บทที่27 มิตรภาพจากเหล่าสุราพลัมหอม

ในวันนี้เยว่เล่อมีภารกิจสำคัญคือหาสุราลูกพลัมกลับไปฝากท่านพ่อ แต่ปัญหาคือไม่มีใครไปเป็นเพื่อนนางเลยสักคน เป่าตงนั่นมิอยากยุ่งกับนางเป็นทุนเดิม แต่เสวี่ยปิงเนี่ยสิมันบอกว่าอยากจะซึบซับปราณจากหินปราณธาตุน้ำแข็งอยู่ในโรงเตี๊ยม นางจึงเดินหน้าบูดลงมาชั้นหนึ่งของโรงเตี๊ยมจึงได้พบกับเหล่าสามสหายโจรกำลังนั่งกินอาหารเช้าไร้ซึ่งวี่แววคนเป็นหัวหน้า

“หัวหน้าของพวกเจ้าอยู่ไหนรึ” เยว่เล่อขมวดคิ้วมุ่น คนชอบเสนอหน้าเช่นฮุ่ยหมินจะหายไปได้ยังไง

“อ่อ หัวหน้ากำลังนั่งนับเงินอยู่น่ะ เมื่อไรที่หัวหน้าพูดเช่นนี้ล่ะก็ทำใจได้เลยว่าจะไม่เห็นหน้าเขาเกือบครึ่งวันนั่นแหละ” อันหรานพูดออกมาสบายๆ เขาและลูกน้องทุกคนดูชินกับเหตุการณ์เช่นนี้

“อีอะไออือแอ่อาง” (มีอะไรหรือแม่นาง) ฮันสุ่ยถามพร้อมข้าวเต็มปาก

“เฮ้อ ข้าจะไปเหล่าสุราพลัมหอมมีใครจะไปกับข้าบ้าง” แค่ได้ยินคำว่าสุราราวกับมีหางโผล่ออกมา พูกเขาทิ้งถ้วยชาและตะเกียบลงบนโต๊ะ รีบวิ่งมาหาเยว่เล่ออย่างรวดเร็ว

หน้าร้านขนาดกลางมีป้ายเขียนไว้ว่า ‘เหล่าพลัมหอม’ มีชายชราหลังง้อผมขาวโพลนคนหนึ่งกำลังกวาดเศษใบไม้อยู่หน้าร้านเมื่อเห็นเยว