ตอนที่ ๕ ตัวตนของผู้ตาย

บ้านเช่าหลังเล็กแถวย่านอ่อนนุช ด้านในบ้านถูกตกแต่งใหม่หมด ให้มีสภาพเป็นออฟฟิศ นอกจากนทีผู้เป็นเจ้าของ และแสงอาทิตย์ที่เป็นมือหนึ่งแล้ว ยังมีมณีรุ่นพี่ของนทีอีกคน และมนฤดีเพื่อนรุ่นพี่ของมณีอีกที ทั้งออฟฟิศมีพนักงานแค่สี่คน แต่ตอนนี้กำลังจ้างพนักงานตรวจสอบบัญชีชั่วคราว จ้างเป็นวันๆไป ส่วนมากที่รับคือนักศึกษาที่เพิ่งจบ แต่ยังหางานไม่ได้ เพราะงานที่รับไว้มันเกินมือของทั้งสี่คนมาก

               “พี่มนกับอาทิตย์ ตรวจแผนกบัญชีนะ ส่วนผมจะดูจัดซื้อ ส่วนพี่มณีดูฝ่ายบริหาร ส่วนแผนกอื่น ให้น้องๆช่วยตรวจเอกสาร เราค่อยหอบเอามาตรวจที่นี่” นทีแจงงานในห้องประชุม มีตัวแทนของพนักงานชั่วคราวเข้าร่วมประชุมด้วย เนื่องด้วยเป็นบริษัทใหญ่ การตรวจจะต้องใช้เวลาเป็นสัปดาห์ ทุกอย่างจะต้องเป็นไปตามที่ทำสัญญากัน

               “เลิกงานแล้วไปเดินบิ๊กซีกันไหม” มณีเป็นคนชวน

               “ไม่เอาพี่ วันนี้ผมต้องเตรียมเอกสาร น่าจะเกือบโต้รุ่งโน่นล่ะ” นทีโอดครวญ

               “ไปๆ พี่จะแวะซื้อขนมปังพอดี ไปด้วยกันนะอาทิตย์” มนฤดีหันมาชวนแสงอาทิตย์ ที่กำลังเก็บของบนโต๊ะ

               “ได้พี่ วันนี้เลิกเร็ว กลับห้องไป ก็ไม่มีอะไรทำอยู่ดี” เขารู้สึกเหงา รู้สึกมาโดยตลอด ตอนที่เรียนมัธยมต้น เวลา ณ ตอนนั้นเขารู้สึกดีมาก เขาจดจำได้ในทุกๆตอน เพราะมันมีแสงตะวันอยู่ข้างกาย นับจากวันที่แสงตะวันยอมรับในความพิเศษของเขา เวลาไปไหนแสงตะวันก็จะไม่ยอมห่างกายของเขาเลย คิดขึ้นมาแล้วก็ยิ้ม แต่พอแสงตะวันต้องเข้าเรียนที่โรงเรียนเตรียมหทาร ความเหงาก็ได้คืบคลานเข้ามา แม้แสงตะวันจะคอยติดต่ออยู่เสมอก็ตาม พอเรียนมหาวิทยาลัย แสงตะวันก็เลือกเหล่าเข้าโรงเรียนนายร้อย ส่วนตัวเขาต้องย้ายไปเรียนมหาลัยใจกลางภาคอีสาน ระยะทางมันห่างกันมาก แต่แสงตะวันก็ยังคงติดต่อกับเขาไม่เคยเปลี่ยน เพราะอะไร อดคิดไม่ได้ ว่ามันเป็นเพราะความพิเศษที่เขามี เพราะทุกครั้งที่แสงตะวันติดต่อมา เขามักจะมีเรื่องให้ช่วยเสมอ ไม่เป็นไร แค่เขาอยู่ตรงนั้นก็ดีแล้ว แสงอาทิตย์ปลอบใจตัวเอง และพอเรียนจบ เขาได้เข้าทำงานที่บริษัทของนที แสงตะวันเองก็เป็นนายตำรวจจบใหม่ไฟแรง ทั้งสองย้ายไปอยู่ด้วยกัน แสงอาทิตย์ดีใจมาก ความสุขของเขามันก็มีแค่นี้จริงๆ แต่พออยู่ห้องเดียวกัน ความรู้สึกเหมือนว่าเขาได้อยู่คนเดียว มันก็เป็นเงาตามตัว เพราะงานของตำรวจสืบสวนมันไม่เป็นเวลา มีคดีเข้ามาตลอด แต่เขาก็ยังดีใจ ที่แสงตะวันยังไม่มีใคร

