ตอนที่ ๑๒ ถอนตะปู

          “วันนี้รองลางาน แปลก ปกติไม่เคยลา แกบอกไม่สบาย” พอมาถึงที่สำนักงาน จ่าอินก็รีบรายงานทันที แสงตะวันขมวดคิ้ว

          “แกเป็นอะไร” “เหมือนจะหวัดครับ เพราะแกไม่เคยลงพื้นที่ เมื่อคืนก็ไปเฝ้าตั้งแต่หัววัน คงโดนน้ำค้าง” น้ำค้าง? แสงตะวันนึกขัน ตำรวจอะไรจะไม่ถูกกับน้ำค้าง นี่แสดงว่าเรียนมาเพื่อเซ็นเอกสารอย่างเดียวเลยสินะ เขานึกปรามาสอยู่ในใจ เพราะเขาเองกว่าจะมาอยู่จุดนี้ได้ บุกป่าฝ่าดงก็ไปมาหมดแล้ว อดข้าวสามวัน อดนอนเป็นอาทิตย์ การฝึกก็โหด แค่น้ำค้างเนี่ยนะ ต่อให้เป็นฝนตกเขาก็ไม่เป็นอะไร

          “โล่งไปนะครับ สารวัตร” จ่าหนุ่มยิ้มแห้งๆ

          “ไม่โล่งหรอกพี่จ่า แสดงว่าเรายังพอมีเวลา มีอะไรคืบหน้าไหม ที่โรงเรียน” เขาถาม และมองหาผู้กองคมกริช    “ผู้กองไปเบิกผลตรวจของที่เจอเมื่อวานครับ” จ่าอินเหมือนจะรู้ใจ เขาพยักหน้า

          “มีกลุ่มของนักกีฬาโรงเรียนครับ และสารวัตรครับ ผมว่าเราน่าจะเจออะไรบางอย่างแล้วครับ” จ่าหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยสายตาที่วาวระยับ

          “หือว่ามาจ่า” เขาเองก็ตื่นเต้น รีบนั่งลงที่โต๊ะหันหน้าเข้าหา

          “นักกีฬาฟุตบอลโรงเรียน และทั้งสามคนที่ตายคือสมาชิก ในห้องนี้มีอยู่ห้าคนครับ”

          “ใครอีกสองคน นายวีระชน คงสมริน และนายสมโชติ คงสินธรรม นายประยงค์ ตามตัวไม่ยากครับ เพราะเหมือนจะเป็นเจ้าหน้าที่ MRI CT Scan ของโรงพยาบาล xx ใกล้ๆนี่เองครับ ส่วนนายสมโชติ ไม่พบข้อมูลครับ” จ่าหนุ่มรายงาน ตามเอกสารที่เขาไปได้ข้อมูลมา แสงตะวันพยักหน้า

          “ที่ว่าไม่พบข้อมูล นี่ยังไงจ่า” เขาถามพลางขมวดคิ้ว แล้วเอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้ม

          “เหมือนเขาจะหายไปจากสารบบ ตั้งแต่จบโรงเรียนมัธยมนั่นเลยครับ” จ่าหนุ่มหน้าเจื่อนลง

          “ไม่ใช่ว่าตายแล้วเหรอจ่า หรือว่าเปลี่ยนชื่อ” จ่าอินทำให้แสงตะวันมีแววตาฉายความคิดออกมา

          “เป็นไปได้ นามสกุล หาจากนามสกุลก่อน แล้วติดต่อนายประยงค์ไปหรือยัง”

          “ติดต่อไปแล้วครับ แต่เหมือนเจ้าหน้าที่โรงพยาบาล บอกว่าไม่มีคนชื่อนี้” “อ้าว” ทั้งแสงตะวันและจ่าอินร้องขึ้นพร้อมกัน

          “ยังไงจ่า” “ขอเวลาผมอีกนิดครับ เมื่อเช้าผมรีบเกินไป กว่าจะได้ข้อมูลมา”

          “เอาล่ะ แล้วคนที่เหลือล่ะ มีกลุ่มอื่นอีกไหม” แสงตะวันไม่อยากเสียเวลา

          “มีกลุ่มเล็กๆอีกสองกลุ่มครับ สมาชิกก็สองคน แล้วก็สามคนครับ” จ่าหนุ่มรายงาน ตามที่ไปถามกับครูที่อยู่เก่าแก่ที่สุดในโรงเรียน

