23-เถียงเก่ง

กรงรักในมือซาตาน

ตอนที่ 23

(เถียงเก่ง)

...สองขายาวก้าวเดินเข้าทายังห้องนอนที่โอ่อ่าในยามราตรีอย่างเงียบ ๆ หลังจากที่จัดการชำระร่างกายจนสะอาดตามที่ใจปรารถนา อานัสเปิดประตูเข้ามาแล้วกวาดสายตามองหาคนที่เฝ้ารอ  

คนที่ร่างกายยังไม่หายดีนั่งหลังพนักเก้าอี้นุ่มตรงระเบียง สายตามองสูงไปยังดวงจันทร์ที่ส่องแสงที่เหลืองนวลเต็มดวง เฝ้าคิดใคร่ครวญทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ที่พบเจอมา ไม่รู้ว่าโชคชะตากำลังทดสอบสิ่งใดต่อเธอกันแน่ ถึงได้พบเจอแต่สิ่งเลวร้ายทำลายทั้งจิตใจและร่างกาย

"ทำไมต้องเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ"  

เธอพูดเสียงเบาหวิวดั่งสายลมเพียงลำพัง ท่ามกลางแสงไฟและดวงจันทร์ที่สลัวในยามค่ำคืน นึกน้อยใจในโชคชะตาที่ทำให้ต้องเจอเรื่องราวที่เลวร้ายเช่นนี้ เวรกรรมอันใดทำให้ไม่เคยได้พบกับคำว่าความสุขที่แท้จริง

"ทำไมออกมาข้างนอกแบบนี้ อากาศเย็นแล้วเข้าข้างในเถอะ" อานัสที่เดินมาหาใกล้ เอื้อนเอ่ยวาจาด้วยสีหน้าและน้ำเสียงนิ่งเรียบ

"............"  

เสียงพูดทำให้ฟาตินนั้นหยุดนิ่งความคิดทุกอย่าง เธอไม่แม้แต่จะมองหน้าเขาเพียงเสี้ยวสายตา ได้ยินทุกวาจาคำพูดที่เขาเอื้อนเอ่ยแต่ไม่คิดสนใจ ทำเพียงหยัดตัวลุกยืนแล้วเดินกลับเข้ามาในห้องตามที่เขาต้องการเท่านั้น

"ซาดียะห์ไปไหน ทำไมปล่อยให้อยู่เพียงลำพัง" อานัสเอ่ยถามเมื่อมองโดยรอบแล้วไม่พบหญิงรับใช้ส่วนตัวของเธอ

"จะให้เฝ้าอะไรหนักหนา ไม่คิดว่าจะให้พวกนางพักเลยหรืออย่างไร?" คำพูดเหมือนตำหนิเอื้อนเอ่ยออกจากปากของฟาติน น้ำเสียงที่เจรจาฟังแล้วเย็นยะเยือกในหู พร้อมร่างกายของเธอที่ขึ้นนอนบนเตียงและดึงผ้าห่มคลุมกาย ตะแคงข้างซ้ายหันหลังหนีคนที่ยืนมองตาใส

"นึกว่าจะเป็นใบ้ตลอดกาลเสียอีก" อานัสพูดแขวะ คำพูดของเขาที่ไม่คิดจริงจัง แต่คนที่ได้ฟังอาจจะเจ็บช้ำก็เป็นได้ ก็แค่อยากเสวนาเล่นด้วย แต่เพราะคนที่ไม่เคยพูดเล่นกับใครจึงอาจจะใช้วาจาไม่ค่อยเสนาะหู

"มาทำไม?" ฟาตินเอ่ยถามเสียงแข็ง ดวงตาหลับพริ้ม

"มานอนด้วยไง ตามที่เราบอกไว้ก่อนหน้าที่เจอกันหน้าห้องแดง" อานัสไม่พูดเปล่าเขาก้าวขาเดินมาใกล้แล้วขยับตัวนอนลงเตียงกว้างอีกฝั่ง

