LOGINShare
บทที่7 ข้าน่ะหรือคือขอทาน
Last Updated:
2025-01-09 23:37:14“ทำไมพวกเจ้าไม่กลับร่างเป็นหมากับแมวตัวใหญ่ๆเหมือนเดิมแล้วให้ข้าขี่คอไปเล่า!!!” เยว่เล่อย้ำเท้าอย่างหงุดหงิด แม้การฝึกปราณจะไม่ต้องกินอาหารบ่อยๆแต่นางขั้นปราณยังต่ำเตี้ยเรี่ยดิน ทั้งยังไม่ได้กินอะไรมาเกือบ 1 อาทิตย์ หิวจนจะกินหมากับแมวที่เดินตามเธอต้อยๆแล้ว
“เจ้าโง่รึเปล่า หากข้าใช้ร่างอสูรระดับ 8 เข้าไปในเมืองของพวกมนุษย์ข้าก็โดนพวกมันไล่ฆ่าน่ะสิ อีกแปปเดียวจะถึงแล้ว ถ้าเจ้าทนไม่ไหวทำไมมิรีบกลับบ้านเจ้าบนตำหนักลอยฟ้าเสียเลยล่ะ” อาเป่าใช้น้ำเสียงและสายตาดูแคลนเยว่เล่ออย่างถึงที่สุด มันไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆว่าคนจากตำหนักเทียนฝูจะมีสภาพเช่นนี้ได้ ไร้ซึ่งความสง่างาม! แถมนางยังถือครองป้ายหยกบัญชาเมฆาจนพวกเขาต้องกลายเป็นทาสนางอีก อนาจใจเหลือเกิน
อาปิงแม้ไม่ได้จะใช้สายตาดูถูกมองเยว่เล่อแต่กลับพยักหน้าให้อย่างเห็นด้วยกับอาเป่า พวกมันยังไม่อยากโดนมนุษย์ล่าเอาเขี้ยวอันงดงามของมันไปทำดาบ ถึงมันจะแข็งแกร่งมากแต่ตอนนี้มันอยู่ในอาณาเขตของมนุษย์หากโดนรุมมันก็อาจตายได้
“ฝันไปเถอะว่าข้าจะกลับ แล้วไหนอีกแปปเดียว เจ้าพูดอย่างงี้มากี่รอบแล้วห้ะ”
“นายหญิงท่านอย่าใจร้อนไปเลย ยังไงวันนี้เราถึงเมืองของมนุษย์แน่นอนขอรับ” อาปิงพูดเอาใจ มันใช้ขนตัวเองถูไถไปตามขาของเยว่เล่อเพื่อประจบประแจง
“เฮ้อ ข้าเบื่อจริงๆ” แมวตัวอ้วนถอนหายใจส่ายหน้าเหนื่อยใจมันกระโดดขึ้นไปบนบ่าของเยว่เล่อ ใช้สายตาอันแหลมคมมองไปข้างหน้าแล้วชี้ให้นางดู
“ตรงนั้นไง มีคนและคาราวานพ่อค้าต่อแถวกันเข้าเมืองอยู่” ไม่รอให้เวลาผ่านไปอีก นางรีบเดินลมปราณไปที่เท้าแล้วพุ่งทะยานไปทิศที่แมวอ้วนบอกทันที
แอ๊ก ร่างอ้วนของอาเป่ากระแทกลงกับพื้นเมื่ออยู่ๆเยว่เล่อใช้ลมปราณกระทันหัน มันรีบลุกขึ้นวิ่งตามนางไปพร้อมด่านางไปด้วย
“ถ้านางไม่ได้เป็นลูกหลานของท่านผู้นั้นข้าขย้ำนางไปแล้ว!!! อย่าให้เผลอแล้วกันข้าจะเอาคืนนางให้รู้บ้างว่าไม่ควรมาทำเช่นนี้กับข้า!”
“รีบตามนางไปเถอะน่าเป่าตง ถ้านางเป็นอะไรไปทั้งเจ้าและข้าคงไม่พ้นเงื้อมมือท่านผู้นั้นแน่” อาปิงเตือนสติก่อนวิ่งตามเยว่เล่อไป
“เหอะ”
แถวตรวจคนเข้าเมืองยาวเหยียดเต็มไปด้วยขบวนพ่อค้าและผู้คนที่ต้องการเข้าเมือง เมืองจงหยวนเป็นเมืองหน้าด่านชายแดนของแคว้นเฉิน แคว้นที่มีขนาดใหญ่และมีอำนาจมากที่สุดในทวีปหยางจื่อตี้ ไม่แปลกใจหากจะมีผู้คนมากมายอยากเข้ามาทำการค้าหรือหางานทำในแคว้นนี้
“นายตรวจ ข้าและครอบครัวจากหมู่บ้านนอกเมือง เพียงส่งสมุนไพรที่เก็บจากป่าอสูรมาขายในเมือง พอขายเสร็จก็จะกลับขอรับ” ชายวัยกลางคนนั่งบังคับเกวียน และในเกวียนยังมีเด็กชายหญิงหน้าตาน่ารักอย่างล่ะหนึ่งคน
“เปิดผ้าคลุมออก” คนที่เหมือนเป็นหัวหน้าสั่งลูกน้องให้เลิกผ้าคลุมเกวียนเพื่อตรวจสินค้า พวกเขายกของออกมาตรวจภายในอย่างละเอียด
“ไม่มีอะไรน่าสงสัยขอรับ”
“ดี พวกเจ้าผ่านไปได้ ค่าผ่านทาง 3 คน 300 อีแปะ ค่าภาษีอีก 5 ตำลึง”
“นี่ขอรับ” ชายวัยกลางยื่นเงินให้หัวหน้านายตรวจและรับป้ายไม้ผ่านทางมา เขาและลูกชายวัย7ขวบช่วยกันยกของที่ถูกยกออกกลับขึ้นเกวียน ก่อนจะต้องแปลกใจเมื่อเด็กสาวที่ยืนต่อแถวข้างหลังเขากำลังเดินผ่านไปโดยไม่ผ่านด่านตรวจ
“เดี๋ยว เจ้าเข้าไปในเมืองไม่ได้ต้องจ่ายมาก่อน 100 อีแปะ สัตว์เลี้ยงสองตัวอีก 100 อีแปะ” นายตรวจเอาแขนของเขาขวางกั้นไม่ให้เด็กสาวเดินต่อไปเพื่อเข้าเมือง
“อีแปะ? อีแปะอะไร มันคืออะไรชื่อหมาหรอ”
“อย่ามาทำเป็นไม่รู้ ถ้าเจ้าไม่จ่ายก็เข้าเมืองไม่ได้ ออกไปซะนังขอทาน”
“ห้ะ ข้าน่ะหรือคือขอทาน ขอทานที่แปลว่าไม่มีเงินน่ะหรือ ข้าจะไม่มีเงินได้ยังไง”
“แล้วเจ้ามีอีแปะมาจ่ายข้ารึ?”
