บทที่9 เกียรติของคุณหนูผู้สูงส่ง

     ความคิดของอาเป่าผิดแล้ว มันประเมิณความสามารถของคุณหนูหวางเยว่เล่อแห่งสำนักมังกรฟ้าต่ำไปมาก ความหวังจะได้กลับป่าอสูรของมันคงต้องสลายแล้วเมื่อพริบตาต่อมาเด็กสาวที่นั่งข้างมันก็ลุกพรวดขึ้นมาจนมันสะดุ้ง

      “เดี๋ยวก่อนคุณชายท่านนั้น ท่านกำลังไปพบกับหญิงที่ชอบใช่หรือไม่ ไอ้หยาๆ ไม่ดีแล้วๆ ดวงไม่มงคล ไม่เป็นมงคลเลย สนใจทำทานกับข้าสักหน่อยหรือไม่ ข้าจะให้หินนำโชคกับท่านเป็นการตอบแทน” ไม่มีใครได้ตั้งตัวร่างกายของเยว่เล่อลุกไปขวางทางเด็กหนุ่มแต่งตัวดี ท่าทางสูงศักดิ์ไว้คนหนึ่ง

     “...เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้ากำลังไปพบใคร” เด็กหนุ่มตกใจมากเมื่อมีคนรู้ว่าเขากำลังไปพบกับแม่นางที่เขาแอบชอบมาหลายปี สายตาสงสัยมากมายส่งไปทางเยว่เล่อ นางยิ้มหวานออกมาจะไม่รู้ได้ไงเขาใส่น้ำหอมเสียจนฉุน แต่งกายประณีตในอกเสื้อยังมีปิ่นอยู่คาดว่าคงเอาไปให้แม่นางสักคน เรื่องง่ายๆเช่นนี้แค่สังเกตุให้ดีก็รู้แล้ว

      “จุ๊ๆ คุณชาย ข้าน่ะพอเห็นโชคชะตาของผู้คนได้นิดหน่อย วันนี้ดวงความรักของท่านไม่ค่อยเป็นมงคลข้าจึงขวางท่านไว้ด้วยความหวังดี แต่ไม่ต้องกังวลเพียงซื้อหินนำโชคจากข้าไป รับรองมันจะขจัดอัปมงคลออกไปทั้งยังเสริมดวงความรัก 500 อีแปะเท่านั้นสนใจรึไม่”

     ภรรยาหัวหน้าขอทานกำลังจะลุกไปลากเยว่เล่ออกมาเพราะไม่อยากให้นางไปหาเรื่องกับลูกขุนนาง

     “เหอะ ข้าเป็นบัณฑิตและเป็นผู้บำเพ็ญปราณเจ้าอย่ามาหลอกข้าเลย ข้าไม่โง่ หลีกไป!!!” เด็กหนุ่มเดินไปอย่างหัวเสีย เขากำลังอารมณ์ดีเพราะวันนี้จะได้เจอคนที่เขาแอบชอบอยู่แล้วเชียวดันมาเจอขอทานตั้งท่าหลอกลวงเขาอีก คนมีการศึกษาเช่นเขามีหรือจะถูกหลอกง่ายๆ

      แหมะ เด็กหนุ่มลูบบนหัวของเขาแล้วพบว่าของเหลวที่ติดมือมาคือขี้นก!!! เดินต่อแค่10กว่าก้าวก็สะดุดหินล้ม เท่านั้นแหละภายในใจของเขามันจึงเปลี่ยน เป็นเรื่องจริง! ขอทานคนนั้นพูดจริง! เขารีบเดินไปหยุดยืนตรงหน้าของขอทานคนนั้น

     “ข้าต้องทำยังไงถึงจะขจัดอัปมงคลออกจากตัวข้าได้”

     “หึ คุณชายเมื่อครู่มิใช่ท่านปฎิเสธข้าไปแล้วหรือ ทั้งยังไล่ข้าให้หลีกไปอีก ถึงข้าจะเป็นขอทานข้าก็มีศักดิ์ศรีของขอทาน อุตสาห์หวังดีให้ตายเถอะ ข้านี่ทำบุญกับคนไม่ขึ้นเลย” เยว่เล่อหันหลังให้ไม่สนใจ ทำท่าเจ็บปวดหัวใจเหลือเกิน

