บทที่10 ต่อให้ต้องตายข้าก็ไม่ขายตัวเอง

     ในย่านเริงรมย์ของเมืองจงหยวนมีผู้คนมากมายมาหาความสำราญให้กับชีวิตของตัวเอง บ้างมากินดื่ม บ้างมาชื่นชมความงดงามของเหล่าหญิงงาม ย่ามเริงรมย์แห่งนี้จึงเป็นแหล่งหมุนเวียนเงินขนาดใหญ่ในเมืองนี้

     “แหวะ เหม็นเหล้าชะมัดทำไมแถวนี้ถึงมีแต่คนเมาเนี่ย” เยว่เล่อที่มานั่งอยู่ข้างร้านแห่งหนึ่งพร้อมกับถ้วยคู่ใจนั่งมองผู้คนที่เดินผ่านไปมา

     ขนสากเพราะมอมแมมของเสวี่ยปิงถูไถมือของเยว่เล่อเป็นการปลอบใจ มันสงสารนายหญิงตกอับของตัวเองเหลือเกิน เป็นคุณหนูผู้มีเกียรติและร่ำรวยอยู่ดีๆก็มาตกระกำลำบาก

     ฝั่งเยว่เล่อที่ไม่รู้ความคิดของเสวี่ยปิงจึงคิดว่ามันอ้อนเลยลูบหัวมันอย่างเอ็นดู ส่วนคนที่เขาใจความคิดของหนึ่งคนกับอีกหนึ่งตัวอย่างเป่าตงก็ถอนหายใจออกมาแรงๆ ทำไมมันต้องมาอยู่กับพวกโง่เช่นนี้ด้วย?

     ซ่า น้ำเย็นถูกสาดลงมาบนตัวของเยว่เล่อ นางมึนงงไปหมดจนทำอะไรไม่ถูก

     “ออกไปสะนังขอทาน อย่ามานั่งที่หน้าหอของข้าอัปมงคล ออกไป! พวกเจ้ารีบเอาน้ำมาล้างพื้น!”

     “เจ้าค่ะท่านแม่” ร่างบางของสาวงามสามคนรีบเดินกลับเข้าไปตักน้ำในร้านตามที่แม่เล้าของตัวเองสั่ง

     “ส่วนนังขอทานเช่นจะ…เจ้า เจ้าน่ะเงยหน้ามาให้ข้ามองสิ” ใบหน้าเล็กที่ถูกน้ำชะความมอมออกไปเผยให้เห็นความงามล้ำที่ซ่อนอยู่ ดวงหน้าเรียวพร่างพราวด้วยหยดน้ำเกาะดูผ่องใส ดวงตากลมโตล้อมด้วยขนตางอนหนา จมูกโด่งดูดื้อรั้นและซุกซนยิ่งรับกับริมฝีบางเล็ก นี่คือความงามระดับล่มเมืองไม่ผิดแน่! เลือดแม่เล้าของนางเดือดพลุ่งพล่าน ตั้งแต่เกิดมาจนอายุสี่สิบกว่าปีนางไม่เคยเห็นสตรีที่ม่อซ่อแล้วยังงดงามขนาดนี้มาก่อน

     “แม่หนูลุกเร็วเข้า มาเดี๋ยวป้าช่วยนะจ้ะ”

     “หือ” เยว่เล่อที่กำลังมึนงงเพราะโดนน้ำเย็นจัดสาดใสตัวลุกขึ้นตามแรงประคอง

     “ท่านแม่น้ำมาแล้วเจ้าค่ะ” นางคณิกาตัวน้อยถือถึงน้ำใบใหญ่มาคนล่ะใบ

     “จะเอาน้ำมาทำอะไร ไปหยิบผ้าคลุมมาให้แม่หนูคนนี้เร็วเดี๋ยวนางจะเป็นหวัด ยังจะยืนนิ่งทำไม!” นางคณิกาน้อยยืนอึ้งกับอารมณ์ของแม่เล้าจนโดนดุ นางจึงรีบไปน้ำผ้ามาให้ท่านแม่คลุมตัวนังหญิงขอทานคนนั้นอย่างไม่เข้าใจ

     “เมื่อกี้เจ้าไม่ใช่คนสาดน้ำข้าหรือ?” เสียงหวานของเยว่เล่อถามอย่างไม่เข้าใจพฤติกรรมของหญิงวัยกลางคน

     “เป็นข้าผิดเองที่มองไม่ดีจนทำแม่หนูเปียกไปหมด มาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หอของข้าก่อนเถอะ”