“ไม่มี!!!”
“อาห้ะ งั้นเจ้าก็คือขอทาน”
“นี่เจ้า! บังอาจนัก!!!” เยว่เล่อทำท่าจะเข้าไปหาเรื่องหัวหน้านายตรวจ หลายวันมานี้มีแต่เรื่องให้นางหงุดหงิดเต็มไปหมดจนอารมณ์ร้อนขึ้นมามาก
“อี๋ อย่าเข้ามาใกล้ข้านะเจ้าตัวสกปรก” หัวหน้านายตรวจมองเหยียดเยว่เล่ออย่างดูถูกเขารังเกียจเสื้อผ้าและเนื้อตัวนางยิ่ง ใบหน้าของนางเปื้อนมอมไปด้วยดินผมเผ้ายุ่งเหยิง
ทั้งอาปิงและอาเป่าต่างหลบหน้าหนีความอับอาย ถึงแม้ว่าตอนนี้พวกมนุษย์จะเข้าใจว่าพวกมันคือสัตว์ธรรมดาก็ตาม แต่พวกมันอับอายเหลือเกิน หมดสิ้นแล้วศักดิ์ศรีของพวกมัน
“ท่านพ่อ นางน่าสงสารจังไม่รู้แม้กระทั้งอีแปะคืออะไร” เด็กหญิงตัวน้อยโผล่หัวมาคุยกับพ่อที่กำลังขนของขึ้นเกวียน ชายวัยกลางคนได้ยินลูกสาวพูดจึงหยุดชะงัก เขาแอบฟังหัวหน้านายตรวจกับหญิงขอทานคนนั้นมาสักพักแล้ว ยิ่งรู้สึกสงสารเข้าไปใหญ่
“ท่านหัวหน้า ข้าจ่ายเงินแทนได้หรือไม่ นางเป็นแค่ขอทานไม่มีพิษมีภัยให้นางเข้าไปเถอะ”
“นี่เจ้าก็ด้วยข้าไม่ใช่ขอทาน!!! เฮ้อ ช่างมันเถอะ เจ้าน่ะให้ข้าเข้าไปสิเขาบอกจะจ่ายเงินให้ข้าแล้วมิใช่หรือ”
“เฮอะ ขอบคุณผู้มีพระคุณของเจ้าให้ดีล่ะ ปล่อยพวกเขาเข้าไปได้” เมื่อชายวัยกลางส่งเงินจำนวน200อีแปะให้แล้วหัวหน้านายตวจจึงสั่งให้ลูกน้องเปิดที่กั้นออก
หนึ่งวัว หนึ่งหมา หนึ่งแมวและอีก4คนเดินย้ำไปตามถนนใหญ่รอบข้างประกบไปด้วยบ้าน ร้านรวงเต็มท้องถนนตระการตาไปหมด นี่เป็นครั้งแรกที่เด็กน้อยวัย7ขวบสองคนมีโอกาสได้ติดตามพ่อเข้ามาในเมืองจึงรู้สึกตื่นเต้นมาก เด็กหญิงมองไปรอบๆก่อนจะหยุดที่ท่านพ่อและหญิงขอทาน เหมือนจะเห็นคนตื่นเต้นมากกว่าตนเองและน้องชายเสียอีก
“นะ นั่น นั่นคืออะไรหรือ อันนี้ล่ะมันเอาไว้ทำอะไร ไอ้นี่หอมจังกินได้รึป่าว” เยว่เล่อวิ่งพร่านชี้ไปทั่วแล้วจึงไปหยุดที่หน้าร้านหนึ่ง นางมองก้อนสีขาวฟูควันฟุ้งส่งกลิ่นหอมจนแทบน้ำลายไหลตรงหน้า
“พี่สาวท่านไม่รู้จักแม้กระทั่งหมั่นโถวเลยหรือที่ผ่านมาท่านกินอะไรกัน” เด็กชายน้ำตาคลอสงสารหญิงขอทานจับใจ
“ส่วนใหญ่แล้วข้ากินแค่น้ำจากแหล่งธรรมชาติ และพวกพืช” เยว่เล่อก้มหน้าตอบลูบคล้ำหน้าท้องที่ส่งเสียงร้องอย่างหิวโหย ใช่แล้ว นางชอบกินหยาดน้ำค้างแรกของวันที่เกาะตามใบของต้นท้อสวรรค์ที่สุด นอกจากนั้นยังมีสมุนไพรวิเศษอีกมากมายเพื่อบ่มเพาะพลังปราณ
“โถ่พี่สาว ท่านพ่อข้าอยากซื้อหมั่นโถวให้นาง” ชายวัยกลางพยักหน้าเห็นด้วย ในแววตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสารจับใจ ครอบครัวของเขายากจน เขาเข้าใจดีว่าความยากลำบากเป็นอย่างไร
“เถ้าแก่ข้าเอาหมั่นโถว3ลูกให้นาง เท่าไรหรือ”
“30 อีแปะ เอานี่ข้าแถมให้อีกสองลูก” เถ้าแก่ได้ยินพวกเขาคุยกันสักพักแล้ว เมื่อมองหญิงขอทานเนื้อตัวมอมแมม นางถูกยืนประกบด้วยหมาแมวมอมๆที่ขนติดกันเป็นก้อน มองรวมๆแล้วสังเวชใจ
“ขอบคุณเถ้าแก่ ท่านจิตใจดีจริงๆ” แม้ว่าทุกคนจะมองนางด้วยสายตาแปลกๆแต่เยว่เล่อไม่สนใจ นางรีบไปรับก้อนกลมข้าวฟูแล้วกัดเต็มคำ เป็นมื้อแรกในหลายวันของนาง
พวกเขาเดินกันไปตามถนนสักพักจนเกือบถึงโรงเตี้ยมเด็กชายจึงถามหญิงขอทานอีกครั้งด้วยความสงสัย
“พี่สาว ท่านจะทำอย่างไรต่อไปหรือ...อือ...ทะ ท่านพ่อให้นางพักโรงเตี๊ยมกับเราได้ไหมขอรับ” เด็กชายรู้ตัวว่าบ้านตัวเองจนมากแต่เขาสงสารหญิงขอทานคนนี้มากจึงขอพ่อเพื่อช่วยเหลือนาง
“เราจ่ายค่าโรงเตี๊ยมสองห้องไม่ไหว เรายังต้องใช้เงินจำนวนมากจ่ายค่ายาให้แม่เจ้า” ชายวัยกลางคนส่ายหัวปฎิเสธอย่างจนปัญญา ไม่ใช่ไม่อยากช่วยแต่ไม่มีความสามารถจะช่วยได้
“พี่สาวข้าขอโทษที่ไม่สามารถช่วยท่านได้แล้ว แม่ของข้าร่างกายอ่อนแอและตอนนี้นางกำลังตั้งครรภ์น้องของข้า ฮึก ขะ ข้าขอโทษ” เด็กชายตัวน้อยร้องไห้อย่างกลั้นไม่อยู่ เด็กสาวผู้เป็นพี่ก็ซับน้ำตาตาม