คำว่าห้องแดงที่ได้ยินทำให้หัวใจของฟาตินนั้นเริ่มสั่นระรัว ในหัวประมวลภาพคิดต่าง ๆ นานา วาจาที่ชายหนุ่มเอื้อนเอ่ยเหมือนไร้ความรู้สึก ยิ่งตอกย้ำความช้ำของเธอที่มี น้ำสีใสในตาเริ่มเอ่อคลอ ขอบตากลมเริ่มร้อนผ่าวอย่างไม่ได้ตั้งใจที่จะเป็น เธอกำผ้าห่มแน่นอย่างเก็บกลั้น ปล่อยให้ทุกอย่างล้วนแต่จะเป็นไปเพราะในเมื่อไม่อาจที่จะหลุดพ้นได้ ก็ย่อมต้องยอมรับในสิ่งที่เป็น แม้จะเจ็บปวดเพียงใดก็ตามที

"ไม่จำเป็นต้องมา เพราะว่าท่านไม่ได้คิดอะไรกับฉันอยู่แล้ว...ใช่ไหม?" ฟาตินเอ่ยบอกพร้อมเหตุผลในความคิดของเธอ และเอ่ยปิดท้ายเป็นคำถาม

"...................." คนที่นอนอีกฟากเตียงได้แต่นิ่งเงียบ ทำเพียงจ้องมองแผ่นหลังบางที่สายตาเห็นเท่านั้น คำถามที่เขาก็ไม่สามารถตอบได้ว่าเป็นเช่นไร ภายใจดวงจิตก็ต้านทานในบางที หรือตอนนี้เขามีความรู้สึกเช่นไรกับเธอกันแน่ ใจหนึ่งก็รักอีกใจหนึ่งก็เจ็บ

"พูดแบบเดิมสิ" อานัสละเลยต่อคำถามที่ไม่สามารถตอบเธอได้ เบี่ยงเบนความสนใจด้วยการชวนคุยเรื่องอื่นแทน

"แบบไหน?" ฟาตินย้อนถามเสียงเย็น

"แทนตัวเองด้วยชื่อไง เราชอบแบบนั้นมากกว่า" อานัสบอกกล่าวพร้อมขยับตัวสอดแทรกใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน พาดวงแขนแกร่งโอบกอดเธอจากด้านหลัง กระชับวงเเขนดึงร่างบอบบางเข้าสู่อ้อมอกอุ่น

"คิดว่าไม่น่าจำเป็น" ฟาตินพูดอย่างตัดพ้อ

"............" คำขอที่ต้องการต้องเลือนหาย เมื่อฟาตินนั้นตัดบทด้วยน้ำเสียงแสนจะเย็นชา แม้กระทั่งใบหน้าของเขาเธอยังไม่คิดจะปรายสายตามองด้วยซ้ำ

"เพราะ 'ความสุขชั่วครั้งชั่วคราว อาจจะนำมาซึ่งความเศร้าถาวร' ก็เป็นได้ ไม่ต่างจากคำหวานเสนาะหู ที่ท่านต้องการจะฟัง มันก็แค่ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น ไม่ได้จีรังยั่งยืนอะไรใช่ไหมล่ะ" 

ฟาตินพูดยาวกว่าที่เคย คำพูดที่เฉือดเฉือนหัวใจคนฟัง คำพูดที่แอบแฝงความรู้สึกเจ็บปวดในใจ กลั่นออกมาจากความรู้สึกลึก ๆ ของเธอที่มีภายในใจ เปล่งออกไปหวังให้คนที่อยู่ข้างหลังได้ฉุกคิดมาบ้าง 

"ดึกแล้วนอนเถอะ" อานัสกระชับอ้อมของเธอแน่นขึ้น ดึงผ้าห่มคลุมกายให้เธอจนมิดชิด กกกอดเธอให้ความอบอุ่นภายใต้ผ้าห่มผืนหนา ฟาตินไม่ขัดขืนแต่อย่างใดปล่อยให้เขากอดเธอตามแต่ใจต้องการ แม้จะขยะแขยงอยากปฏิเสธเพียงใด แต่แม้ฝืนแรงไปก็คงไม่สามารถที่จะหลุดหนีพ้นคนอย่างเขาได้ จึงต้องยอมให้เขาทำตามใจต้องการ

