ตอนที่ 4 มันก็เจ็บอยู่นะ

          ‘ใครวิ่งตามมาวะ?’

          ชายหนุ่มร่างสันทัดผมสีน้ำตาลเป็นประกายเอะใจ เมื่อเหลือบตาเห็นเงาตะคุ่มวิ่งไล่หลังมา ทว่าเขาก็ไม่กล้าหันไปมอง ทำได้เพียงเร่งฝีเท้าจนเงานั้นเลือนหายไป

          ‘มิว’ ชอบวิ่งออกกำลังกายยามเย็นไม่ใช่แค่เพราะบรรยากาศร่มรื่น แต่เพราะงานที่เขาทำเหมาะกับการใช้ชีวิตช่วงกลางคืน ดังนั้นตอนเย็นโพล้เพล้เช่นนี้ของเขา ก็เปรียบเสมือนเช้าตรู่ของใครหลายคน

          แน่นอนว่าการถูกคนสะกดรอยตามเกิดขึ้นไม่บ่อยนัก แต่ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกเป็นอุปสรรคเช่นกัน มิวสามารถรับมือกับสิ่งเหล่านี้ได้อยู่ อาจเพราะรูปร่างสันทัดอัดแน่นด้วยมวลกล้ามเนื้อ ถึงเขาจะไม่ได้สูงใหญ่มากเกินมาตรฐาน ทว่าก็ช่วยให้ดูน่าเกรงขามเวลาเลียนแบบท่าหมัดมวย เลยทำให้ไม่ค่อยมีใครกล้าเผชิญหน้ากับเขาตรงๆเท่าไหร่นัก

          อีกทั้งเสน่ห์ดึงดูดเป็นทักษะติดตัวมาตั้งแต่เกิด ช่วยให้เขาเอาตัวรอดได้ในยามคับขันได้อย่างน่าเหลือเชื่อ นี่เป็นสมบัติเพียงชิ้นเดียวที่ผู้เป็นพ่อและแม่ทิ้งเอาไว้ให้มิว

          หลังการระแวดระวังไปได้สักพักชายหนุ่มก็ทิ้งเรื่องราวอึดอัดเอาไว้ข้างหลัง โอบรับสายลมเย็นสบายเข้ามาเติมเต็มแทนความกังวล

          แสงสีทองอ่อนทอประกายสะท้อนกับพื้นถนนที่ทอดยาว มิวผ่อนแรงลงจากการซอยฝีเท้ามายาวนาน ลมหายใจทอดถอนอย่างหนักหน่วง

          นัยน์ตาดำขลับมองกวาดไปยังผู้คนรอบข้างทาง หันไปทางไหนก็เจอรอยยิ้มเจืออยู่ในมวลบรรยากาศ ความมีชีวิตชีวาเหล่านี้ช่วยสร้างพลังกายได้เป็นอย่างดี

          ถึงจะมีผู้คนมากหน้าหลายตาเต็มสองข้างทาง แต่กลับไร้เงาของสิ่งมีชีวิตร่วมทางวิ่งไปกับเขา แม้คนวิ่งสวนกลับมาสักคนก็ยังไม่มี

          เสียงนกรายล้อมดังอยู่เหนือท้องฟ้า น่าแปลกที่มันไม่ได้บินกลับรังตามที่ควรจะเป็น หากแต่ลนลานหนีจากอะไรบางอย่างให้พ้นอย่างเร่งด่วน

          เมื่อหันหลังกลับไปยังจุดที่จากมา มิวก็สังเกตเห็นหมอกจางสีขาวไล่ตามจากข้างหลังโดยไม่รู้ตัว ความเย็นยะเยือกค่อยๆครอบคลุมทุกตารางนิ้วของพื้นที่