               “เอ๊ะ ทำไมฟ้าครึ้มๆ ฝนจะตกหรือเปล่า เอาร่มไปด้วยนะเด็กๆ” มนฤดีหันมาเตือน แสงอาทิตย์เงยหน้าขึ้น พลันภาพที่เขาไม่อยากเห็นก็ปรากฏขึ้นในจิต มันไม่ใช่ภาพเคลื่อนไหว มันเป็นภาพที่มาเหมือนกดสไลด์ภาพทีละรูป

               “ฮ่า” เขาหายใจทางปากออกมาแรง เมื่อภาพชุดมันหายไป

               “อาทิตย์ ไหวไหม มานั่งก่อน” เสียงกรีดร้องของมณีและมนฤดีทำให้นที ที่นั่งเตรียมเอกสารอยู่ผุดออกมาจากโต๊ะทันที

               “หน้ามืดอีกแล้วเหรออาทิตย์” เขาเข้ามาประคอง เอากระดาษมาพัดให้ มณีก็วิ่งไปกดน้ำเย็นที่ตู้มายื่นให้

               “โอเคครับพี่ หน้ามืดนิดหน่อย ผมขอตัวไปโทรศัพท์ก่อนนะครับ” แสงอาทิตย์รีบเดินออกจากออฟฟิศ แล้วเขาเดินไปหลังบ้าน

               “น่าจะนอนน้อยล่ะ ปกติอาทิตย์แข็งแรงจะตาย” มนฤดีบอก ส่วนนทีนิ่งเงียบอยู่ เขาน่าจะเห็นอะไรอีกแล้วสินะ

               “ตะวัน ฟังนะ” ปลายสายไม่ใช่ใครอื่น แสงตะวันเอาหูฟังเสียบใส่หูแล้วยกมือขึ้น ส่งสัญญาณให้ทุกคนในรถเงียบ

               “ดาว รอยกรีดรูปดาวที่ข้อเท้า เส้นผม คนร้ายตัดเส้นผมเขาไปด้วย กลางหัว คนร้ายตัวสูง ล่ำ เหมือนคนออกกำลังกาย ผิวขาว” “เห็นหน้าไหม” แสงตะวันถามทันที

               “ไม่เห็น เขาใส่หมวกโม่งสีดำ มีรอยสัก รูปดาวที่ไหล่ขวา” เสียงของแสงอาทิตย์รัวเร็ว เมื่อวางสายไปเขาก็ทรุดลงหอบ นทีเดินตามออกมาจึงได้พยุงตัวขึ้น

               “มีอะไรเหรอครับสารวัตร” ผู้กองคมกริชเอ่ยถาม

               “พอจะเห็นอะไรลางๆแล้วล่ะ” ทุกคนหันขวับทันที ไม่มีใครปริปากรอให้เขาพูดออกมา

               “ถ้าไม่ผิด น่าจะมีรอยกรีดที่ข้อเท้า รูปดาว เส้นผมที่กลางกระหม่อม ถูกตัดไปหนึ่งกระจุก คนร้ายน่าจะตัวสูง ผิวขาว หุ่นล่ำเหมือนคนออกกำลังกาย ใส่หมวกโม่งพรางใบหน้า มีรอยสักที่ไหล่ขวา รูปดาว” แสงตะวันรีบเอ่ยออกมาเร็วเช่นกัน ใจของเขาเต้นระทึก ขอให้มันจริงเถอะ แบบนี้จะได้หาตัวคนร้ายได้ง่ายหน่อย ตอนนี้ทุกคนปักหมุดไปที่หมอและพวกบุรุษพยาบาล เพราะมีการฉีดยาชาเข้าที่ไขสันหลังของผู้ตาย คนที่รู้และทำแบบนั้นได้ ต้องมีความรู้ทางการแพทย์ดี พอเข้าไปในห้องเก็บศพ เจ้าหน้าที่ก็เอาศพออกมาจากตู้แช่ ให้ตำรวจสืบสวนทั้งสี่นายดู

               “จริงด้วยสารวัตร รอยกรีดที่ข้อเท้า เล็กมาก นึกว่ารอยขีดข่วนเสียอีก ถึงว่าภาพถึงถ่ายไม่เห็น” จ่าอินอุทานออกมา ด้วยท่าทางที่ตื่นเต้น เขารีบถ่ายรูปไว้ทันที

