บทที่11 วิธีขายตัวเองของคุณหนูอันดับ1

      ร่างกายเยว่เล่อโงนเงนไปตามแรงของสาวใช้ที่อาบน้ำให้นาง ดวงตาของนางปิดปรือไม่รับรู้สิ่งใด งานของพวกนางคณิกามันเริ่มตอนกลางคืนมิใช่หรือ เหตุใดนางถึงถูกดึงจากที่นอนตั้งแต่ฟ้ายังมิสางแบบนี้! ฮืออออ ข้าอยากนอนเตียงดีๆที่ไม่ได้นอนมานาน ถ้ารู้ว่าจะลำบากขนาดนี้จะเรียกค่าตัวเพิ่มอีกสักพันตำลังทอง

     “พระเจ้า ผิวแม่นางเหมยฮวาดีอย่างที่เจ้าบอกจริงๆ ตอนนี้ข้าเชื่อแล้ว”

      “ใช่มั้ยล่ะ นอกจากผิวแล้วรูปร่างหน้าตาของพี่เหมยฮวายังงดงามจนข้าอดอิจฉาไม่ได้เลยล่ะ งดงามยิ่งกว่าพี่สาวคนไหนๆในร้านนี้อีกนะ” เสียงของสาวใช้ดังเข้ามาในหูเยว่เล่อไม่ขาด ในน้ำเสียงมีความประจบประแจงอยู่แปดส่วน แน่นอนล่ะทั้งเมื่อคืนและตอนนี้นางได้รับการดูแลอย่างดีที่สุดจากแม่เล้า ทั้งห้องที่ดีที่สุด เสื้อผ้าเครื่องประดับที่ดีที่สุด ไม่แปลกใจหากสาวรับใช้พวกนี้จะอยากพันแข้งพันขานาง

      “ไปเอาชุดมาอีก เร็วเข้าอีกเดี๋ยวจิตรกรก็จะมาแล้ว ครั้งนี้ข้าลงทุนจ้างจิตรกรฝีมือดีค่าตัวไม่ใช่น้อย อย่าทำให้เสียเวลา”

     “เจ้าค่ะท่านแม่” ทั้งสาวใช้และคณิกานับสิบชีวิตวุ่นวายกับการแต่งตัวให้เยว่เล่อออกมางดงามที่สุด

     “เหมยเอ๋อร์ของแม่ใส่อะไรก็งามไปหมด แต่ชุดพวกนี้ยังดึงความงามของเจ้าได้ไม่หมด อืมมม เจ้าไปเอาชุดสีแดงของหลานฮวาที่ข้าพึ่งให้นางมาสิ บอกนางว่าเดี๋ยวข้าจะส่งชุดอื่นไปแทน”

     “อะไรนะท่านแม่จะมาขอชุดของข้าให้นังขอทานนั่นหรือ!”

      “เจ้าค่ะพี่หลานฮวา ท่านแม่บอกว่าจะหาชุดอื่นมาให้พี่แทน” เมื่อได้ยินจิตใจของหลานฮวายิ่งไม่มีความสุข เมื่อวานนางยังเป็นนางคณิกาอับดับหนึ่งของร้านนี้อยู่เลย ของที่ดีที่สุดย่อมเป็นของนางแต่บัดนี้กำลังมีคนแย่งมันไปจากนาง โดยเฉพาะชุดสีแดงอันงดงามตัวนั้น นางพึ่งได้มันมาและยังไม่เคยใส่มันสักครั้งเดียว!!!

      หลานฮวายื่นชุดสีแดงคลิปทองล่ำค่าส่งไปให้สาวใช้อย่างไม่เต็มใจนัก

      แม่เล้ายิ้มพึ่งพอใจมากเมื่อเห็นร่างบางของเยว่เล่อใช่ชุดสีแดงขับผิวอวดทรวดทรง เกาะอกรัดแน่นจนเห็นร่องเนินอก เปิดเอวคอดอันเย้ายวน กางเกงแม้จะเป็นขายาวแต่กลับโปร่งจนเห็นไปยันขาอ่อน บนเส้นผมถูกจัดทรงและประดับด้วยเครื่องทองและหยกล้ำค่า ประกอบกับดวงตาหวาน เมื่อมองโดยร่วมแล้วคือความงามที่ ยากจะห้ามใจ ท่าทีง่วงซึมยิ่งทำให้นางดูเย้ายวนกว่าเดิม

     เยว่เล่อที่ยังไม่ตื่นดีถูกประคองไปนั่งที่ห้องหนึ่งซึ่งมีจิตกรกำลังนั่งรออยู่ในห้อง แม่เล้าเขย่าไหล่ของเยว่เล่อแรงๆจนนางสะดุ้งตื่นจากฝัน