      “ข้าขอโทษ ข้าทำร้ายน้ำใจเจ้าไปแล้วจริงๆ ยกโทษให้ด้วย”

ภาพคุณชายรูปงามแต่งกายดีกำลังขอโทษขอทานดึงดูดสายตาผู้คนอย่างมาก ถึงตอนนี้เยว่เล่อและเด็กหนุ่มถูกล้อมไปด้วยผู้คนแล้ว

     “สำนึกผิดแล้วก็ดี เห็นว่าข้าหวังดีอยากทำบุญกับท่านแต่แรก ท่านทำทานให้กุศลกับข้าสัก1,000อีแปะ แล้วข้าจะมอบหินขจัดอัปมงคลเสริมดวงด้านความรักเป็นเครื่องรางแก่ท่าน”

     “ได้ๆขอบคุณ”

     “ไม่ต้องขอบคุณ” เยว่เล่อรับเงินมาอย่างหน้าชื่นตาบาน งานขอทานคนอื่นไม่ยากอย่างที่คิด ไม่มีอะไรเกินความสามารถของนางหรอก ฮ่าๆๆฮ่า นอกจากจะโก่งขึ้นราคาชายโง่ผู้นี้ยังมาคำนับให้เงินนางด้วยความขอบคุณอีก เมื่อแลกกับหินริมธารที่นางเก็บมาปาเล่นอันหนึ่งถือว่าได้กำไร

     อาเป่าเห็นเหตุการณ์แล้วเอามือปิดหูปิดตาทำเหมือนมองไม่เห็น มันอับอายแทนยัยหนูนี้เหลือเกิน หมดแล้วซึ่งเกียรติสำนักอันดับ1 นอกจากนางจะหลอกลวงแล้วยังรีดไถ่เอาเงินจากผู้อื่นซึ่งหน้า ไอ้หนุ่มนั้นไม่เอะใจหรืออย่างไรว่านางแอบใช้สมบัติวิเศษควบคุมนกไปขี้ใส่หัวตัวเอง ใช้ลมปราณธาตุลมกลิ้งหินไปขวางเท้า ทำไมโง่จนโดนหลอกง่ายๆเช่นนี้ หินที่นางให้ยังเป็นแค่หินธรรมดาๆอันหนึ่ง เขาไม่อยากมองแล้ว ไม่อยากมอง

     “ตายแล้ว ตายแน่ๆ ท่านลุงท่านไปทำอันใดมาหรือถึงได้มีวิญญาณอาฆาตตามท่านมากมายถึงเพียงนี้ ให้ข้าดูชะตาท่านสักหน่อย” เยว่เล่อหันไปมองชายอ้วนคนหนึ่งแล้วรีบร้องทักขึ้นมาเสียงดัง เดินวนรอบตัวเขาพรางทำท่าครุ่นคิด

    “เจ้าอย่ามาหลอกข้านังขอทาน ข้าไม่ได้โดนหลอกง่ายเหมือนคุณชายอ่อนต่อโลกคนนั้น ไปซะ ไปให้ห่างจากข้า” ชายอ้วนเดินเบี่ยงหลบหลีกเยว่เล่อโดยไม่หันมามองสักนิดเดียว เขาเป็นพ่อค้ามีเล่ห์เหลี่ยมจะโดนหลอกเอาเงินไปง่ายๆได้อย่างไร?

     “เฮ้อ ไม่ตายวันนี้ก็วันพรุ่ง กรรมของการฆ่าสัตว์ตัดชีวิตช่างร้ายแรงจริงๆ ช่างเถอะ ยื่นมือให้ไต้เหลียง ไต้เหลียงยื่นเท้าตอบแทน ข้าทำเต็มที่แล้ว เต็มที่แล้ว ต่อให้เขาจะโดนสัตว์อสูรฆ่าตายข้าก็ไม่เสียใจ” เยว่เล่อส่ายหัวจนปัญญา นางกลับไปนังข้างภรรยาหัวหน้าขอทานอีกครั้ง

