บทที่ 3 สวัสดีโลกเบื้องล่าง หวางเยว่เล่อมาเยือนแล้ว

     เมืองชิวหวาเตียนเป็นเมืองท่าอันเงียบสงบของชายแดนเชื่อมระหว่างตำหนักลอยฟ้าเทียนฝูและโลกเบื้องล่าง แม้ว่าเวลาจะผ่านไปหลายพันปีแต่เมืองนี้ก็ยังเงียบสงบสุขเพราะไม่มีใครหน้าไหนกล้าบุกรุกตำหนักลอยฟ้าแห่งนี้

     “ว้าวนี้น่ะหรอเมืองชิงหวาเตียน นั่นข้าเห็นโลกเบื้องล่างแล้วดูสิพี่เล่อเล่อสวยจริงๆ ตำหนักของเราอยู่สูงขนาดนี้เชียว”

     “หะ ห้ะ นี่มันอะไรกันเนี่ย” คุนฟู่ยังตกใจไม่หายก็ตกใจอย่างต่อเนื่องเมื่อมองไปรอบๆแล้วพบว่าตอนนี้เขายืนอยู่บนหอคอยปราการของเมืองชิงหวาเตียน ชายแดนห่างไกลจากที่ตั้งสำนักหลายพันลี้ภายในพริบตาเดียว หรือว่าเขาคงเมาแล้วจริงๆ เมื่อมองไปทางคุณหนูทั้งสองที่กำลังยิ้มและมองไปรอบๆแล้วยิ่งเข้าใจ ความจริงแล้วเขาแค่หลอนเมาหลับไปนี่เอง คงเป็นในฝันแน่นอน คุณหนูทั้งสองไหนเลยจะกล้าหนีออกจากตำหนักเทียนฝูไปยังโลกเบื้องล่าง

     ป้ายหยกบัญชาเมฆาแม้แต่นายท่านเหนือหัวของคุณฟู่ยังมิสามารถครอบครองได้ ไหนเลยคนสนิทเช่นเขาจะล่วงรู้ความสามารถของมันได้ มิผิดที่เขาจะคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นจะเป็นเพียงแค่ความฝัน

     “ฮู้วว เอาล่ะในเมื่อเป็นแค่ฝัน คุณหนูทั้งสองท่านจะให้ข้าทำอะไรล่ะ ข้าช่างแสนดีเสียจริงแม้แต่ในความฝันยังปฎิบัติหน้าที่รับใช้คุณหนูทั้งสอง ฮ่าๆๆๆ ให้ตายสินายท่านจะหาลูกน้องดีๆอย่างข้าได้จากไหนอีก” คุนฟู่ตบเข่าฉาดยกย่องตัวเองเสร็จเขาก็ลุกพรวดพราดขึ้นมาจากการนั่งกองอยู่บนพื้น แม้จะแปลกใจอยู่บ้างแต่เยว่เล่อเพียงบอกแผนไป ในเมื่อเขายอมทำตามแผนก็ดีแล้วมิใช่หรือ

     “ข้ากับซูเจียวจะปลอมตัวเป็นนางคณิกาแล้วให้เจ้าพาออกไป” ซูเจียวยืนฟังแผนการอย่างเงียบๆมีเพียงคุนฟู่เท่านั้นที่ตกใจจนแทบตาย

     “หัวข้าจะหลุดจากบ่าน่ะสิ หากให้อ้างว่าพวกท่านคือนางคณิกาน่ะ!!”

