บทที่4 พวกเจ้าก็กัดกันไปสิไม่ต้องสนใจข้า

     เสียงหวีดหวิวของอากาศดังจนแสบแก้วหูไปหมด ร่างกายของเยว่เล่อพุ่งลงสู้พื้นดินอย่างรวดเร็วตามแรงโน้มถ่วง แต่ก่อนที่ร่างกายจะกระแทกลงสู่พื้นดินนางรวบรวมลมปราณไว้ที่เท้าแล้วค่อยๆเหยียบย่ำบนอากาศเดินลงมาสู่พื้นดินอย่างสวยงาม ดีจริงๆที่ก่อนหน้านี้นางฝึกวิชาเหินเวหาไว้ใช้หนีคนของสำนัก

     เมื่อลงพื้นได้อย่างปลอดภัยแล้วเยว่เล่อก็เดินตามหาน้องสาวอยู่สักพักพอใกล้ค่ำแล้วจึงตัดใจ อย่างไรเสียซูเจียวก็โตพอจะปกป้องตัวเองแล้ว ทั้งยังมีของวิเศษมากมายไว้ป้องกันตัว นางเดินหาที่นอนไปตามธารน้ำสักพักจนได้ยินเสียงครึกโครมด้านหน้า ด้วยความใคร่รู้จึงพุ่งตรงไปดูอย่างรวดเร็ว

     ตู้มมม โฮรก เสียงคำรามของพยัคฆ์ตัวใหญ่มหึมากึกก้องไปทั่วบริเวณเพื่อข่มคู่ต่อสู้ของมัน

     “อ่อ หมากับแมวกำลังกัดกัน”

     โฮรกกก แค่ก ด้วยประสาทสัมผัสที่ดีเยื่ยมของพวกมันทำให้พวกมันทั้งสองรับรู้ถึงผู้บุกรุกได้ตั้งนานแล้ว แต่เมื่อเห็นว่าเป็นแค่มนุษย์ตัวเล็กที่มีพลังแค่น้อยนิดจึงไม่สนใจ แต่พอได้ยินนางมนุษย์พูดแล้วก็สะอึกจนคำรามไม่ออก หมากับแมวกำลังกัดกัน? พวกมันเป็นถึงพยัคฆ์นิลกาฬกับหมาป่าเงินเหมันต์เชียวนะ สัตว์อสูรระดับ 8 ผู้น่าเกรงขามเหตุใดมนุษย์เด็กฟันน้ำนมที่มีพลังปราณแค่ระดับ 4 ถึงกล้ามาหยามพวกมันได้

     เมื่อหมดความสนใจในพวกมันแล้วเยว่เล่อจึงเดินกลับไปที่ลำธารเพื่อหาปลาและจุดพักต่อ แต่เสียงฝีเท้าหนักๆที่เหมือนวิ่งตรงมาหานางทำให้นางหันกลับไปมองแล้วพบกับความจริงอันน่าโหดร้ายว่าพวกมันทั้งสองเลิกกัดกันแล้วมาวิ่งไล่นางแทน นางจึงรีบใช้ลมปราณพุ่งทะยานหนีอย่างไม่คิดชีวิต

     “พวกเจ้าจะมาตามข้าทำไมเล่า พวกเจ้าก็กัดกันไปสิไม่ต้องมาสนใจข้า ว้ากกกก” นางมองชายชุดของนางที่แหว่งหายไปเป็นรูปฟันก่อนจะเพิ่มแรงวิ่งเพื่อหนีเอาชีวิตรอด

     “มานี่นะ เจ้าต้องชดใช้ที่มาเรียกร่างกายอันสง่างามของข้าว่าหมา ข้าคือหมาป่าเงินเหมันต์จำไว้ในหัวของเจ้าซะ”

     “ก็เป็นหมาไม่ใช่หรือไงเล่า ที่บ้านข้าเขาก็เรียกกันเช่นนี้ทั้งนั้น โอ้ย” เยว่เล่อวิ่งหนีจนไม่ลืมหูลืมตาไม่มองทางข้างหน้าเลยว่ามันคือทางตันจนหน้าผากนางชนเข้ากับหินก้อนใหญ่จนถอยหลังเซล้มไป