               “เส้นผมตรงกลางกระหม่อม มีรอยตัดไปจริงๆด้วยครับ น่าจะประมาณกระจุกเล็กๆ ไม่เป็นที่สังเกต” จ่าหนุ่มร้องออกมาในเวลาต่อมา แสงตะวันขมวดคิ้ว

               “มันสื่อถึงอะไร ไหนจะรอยสักที่ไหล่ของคนร้ายอีก หรือว่า ไอ้นี่จะเป็นฆาตรกรต่อเนื่องเหรอวะ” เขารำพึงออกมา

               “ไม่น่าจะใช่นะครับสารวัตร ไม่เคยมีคดีทำนองนี้เลย ตามสถิติ น่าจะเป็นพวกคลั่งลัทธิ หรือบูชาอะไรบางอย่างไหมครับ” ผู้กองคมกริชแสดงความคิดเห็น

               “เราคงต้องลงลึก ว่าตัวตนของผู้ตายเป็นยังไงแล้วล่ะ แบ่งทีมกันไป ไม่งั้นเราตามไม่ทันมันแน่ ผู้กอง ช่วยไปสืบเกี่ยวกับหมอในระยะไม่ไกลจากที่เกิดเหตุ” “สักกี่กิโลดีครับ” ผู้กองคมกริชถามทันที

               “๑๐ กินโลก่อนครับ มันกว้างและเยอะมาก อีกอย่าง ผมเองยังคิดไม่ออกเลย ว่าเราจะเริ่มจากตรงไหน จ่าหนุ่ม ช่วยไปที่โรงงานของผู้ตาย เผื่อเจออะไรนี่น่าสงสัย จ่าอิน ช่วยดูกล้องวงจรในรัศมี ๒๐ กิโลจากที่เกิดเหตุ ส่วนผมจะไปช่วยผู้กอง เพราะผมคิดว่าการที่มีคนเบิกยาออกมาจากโรงพยาบาล มันน่าจะมีประวัติของยาที่หายไปบ้างล่ะ มีอะไรติดต่อกัน และรายงานผมตลอดนะ” เมื่อตกลงกันเรียบร้อยก็กลับมาที่สำนักงาน และแยกย้ายไปตามหน้าที่ที่ได้รับมอบ ผู้กองเป็นคนขับรถ ส่วนแสงตะวันก็นั่งดูแฟ้ม เขาจดอะไรโยงใยทั่วกระดาษ

               “ลำไส้ฉีกขาด หือ ไหนบอกเขาขาดอากาศหายใจ” แสงตะวันอ่านมาถึงผลชันสูตรที่ส่งมาอีกรอบ

               “ลำไส้ฉีกขาด มันก็ไม่น่าแปลกนี่ครับ แผลใหญ่ขนาดนั้น ตามปากคำของผู้ที่เคยนัดกับผู้ตาย เขามีรสนิยมทางเพศที่วิตถาร เขาให้ล้วงเข้าไปในทวารของเขา ด้วยท่อนแขนนะครับ” ผู้กองคมกริชทำท่าขนลุกขนพอง จนแสงตะวันเหล่มอง

               “แล้วผู้กองคิดว่า การที่ลำไส้ขาด คือก่อนที่มันจะขาด เขาจะทนได้นานแค่ไหนครับ ถ้าคนร้ายวิตถารกว่า ทำไมถึงทำให้เขาขาดอากาศ ทำไมไม่ทำให้เขาตายอย่างทรมานล่ะ” แสงตะวันขมวดคิ้ว เอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้มไปมา

               “น่าคิดครับ หรือกลัวว่าผู้ตายจะส่งเสียง ไม่ใช่ บ้านร้างห่างจากถนน และไม่มีผู้สัญจรผ่านไปมา ร้องให้คอแตกยังไง ก็ไม่น่าจะมีคนได้ยิน แล้วเขาขาดอากาศจากอะไร บีบคอ เชือก ก็ไม่มีร่องรอย” ผู้กองกริชเหมือนถามตัวเอง

