บทที่ 1 นั่นก็คือปัญหาของท่านพ่อมิใช่ของข้า

     ตำหนักลอยฟ้าเทียนฝูคือเเผ่นดินขนาดใหญ่เทียบเท่าทวีปหนึ่ง มันลอยอยู่บนท้องฟ้าเหนือบางส่วนของทวีปหยางจื่อตี้ บนตำหนักเป็นที่ตั้งของสำนึกอันดับหนึ่งเหนื่อใต้หล้ามาหลายพันปีนั่นคือสำนักมังกรฟ้า กล่าวกันว่าราชวงศ์ยันพ่อค้าต่างอยากส่งลูกหลานเข้ามาในสำนักมังกรฟ้ากันทั้งนั้น เพราะเป็นที่ประจักษ์ว่าศิษย์ที่จบออกมาล้วนได้ดี นอกจากจะได้วิชาที่เหนือชั้นเเล้วยังเป็นประสู่เส้นทางความเป็นอมตะยกระดับตนเป็นเทพ สำนักมังกรฟ้าจะเเบ่งเป็นศิษย์นอกเเละใน ศิษย์นอกจะศึกษาอยู่เพียงด้านล่างมิอาจขึ้นบนตำนักได้ เเต่หากได้เลื่อนขั้นเป็นศิษย์ในจะสามารถขึ้นมาศึกษาบนตำหนักเทียนฝูเเละกลายเป็นคนของสำนักเต็มตัว

     น่าเสียดายสำนักมังกรฟ้าหนึ่งร้อยปีจึงจะรับศิษย์ในสักหน นอกจากนั้นยังรับไม่เกินครั้งล่ะห้าคน ซึ่งปีนี้ครบรอบหนึ่งร้อยปีในการรับศิษย์ในเข้าสำนักพอดี คนในสำนักช่วงนี้จึงยุ่งมากเป็นพิเศษ เเต่เหมือนเจ้าสำนักเเห่งมังกรฟ้าจะไม่ได้ยุ่งกับการรับศิษย์ในเข้าสำนักเเต่อย่างใด ทว่าเขากำลังหนักใจกับลูกสาวอันเป็นที่รักยิ่งของเขาต่างหาก ส่วนเหตุผลยังคงเป็นเรื่องเดิมที่ลูกสาวอันเป็นที่รักตื๊อเขาเรื่องขอไปเที่ยวยังโลกเบื้องล่างอีกเเล้ว เกือบสามปีที่เขาต้องมาปวดหัวเพื่อหาข้ออ้างทุกครั้ง หนักอกหนักใจจริงๆ

     "เยว่เอ๋อร์ลูกรักของพ่อ เจ้าคิดทบทวนให้ดีอีกครั้งได้หรือไม่ โลกเบื้องล่างมีอะไรน่าสนใจกัน ลูกรักเจ้ารู้หรือไม่ คนจากโลกเบื้องล่างไม่ว่าใครล้วนต้องการขึ้นมาบนตำหนักทั้งนั้น พวกเขาขอเพียงเเค่ได้เหยียบดินบนตำหนักเทียนฝูสักครั้งบางคนถึงขั้นยอมขายลูกหลานเพื่อเเลกป้ายอนุญาติเชียว เป็นเช่นนี้เเล้วมิสู้เจ้าไปเที่ยวเล่นในตำหนักเทียนฝูของเราไม่ดีกว่าหรือ

     "ไม่! ทั่วตำหนักเทียนฝูไม่มีที่ไหนที่ข้ายังไม่เคยไป ผู้คนที่นี้ก็น่าเบื่อ พวกเขาเอาเเต่เรียกข้าว่าคุณหนูๆ ข้าจะทำอะไรไม่มีใครกล้าว่าข้าสักคน ขนาดเมื่อวานข้าเอางูยักษ์สามหัวไปปล่อยในลานฝึกพวกเขายังบอกว่ายินดีที่ได้เล่นกับข้า! สถานที่ในเทียนฝูข้าเคยไปมาหมดเบื่อจะตายอยู่เเล้ว เเม้เเต่ย่านเริงรมย์ที่ท่านพ่อผ่านไปบ่อยๆข้ายังเคยไปเลย"

     "ไอหยาๆลูกรัก เจ้าอย่าใส่ความพ่อเช่นนั้น เกิดเเม่เจ้าได้ยินขึ้นมาจะทำเช่นไร พ่อเเค่ผ่านทางลัดไปจวนว่าการลุงโม่โฉวของเจ้าเท่านั้น ไม่มีอะไรมากกว่านั้น!"