     ชายอ้วนเดินไปไม่ไกลพอได้ยินขอทานคนนั้นพูดกลับหยุดชะงักลง เขาตัวแข็งทื่อไปหมด ขอทานคนนั้นพูดว่าเขากำลังจะตายเพราะโดนสัตว์อสูรกัดตายงั้นหรือ มารดามันเถอะ เขาเป็นพ่อค้าเนื้อที่เชือดสัตว์มามากมายจริงๆ อีกทั้งตอนนี้เขากำลังไปรับสินค้าที่นักล่ามาเสนอขาย เป็นสัตว์อสูรระดับ 4 ขั้นสูง...หรือว่าขอทานนั่นจะพูดจริง

     “นี่เจ้าน่ะ ข้าต้องทำอย่างไรวิญญาณอาฆาตถึงจะมิเอาชีวิตข้า”

     เหมือนฉลาดแต่โง่ยิ่งกว่า เยว่เล่อมองลุงอ้วนด้วยสายตาดูถูก ไหนเขาว่าไม่โดนหลอกง่ายๆนี่นางยังไม่ทันได้ทำอะไรเขาก็โดนหลอกเสียแล้ว นางจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าตาลุงคนนี้ขายเนื้อสัตว์เห็นเขานั่งขายอยู่ในถนนที่นางนั่งขอทานอยู่มิใช่หรือ!!! แล้วไหนจะกระเป๋าหนังของเขาที่ใส่มีดแลเนื้อเอาไว้อีก แค่เห็นก็มองออกแล้วว่าเขากำลังไปเชือดสัตว์ เฮ้อ นางว่าจะส่งอาปิงไปคำรามใส่เขาให้วิ่งแจ้นมาหานางเสียหน่อย ใครจะไปรู้ว่าเขาโดนหลอกง่ายยิ่งกว่าคุณชายคนนั้นเสียอีก

     “ไม่ยากๆ เพียงท่านทำทานให้ข้าจากนั้นกลับจวนไปก็นั่งตากแสงจันทร์กราบไหว้ฟ้าดินทั้งคืนก็เพียงพอแล้ว” ใช่ ลุงนั่งให้ยุงกัดตายน่ะดีแล้ว

     “งั้นนี่ให้เจ้า พวกเจ้ากลับร้านให้หมด ส่วนเจ้าไปบอกพวกนักล่าว่าข้าไม่เอาสินค้าให้ไปขายคนอื่น”

     เหรียญอีแปะหนึกอึ้งจนล้นถ้วยขอทานน้อยๆของเยว่เล่อ หลังจากชายอ้วนจากไปผู้คนรอบๆเริ่มให้ความสนใจขอทานอย่างนาง หลายวันต่อมานางจึงตั้งสำนักตรวจชะตาขึ้นมาในตรอกแห่งหนึ่ง

สำนักตรวจชะตา

     “ลูกชายคนเดียวของข้าไม่เอาไหนสักที วันๆไม่ฝึกวิชาเสเพลกินเที่ยวไปทั่ว ข้าล่ะหนักใจเหลือเกิน”

     “เรื่องนี้ไม่ยากท่านแค่หยุดให้เงินเขา เดี๋ยวเขาจะกลับตัวกลับใจเอง” ท่านแม่ชอบใช้วิถีนี้กับเยว่เล่อเป็นพิเศษทำเอานางสงบเสงี่ยมไปพักหนึ่งเหมือนกัน

     “เมียข้าเหมือนจะจับได้ว่าข้าแอบมีเมียน้อยนอกบ้าน ข้าควรทำอย่างไรให้นางเลิกระแคะระคายใจ”

     “ปัญหานี้เกิดจากท่านไม่ค่อยอยู่บ้านหรือกลับบ้านไม่ตรงเวลา ข้าดูชะตาแล้วยังไม่ถึงฆาต เพียงท่านหาของขวัญที่ฮูหยินชอบไปให้นางสักอัน บอกนางว่าเพราะของขวัญชิ้นนี้ท่านจึงต้องใช้เวลาทุ่มเทหามัน” เรื่องนี้ลุงร้านเหล้าชอบมาเล่าให้เยว่เล่อฟังว่าเขาหลอกเมียตัวเองยังไงไม่ให้ถูกจับได้

