Novels by AnakNiIbarra

It has been my dream for a long time to sing on a stage and many people are watching. When I was young I learned to play any instrument and sing any kind of music. I fell in love with it because of my dad, he was the one who influenced me to sing and play. Because of him I composed and covered songs, and participated in auditions until I became a famous singer.My dream is to become a famous musician like the artists I admire in the music field. I also want to feel loved and admired by many people. But from the time my dad got sick until he lost his life, all my dreams disappeared from my mind. I want to fulfill that with him but now that my dad is gone, I don't want to pursue my dreams anymore. And because of what happened, I came to a decision not to tell the public about my true identity. I did that because of dad, because of him I did those things.But now, I dared to introduce myself and tell everyone who I really am. I'm not afraid anymore and I won't be affected by whatever the

------AFTER 3 DAYS-----(MUSIC CONTEST)"Vienna...""Yes brother RJ?" I asked. We're here now backstage, he's the only one with me here. After Michelle and Therese fixed me up, they suddenly left and I don't know where they were going."Are you okay? You've been quiet there for a while.""I'm fine brother, I'm just a little nervous.""Don't be nervous, we are here to support you. You can do it," he said with a smile. "I'm going out for a while, I just have to call someone.""Alright brother." When he left, I suddenly let out a deep breath. I'm nervous but I'm sure I can do it.This is the day I've been waiting for the most, the day where I will confess and tell in front of many people who I really am. I don't know what the outcome will be but this is the right time for me to introduce myself to the public. I'm afraid of what might happen but there's no turning back. I can do it for myself and for the people I love."Vienna.." I immediately turned around when I heard Michelle's voice.

SEBASTIAN'S POVNone of us tried to speak, I just looked down while she was looking at me since earlier. I don't know what to say, I still can't believe I saw her."I'm sorry, son.." My tears started to fall because of the last thing she mentioned. I waited a long time to hear that word from her again."I know I hurt you and I hurt your dad, but I hope you can forgive me for what I did," she said crying. I immediately wiped my cheek before looking up at her."I've forgiven you but I still can't forget what you did. You hurt not only dad but also me, your son. I hope you understand if I'm still mad at you," I replied, making her silent. "But now that I'm in front of you, it seems like my anger towards you has gradually disappeared," I added. A bitter smile appeared on her lips and she immediately grabbed my hand that tighten my chest.I really wanted to hug her but I couldn't. I missed her, I missed my mother."I understand why you're still mad at me until now. But thank you, thank you

"Mom... I'm sorry," I cried while hugging my mom. She gently pull me to face her and she immediately wiped my tears. I missed her, I missed my mom."You don't have to say sorry, it's not your fault, my daughter. I'm the one who should apologize to you. I'm sorry sweetie, I hope you can forgive me for what I did.""I forgave you a long time ago and I'm not mad at you anymore." Tears started to flow from her eyes because of what I had said. I know this is what she wants to hear from me, to forgive her for what she has done. Yes, I still can't forget what she did to my dad, what she did to me, but she deserves to be forgiven. I was not the only one who was hurt by what happened, but she was also hurt. She's my mom, she's all I have and I don't want to lose her from my life.***"Vienna, take care here, and don't forget to take care of yourself. We will miss you, my child," said sister Fely as she hugged me tightly."I'll miss you too, take care of yourselves. I love you all so much," I s

"Bro, is there anything else I need to do? Is there anything missing?" Britt asked as he took himself a video."Yes, please take the balloons from my room and bring them here," replied Sebastian who was busy arranging the food on the table. Enzo, on the other hand, is also busy putting up decorations and other things."Copy that sir," Britt said and saluted like a soldier. He also left and went to Sebastian's room. When he got to the room, he also immediately looked for where the plastic of balloons was kept."Sebastian has to be thankful, I love him but my friend loves him more. It's different when you're in love, you'll do everything just to make the person you love happy," Britt said while facing the camera. When he arrived at his friend's studio, he immediately gave Sebastian the balloons he took."Take me with you in the video, bro, it seems like only your face will be seen there," said Enzo. Sebastian laughed because of what he said. Britt couldn't stop throwing stones at Enzo.