     "อ่อหรอ" หวางเยว่เล่อเหลือบมองท่าทีร้อนลนของผู้เป็นพ่อ คนใหญ่คนโตในสำนักมังกรฟ้ามีใครไม่รู้บ้างว่าท่านเจ้าสำนักมังกรฟ้ากลัวเมียมากกว่าคมกระบี่ ท่านพ่อของนางน่ะหรือจะกล้าเหลียวเเลย่านเริงรมย์ให้เสียสายตา นางเเค่พูดไปเรื่อยเพื่อหาทางไปเที่ยวเท่านั้น

     เมื่อเห็นลูกสาวคนงามเอาเเต่หันหลังให้อย่างไร้เยื่อใย หลิวเหว่ยจึงหันซ้ายหันขวารอบตัวพอไม่เห็นเงาของเมียรักจึงกล่าวว่า

     “เจ้าอย่างอนพ่อไปเลยเยว่เออร์พ่อผิดต่อเจ้า ความจริงพ่อใจอ่อนให้เจ้ามานานมากเเล้ว แต่แม่ของเจ้าน่ะสิบอกพ่อว่าเจ้ายังเด็กเกินไป ทำไมเจ้าไม่ลองไปอ้อนแม่ของเจ้าดูล่ะลูกรัก นางต้องยอมใจอ่อนให้เจ้าแน่”

     เหอะ ให้นางไปขอร้องท่านแม่เองน่ะหรือ มีหวังนางถูกกักบริเวณอีกเป็นเดือนแน่ เยว่เล่อเหลือบมองท่านพ่อด้วยหางตา ไม่ว่ามองจากทางไหนท่านพ่อก็กลัวท่านแม่จนไม่กล้าไปขอให้แท้ๆ ปกติท่านพ่อตามใจนางมากเเต่พอท่านเเม่มาเขาก็เอาตัวรอดกลัวท่านเเม่จนหัวหด! คิดเรื่องในอดีตเเล้วยิ่งหงุดหงิดจึงอดหันไปวีนท่านพ่อเพื่อระบายความอึดอัดภายในใจ โทษนู้นโทษนี่ไปเสียทุกสิ่ง

     “นี่ก็เป็นความผิดของท่านพ่อเหมือนกัน! ทำไมท่านถึงเอาหญิงโหดอย่างกับเสือมาเป็นเมียเล่า!!! หญิงสาวใจดีอ่อนหวานอ่อนโยนมีตั้งมากมาย หากท่านเลือกแม่จิตใจเมตตาให้ข้าสักคนป่านข้าคงได้ โลดแล่นไปทั่ว5ทวีป9สมุทรแล้ว”

     “ใจเย็นๆสิลูกรักหากแม่เจ้าได้ยินขึ้นมาจะทำเช่นไร ความจริงแล้วแม่ของลูกเป็นผู้หญิงอ่อนหวาน มาก...อะ...เอ่อ..ก่อนแต่งงาน...”

     ความเงียบปกคลุมสองพ่อลูกในทันใด พวกเขาเพียงมองตากันอย่างเห็นใจในโชคชะตาอันอดสูของกันเเละกัน ในความเงีบยนั้นปรากฎน้ำเสียงหวานไพเราะดังขึ้น พอหันไปก็พบกับรอยยิ้มอันแสนหวาน น่าแปลกรอยยิ้มหวานนั้นกลับทำให้สองพ่อลูกขนหัวลุกชันไปทั้งกาย

     “อ่อ แม่เจ้าโหดอย่างกับเสือ ส่วนเมียเจ้าก่อนเเต่งงานเคยอ่อนหวานแต่ตอนนี้กลับเป็นคนโหดร้ายอย่างงั้นสิ”

     “ทานแม่ เล่อเล่อไม่ได้หมายความเช่นนั้น มิใช่โหดอย่างกับเสือ แต่เป็นกล้าหาญดุดันอย่างกับเสือ หายากนักจะหาคนมีบารมีเช่นนี้ น่านับถือๆ” เยว่เล่อรีบเดินไปกอดเเขนฮูหยินหวางอย่างรวดเร็ว

     “กล้าหาญดุดัน? ไม่ใช่ว่าเจ้าอยากมีแม่จิตใจเมตตาสักคนหรือหวางเยว่เล่อ” ทั้งชื่อสกลเต็มยศมาพร้อมเสียงเยือกเย็น ไหนเลยเยว่เล่อจะทนไหว