     “หึ คราวนี้เจ้าไม่รอดแน่ โทษบ้านเจ้าเสียเถอะที่สั่งสอนลูกหลานได้ไม่ดี” ปากของพยัคฆ์นิลกาฬอ้าออกกว้าง ฟันแหลมคมงับร่างของเยว่เล่อเข้าไปเต็มคำ เลือดสดๆไหลซึมจนได้กลิ่นสนิมออกจากปาก

     อ่ก อ้วก พยัคฆ์นิลกาฬพ่นร่างของเยว่เล่อออกมา

     “เป่าตงเจ้าจะคายนางออกมาทำไม นางไม่อร่อยขนาดนั้นเชียวรึ”

     “เสียมารยาท เจ้ากล้าว่าเนื้อข้าไม่อร่อยได้เช่นไรเนื้อข้าต้องอร่อยเลิศล้ำสิถึงจะถูก” เยว่เล่อลุกขึ้นมาปัดเศษดินออกจากเสื้อผ้าแล้วเท้าเอวชี้หน้าของหมาป่าปากเสียตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง

     “นี่เจ้าทำไมถึงไม่ตาย แล้วเลือดเป็นของ...” เสวี่ยปิงหันไปมองคู่แค้นคู่กัดอย่างเป่าตงจึงเห็นว่าเลือดที่ไหลไม่ใช่ของนังเด็กฟันน้ำนมนี่แต่เป็นของพยัคฆ์นิลกาฬ

     “เหอะ เจ้านี่มันอ่อนแอจริงๆเป่าตง ต้องถึงมือข้าจนได้ โฮรกก กึก อ้ากก” เขี้ยวอันใหญ่โตขอหมาป่าเหมันต์ถูกหยุดไว้ด้วยโดมแก้วสีใสที่โอบล้อมร่างกายของเยว่เล่อ

     “เป็นไปได้เช่นไรกัน ข้ามั่นใจว่าลมปราณเจ้าแค่ระดับ 4 ขั้นต่ำเท่านั้น” หมาตัวหนึ่งกำลังแสดงความโง่เขลา เยว่เล่อจึงสั่งสอนให้มันฉลาดขึ้น

     “ก็เพราะนี่ไงล่ะเจ้าหมาโง่” นางนำจี้หยกกลมใสดั่งลูกแก้วมาแสดงให้หมากับแมวโง่ดู

     “นี่มันสมบัติเทพกราะแก้วคุ้มกาย เจ้าเป็นคนของตำหนักเทียนฝูรึ” พยัคฆ์นิลกาฬเดินวนรอบตัวเยว่เล่ออย่างพิจารณา

     “ใช่ พวกเจ้าเป็นอสูรระดับ 8 คงรู้นะว่ามีกฎห้ามทำร้ายคนจากตำหนักเทียนฝูน่ะ”

     “หึ นังหนูฟันน้ำนม เจ้าคงไม่รู้ว่าในกฏนั้นยังระบุไว้ว่าคนผู้นั้นต้องเป็นสายเลือดผู้ครอบครองตำหนักเทียนฝูด้วย” พวกมันทั้งสองตัวกลั้วหัวเราะอย่างเย้ยยันในคำพูดไร้เดียงสาของเด็กน้อย ในสายตาของพวกมัน ก่อนที่พวกมันทั้งสองจะต้องลมหายใจสะดุดเมื่อนังหนูฟันน้ำนมคนนั้นนำป้ายหยกบัญชาเมฆามาโยนเล่นต่อหน้าพวกมัน

     “เป็นเช่นนั้นๆ ไอพลังของพวกเจ้าก็ติดม่านคุ้มกายข้าเสียแล้ว ถ้าท่านปู่รู้ว่าพวกเจ้าสองตัวหวังทำร้ายจะกินข้าให้ตาย ต่อให้ใช้พลังตระบะที่พวกเจ้าบำเพ็ญนับหมื่นปีก็คงชดใช้ไม่ไหว มีเพียงกลับไปเป็นเดรัจฉาจอีกครั้งเท่านั้นกระมัง หวังว่าคงพอจะชดใช้ได้บ้าง”

