Dahil sa kahirapan ng buhay, pinasok ni Erina ang iba’t-ibang trabaho para lang matustusan ang kaniyang pangangailangan araw-araw. Binubuhay niya ng mag-isa ang kaniyang sarili simula no’ng umalis siya sa puder ng kaniyang ama. Naging maayos naman ang takbo ng kaniyang buhay pero nagbago ang lahat nang dumating at nakilala niya ang binatang si Wayne Louie Anderson. Isang bilyonaryo, kilalang personalidad sa larangan ng negosyo, at nagmamay-ari ng mga tanyag na resorts at casino sa Pilipinas at maging sa labas ng bansa. Subalit, walang kaalam-alam si Erina tungkol doon. May isang pangyayari na nagtulak kay Wayne para ilihim ang kaniyang pagkatao at palabasin na siya ay nawawala. Ito’y naging daan para makasama siya ni Erina sa iisang bubong at naging daan para makilala at magustuhan siya ng dalaga. Magbabago kaya ang pagtingin niya sa binata kapag nalaman niya na ang tungkol sa totoong pagkatao nito? Isasantabi kaya niya ang galit para sa pag-ibig? O paiiralin ang galit at pagkamuhi, at sumuko sa iniibig?
View MoreKatatapos lang nang trabaho ko sa resto at palabas na rin ako para makauwi na. Masakit ang ulo ko at parang lalagnatin din ako. Hindi ko alam kung bakit, pero sa tingin ko dahil sa mga mabibigat na ginawa ko kanina. Bukod kasi sa pagse-serve ng mga order, tumulong din ako sa pagbuhat ng mga supplies at stocks sa kitchen. Natuyuan din ako ng pawis at na ambunan ng ulan kanina, kaya ko siguro nararamdaman 'to. Kailangan ko talagang magpahinga mamaya kapag nakauwi na 'ko sa apartment. "Hello, Faye..." sabi ko nang sagutin ko ang tawag niya. Kasalukuyan akong naghihintay ng jeep na masasakyan pauwi. Gusto ko sanang maglakad na lang para maka-save sa pamasahe, pero hindi na kaya ng katawan ko ang maglakad. [Tinawagan ko na si Kuya Erick about dito sa binigay mo sa'kin kanina, pero ayaw niyang tanggapin. He wants you to be the one to return this to your dad] Napabuga ako ng hangin sabay na napahilot sa noo ko. Ang tinutukoy ni Faye ay tungkol do'n sa pera na binigay sa'kin ni Dad.
Tahimik lang ako sa isang tabi habang nag-iisip. Nandito na 'ko sa pangalawa kong trabaho, pero parang gusto ko na naman umuwi dahil sa mga nalaman ko kahapon. Hindi ko alam kung sino sa kanilang dalawa ang papaniwalaan ko. Pero kailangan ko munang isantabi ang tungkol do'n bago pa 'ko mabaliw sa kakaisip. Nagpatuloy na 'ko ulit sa pagtatrabaho, at pilit na inaalis sa isipan ang tungkol sa napag-usapan namin ni Tiya Helen. "Erina, table 4..." Pagkarinig ko nang pangalan ko ay kaagad na 'kong tumayo at kinuha kay Ate Mica ang tray. Isa rin siyang waitress pero mas nauna siyang magtrabaho sa'kin dito. Mabait at napakasipag niya, at isa siya sa mga taong hinahangaan ko pagdating sa trabaho. "Okay po, Ate." At agad na 'kong umalis sa kitchen para ihatid 'tong order sa table 4. Dahan-dahan akong naglakad dahil na rin sa dami ng pagkain ang nakalagay sa tray. At mukha pa itong mamahalin kaya kailangan kong magdoble ingat. Pero bigla akong napahinto nang malapit na 'ko sa table na p
"Pasens'ya na, Louie, ha? Nadumihan pa tuloy ang damit mo dahil sa katangahan ko," paumanhin ko habang naglalakad kaming dalawa pauwi sa apartment. Nahihiya na tuloy akong tingnan siya dahil sa nangyari kanina sa park. 'Yan tuloy pinagtitinginan siya ng mga taong nakakasalubong namin sa daan dahil sa suot nitong may mantsa ng ice cream na ako ang may kagagawan. "Okay lang, wala sa'kin 'yon," aniya, bago ngumiti sa akin. Pero ramdam ko pa rin ang hiya sa katawan ko. Pagkalipas ng bente minutong paglalakad ay nakarating na kami sa apartment. Dumiretso siya ng kusina samantalang ako naman ay nagtungo sa kwarto para magbihis ng damit. Hindi na 'ko papasok sa trabaho—nagpaalam na 'ko kanina sa manager ng resto na masama ang pakiramdam ko kaya 'di ako makakapasok. "Uh, Louie... akin na 'yang damit mo," sabi ko nang makarating ako sa kusina. Kasalukuyan siyang naghuhugas ng plato, pero agad niya 'kong nilingon nang marinig niya ang boses ko. Suot pa rin niya ang damit na may mantsa