     “ท่านแม่ๆ ท่านเข้าใจผิดแล้วจริงๆ จะบนสุดยอดชั้นฟ้าลงใต้สุดขุมดินมองหาทั่วใตหล้า มิอาจพบผู้ใดจิตใจมีเมตตากว้างขวางดั่งฟ้าดินได้เท่าท่านแม่อีกแล้ว เช่นนั้นคนที่ข้ากล่าวถึงย่อมเป็นท่านแม่ผู้ประเสริฐของข้ามิใช่หรือ”

     “หึ”

     เยว่เล่อนางประจบอ้อร้อเดินเอาหน้าไปแนบแขนฮูหยินหวางถูไถไปมาออดอ้อนอย่างน่ารัก เมื่อฮูหยินหวางไม่อาจเอาความกับลูกสาวแสนซนของนางได้ ความทั้งหมดจึงตกไปที่ท่านเจ้าสำนัก

     “เอ่อ เมียรักเจ้าคงหูแว่วด้วย ไม่ใช่เคยอ่อนหวานแต่ตอนนี้โหดอย่างกับเสือ แต่เป็นคนมีบารมีอย่างกับเสือและอ่อนหวานอ่อนโยน อีกทั้งยังมีจิตใจเมตตากว้างขวางดั่งฟ้าดิน ช่างเป็นภรรยาที่ประเสริฐเสียจริง ข้าช่างมีบุญถึงได้เจ้ามาเป็นภรรยา” หลิวเหว่ยไม่ยอมเเพ้บุตรสาว รีบเดินมากอดเเขนอีกข้างของฮูหยินหวาง ประจบออกหน้าไม่อายฟ้าดิน

      ฮูหยินหวางเหลิอกตามองบน ไม่ต้องสืบยังรู้เลยว๋าบุตรสาวของนางได้นิสัยเช่นนี้มาจากใคร

     อุบ ฮะ ฮ่าๆๆๆๆ เสียงกลั้นหัวเราะจนไม่ไหวดึงดูดสายตาของพ่อลูกไปด้านหลังของฮูหยินหวาง พวกเขาจึงเห็นซูเจียวลูกสาวเพียงคนเดียวของบ้านรองลูกพี่ลูก น้องของเยว่เล่อ เยว่เล่อที่เห็นทางรอดจึงรีบคว้าอย่างรวดเร็ว

     “ซูๆ เจ้ามาพอดี วันนี้พี่หญิงของเจ้าพึ่งสำเร็จวิชาใหม่ ข้าจะสอนเจ้าจนแตกฉานเอง มา มากับข้า ท่านพ่อท่านแม่ข้าและซูๆขอตัวไปฝึกวิชาเสียก่อนจะมืดค่ำ มีท่านแม่แสนประเสริฐเช่นนี้ลูกอย่างข้าจะกล้าขี้เกียจตัวเป็นขนได้เช่นไร ไว้ค่ำๆข้าจะกลับมา” เยว่เล่อกำลังลากเเขนน้องสาวจากไปต้องชะงักเมื่อได้ยินคำตอบของท่านเเม่

     “อือ อย่าให้เลยมื้อเย็นล่ะ เที่ยวให้เต็มที่เลยนะลูกรัก” รอยยิ้มอ่อนหวานของท่านแม่หนาวเหน็บไปถึงจิตใจเมื่อถูกมองออกว่าไม่ได้ไปฝึกวิชา เย่วเล่อใช้นิ้วเท้ามองยังรู้ว่ากลับมาต้องโดนท่านแม่ลงโทษแน่ ลูกอ้อนของนางไม่เคยใช้ได้ผลกับท่านแม่ ช่วยไม่ได้ตอนนี้ตองรีบหนีก่อน นางคว้ามือของซูๆแล้วทะยานฟ้าหนีหายไป

     เยว่เล่อและซูเจียวอายุห่างกันเพียงหนึ่งปี นางและซูๆจึงเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่ยังเล็ก สนิทกันจนเหมือนเพื่อนมากกว่าลูกพี่ลูกน้องเสียอีก

     “เดี๋ยวก่อนเล่อเล่อทางนี้มันไม่ใช่ทางไปป่าไผ่หลังสำนักเเล้ว เราจะไปฝึกวิชากันมิใช่หรือ”

     “ซูๆข้าตัดสินใจแล้ว ข้าจะหนีไปโลกเบื้องล่าง”

     “ห้ะ พี่บ้าไปแล้วหรือป่าว หากท่านป้าจับได้คงไม่จบที่กักบริเวณแน่”