"ท่านไม่จำเป็นต้องมาทำแบบนี้ กลับไปในที่ที่เหมาะสมกับท่านน่าจะดีกว่า...ตรงนี้มันคงสกปรกอย่างที่ท่านเคยว่า" ฟาตินพูดขึ้นอย่างประชดประชันในคำพูดแบบเดียวกันกับที่อานัสเคยกล่าว

"นอนเถอะ หยุดพูดมากเสียที เราจะหลับลงได้อย่างไรกัน" อานัสต่อว่าเมื่อคำพูดจากปากของเธอนั้นเขาไม่อยากจะฟังให้บีบหัวใจ

"นั่นมันเรื่องของท่าน"

"เถียงเก่ง"

"ท่านก็รั้นเช่นกัน!"

ทั้งสองคนถกเถียงกันอย่างไม่มีใครคิดจะยอมกัน เมื่ออีกคนนั้นต่อปาก อีกฟากก็สาวความต่อไม่ต่างกัน

"จะถกเถียงเราไปทำไมกันฟาติน"

"ก็ท่านแสร้งไม่ได้ยินในคำพูดของฉัน ไม่รู้หรือไงว่าไม่อยากให้เข้าใกล้...รังเกียจได้ยินไหม!!"

ฟาตินสุดจะทนเมื่อคนอย่างอานัสนั้นทำเป็นหูทวนลม ไม่สะทกสะท้านในคำพูดของเธอที่สื่อออกไป เธอไม่ต้องการให้เขาเข้าใกล้ ยิ่งภาพต่าง ๆ ที่เคยคลุกคลีกับนารียิ่งทำให้ฟาตินนั้นขยะแขยง

"รู้ แต่เราไม่ไปไหน ที่นี่มันคฤหาสน์ของเรา... เราจะอยู่ที่ไหนก็ได้เพราะนี่มันคือที่ของเรา"

"ลืมไป...มันคือที่ของท่าน ที่จะทำอะไรก็ได้ทั้งหยาบช้าและสามานโดยไม่ต้องคิดตรองใด ๆ" ฟาตินยังคงประชดต่ออย่างไม่คิดเกรงกลัว

"ทำไมต้องมาชวนทะเลาะยามวิกาล...ไม่ง่วงหรือไง" อานัสพูดตัดบทเสียงเรียบ คำพูดแข็งกระด้างที่เธอเปรยออกมา หากเป็นเช่นดั่งในอดีตฝ่ามือหนาคงกระทบกับใบหน้าสวยของเธอไปแล้ว แต่เดี๋ยวนี้มันไม่เหมือนเดิม เมื่อหัวใจที่แข็งดั่งศิลาหินนั้นถูกกัดเซาะแทบทุกวัน

"แล้วท่านจะมาใกล้ฉันทำไม...ในเมื่อต่างก็บาดหมางใจรังเกียจกัน!"

"อย่ายั่วโมโหเรา ตอนนี้เรายังพอควบคุมอารมณ์ได้ เราไม่ได้อยากทำร้ายร่างกายเธออีก"

"ตบสิ!"

"เราเหนื่อยการจะเถียงด้วย...ฝันดีนะ"

อานัสพูดตัดบทพร้อมก่อนจะขยับกลีบปากอุ่นจูบพรมลงหัวของคนในอ้อมกอดอย่างลึกซึ้ง ฟาตินขยับหัวออกเล็กน้อยเท่าที่จะทำได้ การกระทำที่อานัสรู้ดีว่ามันคือการปฏิเสธ แต่เขาก็ไม่คิดจะปล่อยเธอให้ออกห่างกาย แค่เพียงใกล้เธอในยามนอนเช่นนี้มันก็ทำให้เขารู้สึกดีไม่น้อย ไม่รู้ว่าแต่ก่อนทำร้ายเธอลงได้อย่างไร ทั้งที่ดูแล้วเธอก็ไม่เหมือนคนมีพิษสงร้ายแรง