          “ได้ที่อยู่มาหรือยัง” “ได้แล้วครับ แต่สารวัตรครับ สามในห้าคนนี้ อยู่ต่างประเทศครับ สองคนอยู่ที่บางบอน กับบางเสาธง” “งั้นสามคนตัดออกไปก่อน งั้นวันนี้จ่าอินไปบางบอน จ่าหนุ่มไปบางเสาธง ส่วนผมจะกลับไปที่นิติเวช อ้าว ผู้กอง ไปนิติเวชกัน” ผู้กองคมกริชเดินกลับมาพร้อมกับหอบเอกสารหอบหนึ่ง พอแยกย้าย ก็รีบเร่งไปตามจุดหมายที่ได้รับมอบทันที

          “มีอะไรเพิ่มเติมไหมผู้กอง” แสงตะวันเอ่ยถามขณะที่อยู่บนรถ

          “นายศุภกร แยกออกมาเช่าห้อง อยู่คนเดียวตั้งแต่เรียนจบมัธยมปลายแล้วครับ ไม่สนิทกับครอบครัว แต่ก็ติดต่อกับพี่สาว คนที่มายืนยันศพ ทำงานที่บริษัท xx ตั้งแต่เรียนจบครับ ตำแหน่งคือผู้จัดการฝ่ายการตลาด ไม่สุงสิงกับใคร โสด ไม่มีเพื่อนสนิท ไม่มีใครที่ทำงานรู้จักตัวตนของเขาเลยสักคนครับ วันเกิดเหตุ เขาก็มาทำงานตามปกติ แต่น้องที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ บอกว่าเห็นเขาคอยคุยแชทกับใครบางคน แล้วทำหน้าเหมือนคนมีความรัก อ้อ โทรศัพท์ได้มาแล้วนะครับ จ่าอินน่าจะลืมแจ้ง กำลังกู้ข้อมูลคืนอยู่ รายงานน่าจะออกมาเร็วๆนี้ครับ” ผู้กองคมกริชรายงาน

          “เร่งเขาหน่อยนะ พวกเรายังพอมีเวลา วันนี้รองลางาน” เขาเน้นย้ำ

          “เอ่อ ผู้กองครับ อีกอย่าง” แสงตะวันหันหน้ามาทันที

          “ว่าไงผู้กอง” “ชื่อเดิมของนายศุภกรคือ วีระชนครับ เขาเปลี่ยนชื่อตอนย้ายโรงเรียน ตอนม.ปลาย” ทั้งแสงตะวันและผู้กองคมกริช ต่างมองหน้ากัน

          “หรือว่า มันจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นในตอนนั้น แสดงว่าคนที่เหลือในแก๊งค์ มีความเป็นไปได้ ว่าจะต้องเปลี่ยนชื่อเหมือนกัน” แสงตะวันออกความคิด ผู้กองคมกริชเองก็พยักหน้าเห็นด้วย ทั้งสองนิ่งอยู่ในภวังค์ส่วนตัวนานพอสมควร

          “นี่เราจะไปรับลุงเฉลิมที่ไหน” แสงตะวันถาม เพราะผู้กองคมกริชขับรถออกมาจากกรุงเทพได้ระยะหนึ่งแล้ว

          “วัด xx ปากเกร็ดครับ ที่สารวัตรเคยบอก” เขาพยักหน้ารับรู้

          “แล้วนัดลุงแกไว้แล้วเหรอ” “ไม่ครับ” “อ้าว” แสงตะวันอุทานเสียงดัง

          “คราวที่แล้วก็ไม่ได้นัดนี่ครับ แกมารอของแกเอง ขากลับผมจะไปส่ง แต่แกก็หายไปเฉยๆ ผมยังหาคำตอบ ให้กับตัวเองไม่ได้เลยนะครับ” ผู้กองคมกริชเกาหัวแกรกๆ แสงตะวันจึงไม่ว่าอะไรต่อ เขาคิดไปถึงพระอาจารย์ เมื่อคืนเขาได้เอาหินสีส้ม ให้กับแสงอาทิตย์ไปแล้ว ส่วนเขาหินสีแดงนั้นอยู่ในกระเป๋าเสื้อด้านซ้าย