     “กลับจวนไปค่ำนี้ข้าก็ต้องโดนลงโทษอยู่ดี หรือหากเกิดข้าถูกจับได้ระหว่างหนีข้าก็ไปอ้อนท่านปู่เสียเรื่องก็จบ เจ้าก็รู้ท่านปู่รักข้าที่สุดมีหรือจะยอมให้ท่านแม่รังแกขา” เยว่เล่อปั้นหน้าไร้เดียงสาเหมือนกวางน้อยถูกรังแก ใบหน้าที่ท่านปูเอ็นดูนักหนาให้ซูเจียวดูเป็นขวัญตา

     “ข้าไม่ได้ห่วงพี่เสียหน่อย ท่านลุงน่ะสิ ไม่โดนท่านป้าไล่ออกจากบ้านเอาหรือ”

     “แหม นั้นก็คือปัญหาของท่านพ่อมิใช่ของข้า” ปัญหาของท่านพ่อ ท่านพ่อก็ต้องจัดการเองสิ ปัญหาของนางมีมากพออยู่แล้วไม่ว่างจะไปใส่ใจปัญหาของใครอีก ฮิฮิ

     “เฮ้อพี่เนี่ยชอบหาเรื่องให้ข้าเสียเหลือเกิน ครั้งก่อนที่พาข้าไปขโมยเหล้าบ๊วยร้อยบุบผาหมัก 1000ปี ของตาเฒ่าไต้คงมา ข้าก็โดนท่านพ่อสั่งกักบริเวณพึ่งจะได้ออกมาไม่ถึงวันพี่จะพาข้าก่อเรื่อง อีกแล้ว” ตอนนั้นตาเฒ่าไต้คงโอบไหว่างเปล่าลงไปคุกเข่าร้องไห้ต่อหน้าท่านป้า ท่านพ่อของซูเจียวมาเห็นเข้าพอดีจึงโกรธมาก

     เวลาไหลผ่านไปซักพักแต่ดูเหมือนผู้ร่วมกระบวนการ(ในอนาคต)จะยังลังเลใจอยู่เยว่เล่อเลยสุมไฟอยากให้ดั่งใจ

     “เจ้าไม่คิดถึงพี่เต๋อตงรึ เขาลงจากตำหนักเทียนฝูกลับโลกเบื้องล่างได้ปีกว่าแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้ จะตบแต่งฮูหยินเข้าจวนแล้วหรือยัง ไม่แน่อาจจะมีทายาทตัวน้อยๆวิ่งเล่นไปทั่วจวน เฮ้อ แต่ช่วยไม่ได้ ข้าเข้าใจว่าเจ้าไม่อยากสร้างปัญหาให้ลุงรอง ดังนั่นข้าไปคนเดียวดีกว่า เจ้ามีของรับขวัญหลานรึไม่ล่ะข้าจะนำไปส่งให้เอง” ถอนหายใจส่ายหัว ตัดใจที่จะพาซูเจียวไปด้วย เยว่ เล่อเตรียมหันหลังจะเดินจากไปแต่เสียงเรียกกลับดังขึ้นทันที

     “โลกเบื้องล่างมันอันตรายมากข้าเป็นห่วงพี่มากถ้าต้องไปคนเดียว หากมีข้าไปด้วยข้าคงสบายใจ เช่นนั้นแล้วเราจะหนีไปยังไงละ”

     “แหม เจ้าเป็นคนดีจริงๆซูเจียว พี่เตรียมเสื้อผ้าและเสบียงเผื่อไว้ให้เจ้าแล้วแหละ” เยว่เล่อรีบหันกลับไปเอื้อมจับมือทั้งสองข้างของซูเจียวมาแล้วเขย่าเบาๆ

     ซูเจียวหัวเราะเบาๆ สมแล้วที่เป็นเยว่เล่อ คงเตรียมแผนคิดไว้แล้วว่านางจะต้องไปด้วยแน่ๆ เมื่อเป็นอันตกลงร้อยยิ้มเจ้าเล่ห์ของสองพี่น้องจึงปรากฎขึ้น อย่างว่าเลือดมันข้นความแสบซนมีไม่น้อยไปกว่ากันหรอก ปฏิบัติการหนีเที่ยวของสองพี่น้องจึงเกิดขึ้น สองตัวป่วนแห่งสำนักมังกรฟ้าลงมืออีกแล้ว คราวนี้ไม่เพียงแต่ตำหนักลอยฟ้าเทียนฝูแต่ทั้งโลกเบื้องล่างคงได้วุ่นวายเป็นแน่แท้