               “นั่นล่ะที่ผมสงสัย ไม่มีร่องรอยอะไรทิ้งไว้ให้เราตามเลย แม้แต่รอยเท้า” ทั้งสองต่างนิ่งคิดไปในความคิดของตัวเอง เข้าไปสอบถามทุกโรงพยาบาลจนค่ำ หมอ หรือบุรุษพยาบาล ที่มีรสนิยมทางเพศเช่นนี้ มีเป็นกุรุสยิ่งในยุคสมัยปัจจุบัน ที่ความคิดความอ่าน การยอมรับความหลากหลายทางเพศเปิดกว้าง ยิ่งหายากสำหรับคนที่ต้องสงสัยหรือมีพิรุธเลย และอยู่ๆจะเข้าไปโต้งๆแบบนั้นก็ไม่ได้ เขาต้องติดต่อแผนกบุคคลอย่างเป็นทางการ ทุกที่มีกฎมีระเบียบของเขา แม้จะใช้อำนาจในการสืบสวนในมือ แต่พวกเขาก็ไม่อยากจะทำ เพราะมันจะยิ่งทำให้คนแตกตื่นกันไปใหญ่

               “ไม่มีเลยสารวัตร ให้ตายเถอะ” “เฮ้อ แล้วถ้าไม่ใช่หมอที่รู้เรื่องการใช้เข็มกับยา แล้วมันจะเป็นใครวะ” แสงตะวันสบถออกมาอย่างหัวเสีย หมุดที่ปักอาชีพหมอยังไม่ถอน เพียงแต่วงที่จะสืบมันกว้างมาก

               “ครับจ่าหนุ่ม” แสงตะวันรับสาย

               “พบเข็มฉีดยา ในตู้ล็อกเกอร์ของนายทวีครับ เอ่อ มียาไอซ์ซุกอยู่ด้วยครับ” แสงตะวันรีบเปิดลำโพงทันที

               “เก็บมาให้หมด เจอกันที่ไหนดี ไม่ใช่ที่สำนักงาน ผมไม่อยากเข้าไปแล้ว” “สารวัตร อีกนานไหมครับถึงเข้ามาแถวนี้” แสงตะวันหันไปหาผู้กองคมกริช

               “ขึ้นทางด่วนไปจ่าหนุ่ม นัดมาเลย” ผู้กองคมกริชบอก

               “เอาเป็นร้านกาแฟที่ปั้มกิ่งแก้ว กม. ๔ ดีไหมครับ ผมจะไปรอที่นั่น” เมื่อตกลงสถานที่กันแล้ว ผู้กองกริชก็บ่ายหน้าขึ้นทางด่วนทันที

               “ผมว่า ไม่จำเป็นต้องเป็นหมอแล้วล่ะครับ ที่จะฉีดยาได้” แสงตะวันไม่พูดอะไร เขาเหมือนคิดอะไรอยู่ในใจ

               “แต่เขารู้ตำแหน่ง ในการเจาะสันหลังได้ยังไงครับ ผมว่ามันน่าคิดตรงนี้” แสงตะวันทำให้ผู้กองกริชเองนิ่งคิดเหมือนกัน ทั้งสองต่างตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเอง จนรถเลี้ยวเข้าที่ปั๊มจุดนัดพบ จ่าหนุ่มรออยู่แล้วที่ร้านกาแฟ

               “ยังไงจ่าหนุ่ม” ผู้กองคมกริชเอ่ยทัก

               “ตะลึงกันทั้งโรงงานสิครับ ไม่มีใครคาดคิด ว่านายทวีจะเสพยาไอซ์ ไม่มีพิรุธอะไรเลย” “ไหน” ผู้กองคมกริชนั่งลงข้างจ่าหนุ่ม ส่วนแสงตะวันนั่งฝั่งตรงข้าม เข็มฉีดยามี ๔ อัน ใช้แล้วสอง มีถุงใส่บรรจุเกร็ดสีขาวขุ่นอยู่ถุงหนึ่ง

               “เรื่องแบบนี้ เขาก็คงไม่ทำให้มันพิรุธหรอก แล้วเอาอะไรมาเยอะแยะเลยพี่จ่า” แสงตะวันเห็นกล่องที่วางข้างๆ กล่องใหญ่

               “ของใช้ส่วนตัวผู้ตายครับ ภรรยาเขาอนุญาตแล้ว มียูเอสบี โน้ตบุ๊ค แล้วก็พวกอุปกรณ์” จ่าหนุ่มสาธยาย ทั้งผู้กองคมกริชและแสงตะวันให้ความสนใจกับของในกล่อง

               “เราต้องกลับไปที่ฐาน” แสงตะวันบอกเหมือนสั่ง เพราะเขาพูดแล้วก็ลุกขึ้น ทั้งสองจึงลุกตาม พอทั้งสามไปถึง ก็เห็นจ่าอินกำลังเปิดเทปกล้องวงจรปิดที่ขอมาได้อยู่ที่โต๊ะ