          ชายหนุ่มหยุดฝีเท้าเพื่อตรวจหาความผิดปกติโดยรอบ 

          ผู้คนต่างค่อยๆอันตรธานหายไปจนบางตา เสียงเซ็งแซ่ถูกหมอกสีขาวดูดกลืนเหลือเพียงความเงียบงัน และในที่สุดก็เหมือนจะเหลือเพียงแค่เขาคนเดียวในสวนสาธารณะแห่งนี้

          ควันสีขาวตีโอบร่างของชายนักวิ่งจากทุกทิศทาง ห้อมล้อมไปจนถึงเหนือหัว

          “อีกแล้วเหรอ” มิวอุทานอย่างหงุดหงิดเมื่อภาพสวยงามก่อนหน้าถูกบดบังไปอย่างน่าเสียดาย

          เงาตะคุ่มสูงใหญ่อยู่ในหมอกควันขาวโพลนค่อยๆเคลื่อนเข้าหา ทุกครั้งที่ชายหนุ่มถอยหลังหนึ่งก้าว เงานั้นก็จะขยับเข้าใกล้อีกหนึ่งก้าวเพื่อรักษาระยะห่าง

          “แกเป็นใคร?” มิวร้องถามด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ทว่าเสียงนั้นกลับก้องสะท้อนอยู่รอบตัว ราวกับคำถามนั้นย้อนกลับเข้าสู่ตัว “ไม่สิ… แกเป็นตัวอะไร!!!”

          แม้จะรู้สึกเหมือนว่าเคยเจอเหตุการณ์เหล่านี้มาแล้ว แต่เงานั้นเป็นครั้งแรกที่มิวได้เผชิญหน้าอย่างจัง ที่ผ่านมาเขาแค่รู้สึกได้เพียงด้านหลัง

          เจ้าของร่างสูงใหญ่นั้นไม่เอื้อนเอ่ยคำปราศรัยแต่กลับหัวเราะอย่างเยือกเย็น ดวงตาสีเหลืองทองส่องแสงทะลุม่านหมอก

          “กลิ่นของนายเหมือนลูกพีชต้องห้ามในสวนบาบิโลน”

          เสียงกังวานใกล้หู ทว่าเมื่อชายหนุ่มหันไปกลับไม่เจอต้นตอของเสียง

          “อยากลิ้มลอง”

          เสียงนี้ก้องไปทั่วทิศทาง แม้จะพยายามมองหา แต่เสียงทุ้มลึกนี้ก็วิ่งหนีไปทุกที

          “ไม่ได้เจอคนแบบนายมานานเท่าไหร่แล้วนะ หึ!หึ!”

          “พลังงานอัดแน่นอยู่ในกาย”

          “อืม… น่าสนใจ”

          การตามหาแหล่งที่มาของเสียงท่ามกลางหมอกหนาทึบเหมือนจะเป็นเรื่องเปล่าประโยชน์ ไม่ว่าจะหันไปทิศทางใดเสียงนั้นก็จะวิ่งไปยังตรงกันข้ามเสมอ

          สายตากลายเป็นสิ่งไร้ประโยชน์ ความหนาวยะเยือกก่อกวนตั้งแต่เท้าขึ้นมา แต่เหงื่อกลับแตกพลั่กเต็มหน้าผาก

          ชั่วครู่สายลมเย็นเฉียบพุ่งมายังด้านหลัง พร้อมร่างใหญ่โตยึดจับทั้งลำตัวของมิวไว้ ชายหนุ่มรีบสะบัดดิ้นหนีอันตราย แต่เหมือนอีกฝ่ายจะมีพละกำลังมหาศาลกว่ามาก

          “เชี่ยไรวะ! แกเป็นใคร?” มิวกรีดร้องพลางดันตัวเองให้หลุดรอด

          “ฉันชอบเล็งเหยื่อจากบนฟ้านะ” อีกฝ่ายหูทวนลม ซึ่งไม่ใช่คำเปรียบเปรย “อ้อ!... หวังว่านายจะไม่กลัวความสูง”

          คำถามประหลาดเรียกสติของให้กลับคืนร่าง มิวก้มตาลงต่ำ เขาพึ่งรู้ตัวว่าเท้าของตัวเองลอยห่างจากพื้นมากขึ้นเรื่อยๆ “แกเป็นตัวอะไร?”