ในห้องที่มืดสนิทนั้น มีแสงเทียนสว่างส่องแสงทั่วทั้งห้อง กลิ่นของยาคลายประสาท ฟุ้งกระจายเมื่อเทียนถูกเผาไหม้ บนฟิวเจอร์บอร์ดนั้นมีรูปของชายห้าคน สามคนถูกปากกาสีแดงกากบาทไปแล้ว เหลือเพียงสอง เจ้าของห้องอยู่ในชุดผ้าเตี่ยวสีคล้ำ ไม่ใส่เสื้อ เขากำลังบำบวงหรือทำพิธีบางอย่าง บนแท่นบูชานั้น หาใช่องค์พระปฏิมาหรือรูปเคารพอื่นใด แต่มันคือหัวกะโหลกของคน เทียนถูกจุดทั้งสองฝั่ง กลิ่นธูปฟุ้งกำจายทั่วห้อง เสียงเขาสวดคาถาดังระงมทั่วห้อง

          “วัดนี้ล่ะครับ ท่าน้ำ” พอไปถึงที่จอดรถของวัด ผู้กองคมกริชก็เอ่ยขึ้น แสงตะวันรีบลงจากรถไปทันที เขามองหาทิศของท่าน้ำแล้วเดินมุ่งหน้าไป โดยไม่รอผู้กองคมกริชที่กำลังดับเครื่องรถ

          “ไหน ผู้กอง ลุงเฉลิม” พอไปถึงท่าน้ำก็ไม่มีใครสักคน ผู้กองคมกริชเองก็มองหารอบทิศ

          “เอ คราวที่แล้วผมก็มารับแกที่นี่นะครับ แกมายืนรอเลย”

          “แล้วทำไมผู้กอง ไม่ขอเบอร์แกไว้ล่ะ” เสียงนั้นห้วนเหมือนไม่พอใจ

          “เอ่อ ขอโทษครับ ผมคิดว่าแกไม่น่าจะมีโทรศัพท์” เขาตอบเสียงอ่อย

          “จิ๊ ไปลองถามคนแถวนี้ เผื่อมีใครรู้จัก” เขาเดินกลับเข้าไปในวัด พอดีเห็นพระรูปหนึ่ง กำลังกวาดพื้นอยู่ใต้ร่มไม้

          “นมสการครับ พระคุณเจ้า” เขายกมือขึ้นไหว้

          “เจริญพรโยม มีธุระอะไรรึ” ท่านหยุดแล้วมอง

          “ไม่ทราบว่า พระคุณเจ้ารู้จักลุงเฉลิมไหมครับ” แสงตะวันถาม

          “เฉลิมรึ เอ ไม่เห็นเคยได้ยิน ท่าทางเขาเป็นยังไงล่ะโยม” แสงตะวันรีบมองไปที่ผู้กองคมกริช ที่เดินตามมาทันที

          “นมัสการครับพระคุณเจ้า เอ่อ คือ แกเป็นชายสูงวัย สูงน่าจะไม่เกิน ๑๗๐ ผมขาวทั้งหัวครับ ท่าทางยังกระฉับกระเฉงอยู่ ใส่เสื้อหม้อฮ่อมทั้งตัวครับ สะพายย่าม” ผู้กองคมกริชนึกถึงหน้าของลุงเฉลิม แล้วเล่าออกมา

          “คนเดียวกันหรือเปล่า ไม่แน่ใจนะโยม ตาเหลิมสัปเหร่อที่วัดนี่ล่ะ โยมเดินไปทางเมรุโน่นนะ” ท่านชี้ทางบอก แล้วทั้งสองก็กราบลาพระ แล้วตรงไปยังเมรุ

          “ลุง ลุงเฉลิม” ผู้กองคมกริชร้องทักออกไปอย่างดีใจ ลุงเฉลิมนั่งอยู่ที่แคร่ สายตาที่เขามองมาวาววับ จับจ้องที่แสงตะวันเป็นพิเศษ

          “สวัสดีครับลุง ผม ร.ต.อ. แสงตะวัน เป็นศิษย์ของพระอาจารย์จงรักษ์” ลุงเฉลิมยกมือขึ้นห้าม ไม่ให้เขาเอ่ยอะไรไปมากกว่านี้

          “มันฝืนกรรมไม่ได้หรอกนะ สารวัตร ลุงช่วยได้ก็แค่ถอนตะปูเท่านั้นล่ะ แต่ช่วยไม่ให้ไม่เกิดเหตุไม่ได้หรอกนะ” ลุงเฉลิมเอ่ยออกมาเสียงเรียบ

          “ครับ ผมเข้าใจครับ ที่มาวันนี้ก็อยากให้ลุงไปถอนตะปูให้ครับ แต่มันตอกไว้ที่กลางหัวเลย”

