ตอนที่ 2 แค่คิดก็ได้ยิน

          เสายักษ์ปักตระหง่านท้าทายผู้กล้า สีของมันเข้มเช่นเดียวกันกับผิวส่วนอื่นไม่ผิดเพี้ยน ส่วนปลายโค้งงอเข้าหาสะดือจนเกือบจรดกัน

          ทุกการเต้นเร่าของชีพจรในดุ้นแท่งเขื่องไหลผ่านเข้าไปยังแก้มเต่งตึงของเด็กหนุ่ม หลอดเลือดทุกเส้นสูบฉีดอย่างดุเดือดจนได้ยินเสียง เรื่องน่าประหลาดชวนหลงใหลนี้ถูกหลอมรวมเข้ากับความจริงจนเป็นเนื้อเดียวกัน

          ลมหายใจระอุลูบไล้อย่างแผ่วเบากับท่อนเอ็นยักษ์ ที่ผงกหัวอยู่ระหว่างขาของชายร่างสูงใหญ่ กลิ่นหอมประหลาดลอยอบอวลเต็มห้องอันคับแคบ

          เจ้าท่อนนั้นสั่นเทาเมื่ออาร์เต้เอามันถูไถเบาๆด้วยแก้มนุ่มนิ่ม ลมหายใจของทั้งไต่ระดับความรุนแรงขึ้นตามการแนบชิด

          อาร์เต้เงยหน้าขึ้นมองเพื่อดูปฏิกิริยา สายตาของผู้นั่งอยู่เบื้องบนจ้องกลับมาด้วยความพึงพอใจ ในที่สุดชายหนุ่มก็ได้รับความสนใจ

          “นายรู้วิธีเล่นกับมันนี่” เสียงทุ้มลอดผ่านรอยยิ้ม

          “ฉันเรียนรู้วิธีพวกนี้มาจากลูกค้า” อาร์เต้ตอบพลางแลบลิ้นเลียริมฝีปาก “เสียดายที่ร้านห้ามมีอะไรกับลูกค้า ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่ต้องมาที่นี่เพื่อหาที่ปลดปล่อยหรอก”

          “ที่ทำงานของนายงี่เง่าที่มองเรื่องเซ็กซ์เป็นเรื่องต้องห้าม”

          “แต่ก็นะ… ผมพึ่งเข้าทำงานได้ไม่นานด้วยยังไม่อยากโดนไล่ออก อีกอย่างเงินก็ดีอย่างน่าเหลือเชื่อ”

          “เพื่อนของฉันคงชอบนายมาก เขาเป็นคนโลภมากเหมือนนาย”

          “พามาให้ผมรู้จักได้นะ”

          “นายคงไม่อยากเจอเขาหรอก เชื่อฉันเถอะ… เขาไม่อ่อนโยนเหมือนฉันแน่”

          รอยยิ้มอันตรายนั้นปลุกเร้าอะไรบางอย่างในใจของอาร์เต้ เด็กหนุ่มไม่ได้รู้สึกว่าเป็นการห้ามปราม แต่ดูเหมือนการเชิญชวนเสียมากกว่า

          “ช่างมันเถอะ ตอนนี้ฉันคาดหวังอะไรที่มากกว่านี้จากนาย” ชายร่างใหญ่พูดต่อ

          เด็กหนุ่มเข้าใจความที่ซ่อนเร้นอยู่ในคำพูด เขาเชื่อฟังคำพูดของชายแปลกหน้าราวกับถูกฝึกมาเป็นอย่างดี

          อาร์เต้ประคองแท่งเนื้อขนาดใหญ่เอาไว้จนแน่น ก่อนจะแลบลิ้นยืดยาวไล่เลียไปตามเส้นเลือดปูดโปน น้ำลายเคลือบเป็นชั้นบางๆจนทั้งท่อนลำฉ่ำวาว

          “อา!” ชายร่างยักษ์ผ่อนลมหายใจยืดยาวออกมาเพื่อลดแรงดันภายใน “อย่างนั้นแหละ”

          รอยยิ้มมุมปากฉายวาบผ่านใบหน้าหวานใส เด็กหนุ่มพึงพอใจกับการตอบสนองนี้เป็นอย่างมาก หัวใจพลันเต้นรัวจนเก็บอาการไม่อยู่

          ของเหลวขาวใสพุ่งทะลักออกมาจากส่วนปลายลงมาถึงฐาน อาร์เต้ตวัดปลายลิ้นสวนขึ้นไปอย่างเชื่องช้า ไม่ปล่อยให้น้ำนั้นหล่นหายไปแม้หยดเดียว

          “ซี้ด! อืม” ชายผู้นั่งอ้าขาสูดลมหายใจผ่านไรฟัน ผลัดกับผ่อนลมออกมา “อื้อ”

          เมื่อถือจุดยอดของตาน้ำอาร์เต้ก็เผยอริมฝีปาก บรรจงจูบมันราวกับแก้มของเด็ก ก่อนจะค่อยๆกลืนกินด้วยความหิวกระหาย

          ส่วนปลายปูดโปนกระทุ้งเข้ากับกระพุ้งแก้ม ลมหายใจของชายทั้งคู่เริ่มติดขัดและหนักหน่วง เสียงอื้ออึงดังระงมทั่วทั้งห้อง