     “ไม่เห็นเป็นไรนิ ยังไงเจ้าก็แอบพาพวกนางออกไปเที่ยวโลกเบื้องล่างด้วยกันบ่อยๆอยู่แล้วนี่ แถมไม่มีใครนอกจากคนในไม่กี่คนที่เคยเห็นหน้าข้ากับซูเจียว อีกอย่างข้าไปแค่ไม่กี่ชั่วยามก็กลับจวนแล้ว”

     แฮะๆ ซูเจียวเก็บความรู้สึกผิดในใจ ไปไม่กี่ชั่วยามหรือ นางดูการแล้วพี่สาวของนางคงเที่ยวเพลินหลายปีแน่...ถ้ายังไม่ถูกจับได้ล่ะนะ

     ระหว่างรอทิ้งให้คุนฟู่ค่อยๆคิดให้ถี่ถ้วนสองพี่น้องก็แอบไปเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าสาวใช้ที่เยว่เล่อหยิบติดตัวมาด้วย ซูเจียวได้แต่มองค้อนพี่สาวที่เตรียมการหนีเที่ยวมาดีเหลือเกิน พอพวกนางกลับมาคุนฟู่ที่ดูเหมือนจะกลุ้มใจกลับมาร่าเริงอีกครั้งแล้ว

     “เฮ้อ ข้าจะคิดอะไรเยอะแยะกับความฝันเนี่ย ข้านี่มันโง่จริงๆ ไปกันเถอะคุณหนู ฮ่าๆๆ วันนี้พี่ชายฟู่จะพาพวกท่านไปเที่ยวเอง” ในความฝันคุนฟู่ช่างใจกล้าจริงๆ เขากล้าเอานิ้วชี้หน้าคุณหนูแล้วเอาแต่หัวเราะอย่างนึกสนุก

     สองสาวมองหน้ากันอย่างปลงตก สงสัยคุนฟู่จะเมาแล้วจริงๆแต่มันก็ดีกับแผนการของพวกนาง พวกเขาสามคนเดินไปในเมืองชิงหวาเตียนผ่านย่านการค้าที่ดูมีชีวิตชีวา ผู้คนมากมายทั้งจากเบื้องล่างและคนในตำหนักต่างแลกเปลี่ยนซื้อขายกันอย่างครึกคัก

     “นั่นคืออะไรหรือ” ซูเจียวชี้นิ้วไปทางลูกกลมสีแดงมันวาวเสียบไม้ขายอยู่ร้านริมทาง

     “มันคือถังหูลู่ผลไม้ที่เอาไปเคลือบน้ำตาลเป็นขนมของโลกเบื้องล่างขอรับ เมืองชิวหวาเตียนมีการค้าขายกับโลกเบื้องล่างจึงมีของหลายอย่างแปลกตา คะ คุณ” เมื่อหันหลังไปมองแล้วไม่พบเจ้านายทั้งสองหัวใจของคุนฟู่แทบจะหล่นออกมา ยังดีเห็นพวกนางไปยืนหน้าร้านขายถังหูลู่

     “พ่อค้าอันนี้ขายอย่างไร”

     “ไม้ล่ะ1ก้อนทอง”

     “ฮ้ะ หน้าเลือดเกินไปหรือป่าว แม่นางพวกท่านอย่าโดนพ่อค้าคนนี้หลอกเอา บ้านข้าขายแค่50อีแปะเท่านั้น” ชายหนุ่มแต่งกายดูมีภูมิฐานคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเยว่เล่อที่กำลังควักก้อนทองให้พ่อค้าหน้าเลือดคนนั้น

     “คุณชายเป็นคนจากโลกเบื้องล่างหรือ?” เยว่เล่อขมวดคิ้วสงสัย

     “ใช่แล้ว ข้าตามท่านปู่ขึ้นมาทำธุระที่ตำหนักเทียนฝู”

     “คุณชายไปกันเถอะขอรับ สำหรับคนบนตำหนัก1ก้อนทองไม่นับว่ามากมายอะไร” ผู้ติดตามของชายหนุ่มตามมาดึงแขนคุณชายของตน

     ‘คุณชาย นายท่านกำชับว่าห้ามสร้างเรื่องบนตำหนักเทียนฝูนะขอรับ อีกอย่างแม่นางสองคนนั้นรูปร่างผิวพรรณงดงามคงเป็นคุณหนูตระกูลดีสักตระกูลบนตำหหนัก คิดว่าน่าจะซุกซนปลอมตัวเป็นสาวใช้มาเที่ยวเล่นแน่’