     “ขะ ข้าต้องทำอะไรหรือ?” ร่างกายเยว่เล่อแข็งทื่อเมื่อตนถูกจับนั่งอยู่กลางห้องโดยมีแม่เหล้ากับชายอีกคนยืนคู่กันอยู่ริมห้อง

     “เจ้านั่งเฉยๆแล้วทำท่าทางงดงามค้างไว้ เชิดหน้าขึ้น บิดสะโพกอวดรูปทรง ทำหน้ายั่วยวนด้วยสิ” เยว่เล่อพยายามทำตามท่าทางที่ถูกสั่ง

      “ข้าทำหน้ายั่วยวนไม่เป็น” ใบหน้าเยว่เล่อเริ่มไม่มีความสุข นางถูกดึงออกจากที่นอนตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางและถูกจับทำนู้นนี้ไม่ได้พัก งานนางโลมนี่หนักมากจริงๆ แต่พอนึกถึงเงิน1000 ตำลึงทองที่นางนอนกอดเมื่อคืนก็ได้แต่ถอนหายใจ

     “โถ่เหมยเอ๋อร์ เพราะเจ้าเคยเป็นคุณหนูไร้เดียงสามาก่อถึงได้ถูกหลอกยังไงล่ะ มาเถอะเดี๋ยวแม่จะช่วยสอนเจ้า จวี๋ฮวาเจ้าไปแสดงใบหน้ายั่วยวนให้นางดู”

     “เจ้าค่ะท่านแม่” สาวงามอันดับสองเดินนวยนาดเชื่องช้ามีจริต นางปรือตาลงเล็กน้อย ยกยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม ใช้สายตามองอย่างสื่อความหมาย

     คิ้วงามขมวดมุ่นคิดเท่าไรเยว่เล่อก็มิเข้าใจ สตรีผู้นี้จะทำหน้าเหมือนคนขับถ่ายอุจจาระไม่ออกไปทำไม! เหตุใดปวดท้องแล้วต้องอดทนด้วยเล่า เดินบิดหน้าบูดถึงเพียงนี้แล้วแท้ๆ

     “ท่าทางน่าอายเช่นนี้ข้าทำไม่ได้จริงๆ” ใบหน้าเหยเกอยากจะรับไหว ใช่แล้วต่อให้เยว่เล่อจะยอมเป็นขอทานกับนางโลมแต่จะมิยอมให้คนวาดใบหน้าอั้นอุจจาระของนางเด็ดขาด! แม่เล้าถอนหายใจยังต้องฝึกกันอีกมาก

     “งั้นแค่ยิ้มเฉยๆเจ้าคงทำได้นะ…ดี! งดงามมากค้างท่านั้นเอาไว้ จิตรกรท่านรีบวาดเร็วเข้า”

     “ดะ เดี๋ยวก่อนท่านแม่ ท่านจะนำรูปข้าไปทำอะไร” เยว่เล่อพะงาบปากถาม

     “เราจะประมูลค่ำคืนแรกของหนูในอีกห้าวันไงจ้ะ เราต้องวาดภาพเหมือนส่งไปในเมืองและเมืองข้างๆเพื่อเรียกแขกมาชมความงามดอกเหมยของแม่”

     บ้าไปแล้วรึป่าว เยว่เล่อเลิกเกร็งเดินเซไปทางแม่เล้าดวงตาลุกลน ให้เอาหน้าไปติดหลาอยู่กลางเมืองน่ะหรือนางหนีออกจากบ้านอยู่นะ ถ้าคนของสำนักมาเห็นเข้าขึ้นมาจะทำยังไง!

     “อย่าทำเช่นนั้นเลยท่านแม่ ท่านลองคิดดู ด้วยความงามเหนือจินตนาการของข้าหากท่านให้คนเอาภาพข้าไปแปะ ใครจะไปเชื่อว่านั้นใบหน้านี้จะมีอยู่จริง พวกเขาต้องคิดว่าท่านจ้างให้จิตรกรวาดภาพเกินจริงเพื่อเรียกแขกแน่ หากเป็นเช่นนั้นแล้วยังจะมีคนมาชื่นชมข้าอีกหรือ เฮ้อ นี่คงเป็นชะตากรรมของโฉมสะคราญล่มเมืองเยี่ยงข้า ไร้คนเหลียวแลคงเป็นเพียงสตรีราคาถูกที่ขายได้เพียงไม่กี่ตำลึง” ใบหน้าโศกศัลย์สะเทือนใจจนต้องทรุดตัวลงไปนั่งกุมหัวใจที่พื้น หยดใสไหลหลั่งให้กับชะกรรมของตนเองมากแค่ไหนแต่ปากเยว่เล่อไม่ลืมชมตัวเองให้มาก เชิดหน้าโอ้อวดอีกเล็กน้อย