               “ได้เรื่องไหมครับ สารวัตร” เขาลุกขึ้นแล้วทำความเคารพ

               “ในส่วนของผมกับผู้กอง ยัง แต่ส่วนของจ่าหนุ่ม ได้ เยอะเลยล่ะ” แสงตะวันบอก จ่าอินตาโต

               “แล้วเจออะไรบ้างไหม จ่าอิน” ผู้กองคมกริชถาม

               “ไม่เลยครับ ไม่มีรถคันไหนผิดปกติเลย แต่ถึงจะให้ผิดปกติยังไง กล้องวงจรปิดในที่เกิดเหตุ ในระยะ ๑๐ โล ไม่มีกล้องเลยครับ มีแต่ด้านหน้าที่เป็นร้านสะดวกซื้อ ซึ่งก่อนเวลาเกิดเหตุและหลัง ไม่มีรถหรือใครเป็นที่สงสัยเลยครับ แต่ว่า ทางผ่านบ้านร้างมันมีหลายทางนะครับ เหมือนคนร้ายมันจะรู้ ว่าถ้าเข้าด้านหลัง มันจะมีแต่ทุ่งนา” เสียงของแสงตะวันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

               “เอาเถอะ เราต้องสืบของที่มีก่อน เข้ารหัสโน้ตบุ๊คกับมือถือของผู้ตายได้ใช่ไหม” “ได้ครับ” จ่าอินตอบแล้วทุกคนก็เข้าประจำที่ โดยเปิดโน้ตบุ๊คก่อน นอกจากไฟล์งานแล้วก็ไม่มีอะไรเป็นที่ผิดสังเกต แต่มีแฟ้มลับที่ต้องเข้ารหัส จ่าอินลองเข้ารหัสเดียวกับที่เปิดเข้าเครื่อง ไม่ผ่าน เขาทำเสียงไม่พอใจในลำคอแล้วลองใหม่ ไม่ผ่าน

               “อย่าให้มันล็อคนะ แฮ็กเข้าได้ไหม” ผู้กองคมกริชถาม

               “ได้ครับ แต่ต้องใช้เวลาพอสมควร” “งั้นเราดูมือถือก่อน” มือถือถูกต่อเข้าหน้าจอคอมพิวเตอร์ สิ่งที่ทีมดูคือแฟ้มภาพและวีดีโอ บันทึกการโทรเข้าออก แอพพลิเคชั่นในการสนทนา ข้อมูลด้านอื่นจะไม่เข้าไปยุ่ง

               “เริ่มติดต่อกันก่อนเกิดเหตุสองวัน ตอน ๓ ทุ่ม ๑๐ นาที โดยคนร้ายทักเข้ามาก่อน” “อันนี้อยู่ในแฟ้มแล้วจ่าหนุ่ม ไม่ต้องดูแล้ว ไอ้แอพพลิเคชั่นนี้ ถ้ามีคนมาสมัคร แล้วถ้าเราอยากได้ข้อมูล ต้องติดต่อที่ไหน” แสงตะวันเอ่ยขึ้น

               “น่าจะเป็นแอพต่างประเทศครับ ผมจะลองติดต่อดู” จ่าอินอาสา ข้อมูลส่วนมากเป็นการคุยในเรื่องอย่างว่าทั้งสิ้น แอพพลิเคชั่นอื่นๆไม่ค่อยมีความเคลื่อนไหวนัก แม้เขาจะล็อกอินเข้าอยู่เป็นประจำ ถึงแม้เขาจะเล่นทุกแอพพลิเคชั่น แต่การนัดหมายนั้นถือได้ว่าน้อยครั้งมาก อย่างคนที่ถูกเรียกมาสอบนั้น คือนัดกันหลายเดือนผ่านมาแล้ว คงเป็นเพราะฐานะทางสังคมและครอบครัว

               “มาดูของที่เหลือกันก่อน” แสงตะวันเหนื่อยกับการที่จะดูเรื่องพรรค์นี้ บทสนทนาในแช็ทของแอพพลิเคชั่น มันโจ่งแจ้ง ดิบ เถื่อน จากการที่คิดว่าเขาเอง ก็มีประสบหารณ์ในการทำงานไม่น้อย เจอคดีที่คล้ายกันมาก็มาก แต่ครั้งนี้มันดูเกินกว่าที่เขาเคยเจอมาคนละโยชน์เลย