“ไม่เป็นไร เจ้าไม่ต้องร้องไห้พวกเจ้าทุกคนเป็นคนดี เป็นข้าที่ต้องขอบคุณพวกเจ้าที่ช่วยเหลือข้า นี่อาจเป็นสิ่งตอบแทนเล็กน้อยจากข้า มันคือโอสถบำรุงหากเอาไปให้แม่เจ้ากินร่างกายจะดีขึ้น ขอบคุณพวกท่านมากข้าขอลา” นางนำขวดสีขาวนมแพะให้เด็กชาย ลูบหัวเขาและเดินจากมา
ลืมกฎและระเบียบได้แต่อย่าลืมบุญคุณ นี่คือสิ่งที่ท่านแม่เน้นย้ำและสั่งสอนเยว่เล่อมาโดยตลอด แม้ว่าโอสถนั่นจะมิสามารถดึงคนตายจากปรโลกได้อย่างโอสถหยาดอรุณ9สรรพคุณ แต่มันเป็นโอสถระดับ5จากโสม500ปีและสมุนไพรวิเศษมากมายช่วยบำรุงร่างกายและเด็กในครรภ์ให้แข็งแรงได้
Related chapters
กลวิธีหนีออกจากบ้านของคุณหนูเเห่งสำนักอันดับ1 บทที่8 หน้าที่ของขอทาน
ท้องฟ้าเริ่มมืดสลัวผู้คนในเมืองถยอยกันกลับจวนของตนเอง บนถนนหนทางที่เคยมีคนเดินพลุกพล่านบัดนี้กลับแทบไม่เหลือคน คงมีแต่หนึ่งคน กับอีกสองหมาแมวเดินอยู่เท่านั้น “นายหญิงเราจะไปนอนที่ไหนดีขอรับ” “เฮอะ ติดตามนางคงไม่พ้นนอนข้างถนนหรอก” ยิ่งคิดอาเป่ายิ่งรู้สึกสมเพชตัวเอง เขาเคยเป็นอสูรผู้ยิ่งใหญ่ เกรงขาม สง่างามอยู่ดีๆ บัดนี้กับกลายมาเป็นแมวขี้เรื้อนตัวหนึ่ง! “อาเป่า เจ้าดูถูกเจ้านายของเจ้าไปหน่อยแล้วจริงๆ ข้าหรือจะทำให้พวกเจ้าลำบาก” เยว่เล่อเชิดหน้ากอดอกภาคภูมิใจ “หรือว่านายหญิงมีสมบัติวิเศษหรือสมบัติเทพที่เป็นมิติพิเศษไว้พักผ่อนใช่หรือไม่ขอรับ สมแล้วๆที่นายหญิงเป็นถึงผู้สืบทอดของตำหนักเทียนฝู” อาปิงในร่างหมาขนปุยสีขาววิ่งวนรอบตัวเยว่เล่ออย่างมีความสุข ดวงตาของมันเป็นประกายเปี่ยมด้วยความหวัง ไม่ใช่เพียงแค่อาปิงเท่านั้น อาเป่าเงยหน้ามองนางอย่างคาดหวังว่าเกียรติของมันจะไม่ถูกทำลายไปมากกว่านี้ พยัคฆ์นิลกาฬเช่นมันคงไม่ตกอับถึงขั้นต้องนอนข้างถนน “จะไปใช่ได้อย่างไร เราจะไปนอนกันใต้สะพานตั้งหากเล่า” พอบอกพวกมันทั้งสองตัวแล้วเยว่เล่อจึงเดินต่อ แต่เมื่อมิเห็น
Last Updated : 2025-01-09กลวิธีหนีออกจากบ้านของคุณหนูเเห่งสำนักอันดับ1 บทที่9 เกียรติของคุณหนูผู้สูงส่ง
ความคิดของอาเป่าผิดแล้ว มันประเมิณความสามารถของคุณหนูหวางเยว่เล่อแห่งสำนักมังกรฟ้าต่ำไปมาก ความหวังจะได้กลับป่าอสูรของมันคงต้องสลายแล้วเมื่อพริบตาต่อมาเด็กสาวที่นั่งข้างมันก็ลุกพรวดขึ้นมาจนมันสะดุ้ง “เดี๋ยวก่อนคุณชายท่านนั้น ท่านกำลังไปพบกับหญิงที่ชอบใช่หรือไม่ ไอ้หยาๆ ไม่ดีแล้วๆ ดวงไม่มงคล ไม่เป็นมงคลเลย สนใจทำทานกับข้าสักหน่อยหรือไม่ ข้าจะให้หินนำโชคกับท่านเป็นการตอบแทน” ไม่มีใครได้ตั้งตัวร่างกายของเยว่เล่อลุกไปขวางทางเด็กหนุ่มแต่งตัวดี ท่าทางสูงศักดิ์ไว้คนหนึ่ง “...เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้ากำลังไปพบใคร” เด็กหนุ่มตกใจมากเมื่อมีคนรู้ว่าเขากำลังไปพบกับแม่นางที่เขาแอบชอบมาหลายปี สายตาสงสัยมากมายส่งไปทางเยว่เล่อ นางยิ้มหวานออกมาจะไม่รู้ได้ไงเขาใส่น้ำหอมเสียจนฉุน แต่งกายประณีตในอกเสื้อยังมีปิ่นอยู่คาดว่าคงเอาไปให้แม่นางสักคน เรื่องง่ายๆเช่นนี้แค่สังเกตุให้ดีก็รู้แล้ว “จุ๊ๆ คุณชาย ข้าน่ะพอเห็นโชคชะตาของผู้คนได้นิดหน่อย วันนี้ดวงความรักของท่านไม่ค่อยเป็นมงคลข้าจึงขวางท่านไว้ด้วยความหวังดี แต่ไม่ต้องกังวลเพียงซื้อหินนำโชคจากข้าไป รับรองมันจะขจัดอัปมงคลออกไปทั้งยังเสริ
Last Updated : 2025-01-09กลวิธีหนีออกจากบ้านของคุณหนูเเห่งสำนักอันดับ1 บทที่10 ต่อให้ต้องตายข้าก็ไม่ขายตัวเอง