          การตอบคำถามคงไม่ใช่สิ่งที่ตัวปริศนานี้โปรดปราน มันเอาแต่หัวเราะในลำคอขณะที่กำลังพาร่างเล็กกว่าลอยขึ้นสูง ปีกใหญ่กางกว้างสะบัดหอบลมรอบกายกระพือเป็นพายุขนาดเล็กจิ๋ว

          ตอนนี้ถนนหายวับเหลือเพียงหมอกสีขาวอยู่ใต้เท้า ถึงจะน่าหวาดกลัวแต่มิวก็ต้องทำอะไรสักอย่าง

          เด็กหนุ่มสูดลมเย็นเข้าไปในปอดจนสุด เมื่อการพูดคุยไม่ได้ผล กำลังคงเป็นสันติสุขเดียวที่หยิบยื่นให้ได้ มิวรวบรวมพลังในกายทั้งหมดส่งไปยังท้ายทอย จากนั้นก็กระแทกมันไปยังด้านหลัง

          “เจ็บๆ” มิวพร่ำโอดครวญในขณะที่น้ำตาของไหลพราก ในใจนึกเสียดายที่ทำอะไรโง่ๆลงไป

          ทว่ามันได้ผล!  ความเจ็บปวดสาหัสถูกส่งมอบไปยังบางอย่างที่อยู่ด้านหลัง มันมีเนื้อหนังพอให้มีความรู้สึก “อ้ากกกก!”

          วงแขนแข็งหนาแกร่งคลายขดออกในทันที ร่างเด็กหนุ่มร่วงหลุดจากการยึดโยง มีเพียงอากาศอันว่างเปล่าเท่านั้นที่เขาสามารถไขว่คว้าเอาไว้ได้

          เด็กหนุ่มกรีดร้องเมื่อแรงโน้มถ่วงฉุดเขาเข้าหา ในขณะที่เสียงสบถด่าดังอยู่เหนือหัว

          “เจ้าบ้านี่! ถึงจะเป็นในความฝันฉันก็มีความรู้สึกนะเว้ย!”

          ท้องน้อยของมิววูบโหวงเหมือนเฉกเช่นคนกำลังตกจากที่สูง ดวงตาปิดแน่นทิ้งการมองเห็นไว้เบื้องหลัง มือทั้งสองขยับไหวไปตามแรงลมที่พุ่งปะทะ

          “อ๊าาาาาา!”

          มิวลากเสียงยาวจากความตกใจ เขาไม่หยุดจนกระทั่งรู้สึกว่าลมเย็นบนใบหน้านั้นจางหายไปแล้ว

          เด็กหนุ่มค่อยๆลืมตา หมอกควันสีขาวทึบได้จางหายไป มิวยกมือเช็ดเหงื่อที่แตกพร่าเต็มใบหน้า จากนั้นก็ยกมันกุมหัวใจที่กำลังเต้นรัว

          ลำคอแหบแห้งจนต้องรีบกลืนน้ำลายลงไป มิวหันไปโดยรอบก็พบว่าที่นี่คือห้องนอนของตัวเอง

          “อีกแล้วเหรอวะเนี่ย”

          มิวหายใจทางปากเพื่อลดอาการเหนื่อยหอบ พลันนึกถึงความฝันที่เหมือนความจริงยิ่งกว่าทุกครั้ง เขายกมือขึ้นลูบท้ายทอยที่รู้สึกปวดหน่วงนิดหน่อย

          “บ้าอะไรวะ!”

          สองคิ้วขมวดชนกันด้วยความพิศวง มิวสบถซ้ำไปซ้ำมาด้วยความหงุดหงิด ทั้งกลัวและหงุดหงิดปนเปผสมกันไป