               “อันนี้ผ้าอะไร สามเหลี่ยม” จ่าหนุ่มที่สวมถุงมือ หยิบผ้าสามเหลี่ยมขึ้นมาดู

               “กางเกงในจ่า โห เขามีเป็นคอลเล็กชั่นเลยนะ ทั้งกุญแจมือ แส้ ชุดหนัง ผ้าปิดตา หน้ากาก นี่เขาซื้อกันที่ไหนวะเนี่ย” จ่าอินอุทาน

               “ในเวบเยอะแยะจ่าอิน” “จ่าเคยซื้อเหรอ” จ่าอินถามทันที

               “เราเป็นสายสืบ เราก็ต้องรู้ไหม” “โอ้ย ไม่รู้อยากด้วยหรอก นี่ไง จ่าหนุ่มถึงต้องเป็นคนไปตรวจค้น” จ่าอินแซว แสงตะวันกระแอม ทั้งสองจึงเงียบแล้วหันมาตรวจดูของที่อยู่ในกล่อง

               “อ้าว ยังไม่นอนเหรอทิตย์” ไม่มีอะไรคืบหน้า ของที่ได้มาเป็นของผู้ตาย แต่ถูกส่งตรวจหาลายมือ และดีเอ็นเอแปลกปลอม แต่ด้วยลักษณะที่ผู้ตายเก็บไว้เป็นอย่างดี ผลตรวจก็คงไม่ได้โยงไปถึงคนร้าย แสงตะวันเชื่อแบบนั้น เพราะตามประวัติการสนทนาในแอพพลิเคชั่น เขาเพิ่งคุยกันได้ไม่กี่วัน แล้วก็นัดเจอ และถูกพบเป็นศพ เขากลับมาที่ห้องตอนเกือบเที่ยงคืน พอเปิดประตูก็เห็นว่าแสงอาทิตย์กำลังนั่งรออยู่

               “พอดีเราเตรียมงานไปด้วยน่ะ รอตะวันด้วย” แสงอาทิตย์ตอบแล้วยิ้มให้

               “กินไรมายัง” “เรียบร้อยแล้ว แวะกินเตี๋ยวก่อนเข้าห้อง พอก่อนเถอะทิตย์ เดี๋ยวพักผ่อนไม่พอก็หน้ามืดอีกหรอก” แสงตะวันเดินเข้าไปหาแล้วแย่งเอกสารที่วางอยู่ตรงหน้าออกมา

               “ตะวัน” แสงอาทิตย์เรียกเขาเสียงเครียด

               “ว่าไงทิตย์” เสียงที่ตอบมาทุ้มจนใจของคนที่เรียกสั่น

               “คดีนี้ ไม่ธรรมดานะ เราพยายามจะสื่อสาร แต่เหมือนมีบางอย่างปิดกั้นเอาไว้ เหมือนเขาจะรวบรวมพลัง แล้วติดต่อเรามาเอง”

               “วิญญาณเขาคงไม่มีพลังล่ะ นี่ก็ตามสืบทุกทาง แต่ไร้วี่แววของคนร้ายเลย คนร้ายคนนี้เหมือนรู้ว่าควรหลบหลีกยังไง จนถึงตอนนี้ ยังไม่มีอะไรที่จะระบุตัว หรือชี้ไปหาใครเลย แค่ชี้ไปให้พอได้สงสัย ก็ไม่มี” แสงตะวันถอนหายใจออกมา

               “เออ รอยกรีดที่ข้อเท้า มีจริงๆ เส้นผมที่ถูกตัดไปก็ด้วย เขาทำแบบนี้เพื่ออะไร”

               “เราพยายามเพ่งแล้ว ไม่เห็นอะไรเลย มีแต่เงาสีดำ พลังงานบางอย่าง แต่รอยกรีดรูปดาวนั่น มันเหมือนกับรอยสักที่ไหล่ของคนร้ายเลยนะตะวัน” “เราก็พยายามสืบอยู่ วันนี้ไปโรงพยาบาลในรัศมีหลายกิโล แต่ก็คว้าน้ำเหลว อ้อ พอดีผลชันสูตรเพิ่มเติมออกน่ะ ผู้ตายขาดอากาศหายใจ ทั้งๆที่โดนล้วงทวารหนัก จนไส้แตกขนาดนั้น แต่มันแปลกที่เขาไม่ดิ้นรนขัดขืนเลย ที่จริง เขาถูกบล็อกไขสันหลัง” แสงตะวันเล่ารูปคดีให้แสงอาทิตย์ฟัง ทั้งๆที่มันผิดจรรยาบรรณ แต่แสงตะวันไม่คิดแบบนั้น เพราะทุกคดียากๆที่ปิดได้ ก็เพราะเขาเล่าให้แสงอาทิตย์ฟังนี่ล่ะ ถ้าจะว่าไป คนที่ชี้เบาะแสจนไขคดีได้คือ แสงอาทิตย์ต่างหาก เขาเพียงแต่สืบตามที่แสงอาทิตย์ได้นำทาง