     “ตายแล้ว ลุกขึ้นเถอะ ที่หนูพูดก็มีเหตุผล แต่ถ้าเราไม่ทำอะไรเลยจะมีคนรู้งานประมูลได้เช่นไร”

     “รูปภาพไหนเลยจะสู้ให้พวกเขาได้เห็นข้าด้วยตัวเองเล่า คืนนี้ให้ข้าออกไปร่ายรำดีหรือไม่ พวกเขาต้องนำความงามของข้าไปเล่าลือกันแน่ ข่าวลือจากปากนักท่องราตรีดูน่าสนใจมากมิใช่หรือ” เมื่อตอนไปหาคุนฟู่ในย่านเริงรมณ์เยว่เล่อมักเห็นพวกนางคณิกาแต่งกายยั่วยวนร่ายรำอยู่บนเวทีจนคุนฟู่น้ำลายหกไปหมด

     “เป็นความคิดที่ดีมาก! เช่นนั้นคืนนี้หนูต้องร่ายรำให้แขกของเราดูนะจ้ะ เหมยเอ๋อร์ของแม่เคยเป็นถึงคุณหนูตระกูลผู้ดีคงร่ายรำได้งดงามอยู่แล้วสินะ”

     “ไม่เป็นเจ้าค่ะ” คนที่วันๆเอาแต่หนีเที่ยวอย่างเยว่เล่อจะไปทำได้เช่นไร?

     รอยยิ้มของแม่เล้าแข็งค้างพูดอะไรไม่ออก แต่เพียงชั่วพริบตาสายตาสิ้นหวังก็กลายเป็นไฟลุกโหม ตอนนี้พระอาทิตย์พึ่งโผล่พ้นฟ้ายังมีเวลาอีกเยอะกว่าจะถึงเวลารับแขกช่วงค่ำ การฝึกหนักจึงเริ่มขึ้นกลางความไม่เต็มใจของเยว่เล่อ

     เป่าตงและเสวี่ยปิงนอนรออยู่ในห้องพักของเยว่เล่อ พวกมันกระดิกหูเมื่อได้ยินเสียงย่ำเท้าจากหน้าห้องดังใกล้เข้ามา หลังจากนั้นประตูก็ถูกเปิดออกโดยร่างโรยแรงของเยว่เล่อ นางเดินเซล่มตัวนอนลงบนฟูก

     “พวกนั้นใช้แรงงานข้าหนักเกินไปแล้วจริงๆ” ตั้งแต่เช้านางพึ่งได้หยุดพักจากการสอนร่ายรำจากเหล่าพี่สาวทั้งหลาย ตอนค่ำนี้ยังไปร่ายรำให้แขกดูอีก เยว่เล่อหันมองหนึ่งหมากับแมวที่ถูกอาบน้ำจนขนพองสวย พวกมันชูคอมองนางอยู่บนเบาะนวมอย่างดี ภายในใจรู้สึกอิจฉาพวกมันที่วันๆไม่ต้องทำอะไร

     “ไม่ต้องมาอิจฉาพวกข้าหรอก ถือว่าเป็นเวรกรรมของเจ้าที่หลอกพวกข้ามาใช้งานแล้วกัน” เป่าตงฟุบหัวกลับไปนอนแล้วไม่สนใจยัยเด็กฟันน้ำนมขี้อิจฉาอีกต่อไป

     “พวกนั้นโหดร้ายกับนายหญิงเกินไป ให้ข้าไปฆ่าพวกนางให้ดีหรือไม่ พวกนั้นเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาที่ไม่มีแม้แต่ลมปราณด้วยซ้ำ ฆ่าพวกนั้นเป็นเรื่องง่ายดาย” หมาขนสีขาวปุกปุยกระโดดขึ้นบนเตียงของเยว่เล่อ มันเอาหัวถูไถกับมือของนาง

     “ไม่ต้องๆ เห็นแบบนี้ข้าก็เป็นผู้มีคุณธรรมที่สุดในใต้หล้าเชียวนะ เรื่องแบบนั้นข้ามิคิดจะทำ อีกอย่างเราหาเงินจากพวกเขาได้อีกมากเลยล่ะ” ประโยคหลังดูจริงใจกว่ามาก ดวงตาหวานมีประกายแห่งความสุขเมื่อนึกถึงเงินก้อนโตในอนาคต ใช้ลมปราณเรียกถุงเงินหนึ่งพันตำลึงทองออกจากกำไลมิติมานอนกอดแล้วหลับไป