     ‘ข้าแค่จะช่วยคน’

     ‘โถ่ คุณชายท่านดูคนที่วิ่งมาหาพวกนางเสียก่อน ท่านนั้นคือท่านคุนฟู่คนสนิทของเจ้าสำนักมังกรฟ้า มีข่าวลือว่าเขาเจ้าสำราญควงอิสตรีมิซ้ำหน้า แม่นางพวกนั้นอาจเป็นสตรีของท่านคุนฟู่ พวกเราไปกันดีกว่าอย่าหาเรื่องใส่ตัวเลย’

     คิ้วของเยว่เล่อยิ่งขมวดเมื่อมองสองนายบ่าวซุบซิบพากันเดินออกไป

    “เอ้านี่ของพี่”

     “ขอบใจนะซูๆ” ซูเจียวยื่นถังหูลู่ให้เยว่เล่อหนึ่งไม้ ทั้งคู่เลิกสนใจคุณชายคนนั้น มองคนสนิทของเจ้าสำนักที่วิ่งหอบหายใจมาทางพวกตนแทน

     “พวกท่าน อย่า แฮ่กๆ เฮือก ไปไหนโดยไม่บอกกันอีกได้มั้ย ข้าตกใจจนเกือบตาย”

      เยว่เล่อมิสนใจ มิยอมรับปาก เดินควงแขนซูเจียวผ่านหน้าคุนฟู่ หันกลับมามองยังไม่มี เดินจนสุดทางจึงถึงด่านตรวจขึ้นลงสะพานพาดเมฆา

     “ทางนั้นไงเดี๋ยวข้าไปคุยกับทหารหน้าประตูให้ พวกท่านสองคนรออยู่ตรงนี้เฉยๆละ”

     คุนฟู่ใช้ความกว้างขวางของเขาเข้าไปคุยกับทหารยามตามแผนที่วางไว้

     “ไงอาสื่อวันนี้เจ้าเป็นเวรเฝ้าประตูหรือ”

     “แหมพี่ฟู่ วันนี้จะพาสาวๆจากหอไหนไปเที่ยวโลกเบื้องล่างอีกล่ะ ว้าว ครั้งนี้งามหยดย้อยแถมยังมีตั้งสองคนข้าล่ะอิจฉาพี่จริงๆ” คนจากสำนักนามอาสื่อเอี้ยวตัวไปมองสาวงามสองคนข้างหลังของคุนฟู่ เขามิได้อยู่ตำแหน่งสูงในสำนักจึงไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าคุณหนูทั้งสอง

     “ฮ่าๆๆๆ อะไรกันๆข้ากำลังปฎิบัติหน้าที่อย่างขยันขันแข็งแม้กำลังฝันอยู่ตั้งหากเล่าอาสื่อ เอ้านี่ป้ายสำนักข้า ใส่แค่ชื่อข้าลงทะเบียนก็พอ” เขายื่นป้ายกับถุงเงินก้อนใหญ่ลงไป อาสื่อที่แม้จะงงกับประโยคของเขาแต่เห็นว่าเป็นคนกันเอง และรู้กันดีว่าพี่ฟู่มักจะพาสาวงามออกไปเที่ยวด้วยเสมออยู่แล้วจึงไม่เอะใจปล่อยผ่านไปได้อย่างง่ายดาย

     “วันนี้ดื่มมาเยอะระวังตกสะพานล่ะพี่ฟู่” อาสื่อโบกมือลาทั้งสามคน คุนฟู่ที่ได้ยินจึงหันกลับมาแล้วโบกมือส่งให้อย่างอารมณ์ดีแล้วเดินต่อไป

      “โหวว โลกเบื้องล่างทำไมมีแต่ป่าแบบนี้ไม่มีเมืองเลยหรอ” พวกเขาเดินผ่านสะพานมาสักพักแล้วแต่มองไปข้างล่างก็เห็นแต่ป่า ซูเจียวจึงถามด้วยความสงสัย