ในย่านเริงรมย์ของเมืองจงหยวนมีผู้คนมากมายมาหาความสำราญให้กับชีวิตของตัวเอง บ้างมากินดื่ม บ้างมาชื่นชมความงดงามของเหล่าหญิงงาม ย่ามเริงรมย์แห่งนี้จึงเป็นแหล่งหมุนเวียนเงินขนาดใหญ่ในเมืองนี้ “แหวะ เหม็นเหล้าชะมัดทำไมแถวนี้ถึงมีแต่คนเมาเนี่ย” เยว่เล่อที่มานั่งอยู่ข้างร้านแห่งหนึ่งพร้อมกับถ้วยคู่ใจนั่งมองผู้คนที่เดินผ่านไปมา ขนสากเพราะมอมแมมของเสวี่ยปิงถูไถมือของเยว่เล่อเป็นการปลอบใจ มันสงสารนายหญิงตกอับของตัวเองเหลือเกิน เป็นคุณหนูผู้มีเกียรติและร่ำรวยอยู่ดีๆก็มาตกระกำลำบาก ฝั่งเยว่เล่อที่ไม่รู้ความคิดของเสวี่ยปิงจึงคิดว่ามันอ้อนเลยลูบหัวมันอย่างเอ็นดู ส่วนคนที่เขาใจความคิดของหนึ่งคนกับอีกหนึ่งตัวอย่างเป่าตงก็ถอนหายใจออกมาแรงๆ ทำไมมันต้องมาอยู่กับพวกโง่เช่นนี้ด้วย? ซ่า น้ำเย็นถูกสาดลงมาบนตัวของเยว่เล่อ นางมึนงงไปหมดจนทำอะไรไม่ถูก “ออกไปสะนังขอทาน อย่ามานั่งที่หน้าหอของข้าอัปมงคล ออกไป! พวกเจ้ารีบเอาน้ำมาล้างพื้น!” “เจ้าค่ะท่านแม่” ร่างบางของสาวงามสามคนรีบเดินกลับเข้าไปตักน้ำในร้านตามที่แม่เล้าของตัวเองสั่ง “ส่วนนังขอทานเช่นจะ…เจ้า เจ้าน่ะเงย
Last Updated : 2025-01-09กลวิธีหนีออกจากบ้านของคุณหนูเเห่งสำนักอันดับ1 บทที่11 วิธีขายตัวเองของคุณหนูอันดับ1
ร่างกายเยว่เล่อโงนเงนไปตามแรงของสาวใช้ที่อาบน้ำให้นาง ดวงตาของนางปิดปรือไม่รับรู้สิ่งใด งานของพวกนางคณิกามันเริ่มตอนกลางคืนมิใช่หรือ เหตุใดนางถึงถูกดึงจากที่นอนตั้งแต่ฟ้ายังมิสางแบบนี้! ฮืออออ ข้าอยากนอนเตียงดีๆที่ไม่ได้นอนมานาน ถ้ารู้ว่าจะลำบากขนาดนี้จะเรียกค่าตัวเพิ่มอีกสักพันตำลังทอง “พระเจ้า ผิวแม่นางเหมยฮวาดีอย่างที่เจ้าบอกจริงๆ ตอนนี้ข้าเชื่อแล้ว” “ใช่มั้ยล่ะ นอกจากผิวแล้วรูปร่างหน้าตาของพี่เหมยฮวายังงดงามจนข้าอดอิจฉาไม่ได้เลยล่ะ งดงามยิ่งกว่าพี่สาวคนไหนๆในร้านนี้อีกนะ” เสียงของสาวใช้ดังเข้ามาในหูเยว่เล่อไม่ขาด ในน้ำเสียงมีความประจบประแจงอยู่แปดส่วน แน่นอนล่ะทั้งเมื่อคืนและตอนนี้นางได้รับการดูแลอย่างดีที่สุดจากแม่เล้า ทั้งห้องที่ดีที่สุด เสื้อผ้าเครื่องประดับที่ดีที่สุด ไม่แปลกใจหากสาวรับใช้พวกนี้จะอยากพันแข้งพันขานาง “ไปเอาชุดมาอีก เร็วเข้าอีกเดี๋ยวจิตรกรก็จะมาแล้ว ครั้งนี้ข้าลงทุนจ้างจิตรกรฝีมือดีค่าตัวไม่ใช่น้อย อย่าทำให้เสียเวลา” “เจ้าค่ะท่านแม่” ทั้งสาวใช้และคณิกานับสิบชีวิตวุ่นวายกับการแต่งตัวให้เยว่เล่อออกมางดงามที่สุด “เหมยเอ๋อร์ของแม
Last Updated : 2025-01-13กลวิธีหนีออกจากบ้านของคุณหนูเเห่งสำนักอันดับ1 บทที่12 คนโรคจิตถ่ำมอง
บรรยากาศบนตำหนักเทียนฝูคุกรุ่นเมื่อฮูหยินรู้ว่าลูกสาวตัวดีของตนเองไม่ได้หนีเที่ยวเพียงลำพัง แต่ยังพาลูกพี่ลูกน้องอย่างซูเจียวไปด้วยอีกคน เดือดร้อนนายท่านหวางต้องคอยบรรเทาความโกรธของฮูหยิน “เมียรักเจ้าจะโมโหไปทำไมกัน ซูเอ๋อร์กับเยว่เอ๋อร์พวกนางเล่นด้วยกันมาตั้งแต่ยังเล็ก มิแปลกที่จะไปเที่ยวด้วยกัน” “ไปเที่ยว? หนีเรียนบ้านท่านเรียกไปเที่ยวรึ! แล้วเป็นเพราะลูกสาวท่านมิใช่หรือที่พาซูเอ๋อร์ออกนอกลู่ทางพาไปสร้างเรื่องมากมายจนเกือบเสียคน” ปิ่นปักผมลอยเฉียดหน้านายท่านหวางเพียงนิดเดียว เขารีบปรี่ตัววิ่งเข้าไปกอดขาฮูหยินแน่นในใจพร่ำบ่นบุตรสาว “นางยังเด็กมากไม่ค่อยรู้ความ เจ้าให้อภัยลูกเถอะเมียจ๋า…เหยียนเล่อ! รีบมาช่วยน้องสาวเจ้าเร็วเข้า!” สายตาของนายท่านหวางเหลือบไปเห็นบุตรชายคนโตของเขา หวางเหยียนเล่อ ด้านหวางเหยียนเล่อมองภาพท่านพ่อกอดขาท่านแม่ด้วยสายตาชินชา เยว่เอ๋อร์ก่อเรื่องอีกแล้ว? เขาพึ่งกลับบ้านหลังจากไปเที่ยวหาสหายที่โลกเบื้องล่างพอกลับมาถึงก็พบเจอเรื่องหาได้ง่ายเช่นนี้ เขาจึงเลือกยกนิ้วโป่งให้ท่านพ่อแล้วรีบเดินหนีกลับห้องของตัวเอง เรื่องอะไรเขาต้องเอาตนเองไปให้ท่
Last Updated : 2025-01-14กลวิธีหนีออกจากบ้านของคุณหนูเเห่งสำนักอันดับ1 บทที่13 คนคุ้นเคย