          ศีรษะของเด็กหนุ่มสั่นไหวไปตามมุมของแท่งเนื้อใหญ่ เขาดุนดันลิ้นเล่นราวกับว่าสามารถละลายลูกกวาดขนาดใหญ่นี้ได้

          เมื่อเริ่มคุ้นเคยกับของเล่นในปากแล้ว อาร์เต้ก็ลองสอดมันเข้าไปในช่วงลำคอที่เบิกกว้าง เป็นอีกครั้งที่เขาต้องกลั้นหายใจ พยายามกลืนอะไรที่มากกว่าน้ำลายให้ลึกลงไป

          ในหัวของเด็กหนุ่มง่วนอยู่กับกลิ่นที่แผ่ซ่านอยู่ในช่องปาก มันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ราวกับเจ้าแท่งนี้หลอมรวมเป็นหนึ่งกับเขา และตอนนี้อาร์เต้ก็เริ่มรู้สึกถึงความแข็งที่หว่างขอของตัวเองเช่นกัน

          ‘แม่ง! อยากโดนไอ้หมอนี่เอาแรงๆว่ะ’

          อาร์เต้ปลดปล่อยให้สัญชาตญาณนำพาความคิด เขาคงพูดแบบนี้ออกไปแล้วถ้าปากสามารถเปล่งเสียงอย่างอื่นออกไปได้ ที่นอกเนื้อจาก “อืม! อ่อก! อ้า!”

          “อ๊าก!” ชายร่างยักษ์ร้องลั่น เมื่อท่อนใหญ่ยักษ์ของเขาถูกช่วงคอนั้นบีบรัด ลำตัวสะดุ้งบิดเล็กน้อยจากความเสียวซ่าน “ฉันชักชอบนายแล้วล่ะสิ”

          เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองดวงตาสีเข้มนั้นค่อยๆเปล่งแสงอ่อนๆผ่านม่านหมอง น่าแปลกแต่ก็สวยงามเช่นกัน

ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อห่อหุ้มความปรารถนาอันพลุ่งพล่านเอาไว้ ศีรษะของอาร์เต้เริ่มโยกแรงขึ้นเมื่อรู้ถึงการกระตุกสั่นภายใน

          “ฮะ… ฮึก…” ใบหน้าสีเข้มเหยเกบิดเบี้ยว เขี้ยวซี่งามแยกออกมา “มีไม่กี่คนที่ดูดได้ลึกขนาดนี้ ถึงจะไม่หมดก็เถอะนะ”

          ‘เพราะรสชาติของมันยังไงล่ะ รสชาติที่ไม่เคยเจอที่ไหนมาก่อน จะเหมือนของหวานก็ไม่ใช่ จะเหมือนของหวานก็ไม่เชิง… ฉันหยุดไม่ได้จริงๆ’ 

          ถึงอยากจะพูดไปแต่อาร์เต้ก็ทำได้เพียงดูดมันแรงมากขึ้นเป็นการตอบกลับ

          “นายคิดดังเกินไปแล้ว ฉันได้ยินนะโดยเฉพาะเรื่องพรรค์นี้” ชายร่างใหญ่หัวเราะในลำคอ “แล้วสิ่งที่นายคิดโคตรทำให้ฉันมีอารมณ์เลยว่ะ”

          ‘มะ… มันใหญ่ขึ้น’ อาร์เต้คิดในขณะที่ช่วงคอของเขาเริ่มตีบตัน ‘กะ… กลิ่นก็ ระ… แรงขึ้นด้วย หอมชะมัด’

          เด็กหนุ่มสำลักเล็กน้อยเมื่อชายร่างยักษ์พยายามดันสะโพก แรงสั่นสะเทือนนั้นโอบล้อมรอบแท่งเนื้อส่งไปตรงไปท้องน้อยจบวูบวาบ

          “นายจะเหลือพื้นที่เล็กๆไว้ทำไม เร็วเข้าฉันรู้ว่านายทำมันได้” ชายร่างใหญ่ขบเม้มริมฝีปาก “หรืออยากให้ฉันลงมือเอง”

          แม้พื้นที่ในช่องปากจะอัดแน่นเต็มไปด้วยท่อนเนื้อขนาดเขื่อง แต่สายตาของอาร์เต้กลับแข็งกร้าวเป็นการท้าทาย ยั่วยุให้อีกฝ่ายใช้กำลัง

          เขี้ยวซี่เล็กแสยะจากมุมปาก ร่างสูงใหญ่โน้มตัวเข้าหาอีกฝ่า หน้าท้องหดเกร็งเป็นลอน ฝ่ามือหนาใหญ่จับเข้ากับท้ายทอยของชายตัวเล็กกว่า

          ฉับพลันแรงกดจากด้านหลังก็ผลักจนศีรษะของอาร์เต้โน้มไปข้างหน้า ปลายจมูกชนเข้ากับหน้าท้องหยาบกร้าน

          ดวงตาของเด็กหนุ่มพร่าเบลอในหัวขาวโพลน สิ่งเดียวที่ทำได้คือผ่อนคลายตัวเองแล้วโอนอ่อนไปตามแรงของอีกฝ่าย

          ‘บ้าชิบ! หายใจไม่ออก’

          “ฮึก… อดทนไว้ ฉันใกล้แล้ว”

          ใจหนึ่งอาร์เต้ก็อยากให้ช่วงเวลานี้จบลง แต่อีกใจก็ยังอยากยืดเวลาสุขสันต์นี้ต่อไป