     “ใต้ตำหนักเป็นป่าอสูรขนาดกว้างใหญ่ขอรับ พอลงไปจนถึงข้างล่างอีกฝั่งสะพานจะถึงประมาณเขตป่าชั้นกลางของป่าอสูรแถวนั้นมีแค่อสูรขั้นกลางปลอดภัยแน่นอน แต่พวกคุณหนูมาไม่กี่ชั่วยามคงทำได้แค่เดินเล่นแถวสะพานนี่แหละขอรับ”

     “ว่าไงนะ ทำไมล่ะแล้วต้องใช้เวลากี่ชั่วยามกันถึงจะลงไปโลกเบื้องล่างได้” คำตอบของคุนฟู่สร้างความตกใจให้กับเยว่เล่อมาก

     “ต้องใช้เวลา 7 วันเลยขอรับกว่าจะถึงปลายฝั่งอีกด้านของสะพาน ระหว่างสะพานจะมีเกาะลอยฟ้าเล็กๆที่มีโรงเตี๊ยมเป็นจุดพักหลายจุดไว้สำหรับพักระหว่างทาง แต่พวกเราคงไปไม่ถึงโรงเตี๊ยมที่ใกล้ที่สุดด้วยซ้ำล่ะมั้ง”

     “เดี๋ยวนะ สะพานพาดเมฆาทำไมมันถึงยาวขนาดนั้น”

     “เพราะตำหนักลอยฟ้าสูงกว่าโลกเบื้องล่างมาก เพื่อไม่ให้ชันเกินไปสะพานจึงยาวมาก แต่ว่าสำหรับผู้มีพลังปราณและมากวิชาอย่างพวกเราที่มาจากตำหนักเทียนฝูแล้วใช้เวลาเพียง 3 วันนิดๆก็ถึงแล้วขอรับคุณหนูซูเจียว แต่ยังไงคุณหนูทั้งสองวรยุทธ์ไม่ถึงขั้นต้องฝึกอีกมากอย่างน้อยก็7วันแน่ๆ”

     พอได้ยินคำตอบแล้วเยว่เล่อถึงกับตาโตนางรอไม่ไหวหรอก กว่าจะถึงอีกฝั่งของสะพานท่านพ่อได้นำคนมาจับนางกลับไปก่อนแน่ นางเตรียมแผนเพื่อมาโลกเบื้องล่างมากกว่า 5 ปี ตอนนี้ได้ออกมาแล้วจะไม่กลับไปอีก

     “ซูเจียว เจ้ากลัวความสูงมั้ย”

     “ก็ไม่เท่าไร” พวกนางทั้งสองมองกันอย่างสื่อใจแล้วรีบทะยานลงไปจากสะพานพาดเมฆาที่มีความสูงหลายร้อยกิโลเมตร

     “ว้ากกกกก คุณหนูพวกท่านทำอะไรเนี่ย ตายแน่ ข้าตายแน่ ถึงจะเป็นในความฝันก็เถอะ ไม่รู้แล้วโว้ย” คุนฟู่กระโดดตามคุณหนูทั้งสองลงไป การตกจากความสูงขนาดนี้ทำเขาสร่างเมาจนฟื้นสติกลับมาได้แล้ว สายลมที่ตีหน้าจนแสบผิวไปหมดทำให้เขาตื่นรู้ รู้ว่าความจริงแล้วเขาไม่ได้ฝันไป!!!

     “โถ่โว้ยยยย ข้าโดนหลอกอีกแล้ววว!!!” เสียงร้องโหยหวนของคุนฟู่ดังก้องไปทั่วฟ้า

     เมื่อตั้งสติได้ เขาก็เข้าใจแล้วว่าตอนนี้เขากลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดแบบไม่ได้ตั้งใจไปเสียแล้ว คราวนี้ได้ตายจริงๆแน่ เขายิ้มอย่างหมดอาลัยตายอยากพร้อมร่วงลงสู่โลกเบื้องล่าง ตรงสู่ป่าอสูรชั้นในที่แสนอันตร