Nakaupo lang kaming dalawa sa kama, pero wala ni isa sa amin ang nagtangkang magsalita. Ayoko rin umpisahan dahil nakaramdam ako ng hiya at pagkailang mula sa kaniya. At ang dahilan niyon—ang pagyakap niya sa'kin kanina.I supposed to ignore it dahil parang wala lang naman sa'kin 'yon. Pero kasi nagtataka ako kung bakit niya 'ko niyakap lalo na't hindi pa naman kami gano'n ka close para yakapin ako. Hindi naman big deal sa'kin, sa katunayan nga gumaan ang pakiramdam ko dahil do'n.Hindi na kaya siya naiilang sa'kin? Sabagay, nagkatabi na kami matulog kagabi—huh?! Erase... erase, bawal na isipin 'yon. That was a mistake—kasalanan ko kaya nangyari 'yon."Umm, okay ka na ba?" tanong niya dahilan para mabasag ang katahimikan na bumabalot sa paligid.Kaagad ko naman siyang nilingon, at naabutan ko siyang nakatingin sa'kin. Tumango na lamang ako bilang sagot, at maliit na ngumiti sa kaniya."Are you sure?" paninigurado niya, pero ramdam ko ang pag-aalala sa boses niya."O-Oo naman, okay na
Nakatitig ako sa puting sobre na nakalagay sa ibabaw nang mesa. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko rito, pero gusto ko nang mawala 'to sa paningin ko. Kararating ko lang sa trabaho, pero parang gusto ko nang umuwi. Sa tingin ko kasi mawawalan ako sa mood magtrabaho ngayong araw dahil sa sobreng natanggap ko kanina. "Erina, okay ka lang?" tanong ni Lean nang makalapit siya sa direksyon ko. Agad siyang umupo sa kaharap kong silya at napatingin sa sobre. "Kanina mo pa 'yan tinititigan. Ano ba laman niyan? Hindi mo pa ba nabubuksan?" Marahan akong umiling bilang sagot at napabuga ng hangin. Pero bigla akong napasabunot sa buhok ko habang nakadantay sa mesa ang dalawang siko ko. "Uuwi na muna ako, Lean. Absent na muna ako ngayong araw. Pakisabihan na lang si Boss Yuki kapag dumating na siya rito na umabsent ako," sabi ko sabay dampot ng sobre sa mesa, at agad ng tumayo para kunin ang bag ko. Pero pansin ko na nakasunod sa likuran ko si Lean. Ayokong umabsent sa trabaho, pero
*ERINA ISABEL TUAZON POVUnti-unti kong dinilat ang aking mga mata, pero hindi malambot na unan ang kayakap ko kundi isang matigas na bagay na hindi ko alam kung ano.Sa kwarto naman ako natulog kagabi, ah. Pero bakit—oh my goodness! Bakit kayakap ko si Louie? Bakit kami magkatabi matulog dito sa sala?!Jusko, ano'ng nangyari kagabi?"Ano'ng gagawin ko? Pa'no ko tatanggalin 'tong braso niya na hindi siya magigising?" sabi ko sa aking isipan.Nakayakap ang dalawang braso ni Louie sa akin, habang ako naman ay nakasiksik sa dibdib niya. Hindi ko maalala kung bakit kami napunta sa ganitong sitwasyon, pero ayoko nang malaman kasi nahihiya ako!"Jusko, ang bigat naman ng braso niya!"At dahan-dahang kong inangat ang braso niya, tipong hindi siya magigising para makaalis ako. Pero bigla akong napasinghap nang mas lalo niya 'kong nilapit sa kaniya, at hinigpitan ang pagkakayakap sa akin.Ano'ng gagawin ko ngayon? Gigisingin siya? Biglang babangon o marahas na tanggalin ang braso niyang nakaya
*WAYNE LOUIE ANDERSON POV I recently realized that she fell asleep in my arms. Good thing I caught her. Maybe she suddenly fell asleep because of extreme exhaustion. And perhaps also because she had been crying earlier due to what we talked about. I brought her to her room and slowly laid her on the bed. I tucked her in properly and gently removed a few strands of hair covering her face. And I couldn't stop myself from staring at her because of the things she told me earlier. How could a father bear to deprive his child of seeing her mother at her final resting place? How cruel! "How's the task I'm asking you to do? Have you found out anything?" I asked Deo, but he didn’t answer right away. He looked troubled and didn’t seem to know what to say to me. Nandito kaming dalawa sa isang coffee shop na malapit sa apartment. Nakipagkita ako sa kaniya para makahingi ng update sa pinapagawa ko sa kaniyang trabaho. Erina didn’t know that I left the apartment. I snuck out, making sure t
