บทที่8 หน้าที่ของขอทาน

     ท้องฟ้าเริ่มมืดสลัวผู้คนในเมืองถยอยกันกลับจวนของตนเอง บนถนนหนทางที่เคยมีคนเดินพลุกพล่านบัดนี้กลับแทบไม่เหลือคน คงมีแต่หนึ่งคน กับอีกสองหมาแมวเดินอยู่เท่านั้น

     “นายหญิงเราจะไปนอนที่ไหนดีขอรับ”

      “เฮอะ ติดตามนางคงไม่พ้นนอนข้างถนนหรอก” ยิ่งคิดอาเป่ายิ่งรู้สึกสมเพชตัวเอง เขาเคยเป็นอสูรผู้ยิ่งใหญ่ เกรงขาม สง่างามอยู่ดีๆ บัดนี้กับกลายมาเป็นแมวขี้เรื้อนตัวหนึ่ง!

     “อาเป่า เจ้าดูถูกเจ้านายของเจ้าไปหน่อยแล้วจริงๆ ข้าหรือจะทำให้พวกเจ้าลำบาก” เยว่เล่อเชิดหน้ากอดอกภาคภูมิใจ

     “หรือว่านายหญิงมีสมบัติวิเศษหรือสมบัติเทพที่เป็นมิติพิเศษไว้พักผ่อนใช่หรือไม่ขอรับ สมแล้วๆที่นายหญิงเป็นถึงผู้สืบทอดของตำหนักเทียนฝู” อาปิงในร่างหมาขนปุยสีขาววิ่งวนรอบตัวเยว่เล่ออย่างมีความสุข ดวงตาของมันเป็นประกายเปี่ยมด้วยความหวัง

     ไม่ใช่เพียงแค่อาปิงเท่านั้น อาเป่าเงยหน้ามองนางอย่างคาดหวังว่าเกียรติของมันจะไม่ถูกทำลายไปมากกว่านี้ พยัคฆ์นิลกาฬเช่นมันคงไม่ตกอับถึงขั้นต้องนอนข้างถนน

     “จะไปใช่ได้อย่างไร เราจะไปนอนกันใต้สะพานตั้งหากเล่า” พอบอกพวกมันทั้งสองตัวแล้วเยว่เล่อจึงเดินต่อ แต่เมื่อมิเห็นพวกมันทั้งสองตัวจึงหันหลังกลับไปแล้วพบว่าพวกมันยังยืนกันอยุ่ที่เดิม นิ่งค้างไม่ขยับตัวสักนิด

     “ยืนเฉยกันทำไม ตามข้ามาเร็ว เดี๋ยวได้นอนข้างถนนขึ้นมาจริงๆหรอก”

     อาปิงและอาเป่ามองตากันพวกมันถอนหายใจกับความโชคร้ายของตัวเองก่อนจะเดินตามนางไป

ใต้สะพานไม้มีขอทานหลายคนนอนอยู่ก่อนแล้ว เมื่อพวกเขาเห็นคนมาใหญ่ก็ลุกขึ้นมองเด็กใหม่ด้วยดวงตาเขม็งทันที

     “ออกไป นี่มันอาณาเขตของพวกข้า แถวนี้ข้าคุม”

     “พี่ชายๆ ท่านใจเย็นๆก่อน ขอข้านอนสักคืนได้หรือไม่”

     “จ่ายค่าที่มา10อีแปะ”

     “ข้าไม่มีสักอีแปะ ไว้ข้ามีจะมาจ่าย”

     ขอทานอีก4คนมองเยว่เล่อต่อรองกับหัวหน้าของพวกเขา ภรรยาของหัวหน้าขอทานมองสภาพนาง กวาดตามองขึ้นลงถึงสามรอบแล้วส่ายหัว

     “พี่อี้นางไม่มีเงินหรอกดูสภาพนางสิ แม้แต่ขอทานในเมืองยังสภาพดูดีกว่านางอีก ให้นางนอนกับพวกเราเถอะ ถือว่าทำบุญ”

     หัวหน้าขอทานพิจารณาสภาพของผู้มาใหม่อีกรอบเมื่อเห็นว่าจริงตามภรรยาว่าจึงยอมตกลง

     “ได้แค่วันเดียวเท่านั้น ถ้าพรุ่งนี้เจ้ามาอีกต้องจ่ายค่าที่”

     “ขอบคุณมาก” เยว่เล่อยิ้มอย่างดีใจ เดินไปนั่งที่มุมว่างอย่างมีความสุข แต่อาปิงกับอาเป่าพวกมันไม่มีความสุขเลยสักนิด!!!

     “นี่ พวกเจ้ารู้วิธีหาอีแปะไหม ข้าต้องการใช้มันเพื่อเดินทาง”

     “เจ้ามิใช่ขอทานหรอกหรือ ทำไมถึงถามอย่างนั้น”

     “ใช่ ข้าเป็นข้าทาน” เยว่เล่อตอบภรรยาหัวหน้าขอทาน ใบหน้าของเยว่เล่อเริ่มบึ้งตึง นางไม่อยากยอมรับเลยจริงๆ ตอนอยู่ที่ตำหนักนางร่ำรวยมากใช้สอยอย่างมือเติบเงินนางก็ไม่เคยหมด พอมาอยู่ที่นี้นางไม่มีเงินจนกลายเป็นขอทาน!!!