          “หือ ที่ไหนนะ” “กลางหัวครับ สามดอก ตะปูเหมือนเดิมครับ” ผู้กองคมกริชรีบตอบแทนแสงตะวัน

          “ยากนะ มันตรึงวิญญาณไว้แบบนี้ เขาจะไปเกิดใหม่ไม่ได้เลย ไป” ลุงเฉลิมลุกขึ้นจากแคร่ทันที ข้างกายมีย่ามและของที่แกเตรียมไว้ ผู้กองคมกริชรู้หน้าที่รีบไปยกของทันที

          “สารวัตร” พออยู่บนรถลุงเฉลิมก็เอ่ยขึ้น

          “ครับลุง” เขาเอี้ยวตัวกลับมาจากเบาะหน้าข้างคนขับ

          “อาทิตย์น่ะ รักษาเขาไว้ให้ดีๆนะ คุณคือตะวัน ตะวันที่ร้อนอย่างเดียว แต่อาทิตย์คือความอบอุ่น รักษาเขาไว้ ก่อนที่มันจะสายไป เพราะถ้าขาดเขา คุณก็แสงดับเช่นกัน” คำพูดของลุงเฉลิม ทำให้แสงตะวันขนลุก คำพูดที่กำกวมวกไปวนมา เพราะผู้กองคมกริชฟังไม่เข้าใจ แต่เขาเข้าใจมันทุกคำ แสงอาทิตย์ รักษาให้ดี แปลว่ายังไง เขาคาใจแค่คำนี้

          “จะเกิดอะไรขึ้นเหรอครับลุง” เขาถามออกมาด้วยความร้อนใจ

          “กมมุนา วัตตตีโลโก สารวัตร” แสงตะวันเอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้มทันที ไม่นะ ต้องไม่เกิดอะไรขึ้น ถ้าหากว่าเกิดอะไรขึ้นกับแสงอาทิตย์ เขาไม่มีทางยอม นับจากบอกความในใจ ไม่มีตอนไหนเลย ที่เขาจะไม่ถวิลหาคนแว่นหนาคนนั้น

          “แรง ของแรง” พอรถมาจอด ที่จอดรถของอาคารนิติเวช ลุงเฉลิมก็เอ่ยออกมาทันที

          “อะไรเหรอครับลุง” ผู้กองคมกริชหันมาถาม แสงตะวันขยิบตาให้เงียบปาก

          “แรงกว่าสองเคสที่แล้วเหรอครับ” เขาถาม

          “มาก รีบไปดูหมอที่ผ่าเถอะ คงโดนเล่นงานไปไม่น้อยแล้ว” แสงตะวันหันไปหาผู้กองทันที เขารีบลงจากรถแล้ววิ่งไปล่วงหน้า ส่วนผู้กองให้พาลุงเฉลิมไปยังห้องผ่าศพ

          “ฮือ ไม่เอาแล้ว อะไรวะเนี่ย” “หมอโป้งๆ เป็นอะไรครับ” แสงตะวัน ผลักประตูเข้าไปในห้องทันที เพราะไม่มีคนอยู่หน้าห้อง สภาพที่เห็นคือศพนั่งอยู่บนเตียง แต่หมอโป้งและผู้ช่วย พากันนั่งกอดกันอยู่ ท่าทางหวาดกลัวขั้นสุด

          “ไม่เอาแล้ว กลัวแล้วๆ” พอแสงตะวันไปแตะโดนตัว หมอโป้งก็โวยวายออกมา

          “ใจเย็นๆหมอ นี่ผมเอง แสงตะวัน สารวัตรแสงตะวัน” เขาเขย่าตัวของหมอโป้งและผู้ช่วย ที่ดิ้นอย่างรุนแรง

          “อ่า สารวัตร ช่วยด้วย ช่วยผมด้วย น่ากลัว” เขาโผเข้ากอด แสงตะวันตบบ่าเขาแรงๆ ไม่พอยังมีผู้ช่วยโผเข้ามากอดอีกคน

          “ออกไปข้างนอกก่อนครับ ใจเย็นๆ ค่อยๆลุก” เขาปลอบแล้วพาทั้งสองออกมานอกห้อง พอดีกับที่ผู้กองคมกริชพาลุงเฉลิมเดินมาถึง

          “เอานี่ ให้เขาล้างหน้าล้างตา ดื่มด้วย” ลุงเฉลิมยื่นขวดย้ำให้คนละขวด แสงตะวันจึงจัดการให้ เพราะสองคนนี้ดูเหมือนจะไม่เหลือสติใดๆให้ครองแล้ว พอล้างหน้าล้างตาและดื่มน้ำในขวดสักพัก ทั้งสองก็เริ่มคืนสติ