               “ล้วงทวาร” แสงอาทิตย์ครางออกมา หน้าซีด

               “ไปนอนเถอะทิตย์ เราเองก็เหนื่อยเต็มทน เครียดทั้งวัน” แสงตะวันลุกขึ้น เพื่อที่จะเดินเข้าห้องไปเพื่ออาบน้ำ ส่วนแสงอาทิตย์ลุกขึ้นเช่นกัน เขาพยายามไม่คิดอะไรมาก ในเมื่อเขาพยายามจะสื่อสารแล้ว แต่ไม่มีสิ่งใดตอบกลับมา เขาคงทำได้แค่รอ

               “สารวัตร ท่านรองเรียก” พอไปทำงาน ทันทีกี่ก้าวเข้าไปที่สำนักงาน จ่าอินก็รีบเข้ามาบอกทันที แสงตะวันขมวดคิ้ว ท่านรองผู้กำกับคือหัวหน้างานโดยตรงของแสงตะวัน

               “ครับ ท่านรอง” เขาเคาะประตู เมื่อมีสัญญาณเขาจึงเปิดประตูเข้าไป เสียงที่หนักแน่นและการยืนตรงทำความเคารพ สายตาที่ปราดมองมาดูต้องการคำตอบ

               “ว่าไงสารวัตร นี่ผ่านมาสองวันแล้วนะ ไม่มีอะไรคืบหน้าบ้างเลยรึ” น้ำเสียงนั้นถามเสียงเข้ม สายตาคมดุปรายมองมา

               “ทีมพยายามสืบแล้วครับ แต่ไม่มีหลักฐานอะไร ที่พอจะชี้ตัวผู้ก่อเหตุได้เลยครับ ท่านรอง”

               “ฮึ แล้วไอ้ฉายา สารวัตรผู้หยั่งรู้นี่ ได้มันมาจากไหนกันล่ะ หรือว่าที่จริง ฟลุ๊ค” เสียงนั้นเย้ยหยันเต็มทน แสงตะวันได้แต่นิ่ง ในใจของเขานั้นเดือดปุดๆ

               “คงฟลุ๊คครับ” “ไม่ได้ให้คุณมาเล่นลิ้นกับผม ที่เรียกมาวันนี้ คือคุณต้องรายงานความคืบหน้า ข่าวออกทุกวัน แต่ทางตำรวจที่ได้คดีนี้มาจากสภ.กลับไม่มีข่าวคืบหน้า หน้าที่ของคุณ คือรายงานผมแค่นี้เหรอ” เขาตวาดเสียงดัง

               “ขอโทษครับท่านรอง ทีมจะเร่งมือครับ” “หวังว่าพรุ่งนี้ ผมจะมีรายงาน วางอยู่บนโต๊ะก่อนเข้างานนะ อย่ามัวแต่เหลิงเพราะคำชม แต่ทำงานไม่เอาอ่าวแบบนี้ ออกไปได้แล้ว” แสงตะวันทำความเคารพ แล้วออกมา เขาถอนหายใจแรง หน้าแดงเถือกเพราะโกรธ ใช่สิ นั่งรอรายงานอยู่ในห้องอย่างเดียว ส่วนทีมก็วิ่งกันขาขวิด เขานึกสบถในใจ

               “ท่านรองว่าอะไรสารวัตร เสียงดังออกมาถึงนี่” จ่าอินเป็นหน่วยกล้าตาย เดินเข้าไปถามก่อนที่แสงตะวันจะหย่อนก้นลงเก้าอี้

               “ในเมื่อได้ยินหมด จะถามทำไมล่ะจ่า ตามนั้นล่ะครับ พวกเราไม่มีเวลาแล้ว จ่าหนุ่ม วันนี้เขียนรายงาน สรุปที่เราได้มาทั้งหมด แล้วเอามาให้ผมดูก่อน ค่อยเอาไปวางไว้ที่โต๊ะท่านรอง ก่อนเลิกงาน” เขาสั่ง