VIENNA'S POV------FLASHBACK------"How did you know I was here?" I asked when he entered the house. But he was surprised when he saw me, he didn't know I was there but he immediately hugged me tightly which I didn't expect."How are you? Are you okay? Did anything bad happen to you?" he asked after hugging me. But I didn't answer him and just looked at his whole face. It was obvious in his eyes that he was tired and lacked sleep. It's like my heart is squeezed because of my brother's appearance now. I couldn't help but blame myself, he became like that because of me."I'm fine, don't worry about me. How are you? Have you finished your exams?" I emotionless replied. But suddenly a smile appeared on his lips because of what I said.I don't hate them anymore, I just really don't want to see them after what happened. But I have gradually forgiven them, it's just not that easy for me to forget and accept what they did. They not only broke my trust but also the trust that Sebastian had giv

Matagal ko nang pinapangarap ang kumanta sa isang entablado at pinapanuod ng maraming tao. Bata pa lamang ako natutunan ko na ang tumugtog ng kahit na anong instrumento at kumanta ng kahit na anong klase ng musika. Napamahal na ko rito dahil sa dad ko, siya ang nag-impluwensiya sa'kin na kumanta at tumugtog. Dahil sa kan'ya nagco-compose at nagco-cover ako ng mga kanta, sumali sa mga auditions hanggang sa naging isang sikat na singer. Pangarap ko ang maging isang sikat na musikera kagaya ng mga artistang hinahangaan ko sa larangan ng musika. Gusto ko ring maramdaman na mahalin at hangaan ng maraming tao. Ngunit mag-mula no'ng nagkasakit ang dad ko hanggang sa binawian siya ng buhay, nawala na sa isip ko ang lahat ng mga pangarap ko. Gusto kong tuparin 'yun na kasama siya pero ngayong wala na ang dad ko, ayoko nang ituloy pa ang mga pangarap ko. At dahil sa nangyari, umabot ako sa isang desisyon na huwag sabihin sa publiko ang totoong pagkatao ko. Ginawa

------AFTER 3 DAYS------ (MUSIC CONTEST) "Vienna.." "Yes kuya RJ?" tanong ko. Nandito kami ngayon sa back stage, siya lang ang kasama ko rito. After kasi akong ayusan nina Michelle at Therese, bigla silang umalis at ewan ko ba kung saan sila pupunta. "Ayos ka lang ba? kanina ka pa tahimik diyan." "I'm fine kuya, kinakabahan lang ako ng konti." "Huwag kang kabahan, nandito naman kami para suportahan ka. Kaya mo 'yan," nakangiting sambit niya. "Lalabas na muna ako, may kailangan lang akong tawagan." "Sige kuya." Nang makaalis siya, bigla akong nagpakawala ng malalim na buntong hininga. Kinakabahan ako pero sigurado ako na kaya kong gawin 'to. Ito na ang pinakahinihintay kong araw, ang araw kung saan aaminin at sasabihin ko sa harap ng maraming tao ang totoong pagkatao ko. Hindi ko alam kung ano ang magig

SEBASTIAN'S POV Wala ni isa sa'min ang nagtangkang magsalita, nakayuko lang ako habang siya ay nakatingin sa'kin mag-mula pa kanina. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko, hanggang ngayon hindi pa rin ako makapaniwala na nakita ko na siya. "I'm sorry anak.." Tuluyan ng pumatak ang mga luha ko dahil sa huling binanggit niya. Kay tagal kong hinintay na marinig muli ang katagang 'yan mula sa kanya. "Alam ko na nasaktan kita at nasaktan ko ang dad mo pero sana mapatawad mo 'ko sa nagawa ko," umiiyak na sambit nito. Agad kong pinunasan ang pisnge ko bago ako nag-angat ng tingin sa kanya. "Napatawad na kita pero hindi ko pa rin kayang kalimutan ang ginawa mo. Hindi lang kasi si dad ang nasaktan mo kundi pati na rin ako na anak mo. Kaya sana maintindihan mo kung hanggang ngayon ay galit pa rin ako sa'yo," tugon ko na ikinatahimik niya. "Pero ngayon na kaharap na kita, parang unti-unting nawala ang

"Mom.. I'm sorry," umiiyak na sambit ko habang yakap-yakap ang mom ko. Marahan niya 'kong kinabig papaharap sa kanya at agad nitong pinunasan ang mga luha ko. Namiss ko siya, I missed my mom."You don't have to say sorry, wala kang kasalanan anak. Ako 'tong meron kaya ako ang dapat na humingi ng tawad sa'yo. I'm sorry anak, sana mapatawad mo 'ko sa ginawa ko.""Matagal na po kitang napatawad at hindi na rin po ako galit sa inyo." Tears started to flow from her eyes because of what I have said. Alam ko na ito ang gusto niyang marinig mula sa'kin, ang patawarin siya sa nagawa niya. Oo, hindi ko pa rin kayang kalimutan ang ginawa niya sa dad ko, ang ginawa niya sa'kin pero karapat-dapat siyang patawarin. Hindi lang ako ang nasaktan sa mga nangyari kundi pati na rin siya. She's my mom, siya na lang ang meron ako at ayoko na pati siya mawala din sa buhay ko.******************