          “ว่าไงหมอ เกิดอะไรขึ้น” แสงตะวันถาม

          “ไม่เคยเจอแบบนี้เลยสารวัตร ศพมันลุกขึ้นมา ชี้หน้าด่า” หมอโป้งเล่าไปลูบแขนตัวเองไป ผมเริ่มตั้งชี้ ขนตามแขนลุกชัน ผู้ช่วยของเขาก็ไม่ต่างกัน

          “มันว่ายังไง” “อย่ามายุ่ง ถ้าไม่อยากตาย ละ แล้วเลือดมันก็พุ่งออกมาจากปาก มีหนอน มีแมลงสักอย่างบินออกมา น่ากลัวมาก” ไหล่ที่ห่อลง และยังหันไปจับแขนผู้ช่วยไว้แน่น แสดงให้รู้ว่าเขากลัวจริงจัง

          “ยาก มันเล่นตอกตะปูไว้ที่หัวของศพ และนี่เป็นของแรงที่สุด กว่าสองคนที่แล้ว” ลุงเฉลิมเอ่ยออกมาเสียงเครียด

          “จะถอนได้ไหมครับลุง” แสงตะวันถามด้วยความร้อนใจ

          “ต้องลอง” ลุงเฉลิมถอนหายใจออกมายาว แล้วหันไปพยักหน้าให้ผู้กองคมกริชตั้งพิธี แสงตะวันเข้าไปช่วยด้วย ศพยังคงนั่งอยู่ท่าเดิม หลับตา ไม่มีรอยคราบเลือด อย่างที่หมอโป้งบอก หรือว่ามันจะเป็นภาพลวงตา เขาคิด

          “หึหึ ถ้าพวกมึงอยากตาย ก็ลองดู” เสียงนั้นดังมาจากตู้เก็บอุปกรณ์ ผู้กองคมกริชสะดุ้ง แสงตะวันหันไปตามเสียง พลันตู้ก็เปิดผ่างออก

          “เฮ้ย” ทั้งสองอุทานพร้อมกัน ภาพที่ปรากฏคือร่างสีดำมะเมื่อมเหมือนมีน้ำมัน หรือของเหลวบางอย่างเคลือบอยู่ และไร้ซึ่งกระดูกกำลังคลานออกมาจากตู้ ทั้งสองถอยร่นไปจนชิดกำแพงห้อง

          “มันคืออะไรครับ สารวัตร” ผู้กองคมกริชถามออกมา ด้วยความตกใจ

          “เผละ” ยังไม่ทันที่เขาจะตอบหรือพูดอะไร ก็มีของเหลวสีดำไหลออกมาจากศพ

          “ออกไปก่อน” เขาร้องบอก แล้ววิ่งกระโดดข้ามของเหลวนั่นที่ไหลเอ่อท้วมท้นห้องอย่างรวดเร็ว

          “ถอยออกมาก่อน” ลุงเฉลิมเดินไปยืนหน้าห้อง ให้ทั้งสองวิ่งไปหลบอยู่ด้านหลัง เขาล้วงเข้าไปในย่าม แล้วกำบางอย่างออกมา แล้วเอามาจ่อไว้ที่ปากว่าคาถาแล้วซัดออกไป

          “ฮ่าๆ แค่นี้จะมีปัญญาทำอะไรกู” เสียงนั้นตวาดกลับมา

          “มึงอย่าเพิ่งใจร้อนไปสิ พุทธคุณไม่ได้ออกฤทธิ์ร้อนแรง เหมือนไสยของมึง” พอกล่าวจบก็ปรากฏเป็นเพลิงสีฟ้าใสๆลุกโชนขึ้นทั่วห้อง

          “โอ้ยยย” เสียงกรีดร้องด้วยความทรมานดังขึ้น

          “เราต้องทำพิธีตอนนี้ ผงว่านนั้น สกัดมันได้ชั่วคราวเท่านั้น” ลุงเฉลิมหันมาบอก แล้วเดินดุ่มเข้าไปคนแรก ทั้งสองมองหน้ากันแล้วตามเข้าไป คราวนี้ลุงเฉลิมไม่นั่ง แกยืนประจันหน้ากับศพ ที่เหมือนว่าตอนนี้กำลังยิ้มที่มุมปาก ตาเบิกขึ้น มีแต่ตาขาวทั้งตา