               “พวกเรา ต้องออกไปข้างนอกกัน” แสงตะวันไม่ทันได้นั่งก็หันหลังกลับ แล้วเดินออกไปจากสำนักงานทันที เขาหงุดหงิดมากเป็นพิเศษ ท่านรองผู้กำกับ พ.ต.ต. ธีรนิล พงศ์สุภามาศ จบนายร้อยที่เดียวกับแสงตะวัน เป็นรุ่นพี่ ๘ ปี หลังจากจบนายร้อย เขาได้สอบชิงทุนไปเรียนต่อที่อเมริกาได้ พอจบ ก็เหมือนจะต่อด้านกฎหมาย เพิ่งกลับมาประจำการได้ปีกว่า นับเป็นท่านรองที่ไฟแรง ซ้ำยังมีบุคลิกที่ดี หล่อคมคาย ท่านรองเตี้ยกว่าแสงตะวันไม่กี่เซ็นต์ แต่ตัวหนากว่า เพราะเหมือนคนออกกำลังกายดูแลรักษาหุ่นตัวเองเป็นอย่างดี ยังไม่สมรส แต่มีแฟนสาวที่เป็นดาราคบหากันอยู่ ก่อนหน้านี้ ท่านรองไม่ค่อยมาวุ่นวายกับคดีมากเท่าไหร่นัก ส่วนมากเขาจะแนะนำแนวทาง อ่านรายงานและแก้ให้ ก่อนจะส่งขึ้นไปในระดับชั้นที่สูงกว่า แต่ทำไมครั้งนี้ เขาจึงดูเกรี้ยวกราด และคำพูดที่เย้ยหยันนั่น แสงตะวันก็เพิ่งเคยจะได้ยิน แต่ก็ไม่น่าแปลก เพราะข่าวนี้ดังและเป็นที่สนใจของสังคม ท่านรองคงได้รับการกดดันลงมาอีกทีหนึ่ง แสงตะวันคิดระหว่างที่เดินไปขึ้นรถ มีผู้กองคมกริชและจ่าอินวิ่งตามมา

               “เราจะไปที่ไหนกันดีครับ สารวัตร” จ่าอินถาม วันนี้มาด้วยกันทั้งสามคน

               “ไม่รู้ จ่ารู้ก็พาไปเลยครับ” เขาอารมณ์ไม่ดี จ่าอินทำหน้าเจื่อนลงแล้วมองกระจกมองหลัง ขอความช่วยเหลือจากผู้กองคมกริช

               “ไปที่เกิดเหตุอีกทีเถอะจ่า เผื่อมีอะไรตกหล่น วันนี้เราเพิ่มรัศมีออกให้กว้างหน่อย” ผู้กองเอ่ยขึ้น หลังจากเห็นสายตาของจ่าอิน

               “เขาไม่น่าจะนัดเจอกันที่นี่ ตอนกลางคืนคงเปลี่ยวมาก มาคนเดียวไม่น่ากล้า น่าจะนัดกันข้างนอก แล้วเข้ามาพร้อมกัน” แสงตะวันบอก สายตาก็มองไปรอบๆ ทุกอย่างยังคงเดิม เทปที่กั้นก็ยังคงอยู่ แต่ไม่มีหลักฐานอะไรหลงเหลือในที่เกิดเหตุแล้ว

               “งั้นผมออกไปตรวจดูรอบนอก” จ่าอินเสนอตัว ไม่มีเสียงตอบรับแปลว่าอนุญาต เขาจึงเดินออกมา

               “สารวัตรครับ ไปดูตึกข้างๆกันไหมครับ” แสงตะวันพยักหน้า

               “หือ ดูซากถุงยางอนามัย กับถุงสารหล่อลื่นนี่สิครับ” ผู้กองคมกริชทำท่าสะอิดสะเอียน กับภาพที่เห็นที่กองอยู่ที่พื้น แสงตะวันมองตามแต่เขาไม่ได้มีทีท่าเหมือนผู้กองคมกริช

               “แสดงว่าที่นี่ เป็นสถานที่นัดพบของคนกลุ่มนี้” เขาสรุป

               “น่าจะใช่ครับ รีสอร์ทก็เยอะแยะ ทำไมไม่ไปที่แบบนั้นวะ” เขาสบถออกมา

               “มันผิดรสนิยมไปไงผู้กอง” เขาตอบเพียงเท่านั้น ก็เดินตรวจดูเผื่อว่าจะมีอะไรที่สะดุดตา ระหว่างนั้น ก็มีสายเรียกเข้ามาที่โทรศัพท์ของแสงตะวัน