     “ข้าพึ่งเคยเป็นขอทานครั้งแรกในชีวิต ไม่รู้ว่าขอทานต้องหาเงินอย่างไร”

     “ฮ่าๆฮ่า พูดอะไรน่าเอ็นดูเสียจริง งั้นหรือ เจ้าคงพบเจอเรื่องโชคร้ายมากมายจนต้องกลายเป็นขอทานสินะ ไม่ต้องห่วงพรุ่งนี้ข้าจะเป็นคนพาเจ้าไปหาอีแปะเอง แล้วเจ้าชื่ออะไร” ภรรยาหัวหน้าขอทานส่งยิ้มหวานมาอย่างใจดี นางเคยมีลูกสาวหนึ่งคนแต่ป่วยตายด้วยโรคร้าย พอเห็นหญิงแปลกหน้าคนนี้จึงรู้สึกเอ็นดูอยู่บ้าง

     “ขอบคุณ...ข้าชื่อ...เล่อเล่อ เรียกข้าว่าเล่อเล่อ”

     พระอาทิตย์ยังไม่ทันขึ้นเยว่เล่อกลับถูกปลุกโดยภรรยาหัวหน้าขอทาน นางโดนลากไปนั่งริมถนนตรงย่านการค้าแห่งหนึ่ง ร้านต่างๆเริ่มออกมาตั้งขายกันแต่เช้าผู้คนเริ่มออกกันมาจับจ่ายใช้สอย

     เยว่เล่อโดนลากมาทั้งที่ยังไม่ตื่นดีจึงนั่งสปงกหลับอยู่สักพัก หมาแมวที่ตามมานิสัยไม่ต่างจากเจ้าของสักนิด นอนหลับกันถ้วนหน้า

     “ตื่นๆ เจ้าตื่นเถอะเริ่มสายแล้วนะเล่อเล่อ” ภรรยาหัวหน้าขอทานเขย่าปลุกเยว่เล่อให้ตื่นขึ้น

     “หือ ปะ ปลุกข้าทำไมกัน วันนี้ข้าไม่ไปเรียนนะท่านแม่ ข้าไม่ไป” เยว่เล่อละเมออกมา

     “เล่อเล่อ!” ภรรยาหัวหน้าขอทานเรียกนางอีกครั้ง

     “ห๊ะ” ร่างบางสะดุ้งตื่น

     “เจ้าดูสิคนเริ่มมากันเยอะแล้ว มาๆนั่งตรงนั้นได้เงินเยอะข้าเคยไป เจ้าไปกับข้า” ภรรยาหัวหน้าขอทานพานางไปนั่งข้างร้านขายน้ำตาลปั้น ร้านนี้เจ้าของใจดียอมให้พวกขอทานมานั่งหาเงิน แถมลูกค้าร้านนี้ส่วนมากเป็นเด็กที่มีเงินมาซื้อขนม พวกเขาใจดีมีเมตตา

     “ป้าเผยเรามานั่งข้างถนนกันทำไมหรือ” มือเล็กขยี้ตาเริ่มพอมีสติขึ้นมาบ้าง เยว่เล่อมองไปรอบๆเห็นคนมากมายเดินผ่านจึงถามอย่างสงสัยว่าพวกนางสองคนมานั่งทำอะไรกันตรงนี้ นั่งเฉยๆจะได้อีแปะมาได้อย่างไร?

     “มาขอเงินไงเล่า เจ้าทำตามข้า ถือถ้วยใบนี้ชูขึ้นมาแล้วพูดว่าขอเงินหน่อยๆ พูดออกมาดังๆไม่ต้องอาย”

     “หะ หา” ลูกสาวของเจ้าสำนักอันดับหนึ่งอย่างหวางเยว่เลอที่แสนร่ำรวยคนนี้น่ะหรือต้องมานั่งขอเงินคนอื่น

     “เอ่อ ป้าเผยทำไมเราต้องมานั่งขอเงินคนอื่นด้วยหรอ”

     “เพราะเราเป็นขอทานไง”

     ดวงตาของเยว่เล่อเบิกโต ขอทานไม่ได้แปลว่าไม่มีเงินหรือ นางได้ยินคนจากโลกเบื้องล่างเล่าให้นางฟังว่าขอทานแปลว่าพวกยากจนไม่มีเงิน ไหนเลยจะรู้ว่าขอทานคือต้องมานั่งขอเงินคนอื่น ไม่ได้ๆด้วยเกียรติแห่งสำนักมังกรฟ้าอันดับหนึ่งในใต้หล้าให้ตายนางก็ทำไม่ได้

     “ไม่ได้ ข้าทำไม่ได้”

     “เจ้าไม่ทำแล้วเจ้าจะมีอีแปะใช้ได้อย่างไร เจ้าเล่าให้ข้าฟังเมื่อคืนมิใช่หรือว่าเจ้ามีความฝันว่าอยากไปที่ทวีปหลงจื่อซาง จะไป ที่นั้นต้องใช้มิต่ำกว่า10,000ตำลึงทองเชียวนะ ไม่ทำแล้วจะไปเช่นไร” มือกร้านของภรรยาหัวหน้าขอทานลูบหลังปลอบใจเยว่เล่อ นางเข้าใจดีถึงความอัปยศตอนแรกๆที่ต้องกลายมาเป็นขอทานแล้วมานั่งขอเงินคนอื่น ความขมขื่นในตอนนั้นยากจะลืม

     เยว่เล่อก้มหน้ามองถ้วยในมือแล้วนิ่งคิดเงียบๆ อาเป่าแอบเหลือบตามามองนาง มันยิ้มแล้วหลับตาลงอีกครั้ง เฮอะ คุณหนูที่ใช้ชีวิตสุขสบายอย่างมีเกียรติเหลือล้นบนตำหนักเทียนฝูอันสูงส่งอย่างนางน่ะหรือจะยอมลดตัวเพื่อมาขอทานคนอื่น ดูเหมือนว่าหนทางสู่ป่าอสูรของมันจะอยู่อีกไม่ไกลแล้ว ยัยหนูนี่คงใกล้ร้องไห้กลับบ้านแล้วกระมัง