          “พุทธาอานุภาพ ธัมมาอานุภาพ สังฆาอานุภาพ วินัสสันติ” ลุงเฉลิมพนมมือ แล้วเป่าคาถาไปที่ศพ ร่างไร้วิญญาณนั้นสั่นเหมือนเจ้าเข้า เลือดไหลทะลักออกจากทวารทั้งเจ็ด แล้วก็ล้มลงนอนในท่าเดิม

          “เทียน ธูป” ลุงเฉลิมบอก แสงตะวันจึงรีบกำธูปออกมา แล้วให้ผู้กองคมกริชจุด ลุงเฉลิมเอาปักลงที่กระถางเล็กที่เตรียมมา แล้วเอาเทียนไปหยดลงบนกลางกระหม่อมของศพ

          “โอ้ยยย ร้อน” เสียงที่ดังมาจากทั่วทั้งห้องดังสนั่น แสงตะวันและผู้กองคมกริชมองไปรอบตัว เพื่อป้องกันอันตราย

          “น้ำมนต์” ลุงเฉลิมเรียกเอาน้ำมนต์ ที่แกเตรียมมาสองขวด ขวดหนึ่งใช้ไปแล้ว พอขวดมาถึงมือแกก็เปิดฝา แล้วว่าคาถากำกับ เทราดจากศีรษะลงมาตามตัว ปากก็ว่าคาถาไม่หยุด

          “นะถอน โมเคลื่อน พุทย้าย ธาไล่ ยะหนี” แกยื่นมือออกมา ผู้กองคมกริชรู้สัญญาณ จึงรีบเอาค้อนใส่มือของลุงเฉลิม

          “โฮกกกก” ตะปูดอกแรกถูกถอนออก ด้วยความยากลำบาก เพราะคนร้ายมันตอกจนมิด แต่พอถอนออกมาได้ ก็มีเสียงคำรามจากศพ แล้วควันก็พุ่งออกจากรูที่ถอนตะปู พอครบร่างนั้นก็กลับมานอนแน่นิ่งเช่นเดิม

          “ลุง” พลันลุงเฉลิมก็ล้มคว่ำลง ทั้งสองรีบวิ่งเข้ามาประคองแล้วพาแกออกไปจากห้องผ่าศพ

          “ทำไมวันนี้ ผมรู้สึกใจหวิวๆแปลกๆ” แสงอาทิตย์เอ่ยขึ้นตอนที่อยู่ในห้องประชุม เขากำลังตรวจบัญชีอยู่กับนที

          “ดื่มน้ำน้อย หรือนอนหลับไหมเมื่อคืน” นทีถามด้วยความเป็นห่วง

          “นอนดึกนิดหน่อยครับพี่ แต่มันวูบวาบแปลกๆ” แสงอาทิตย์สูดลมหายใจเข้าปอดลึก เขาลุกขึ้นเพื่อที่จะไปกดน้ำมาจิบ เผื่อว่าอาการเหล่านี้มันจะดีขึ้น แต่แค่เพียงเขาลุก ก็มีบางอย่างเข้ามากระทบเข้าที่จิต ภาพเหล่านั้นฉายเข้ามาจนเขาเซ นทีรีบผุกลุกจากเก้าอี้

          “อาทิตย์” เขารับร่างของแสงอาทิตย์ไว้ แล้วพยุงให้เขานั่งบนเก้าอี้ ไม่มีเสียงตอบรับ เหมือนว่าเขาอยู่คนละมิติ ม่านตาที่ขยายกว้าง นทีเข้าใจได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจึงรีบเดินไปล็อคห้อง

          “โคตรตื่นเต้นเลยครับ” เสียงที่เปล่งออกมาประหม่าจนสั่น ชายที่เพิ่งรับเขาขึ้นรถที่หน้าหมู่บ้านเมื่อครู่ มีกลิ่นเหมือนควันของบางอย่าง ไม่ใช่กลิ่นบุหรี่ เหมือนเทียนไขแต่กลิ่นมันเอียนๆ สิ่งนั้นไม่ทำให้เขาสนใจเท่ารูปร่างหน้าตา เขาเหมือนเทพบุตรบนโลก หล่อ จมูกโด่ง ผิวขาว เสื้อกีฬาที่เขาใส่มาแนบไปกับลำตัว ทำให้เห็นมัดกล้ามที่นูนออกมา น่าสัมผัส ผมสั้นเกรียน แววตาคมกริบ คมไปเสียทุกสัดส่วน