     “อะ เอ่อเจ้าคือ” เสียงของหมาป่าเหมันต์ขาดๆหายๆเหมือนไร้สิ้นสติ

     “นั่นสิข้าลืมแนะนำตัวไป ข้าคือหวาง เยว่เล่อคุณหนูใหญ่แห่งสำนักมังกรฟ้า อ่อ แล้วตอนนี้ก็เป็นเจ้าของตำหนักเทียนฝูด้วย คิกคิก” รอยยิ้มธุรกิจหวานหยดดูงดงามและน่าขนลุกไปพร้อมๆกัน ตอนนี้พวกมันสองตัวรู้แล้วว่ากำลังถูกคุณหนูแห่งสำนักมังกรฟ้าหลอกใช้!!!

     “แล้วท่านต้องการอะไรจากพวกเรา” เมื่อต่อกรไม่ได้จึงต้องยอมรับ พยัคฆ์นิลกาฬถอยหนึ่งก้าวเพื่อฟังข้อเสนอของนาง หมาป่าเงินเหมันต์พยักหน้าอย่างเห็นด้วย

     “ง่ายๆ เพียงแค่พวกเจ้าพาข้าออกจากทวีปหยางจื่อตี้เพื่อไปทวีปหลงจื่อซางอย่างปลอดภัยได้ก็พอ แล้วข้าจะถือว่าเรื่องโหดร้ายที่เจ้าเกือบขย่ำคุณหนูใหญ่แห่งสำนักมังกรฟ้าไม่เคยเกิดขึ้นแล้วกัน ขอบใจความเมตตาของข้าซะสิ”

     เป่าตงและเสวี่ยปิงมองหน้ากัน พวกมันอดสูเหลือเกินที่โดนสิ่งที่ตนคิดว่าเป็นแค่เหยื่อกลายเป็นเจ้านายของพวกมัน โชคร้ายของพวกมันจริงๆ

     “ตกลง ถ้าพวกข้าสามารถพาเจ้าไปได้แล้วเจ้าจะปล่อยพวกเรา 2 ตัวไปใช่มั้ย”

     “ชาวยุทธไม่ผิดคำพูด” ใช่แล้วชาวยุทธไม่ผิดคำพูดแต่หวางเยว่เล่อหาใช่ชาวยุทธ หากแต่เป็นคุณหนูแห่งสำนักอันดับหนึ่ง นางยิ้มหวานละมุนให้หมากับแมวแสนโง่เขลาสองตัว

     ทางฝั่งเป่าตงและเสวี่ยปิงมองหน้ากัน แม้รอยยิ้มของนางจะไม่ค่อยน่าไว้วางใจแต่พวกมันสองตัวก็ยอมพยักหน้าตกลงในที่สุด

     “ดีล่ะ อาเป่า อาปิง พวกเจ้าไปหาปลามาให้ข้าปิ้งกินสิ ข้าเริ่มหิวแล้ว”

     “หะ ข้าเป็นถึงอสูรระดับ 8 จะให้ข้าไปจับปลาในลำธารเนี่ยนะ” พยัคฆ์หยิ่งในศักดิ์ศรีเช่นมันเหตุใดต้องลดตัวไปจับปลาเพื่อให้มนุษย์กินด้วย

     “ท่านปู่คงเศร้าใจหากเห็นหลานสาวอันเป็นที่รักผายผอมจนเหลือแต่กระดูก” สีหน้าเศร้าหมองเหลือจะกล่าวของนางทำให้เป่าตงและเสวี่ยปิงต้องจำยอมในที่สุด ชีวิตของพวกเขาช่างบัดซบเหลือเกินถึงได้โดนนังหนูฟันน้ำนมระดับต่ำขั้น4นี่หลอกใช้!