เยว่เล่อที่ยังมึนงงถูกลากไปที่ประตูหลังร้านแล้วถูกจับถอดเสือผ้าอาบน้ำ

     หนึ่งคน หนึ่งหมา หนึ่งแมวถูกสาวใช้ฟอกตัวจนฟองท่วม เพราะเยว่เล่อยืนยันว่าพวกมันคือสัตว์เลี้ยงแสนรักทั้งสองตัวจึงได้เข้ามาด้วย หลังจากเริ่มมีสติเยว่เล่อก็ปล่อยตัวไปกับความสบายของอ่างน้ำร้อนพร้อมกับมีคนใช้ช่วยขัดตัว เฮ้ออ การอาบน้ำในรอบหลายอาทิตย์นี่ดีจริงๆ

     แต่สำหรับเป่าตงแล้วการอาบน้ำก็เหมือนการตกนรกมันดิ้นหนีสาวใช้ไปทั่วห้องอาบน้ำจนในที่สุดก็มีสภาพขนลีบไปกับตัวจนดูไม่ได้ อัปยศ อัปยศจริงๆ พยัคฆ์นิลกาฬเช่นมันถูกมนุษย์จับอาบน้ำถูตัวราวกับสัตว์ตัวหนึ่ง! มันไม่แต่ครวญครางแล้วมองคู่แค้นคู่กัดของมันอย่างเสวี่ยปิงที่นอนหงายพุงให้สาวรับใช้เกาปนิบัติสบายอารมณ์

     “เจ้าผิวดีมากจนข้าไม่อยากเชื่อเลยว่าเจ้าเป็นขอทาน นี่เจ้าทำเช่นไรถึงมีผิวเรียบเนียนขาวผ่องได้” สาวใช้ที่ขัดแขนของเยว่เล่อถามนาง นึกอิจฉาอยู่ในใจ

     “อืมมม ท่านแม่ของข้ามีสูตรเครื่องประทินผิวอยู่ นางชอบบังคับให้ข้าใช้แต่ข้าไม่รู้หรอกนะว่ามันทำมาจากอะไร”

     “น่าเสียดายจริง หากเจ้ารู้แล้วอย่าลืมมาบอกข้านะ” เยว่เล่อพยักหน้าแต่ไม่รับปาก นางจะไปถามท่านแม่ยังไงในเมื่อนางกำลังหนีออกจากบ้านอยู่

     ดวงตาของแม่เล้าเป็นประกาย หัวใจของนางสั่นไหวอย่างรุนแรง เด็กสาวขอทานมอมแมมคนนั้นเมื่อจับอาบน้ำแต่งตัวแล้วกลับกลายเป็นหญิงงามโฉมสะคราญ ใบหน้าของนางนั้นไร้ที่ติ รูปทรงก็แสนยั่วยวนใจ ผิวพรรณผ่องใสยิ่งกว่าลูกผู้ดีในเมืองเสียอีก พอคิดแล้วก็เกิดความสงสัยในใจขึ้นมา

     “เจ้าเป็นใครกันแน่ ไม่มีทางที่เจ้าจะเป็นแค่ขอทานธรรมดา”

     “ขะ ข้าเคยเป็นคุณหนูมาก่อน” พอได้ยินหญิงวัยกลางคนถามเหมือนจะรู้อะไรเยว่เล่อจึงรีบร้อนโพลงออกมาโดยไม่ทันคิด เป่าตงที่ได้ยินถึงกับส่ายหัวเหนื่อยหน่ายใจ

     “ข้าว่าแล้วเชียว ชีวิตเจ้าคงพลิกพลันจนกลายเป็นเช่นนี้สินะแม่หนู ไม่ต้องห่วงนะ มาอยู่กับป้ามั้ยล่ะจ้ะ หากมาเป็นนางคณิกาที่ร้านป้าก็ไม่ต้องลำบากอีกต่อไป ที่นี้มีข้าวและที่อยู่ให้เจ้าอย่างสุขสบาย” ท่าทางเม้มปากแน่นของเยว่เล่อทำให้แม่เล้าคิดไปว่านางคงเจอชะตาชีวิตที่ยากลำบาก เจอเรื่องโชคร้ายจนกลายมาเป็นขอทาน มีให้เห็นอยู่ไม่น้อยเลยล่ะ