          “ดีครับ ตื่นเต้นแบบนี้ล่ะ เสียว” เขาเลียริมฝีปาก นั่นยิ่งทำให้อารมณ์ร้อน ในร่างของจักรเพชรพุ่งขึ้นเกือบแตะขีดสูงสุด เขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

          “เราจะไปที่ไหนกันครับ น้อง เอ่อ พี่ชื่อจักรนะ” “จักรเพชร ผม ทิน” เขาเอ่ยสวนทันที จักรเพชรตาโตขึ้น

          “รู้จักชื่อพี่ได้ยังไง” เขาถามไปอย่างนั้นเอง ไม่ได้ตกใจอะไรขนาดนั้น

          “ผมบอกแล้วนี่พี่ ว่าพี่คือสเปกของผม แค่ชื่อ ทำไมผมจะไม่รู้ ผมรู้มากกว่านั้นอีก” เขาหันกลับมา แววตานั้นหยอกล้อ จักรเพชรใจเต้นไม่เป็นส่ำ มีเสน่ห์มาก

          “รู้อะไรครับ” เขาเย้ากลับ

          “รู้ว่าพี่ชอบแนวไหน เล่นที่ไหน ทำท่าไหนพี่ถึงจะเสียว” จักรเพชรแทบอยากจะโผเข้าหาเขาในตอนนี้เลย

          “จริงเหรอ ไม่จริงมั้ง ตอนนี้พี่อยากรู้แล้วสิ ว่ารูปที่น้องส่งมาให้ มันแต่งภาพหรือเปล่า” เขายั่วเต็มที่ ความกระดากเหมือนจะหายไปสิ้น

          “เอาเลยครับ ตามสบายพี่ ปลุกอารมณ์ไปจากตรงนี้ล่ะ พอถึงเราจะได้จัดกันเลย” เขายั่วกลับ แอ่นเอวขึ้น กางเกงกีฬาที่ใส่มานูนเด่นจนจักรเพชรหูอื้อตาลาย โพรงอกร้อนฉ่า หัวใจเต้นเร็วแรงจนจับจังหวะไม่ถูก

          “อ่า” พอมือสัมผัส เขาถึงกับครางออกมา ขนาดในรูปนั้นมันไม่ได้หลอกตา ความแข็งขันของมัน แผ่ความร้อนออกมาจนเขาสัมผัสได้ จักรเพชรก้มหน้าลงทันที แววตาที่จ้องมองมาแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียม

          “มากกว่านี้ กูก็เคยโดนมาแล้ว แค่นี้จะเป็นไรไป” เขาเอ่ยออกมาเสียงเบา จักรเพชรมัวแต่ชื่นชมหน้าขาของเขาอยู่ จึงไม่ทันได้ฟังว่าคนที่มองอยู่นั้นเอ่ยว่าอะไร

          “ข้างทางนี่เลยเหรอครับ” จักรเพชรถาม เมื่อเขาไปจอดรถบนทางแคบๆ สองฝั่งทางคือทุ่งนา

          “ไม่พี่ เดินเข้าไปหน่อย มีกระท่อม” เขาบอก แล้วถอดเสื้อผ้าออกทันที จักรเพชรยืนตาค้าง ขาสั่นเขาจะเข้าไปจับ

          “เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนพี่ ใจเย็น คืนนี้ทั้งคืน พี่เป็นของผมแน่นอน ไปไหนไม่รอดหรอกครับ” เขาเอ่ยทีเล่นทีจริง แต่จักรเพชรไม่สนใจอะไรทั้งนั้น หน้ามืดไปหมดแล้ว เขาสวมหมวกโม่ง ถุงมือและหิ้วกระเป๋าลงมาด้วยใบเขื่อง

          “อะไรเหรอครับทิน” จักรเพชรถาม

          “อุปกรณ์เล่นกันไงพี่” เขาเดินนำเข้าไปในพื้นที่อย่างชำนาญทาง จักรเพชรเดินตามติด สูดกลิ่นกายเขาจากเบื้องหลัง คนที่เราชอบตั้งแต่แรกเห็น เหมือนหัวใจมันจะรู้ เพราะมันเต้นแรง เลือดลมวิ่งพล่านอยู่ในร่าง กลิ่นของเขามีเสน่ห์ ท่าทางของเขา หน้าตาของเขา ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นเขา ต่อให้มันเลวร้ายสักเพียงไหน ใจมันก็เหมือนจะเปิดกว้าง โอบรับความเลวร้ายนั้นได้ทุกสัดส่วน