วันนี้เป็นวันที่สามแล้วที่เยว่เล่อได้กลายเป็นนางคณิกา ตื่นแต่เช้ามืดมาซ้อมร่ายรำกลางวัน ถึงบ่ายต้องเรียนรู้การปรนนิบัติยามค่ำคืน ยามมืดยังต้องออกมารับแขก ชีวิตของนางคณิกาคนหนึ่งไม่ง่ายเลย หากแต่เยว่เล่อเริ่มรู้สึกสนุกกับการเป็นนางคณิกาเมื่อได้เรียนรู้การปรนนิบัติยามค่ำคืน…เป็นเรื่องที่น่าสนใจไม่เลวเลยทีเดียว กำลังเดินผ่านโถงทางเดินเพื่อไปขึ้นเวทีแสดงการร่ายรำแต่หูของเยว่เล่อกับได้ยินเสียงอันคุ้นเคยดังออกมาจากห้องที่พวกพี่สาวทั้งหลายเอาไว้ใช้รับแขก “คุณชายท่านพูดชมเกินไปแล้ว ตอนนี้ไป๋เหออายจนแทบอยากจะมุดแผ่นดินหนี” “เจ้าจะเอาหน้ามุดดินทำไมเล่า? เอาใบหน้าหวานๆของเจ้ามามุดแผงอกข้าไม่ดีกว่าหรือ” “อร้ายยย คุณชาย ท่านรังแกข้าจนหน้าแดงไปหมด” คิ้วยิ่งขมวดเมื่อเอาหูแนบประตูตั้งใจฟังอย่างดี เสียงนี้ฟังแล้วคุ้นมากมิใช่หรือ เยว่เล่อเปิดประตูบานเลื่อนช้าๆจึงพบว่าในห้องมีคนอยู่ถึง5คน มีชายที่โอบประคองสาวงามสองคนนั่งหันหลังให้ประตูอยู่บนระเบียงที่ยื่นออกไปมองจนสามารถเห็นเวทีข้างล่างได้ ส่วนอีกสองคนเป็นสาวใช้ที่กำลังวางอาหารจากถาดลงบนโต๊ะ สาวใช้สองคนอยู่ใกล้ประตูม
Last Updated : 2025-01-14กลวิธีหนีออกจากบ้านของคุณหนูเเห่งสำนักอันดับ1 บทที่14 คนโง่ที่แท้จริง
ในห้องที่ถูกล้อมทั้งสี่ด้านเอาไว้ด้วยผ้าม่านโปร่งบางสีแดง เพื่อมิให้อยู่ในที่ปิดมิดชิดเกินไป ของที่ยังไม่ขายแม่เล้าย่อมมิอยากให้เสียราคา เยว่เล่อแหวกม่านออกแล้วเดินไปนั่งตรงข้ามกับชายหนุ่มโรคจิต “รอนานหรือไม่เจ้าค่ะพี่มู่” มู่หยางลุกขึ้นมาประคองแม่นางคนงามนั่งฝั่งตรงข้าม พยายามเบามือเพื่อถนุถนอมเต็มที่ “ไม่นานเลย เจ้าร่ายรำได้งดงามมากข้ามองเพลินจนมิรู้เวลา” มู่หยางจับมือเล็กของแม่นางมาลูบ เยว่เล่อดึงมือของตัวเองออกอย่างช้าๆขยับตัวหันหลังให้กับมู่หยาง “อีกไม่นานก็ถึงงานประมูลแล้ว เหมยเอ๋อร์มิควรมาพบนายท่าน” ท่าทางหมางเมินกระทันหันสร้างความเจ็บปวดใจต่อมู่หยางอย่างมาก เขาลงไปคุกเข่าลงต่อหน้าของเยว่เล่อ มองสีหน้าเศร้าหมองของสาวงาม “ทำไมไม่ได้ล่ะ คนที่จะประมูลค่ำคืนแรกและซื้อตัวเจ้าก็คือข้ามิใช่หรือ” “จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร เมื่อไม่นานนี้มีคุณชายคนหนึ่งเขาบอกกับเหมยเอ๋อร์ว่าจะประมูลค่ำคืนแรกของเหมยเอ๋อร์และซื้อตัวจากแม่เล้าด้วยราคาที่สูงมาก” เยว่เล่อหันหน้าไปอีกทางเพื่อหนีหน้ามู่หยาง “แล้วเจ้าอยากไปกับเขาหรือไม่” “เหมยเอ๋อร์จะอยากไ
Last Updated : 2025-01-14กลวิธีหนีออกจากบ้านของคุณหนูเเห่งสำนักอันดับ1 บทที่15 ราคาของคุณหนูอันดับ1
ในที่สุดวันประมูลค่ำคืนแรกของบุบผาดอกใหม่แห่งหอบุบผชาติก็มาถึง มีผู้คนมากมายจากทั่วสารทิศเข้ามาจนแน่นไร้ที่ยืน ใบหน้าของแม่เล้าเป็นสุขจนล้นมิเสียแรงที่นางให้เหมยฮวาออกมาแสดงความสามารถตลอดทุกวัน ตอนนี้ชื่อเสียงของ‘แม่นางเหมยฮวาแห่งหอบุบผชาติ’โด่งดังจนถึงขีดสุด ค่าตัวของนางคงมิใช่น้อยเลย เมื่อวันก่อนเหมยเอ๋อร์ยังมาบอกกับนางว่ามีคุณชายเสนอว่าหากประมูลนางด้วยราคามากกว่าหนึ่งแสนตำลึงทองจะสามารถซื้อขาดตัวนางไปได้เลยหรือไม่ ครั้งแรกที่ฟังนางตกใจมากจะมีคนทุ่มเงินมากมายเพื่อซื้อนางโลมคนหนึ่งได้ยังไง เมื่อมองใบหน้างดงามของเหมยฮวานางจึงเข้าใจ แม้ว่าใจนางจะอยากเก็บดอกไม้ที่สามารถทำเงินให้นางได้ตลอดไป แต่เงินหนึ่งแสนตำลึงมันสามารถนำไปต่อยอดในธุรกิจของนางได้อีกเยอะจึงยอมตกลงในที่สุด ตอนที่หลานฮวาได้ยินประกาศจากท่านแม่เมื่อวานก่อนว่าหากราคาประมูลของเหมยฮวามีราคาถึงแสนตำลึงทองจะยอมขายขาดนางก็ดีใจเป็นอย่างมาก แต่อีกใจก็ริษยาเป็นอย่างยิ่ง จึวได้แต่ภาวนาให้คนที่ซื่อตัวเหมยฮวาเป็นชายแก่อ้วนลงพุงคนหนึ่ง มู่หยางมองลงมาจากห้องพิเศษด้านบน เขากำลังมองหาคนที่พอจะเป็นคู่แข่งกับเข้าได้ บนโลกน
Last Updated : 2025-01-14
Latest chapter
กลวิธีหนีออกจากบ้านของคุณหนูเเห่งสำนักอันดับ1 บบที่25 เอาของขวัญสักชิ้นมั้ยจ้ะหนูๆ