     พวกที่เคยสูงส่งดั่งท้องฟ้าแต่ก็ร่วงหล่นลงมา เด็กคนนี้ก็คงเหมือนกัน

    “นางคณิกา! นางคณิกาน่ะหรือ?” นางคณิกาที่คุนฟู่ชอบนักหนาน่ะหรือ

    “ใช่จ้ะแม่หนู สนใจมั้ยล่ะ มาเป็นครอบครัวเดียวกันกับแม่ แม่จะดูแลหนูอย่างดีแน่นอน ความงดงามของหนูมีมากเช่นนี้แม่จะทำให้หนูเป็นดาวเด่นของย่านนี้เอง” ร้านของนางเคยรุ่งเรืองจนเป็นที่หนึ่งในย่านนี้แต่เริ่มตกต่ำลงเพราะร้านคู่แข่งได้นางคณิกาคนหนึ่งที่มีความงามพริ้มจนดึงดูดคนไปหมด เมื่อชะตาฟ้าลิขิตให้นางเจอแม่นางโฉมสะคราญคนนี้นางต้องไคว้คว้าเอาไว้ให้ได้ต่อให้นางต้องทุ่มเงินเกือบทั้งหมดที่มีก็ตาม

     “ไม่เอา ต่อให้ต้องตายข้าก็ไม่ขายตัวเองเพื่อไปบำเรอคนอื่นหรอกนะ!” ใช่แล้ว เยว่เล่อเป็นถึงคุณหนูแห่งสำนึกอันดับหนึ่ง นางไม่ยอมเสียเกียรติของตนเองเพื่อกลายเป็นนางคณิกา ชีวิตของนางไม่ได้สิ้นไร้ไม้ตอกขนาดนั้น!

     “ถึงแม้ว่าแม่จะซื้อตัวหนู1000ตำลึงทองน่ะหรือจ้ะ แถมยังให้ส่วนแบ่งค่าตัวหนูถึงสามส่วนด้วย แม่ให้หนูเยอะยิ่งกว่าเด็กคนอื่นมากเลยนะ” นางคณิกาคนอื่นที่ได้ยินรีบหันมามองด้วยความอิจฉาริษยา ท่านแม่ซื้อพวกนางราคาแพงที่สุดก็300ตำลึงทองเท่านั้น แต่นี่อะไรกัน ท่านแม่แสนตระหนี่คนนั้นยอมควักเงินถึง1000ตำลึงทองเลยหรือ! แม้พวกนางจะเจ็บใจแต่เมื่อมองความงามของหญิงขอทานคนนั้นก็ได้แต่ปลงใจ พวกนางงามสู้หญิงขอทานคนนั้นมิได้แม้แต่น้อย

     1000ตำลึงทอง!!! เยว่เล่อตรากตำลำบากขอทานเป็นอาทิตย์กลับได้เงินเพียง300ตำลึงมิใกล้เคียงกับหนึ่งหมื่นตำลึงทองเลยสักนิด ทว่าแค่ขายตัวเป็นนางโลมนางก็จะได้1ใน10ส่วนของเป้าหมายมาแล้ว นี่มันดีมากเลยมิใช่หรอ แต่นางที่แบกรับชื่อเสียงและเกียรติยศของสำนักจะทำได้เช่นไร เรื่องนี้คงเป็นไปไม่ได้แล้ว

     “ท่านแม่ แล้วนางโลมต้องทำอะไรบ้างล่ะ” รอยยิ้มหวานหยดแสนสดใสยิ่งทำให้เยว่เล่อดูงดงาม เป่าตงและเสวี่ยปิงที่ถูกสาวใช้เช็ดขนให้อยู่ที่พื้นขมวดคิ้วจนหน้ายับ นี่เจ้านายของพวกมันฉลาดหรือโง่กันแน่

     “ดี ดี! ยินดีต้อนรับสู่ครอบครัวของเรานะจ้ะ ต่อไปนี้ลูกชื่อว่าเหมยฮวา ค่ำคืนแรกของดอกเหมยน้อยๆของแม่คืออีกห้าวัน ระหว่างนี้ก็ฝึกการเป็นนางโลมกับพวกพี่สาวเจ้าให้ดี” แม่เล้าอารมณ์ดีเป็นอย่างมากที่นางได้อัญมณีที่งดงามล้ำค่ามาไว้มือ

     “เจ้าค่ะท่านแม่” แหม ไว้อีกห้าวันค่อยคิดแล้วกันว่าจะทำเช่นไรตอนนี้ข้าขอนอนกอดเงิน1000ตำลึงให้สาแก่ใจเสียก่อน คิก คิก