"Pre may kailangan pa ba 'kong gawin? may kulang pa ba?" tanong ni Britt habang kinukuhanan ng video ang sarili niya."Oo, paki-kuha 'yung balloons sa room ko at dalhin mo rito," tugon ni Sebastian na abala sa pag-aayos ng mga pagkain sa mesa. Si Enzo naman ay abala rin sa paglagay ng mga decorations at kung anu-ano pa."Copy that sir," ani Britt at sumaludo pa ito na parang sundalo. Umalis din naman siya at nagtungo sa room ni Sebastian. Nang makarating siya sa silid nito, hinanap niya rin naman agad kung saan nakalagay ang isang plastic ng balloons."Pasalamat talaga si Sebastian, mahal ko siya pero mas mahal siya ng kaibigan ko. Iba talaga kapag in love, gagawin mo ang lahat para lang mapasaya ang taong mahal mo," wika ni Britt habang nakaharap a kausap ang sarili nitong camera. Nang makarating siya sa studio ng kaibigan, binigay niya rin naman agad kay Sebastian ang kinuha nitong isang plastic ng ballons.&nbs

VIENNA'S POV ------FLASHBACK------ "Paano mo nalaman na nandito ako?" tanong ko nang makapasok na siya sa loob ng bahay. Pero nagulat siya nang makita ako, halatang wala siyang alam na nandito ako ngunit agad niya 'kong niyakap ng mahigpit nang hindi ko inaasahan. "Kumusta ka? ayos ka lang ba? wala bang nangyaring masama sa'yo?" tanong niya matapos akong yakapin. Ngunit hindi ko siya sinagot at napatingin lamang sa kabuuan ng mukha niya. Halata sa mga mata niya na pagod siya at kulang sa tulog. Parang piniga ang puso ko dahil sa itsura ngayon ni kuya. I couldn't help but blame myself, he became like that because of me. "Ayos lang ako, huwag ka nang mag-alala sa'kin. Ikaw kumusta ka? tapos na ba exams mo?" walang emosyong tugon ko. Ngunit biglang lumitaw ang ngiti sa labi niya dahil sa mga sinabi ko. Hindi na 'ko galit sa kanila, I just really don't want to see them afte

“Saan ka nanggaling?” Tanong ko habang nilalagyan niya ng panibagong benda ang paa ko.“Bumili lang ako ng gamot at prutas para sa’yo. I wasn't able to tell you because of what happened earlier," tugon niya bago tumingin sa akin.Napayuko ako dahil sa sinabi niya. Buong akala ko kasi umalis siya dahil nagalit siya sa sinabi ko sa kaniya kanina, pero hindi naman pala. Sa kabila nang nangyari, ako pa rin ang iniisip niya. Pinagsisihan ko tuloy ang mga naging asal ko sa kaniya kanina.“I’m sorry, Athena,” aniya na ikinagulat ko.Bakit siya nag-so-sorry sa’kin? Ako ‘tong may kasalanan at hindi siya."I'm sorry for leaving you here, and I'm sorry if I’ve been too hard on you. I just want to make sure nothing bad happens to you. But please don’t ever think that I don’t care about you, because I always do, Athena,” sensirong sambit niya habang titig na titig sa mga mata ko.Hindi ako nakasagot sa halip nakipagtitigan lang din ako sa kaniya. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin pero ang gusto

“Nahanap niyo ba siya?” Tanong ko kay Paula at Trixie na kararating lang galing sa isang bar dito sa resort. Ngunit umiling silang dalawa bilang sagot dahilan para mas lalo akong nalungkot.Napatakip ako ng mukha at napabuntong hininga nang malalim. Hindi ko na alam kung saan siya hahanapin. Mukhang halos ‘ata ng shops, bars, at sa kahit na alin mang sulok nitong resort ay napuntahan na namin. Pero hindi pa rin namin siya nahanap.“Na check niyo ba sa villa na tinutuluyan niya?” Tanong ni Maurice habang nakahawak sa baywang niya, at halatang stress na rin sa paghahanap.“Doon na ‘ko nanggaling pero wala siya ro’n,” sagot ko at tuluyan ng napaupo sa buhangin.Saan ka ba nagpunta, Zach? Kung saan-saan na kita hinanap.Balak ko siyang kausapin, at humingi ng tawad dahil sa mga sinabi ko sa kaniya kanina. Nagpatulong na ‘ko kina Maurice na hanapin siya pero hindi pa rin namin siya nahanap. Imposible naman na umuwi ‘yon, at iwan ako rito. Sa tingin ko naman hindi niya magagawa ‘yon kahit n