กลับมาในสถานการณ์ปัจจุบัน ทีมของมี่เถียนและอี้ฝานหยุดปะทะกันตั้งแต่หินเริ่มหล่นแล้ว จนตอนนี้แผ่นหินค่อยๆหยุดร่วงลงทีมของพวกนางก็ยังเร่งไต่ภูเขากันต่อ “ตอนนี้หมดระลอกการสั่นเตือนครั้งที่หนึ่งแล้ว ทุกคนต่างเร่งให้ถึงยอดปล่องภูเขาโดยเร็ว อย่าลืมว่าการสั่นเตือนของภูเขามีทั้งหมดแค่สามครั้งก่อนพลังของภูเขาไฟจะหมด ทีมของแม่นางมี่เถียนและทีมของแม่นางอี้ฝานตัดสินใจหยุดปะทะกัน โอ๊ะ ดูเหมือนจะไม่ ทั้งสองทีมทิ้งสมาชิกไว้สามคนเพื่อต่อสู้กัน ศักดิ์ศรีของสำนักปล่อยวางไม่ได้เชียวหรือ” ยิ่งขึ้นไปสูงเท่าไรความร้อนจากภูเขาไฟยิ่งมากเกินจะทนไหว ร่างกายของมี่เถียนชื้นเหงื่อ ไอร้อนระอุจนทำให้แผ่นหินกลายเป็นกะทะร้อน ติงหยวนอุ้มคนรักขึ้นแล้วกระโดดต่อ เขามีคุณสมบัติปราณธาตุไฟดังนั้นเขาจึงทนความร้อนได้มากกว่าคนรัก “พี่ข้าไปเองได้ ข้ามไม่อยากเป็นตัวถ่วงของพี่ ปล่อยข้าลงเถอะ” “ใครหน้าไหนมันกล้าบอกว่าเจ้าเป็นตัวถ่วงของข้าก็พูดออกมาเถอะ” “เหอะ ได้ดีเพราะเกาะผู้ชาย หน้าไม่อาย” จื่อเวยหันหลังไปมองภาพคู่รักสองคนแล้วสบถออกมา จื่อเวยใช้ปราณแปลงคุณสมบัติเป็นธาตุน้ำครอบคลุมตัวของนา
กลวิธีหนีออกจากบ้านของคุณหนูเเห่งสำนักอันดับ1 บทที่24 พลิกสถานการณ์
หลังจากเยว่เล่อตกลงไปไม่มีใครกล้าเคลื่อนไหวอีก มีเพียงติงหยวนที่กระโดดไปอยู่หินกอดเดียวกับมี่เถียนเท่านั้น ผู้ชมด้านล่างต่างร้องตะโกนให้พวกเขาขยับสักที เพราะตอนนี้ทีมที่เหลือรอดมีเพียงแค่สามทีมนี้เท่านั้น “พวกเขาจะอยู่เฉยๆแล้วปล่อยให้คู่แข่งอย่างสำนักมักรฟ้าชนะสบายๆเช่นนี้ สำนักฟ้ากระจ่างยอมได้หรือ” เจ๋อปิงหลุนพูดเพื่อกระตุ้นให้ผู้เข้าแข่งขันทำอะไรสักที “ข้าเอง” มี่เถียนทนไม่ได้หากต้องดูอี้ฝานและสหายได้รับชัยชนะแต่ในขณะที่นางกำลังจะขยับตัวมือใหญ่ของติงหยวนกับรั้งเอาไว้ “ให้พี่จัดการเอง” ติงหยวนรวบรวมลมปราณแล้วแปรเปลี่ยนคุณสมบัติธาตุไฟของตัวเองให้เป็นธาตุสายฟ้าจนมีประกายสายฟ้าแลบรอบๆตัวเขา “พระเจ้า ของดีออกมาแล้ว! หากไม่ใช่ธาตุไฟบริสุทธิ์จะไม่สามารถแปรคุณสมบัติเป็นธาตุสายฟ้าได้ สมแล้วที่เป็นถึงอัจฉริยะเยาว์วัย” ติงหยวนตั้งท่ารวบรวมสายฟ้ารอบตัวกระโดดเหยียบแผ่นรวดเร็วจนไม่ทันตกลงไป รวมทั้งสายฟ้าของเขายังฟาดลงไปบนแผ่นหินจนสามารถแยกได้ว่าอันไหนของจริงของปลอมได้อีกด้วย “สุดยอดจริงๆเลยพี่ติงหยวน” มี่เถียนยิ้มหวานให้กับคนรักของตนก่อนจะกระโดดตามติงหยวนไปพร้อม
กลวิธีหนีออกจากบ้านของคุณหนูเเห่งสำนักอันดับ1 บทที่23 วิถีแห่งโจร
เมื่อเสียงประกาศเริ่มการแข่งขันจากพิธีกรดังขึ้นผู้ร่วมการแข่งขันทุกคนรีบทะยานกระโดดแท่นหินเพื่อขึ้นไปสู่ยอดเขา หลายจุดมีการปะทะกันตั้งแต่เริ่ม มีหลายทีมที่สละสมาชิกสี่คนในการสกัดทีมอื่นแล้วส่งตัวแทนขึ้นไปบนยอดเขาแค่คนด้วย การแข่งขันดุเดือดเข้มคนตั้งแต่แรกเช่นนี้ถูกใจผู้ชมมากจนเสียงเชียร์ดังกระหึ่มทั้วบริเวณ ด้านหนึ่งของภูเขาที่มีทีมสิบสามของเยว่เล่อ ทีมแปดของมี่เถียนและทีมสามของอี้ฝานเองก็ดุเดือดตั้งแต่เริ่ม เมื่อสมาชิกชายสามคนจากทีมมี่เถียนใช้อาวุธเคลือบลมปราณไล่ทุบแผ่นหินไม่ให้ปีนขึ้นไปด้านบน เศษหินน้อยใหญ่มากมายร่วงลงมากข้างล่างสร้างความลำบากให้อีกสองทีมที่เหลือที่ตามหลังอยู่ “เล่นสกปรกเกินไปแล้ว อย่างนี้พวกเราก็ต้องใช้ลมปราณมากขึ้นในการทะยานไปเหยียบหินที่อยู่ไกลน่ะสิ” อานหรานโวยวายเมื่อเขาเกือบโดนเศษหินขนาดเท่าลูกแตงโมเสยหน้าตกลงไป “ข้าว่าจุดประสงค์ของพวกเขาคือต้องการไม่ให้พวกเราเหลือหินให้เหยียบจนครบสิบลมหายใจจนถูกตัดออกมากกว่า” อี้ฝานกระโดดหลบเศษหินไปพูดไป นางตั้งใจกับการแข่งขันนี้มาก เพราะบังเอิญไปอ่านเจอตำราของสำนักมังกรฟ้ามาว่าไข่ของหงส์เพลิงเมื่อใกล้ถือกำ
กลวิธีหนีออกจากบ้านของคุณหนูเเห่งสำนักอันดับ1 บทที่22 วิธีทำตัวไม่ประหลาดฉบับคุณหนูอันดับ1