     “พ่อข้าหายไปในป่าอสูรนานมากแล้วยังไม่กลับมาสักทีเขาจะเป็นอะไรหรือไม่”

    “มองดูชะตาแล้วไร้หนทางแก้ หายไป3ปีแล้วทำใจเถอะเจ้าหนู” จะบ้าหรืออย่างไร ป่านนี้คงสลายกลายเป็นเถ่าแล้วกระมัง

     “ช่วงนี้ผัวข้าแปลกๆ เขาไม่ค่อบกลับบ้านบอกข้าว่าไปกินเลี้ยงกับเพื่อนร่วมงาน แต่ข้ารู้สึกเหมือนเขาจะแอบมีเมียน้อยนอกบ้านอย่างไรไม่รู้”

     “ฮูหยินท่านเข้าใจผิดแล้ว สามีท่านเพียงเตรียมของขวัญแสนพิเศษเพื่อท่านจึงต้องทุ่มเท ฮูหยินรีบกลับจวนไปรอรับข่าวดีเถอะ” สามีท่านพึ่งมาหาข้าเมื่อวานนี้เองตอนนี้คงหาของขวัญไว้แล้ว

     สารพัดปัญหาปวดหัวมากมายวิ่งเข้าหาเยว่เล่อเช้าจรดดึกทุกวันจนเหนื่อยล้าไปหมด หากพอก้มมองกองเหรียญอีแปะแล้วจิตใจจึงเบิกบานขึ้นมาบ้าง

     “เฮ้อออ เหนื่อยสุดๆ ป้าเผยดูเงินพวกนี้สิ มากมายขนาดนี้ข้าคงเที่ยววนไปกลับทวีปได้หลายรอบ คิก คิก” สองมือเล็กกอบเหรียญเต็มสองมือ ดวงตาเป็นประกายมีความสุข

     “อีแปะพวกนี้ดูเหมือนมาก แต่1000อีแปะเท่ากับ1ตำลึง 1000ตำลึงเท่ากับ1ตำลึงเงิน 1000ตำลึงเงินเท่ากับ1ตำลึงทอง ข้าลองนับดูแล้วยังมีเพียง367ตำลึงกับอีก200อีแปะเท่านั้นยังห่างไกลกับ1หมื่นตำลึงทองมากนัก”

     “อะ อะไรนะ นี่ข้าเปิดสำนักตรวจชะตามาตั้งหลายวันแต่ยังไม่ได้เศษเสี้ยวของค่าเดินทางเลยหรือ” ดวงตาของเยว่เล่อเบิกกว้าง นางหนีออกจากบ้านมาหนึ่งเดือนแล้วหากยังไม่รีบหนีไปไกลๆมีหวังถูกจับพอดี

      “โถ่ เล่อเล่อ บางทีเจ้าอาจจะมีเงินเก็บมากกว่านี้หากเจ้าไม่นำมันมาเลี้ยงดูพวกขอทานในเขตของเราอีกหลายคน เจ้าจิตใจดีมากเหลือเกิน” ใบหน้างามซีดลง เยว่เล่อเห็นว่าเงินอีแปะที่นางได้มามันเยอะมาก มิรู้ว่าอีแปะมันมีค่าต่ำขนาดนี้จึงออกปากเลี้ยงทุกคนอย่างใจกว้าง ไม่ได้แล้วนางต้องทำอะไรสักอย่าง

      “ป้าเผย ข้าต้องการเงินมากกว่านี้มีที่ไหนที่ข้าสามารถขอทานตอนกลางคืนได้หรือไม่”

      “เจ้ามุ่งมั่นจริงๆเลยนะ หากเจ้าเดินออกจากตรอกนี้ไปยังถนนใหญ่เรื่อยๆจะพบกับตรอกที่มีแสงไฟสีแดงออกมา นั่นแหละคือย่านที่ผู้คนพลุกพล่านในตอนกลางคืน”

     “ขอบคุณท่านป้าเผยมาก” เยว่เล่อรีบกอบโกยอีแปะเข้าใส่ย่ามแล้วกุลีกุจออกไปพร้อมหมากับแมว