          “งื้อ ให้พี่คลานเหรอครับ” พอถึงเถียงนา เขาก็จัดแจงท่าให้จักรเพชร กุญแจมือถูกใส่โดยไพล่หลังเอาไว้ มีผ้าปิดตา

          “ตื่นเต้นดีพี่ วันนี้เรามาทำเป็นพี่โดนข่มขืน ตื่นเต้นดี”

          “พี่ขอดูดก่อน” จักรเพชรรีบท้วง เขาก็ไม่ว่าอะไร เดินไปยืนต่อหน้า จักรเพชรมูมมาม รีบเอาแท่งนั้นเข้าปากอย่างหื่นกระหาย

          “อะ” เขาร้องขึ้น เพราะรู้สึกว่าแผ่นหลังมีบางอย่างที่ร้อนหยดลงมา

          “ร่านดีนักนะมึง วันนี้ล่ะ กูจะจัดให้สมใจอยากมึงเลย อีกะกรี่” เขาบริภาษเสียงดัง จักรเพชรรู้สึกตื่นเต้น กลัวแต่ก็ชอบเป็นพิเศษ

          “อย่าทำพี่เลย อ่า อย่า เสียว” เขาครางออกมา รับการบริภาษนั้น

          “กูจะแหย่รูมึงแล้วนะ อีกะหรี่” เขาเดินอ้อมกลับมา แล้วเอาลูกบอลมายัดใส่ปากของจักรเพชร มัดไว้ที่ท้ายทอย จักรเพชรตื่นเต้นจัดจนเนื้อตัวเต้น

          “อ๊ะ” เขาร้องออกมา เพราะรู้สึกว่าเจ็บที่สันหลัง พอจะเอี้ยวคอไปดู ฝ่ามือของเขาก็ฟาดลงมา จักรเพชรตกใจ แต่ก็คิดว่ามันเป็นตีมการเล่นของเขา ไม่ทันนานความรู้สึกชา ก็แล่นจากเอวลงไปถึงปลายขา ชาจนเขารู้สึกว่าไม่มีช่วงล่าง แล้วความรู้สึกหน่วงที่รูทวารก็เพิ่มขึ้น

          “อ๊ะ อำอะไอ” เขาถามออกมาไม่เป็นคำ เหมือนว่ารูทวารมันถูกเบิกออกกว้าง กว้างจนเกินไป แล้วเหมือนมีบาง อย่างแทงเข้ามาปวดหน่วงที่ช่องท้อง จากความรู้สึกเสียวกระสัน มันหน่วงจุกแปลก

          “มึงจำกูไม่ได้สินะ ไอ้ชาติชั่ว หึหึ วันนี้ มึงต้องชดให้ ไอ้สัตว์นรก” เขาตวาดด่ารุนแรง แม้ประสาทส่วนล่างจะไร้ความรู้สึก แต่ประสาทรับรู้ทางเสียง และช่วงบนยังมีอยู่ เขาเอี้ยวคอไปดู แววตาที่ฉายออกมาผ่านช่องของหมวกโม่ง มันไม่เหมือนแววตาเมื่อครู่เลย มันเหมือนแววตาของมัจจุราช มันคือกลิ่นของความตาย จักรเพชรพยายามดิ้นรน แต่ด้วยข้อจำกัดทุกสิ่งอย่าง เขาเพียงแต่ดิ้นแค่ส่วนบนเท่านั้น จะร้องก็ร้องออกไม่เต็มปาก เพราะมีลูกบอลยัดอยู่ เขารู้สึกเหมือนมีอวัยวะบาง อย่างถูกตัดออกจากช่องท้องผ่านรูทวาร ของเหลวที่ไหลเปรอะเปื้อนลงมาเจิ่งที่พื้น มันคือเลือดของเขาเอง จักรเพชรร้องออกมาในลำคอ อย่างทรมาน สิ่งที่คว้านเข้าไปนั้น มันหมุนและบีบ ดึง กระชาก จนเขารู้สึกจะทานทนไม่ไหว ความชาที่มันมีในตอนเริ่ม ตอนนี้มันเหมือนจะสิ้นฤทธิ์ มันไม่ใช่แล้ว เขาได้แต่คิด

          “พวกมึง สมควรตาย” สิ้นประโยค ก็เหมือนเขาถูกกระชากบางอย่างออกมาจากลำไส้ และสติของเขาก็ดับวูบลง