ในเช้าวันเทศกาลผู้คนครึกครื้นถึงที่สุด มีทั้งนักท่องเที่ยวที่มาจากแคว้นหรือเมืองอื่น มีทั้งคนในเมืองภูเขาไฟแห่งนี้ พวกเขาออกมาจากที่พักแต่เช้ามานั่งจับจองที่นั่งตรงตีนภูเขาไฟเพื่อดูการแข่งขันอย่างใกล้ชิด “ยินดีต้อนรับสู่การแข่งขันเทศกาลไต่ภูเขาไฟเสิ่นอู๋ครั้งที่3221 ข้าคือพิธีกรประจำปีนี้สุดหล่อแห่งแดนใต้ ผู้บำเพ็ญปราณระดับห้าขั้นกลางเจ๋อปิงหลุน!” เฮ้ๆๆๆ เสียงกู่ร้องของเหล่าผู้ชมดังจนผืนดินสะเทือน แต่เมื่อพิธีกรพูดพวกเขาก็เงียบเพื่อฟังอย่างตั้งใจ ทามกลางเสียงกู่ร้องของผู้ชมมีชายสามคนที่ยืนอย่างไร้สติหลุดลอยอยู่ด้านหลังฉากกั้น ฮันสุ่ยพึ่งตื่นจากที่นอนและถูกหัวหน้าลากออกมาจากฟูกนอน เช่นเดียวกับอานหรานและหยู่เซิน แม้แต่ชุดของพวกเขายังเป็นแค่ชุดตัวในของโรงเตี๊ยมเท่านั้น ครืนนน พื้นดินสั่นสะเทือนไปทั่วบริเวณภูเขาไฟ แผ่นหินโดยรอบเริ่มลอยเป็นลำดับขั้นคลายบันไดสู่ยอดเขา ผู้รับชมต่างตื่นตากกับภาพมมหัศจรรย์ตรงหน้า “ว้าว มาแล้วๆ นี่คือลมปราณธาตุไฟจากภูเขาเสิ่นอู๋ ผู้ชมทุกท่านห้ามเข้าใกล้เกินไปล่ะ เอาล่ะ ในเมื่อสถานที่พร้อมแล้ว ผู้เขาแข่งขันก็พร้อมแล้ว ดังนั้นข้าขออ
กลวิธีหนีออกจากบ้านของคุณหนูเเห่งสำนักอันดับ1 บทที่21 เทศกาลไต่ภูเขาไฟเสิ่นอู๋
ภูเขาไฟสูงใหญ่ตั้งตะหง่านมองเห็นมาแต่ไกล ควันสีขาวพวยพุ่งราวกับมันพร้อมประทุออกมาตลอดเวลา เมืองภูเขาไฟห่างไกลจากเมืองหลวงแคว้นซิวมากแต่กลับเจริญพอๆกับหัวเมืองใหญ่ โดยเฉพาะร้านค้าและบ้านเมืองที่ประดับไปด้วยกระดาษพับหลากสีสันรูปร่างแตกต่างกันห้อยแขวนตามมุมหลังคา ตามหน้าต่างประตู “เร็วๆเข้าสิพวกเจ้าเดินหรือคลานเนี่ย” เยว่เล่อวิ่งกับที่เอยเร่งกลุ่มโจรปวกเปียกพวกนี้ ดูสิกว่าจะก้าวขาแต่ล่ะข้าง เป็นโจรกันแน่หรอพวกเขาวิ่งหนีทางการได้ยังไงกันโดยไม่โดนจับจนถึงทุกวันนี้ กองโจรหลายสิบคนตอนนี้เหลือเพียงแค่สามคนเท่านั้นเพื่อความรวดเร็วในการเดินทาง ส่วนที่เหลือฮุ่ยหมินให้ไปรออยู่ที่เมืองท่าแคว้นซิว “มะ แม่นางไฉ่เอ๋อร์ พะ พวกข้าขอนั่งพักสักเดี๋ยวได้หรือไม่” แม้แต่เสียงจะพูดสักคำฮันสุ่ยยังต้องเค้นแรงอย่างมาก พวกเขาเร่งเดินทางตั้งแต่ทิศเหนือลงใต้มาหลายพันลี้ในเวลาเพียงสองสัปดาห์โดยไม่หยุดพัก พวกเขาทั้งหมดเหนื่อยล้าจะตายอยู่แล้วมีแต่แม่นางเนี่ยแหละที่สดใสตลอดเวลา! ฮันสุ่ยล้มไปนอนคว่ำหน้ากับพื้น เขาพยายามยกหัวที่สั่นเทาเงยมองแม่นางไฉ๋เอ๋อร์ที่ยังร่าเริงตื่นเต้นไหวอยู่ มองไปข้างๆก
กลวิธีหนีออกจากบ้านของคุณหนูเเห่งสำนักอันดับ1 บทที่20 คำสั่งสอนของท่านพี่
คี๊ค คี๊ค มือใหญ่ลูบใต้คอของเหยี่ยวตัวใหญ่เบาๆก่อนจะส่งมันบินออกไปพร้อมจดหมาย เล่อเหยียนหันหลังกับมาเมื่อส่งจดหมายถึงน้องสาวเสร็จ เขาเดินไปนั่งบนโต๊ะ จิบชามองสหายสองคนกำลังเดินหมากกันอย่างเคร่งเครียด “เจ้าส่งจดหมายไปหาใครหรือเล่อเหยียน?” ไคจินละจากหมากบนกระดานไปถามสหายสูงศักดิ์ของตนเอง “ส่งไปให้น้องสาวข้าน่ะ” “น้องสาว? เจ้ามีน้องสาวด้วยหรือ…อ่อ ข้าลืมไป เหมือนเจ้าจะเคยเล่าว่ามีน้องสาวอายุห่างกันเกือบสองพันปีอยู่คนหนึ่ง ทำไม เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับน้องสาวเจ้า” ปกติไคจินไม่เคยเห็นคุณชายจากตำหนักเทียนฝูคนนี้ส่งจดหมายหรือพูดถึงน้องสาวมาก่อน คงมีเรื่องอะไรสักอย่างถึงรีบร้อนส่งจดหมายต่อหน้าสหายเช่นนี้ “จะเรื่องอะไรอีกถ้ามิใช่เรื่องที่นางแอบหนีออกจากบ้านไปเที่ยวเล่นข้างนอกล่ะ พี่ชายอย่างข้ารู้เรื่องแล้วจะไม่สั่งสอนน้องสาวได้อีกหรือ” ใบหน้าเคร่งขรึมจริงจังเล่อเหยียนก็ปั้นได้อย่างไม่ขัดตา เขาตบโต๊ะเบาๆแล้วยังพูดอีกว่า “ถ้าข้าอยู่ด้วยป่านนี้นางคงไม่กล้าหนีเที่ยวออกไปไหน พอไม่มีข้าคุมแล้วเหลิงเกินไปจริงๆ” “โอ
กลวิธีหนีออกจากบ้านของคุณหนูเเห่งสำนักอันดับ1 บทที่19 มิตรภาพระหว่างคุณหนูและกองโจร
