางเหมยฮวาจากเมื่อครู่และทำใจมิได้เมื่อเห็นนางในดวงใจออกไปเผยเรือนร่างให้ชายอื่นดู นางมองหน้ากันแล้วได้แต่ส่ายหัว อาการเกินเยียวยาแล้ว

     “วันนี้เจ้าทำได้ดีมากจริงๆ”

     การแสดงวันนี้ทำแม่เล้าพอใจเป็นพิเศษ มันออกมาดีเกินความคาดหมายยกเว้นเพียงแต่เสียงโหยหวนประหลาดระหว่างการแสดง ช่างเป็นเสียงที่ทรหดใจเสียจริง!

     “ขอบคุณท่านแม่เจ้าค่ะ” เยว่เล่อย่อตัวขอบคุณอย่างชดช้อย นางปรับตัวได้อย่างรวดเร็ว แม่แต่เรื่องน่าอายตอนนี้ก็ทำได้โดยไม่กระดากแล้ว

     “เจ้าต้องไปรับแขกในห้องส่วนตัวอีกคน เขาทุ่มจ่ายเงินให้เจ้าเยอะมากอย่าทำให้เขาผิดหวัง”

     “ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ” ต่อให้ยังไม่เห็นหน้าแขกผู้นั้นเยว่เล่อก็พอรู้ว่าเขาคือชายโรคจิต เอ่อ เขาชื่ออะไรนะ อ่อ มู่หยาง