Pabagsak akong umupo sa sofa nang makauwi ako sa apartment galing ng trabaho. Ramdam ko ang matinding pagod buhat ng mga mabibigat na gawain kanina. At parang hindi ko na rin maigalaw ang mga paa ko dahil sa mahabang paglalakad pauwi rito. Ginabi na 'ko ng uwi dahil wala ng masasakyan na tricycle o jeep no'ng nakalabas na 'ko ng restaurant kanina. Nag-antay ako ng ilang minuto hanggang sa nagdesisyon ako na maglakad na lang. Mga isang metro lang naman ang layo mula sa restaurant papuntang apartment kaso lakad-takbo ang ginawa ko kanina. Kaya heto ako ngayon—tagaktak ang pawis, at habol ang hininga na parang sumali sa isang 1-meter run. "Saan naman kaya nagpunta 'yon?" usal ko habang nakamasid sa paligid. Hinahanap ng mga mata ko si Louie. Hindi ko kasi siya naabutan no'ng dumating ako rito.Nagdesisyon akong tumayo para magtungo ng kusina, pero nang makarating ako wala naman siya rito. Hinanap ko siya sa buong apartment, pero ni anino niya hindi ko mahanap. Bigla akong nakaramdam ng
"Grabe, kung hindi kita tinext na makikipagkita ako sa'yo 'di mo talaga ako pupuntahan 'no?" sabi ni Faye, pero tunog nagtatampo. Napabuga na lang ako ng hangin bago napahigop ng kape dahil sa sinabi niya. Hindi na 'ko sumagot, hahayaan ko na munang ilabas niya lahat ng tampo niya sa akin bago ako magsasalita. Kasi kapag sumagot ako, lalo niya lang akong babarahin.. lalo lang sasama ang loob niya sa akin. Actually immune na 'ko pagdating sa gan'yan, pero minsan talaga nakakarindi na sa tenga ang mga sinasabi niya. "Kaibigan pa ba ang turing mo sa'kin? May care ka pa ba sa'kin? Iniisip mo man lang ba 'ko?" nagdadrama na sambit niya. Napapikit na lang ako ng mga mata, at napabuntong hininga ng malalim bago siya sinagot. "Faye, kalma.. s'yempre magkaibigan pa rin tayo. Kadramahan mo talaga, eh. Na busy lang ako sa trabaho kaya hindi kita nagawang bisitahin sa inyo." Napahalukipkip siya sa akin sabay na inirapan ako. Palihim na lang akong napatawa dahil sa naging reaksyon niya.
*ERINA ISABEL TUAZON POVIsang malakas na sampal ang natanggap ko kay dad nang makita nito ang report card na inabot ko sa kaniya. Hindi na ‘ko nagulat kasi inaasahan ko nang mangyari ‘to. No’ng nakita ko pa lang ang grades ko kahapon, alam ko ng mangyayari ‘to kaya hindi na ‘ko nagulat na gagawin sa’kin ‘to ng tatay ko.“Filipino na nga lang ibabagsak mo pa?! Anong klaseng estudyante ka? Hindi ka ba pumapasok sa subject na 'yan, ha? Pinaaral kita sa mamahaling eskwelahan para marami kang matutunan tapos ito lang ang grades na ipapakita mo sa'kin? Do you really think na matatanggap ko 'yan?" Galit na sambit nito bago tinapon sa akin ang report card ko.Napayuko na lang ako at napapunas ng pisngi dahil tuluyan ng pumatak ang mga luha ko. Pinangako ko pa naman sa sarili ko na hindi ako iiyak, pero heto ako ngayon gabalde na ang luha dahil sa panenermon sa akin ng tatay ko."B-Babawi na lang po ako, Dad. Second quarter pa lang naman po—""I don't care kung anong quarter pa 'yan! Bagsak k...
Maligayang pagdating sa aming mundo ng katha - Goodnovel. Kung gusto mo ang nobelang ito o ikaw ay isang idealista,nais tuklasin ang isang perpektong mundo, at gusto mo ring maging isang manunulat ng nobela online upang kumita, maaari kang sumali sa aming pamilya upang magbasa o lumikha ng iba't ibang uri ng mga libro, tulad ng romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel at iba pa. Kung ikaw ay isang mambabasa, ang mga magandang nobela ay maaaring mapili dito. Kung ikaw ay isang may-akda, maaari kang makakuha ng higit na inspirasyon mula sa iba para makalikha ng mas makikinang na mga gawa, at higit pa, ang iyong mga gawa sa aming platform ay mas maraming pansin at makakakuha ng higit na paghanga mula sa mga mambabasa.
Comments