ฮุ่ยหมิงมองร่างกายงดงามใส่ชุดคลุมสีขาวโปร่งบางเดินออกมาจากกระโจมหลังหนึ่ง แม้นางจะปิดบังใบหน้าด้วยผ้าคลุมแต่พอมองออกว่านางคือสาวงามโฉมสะคราญแน่นอน “หวี๊ด วิ๊ววว แม่นางเจ้าพูดถูกแล้ว จะมีสิ่งใดเลอค่าไปกว่าสาวงามล่ะ” ฮันสุ่ยส่งเสียงแซวสาวงาม เขาเดินวนรอบตัวแม่นาง สูดดมกลิ่มหอมเข้าเต็มปอดก่อนจะโดนหัวหน้าลากคอดึงออกจากสาวงาม “เดี๋ยวก่อน” “ทำไมล่ะหัวหน้า สาวงามเสนอตัวถึงที่ขนาดนี้หากไม่รับเอาไว้พวกเราคงโง่เต็มทน” ฮุ่ยหมินเอาแขนขวางกั้นตัวของลูกน้องคนสนิทกับสตรีปริศนาเอาไว้ เขามองสำราจนางอีกรอบอย่างระเอียดอีกครั้งก่อนจะพบความน่าสงสัยเต็มไปหมด เหตุใดสตรีที่งดงามแต่งกายดูดีถึงมาอยู่ในคาราวานพ่อค้าได้? อีกทั้งดูไม่หวาดกลัวโจรเช่นพวกเขาอีก สัตว์เลี้ยงสองตัวของนางก็น่าสงสัยไม่แพ้กัน พวกมันดูมีไอพลังปราณเข้มข้นอยู่รอบตัวเต็มไปหมด “เจ้าเป็นใครกันแน่ มีจุดประสงค์อะไร” เยว่เล่อกำลังเดินเข้าไปทักทายแต่คนที่ดูเหมือนหัวหน้าโจรคนนั้นกับถอยหลังพร้อมดึงลูกน้องให้ออกห่างจากตัวนาง นั่นทำให้นางรู้สึกหัวเสียนิดหน่อยเมื่อถูกปฏิติราวกับขี้หมาเหม็นโฉ่ “พวกเจ้าเป็นโจรส่วนข้
กลวิธีหนีออกจากบ้านของคุณหนูเเห่งสำนักอันดับ1 บทที่18 ได้โปรดปล้นข้าเถอะ
10 แล้วที่คนทั้งตำหนักเทียนฝูออกกำลังตามหาเยว่เล่อและซูเจียวกันอย่างเต็มที่ จนในที่สุดฮูหยินหวางก็สั่งให้หยุดตามหาและเริ่มทำใจยอมรับว่าครั้งนี้บุตรสาวนางขุดความกล้าหนีลงไปยังโลกเบื้องล่างแล้วจริงๆ โดยมีพยานเป็นอาสื่อนั่งคุกเข่าอยู่หน้าภาพเหมือนของคุณหนูทั้งสองแห่งสำนักมังกรฟ้งและสารภาพออกมาหมดเปลือก บนพื้นข้างอาสื่อยังมีนายท่านหวางนั่งคุกเข่าอยู่ด้วย เพื่อรับผิดชอบแทนความผิดของลูกน้องตัวเองที่เป็นคนพาลูกสาวและหลานสาวของเขาหนีออกจากบ้าน “เมียจ๋า เด็กเล็กเล่นซุกซนเป็นเรื่องปะ เฮือก แย่มาก! ทำไมนางถึงสร้างความเดือดร้อนอยู่เรื่อย ต้องลงโทษ ใช่ ลงโทษให้หนัก!” นายท่านหวางรีบเก็บคำพูดช่วยเหลือบุตรสาวทันทีเมื่อเห็นสายตาอมหิตของเมียมองข่มขู่ เยว่เอ๋อร์พ่อผิดต่อเจ้า แต่เรื่องนี้เจ้าคงต้องช่วยเหลือตัวเองแล้ว “ดี ต้องรีบไปจับนางมาลงโทษ อี้เถา เจ้าไปรวบรวมคนและเส้นสายทั้งหมดทั้งบนตำหนักและโลกเบื้องล่างออกตามหาคุณหนูสุดกำลัง” “ขอรับฮูหยิน” อี้เถาเหลือมองเจ้านายตนเองที่ลงไปนั่งคุกเข่าอยู่กับพื่น เขาไม่ต้องการเป็นเช่นนั้นจึงเลือกประจบให้ถูกคน อากาศร้อนอบอ้าวกับขนฟูฟ่องมิเข้า
กลวิธีหนีออกจากบ้านของคุณหนูเเห่งสำนักอันดับ1 บทที่17 คนสารเลวคนนั้นถูกหลอกอีกแล้ว
เช้าวันที่สดใสของเยว่เล่อมาถึงบนเตียงนอนนุ่มนิ่มหรูหรา อ่า นี่ล่ะคือสิ่งที่คู่ควรกับคุณหนูอันดับหนึ่งเช่นนาง บนหัวของนางยังมีก้อนขนปุยสีดำนอนกรยเบาๆอยู่ด้วย พอผงกหัวขึ้นมาก็พบกับก้อนขนปุยสีขาวอีกก้อนนอนขดอยู่ที่ปลายเท้า “พวกเจ้าจะหลับสบายกันเกินไปหรือไม่” “หาวว คืนนี้ต้องเดินทางไกลมิใช่หรือไง ข้าอยากจะขับไล่เจ้าออกจากทวีปหยางจื่อตี้จะแย่” พยัคฆ์นิลกาฬในร่างของแมวหาวปากกว้างจนเห็นเขี้ยวแหลมสีขาวตัดกับขนสีดำสนิท “นายหญิงท่านตื่นแล้วหรือ” “เจ้าตื่นตัวสุดท้ายอาปิง” เยว่เล่อมุ่ยหน้ามองหมาสีขาวยืดตัวบิดขี้เกียจ เยว่เล่ออาบน้ำเสร็จจึงลงมากินอาหารที่ชั้นหนึ่งของโรงเตี๊ยม นางสั่งอาหารจนต้องต่อโต๊ะเพิ่มอีกตัว ชีวิตที่ไม่อดอยากช่างดีจริงๆ ทั้งเยว่เล่อและสัตว์อสูรทั้งสองตัวโพยข้าวเข้าปากเหมือนอดอยากโดยมีคุนฟู่นั่งมองอยู่ตรงข้าม ตลอดเวลาที่คุณหนูอยู่บนโลกเบื้องล่างนางผ่านอะไรมากันแน่ อึก น้ำลายเหนียวหนืดสะอึกลงคอ เขามิอยากจะคิดภาพนั้นสักเท่าไร “ข้าจะไปรับเงินเองส่วนเจ้าไปหาข่าวของซูๆ” เยว่เล่อพูดทั้งยังอมข้าวอยู่ในปาก “ไม่ได้! หากคุณหนูแอบหนีไปอีกรอบแล้วข้าจ