“Okay ka lang ba?” Tanong ni Maurice nang makaupo siya sa tabi ko. Tumango na lamang ako bilang sagot at muling napatingin sa papalubog na araw.Nandito ako ngayon sa dalampasigan kasama siya. Pinuntahan niya ‘ko ro’n sa villa para sunduin. Ayaw niya raw kasi na hindi ko ma-enjoy ang pag-stay namin dito sa resort. Kaya sumama na lang ako sa kaniya at siya na rin ang umalalay sa akin papunta rito.“Parang hindi naman,” aniya dahilan para mapatingin ako sa kaniya.“Pa’no mo nasabi? Okay lang ako, promise,” sabi ko pero tinawanan niya lang ako.Para din siyang si Vanessa, tatawanan lang ako kapag hindi ako nagsasabi nang totoo. Namiss ko na tuloy ang kaibigan ko. Balak ko sana siyang isama rito pero ang sabi ng loka busy daw siya sa trabaho niya kaya hindi ko na siya pinilit.“P’wede mo namang sabihin sa’kin. Makikinig ako at hindi ko sasabihin sa kahit na sino, promise.”Gusto ko naman talagang sabihin sa kaniya kaso nahihiya ako.“Tungkol ba ‘yan kay sir Zach?” Aniya at nanunuksong nap

Second day na namin dito sa resort. Wala namang gagawing activity ngayong araw kaya nandito lang ako sa villa nagpapahinga simula pa kahapon. Med’yo nakakalakad na ako ng kaunti, pero masakit pa rin ang talampakan ko. Ngayong araw binigyan kami nang kalayaan para gawin ang mga gusto namin at bukas na itutuloy ang ibang activity. Hindi naman ako makalakad nang maayos kaya nanatili na lang ako rito sa villa."Have you taken your medicine?"Agad akong napatingin sa kaniya. Kalalabas niya lang nang kusina matapos magluto ng tanghalian. Tumango na lamang ako bilang sagot sa kaniya at napatingin sa labas ng balcony.Si Zach ‘yon, ang certified nurse ko simula pa kahapon. Pabalik-balik lang siya rito sa villa kapag tapos niya nang gawin ang trabaho niya. At after niyon ako na ang kasunod na aasikasuhin niya. Hindi naman na sana kailangan kaso hindi ko pa kayang maglakad, at ayaw niya rin na ibang tao ang nag-aalaga sa akin."Aaron called earlier, and he was looking for you. He said you weren

“Huwag mo munang pilitin maglakad. The more na sinubukan mo, the more na mamamaga ang paa mo. For now, ipahinga mo muna and take the meds na binigay ko sa’yo. But don’t worry, you’ll be fine. Gawin mo lang ang mga bilin ko sa’yo,” wika ng babaeng doktor bago ngumiti sa akin.“Opo, Doc. Salamat po,” tugon ko sa kaniya.Katatapos niya lang tingnan at gamutin ang sugat ko sa paa. Sa awa ng diyos hindi naman ito na impeksiyon pero namamaga siya ng konti. Pero binigyan niya naman ako ng gamot para mawala ‘yong sakit at pamamaga."Is it no longer necessary to take her to the hospital?" Tanong ni Zach nang makalapit siya sa tabi ko. Palihim akong napabuntong hininga dahil nagsisimula na naman siya sa ka praningan niya."Yes, Mr. Montero. She'll be fine, and there's nothing to worry about,” tugon ni Doc. Angela at agad ng inayos ang mga gamit nito.“I hope so,” wika pa nito at seryosong napatingin sa akin.Kanina pa siya gan’yan kahit hindi pa ‘ko natitingnan ni Doc. Angela. Tulad na lang kan

Unti-unti kong dinilat ang mga mata ko nang maramdaman kong may nakayakap sa akin. Pero muntikan na ‘kong mapasigaw nang makita ko na kung sino ito.Si Zach.Bakit nandito siya sa tabi ko? Bakit kami magkatabi? Eh, kagabi nakita ko pa siya na roon sa sofa natulog. Hindi kaya lumipat siya rito?“Z-Zach ...” Tawag ko sa kaniya pero hindi siya sumagot o kahit man lang gumalaw ang pilik-mata niya. Nakaharap siya sa akin kaya kitang-kita ko ang mukha niya. Balak ko sanang tanggalin ang braso niya na nakayakap sa akin pero hindi kaya nang lakas ko.“Zach, g-gising na,” sabi ko pa pero hindi pa rin siya nagising.Gusto ko sanang tapikin ang pisnge niya, pero nahihiya akong gawin ‘yon.“Five more minutes, love,” aniya nang nakapikit. Ngunit mas lalo niya ‘kong nilapit sa kaniya kaya tuluyan na ‘kong nasubsob sa dibdib niya. Hindi naman ako nasaktan pero amoy ko na ang gamit niyang pabango.Pero ano raw?Love?Seryoso? Akala niya yata si Lauren ang katabi niya.Bakit ba bigla akong nainis nang