Nangyari do'n? Ba't biglang nataranta 'yon? Eh, hindi naman siya gano'n kanina bago dumating si Louie. 'Di kaya .. "Magkakilala ba kayo?" nagtatakang tanong ko bago siya binalingan ng tingin. Nagulat at nagtaka siya dahil sa sinabi ko. Pero hindi ko naman intensyon 'yon. It's just that nagulat ako sa naging reaksyon ni Madam Dolores no'ng nakita niya si Louie. "E-Erina .. I don't remember us meeting before. I don't remember her face," tugon ni Louie ngunit may bahid pa rin ng pagtataka ang mukha niya. Bakit ko pa kasi tinanong kung kilala niya si Madam Dolores? Eh, wala nga siyang maalala. Ang bobo ko talaga minsan at ang bilis ko naman makalimot. "Sorry, nagtaka lang kasi ako sa—Uh anyways, nevermind. Huwag mo na lang isipin baka makasama lang sa 'yo. Um, huwag mo sanang mamasamain ang sasabihin ko." Napahinto ako at hinihintay ang sagot niya. Pero tumango siya bilang sagot kaya okay lang naman 'ata kung sasabihin ko 'to since dito siya nakatira pansamantala sa apartment ko at
Nagbabalak na sana akong lumabas ng shop pero may bigla akong naisip na nagpahinto sa akin. Marahas akong napailing nang mapagtanto na imposible ang iniisip ko tungkol do'n sa sinabi ni Lean."Hindi siya 'yon.. malabong mangyari 'yon," sabi ko sa sarili bago lumingon sa direksyon ni Lean kung saan nagtataka na ito habang nakatingin sa akin."O, bakit ka bumalik? Akala ko ba uuwi ka?" nagtatakang tanong ni Lean nang makabalik ako sa counter.Pero hindi ko sinagot ang tanong niya, sa halip biglang nag-isip ng itatanong ko sa kaniya."Kailan nga ulit nawala 'yong lalaki?" tanong ko bago tumingin sa kaniya."Uh, noong nakaraang araw lang daw.. tapos diniklarang missing after 24 hours kahapon. Bakit mo natanong?" tugon niya at palihim naman akong napabuga ng hangin. Mabuti na lang na hindi ako tumuloy sa pag-alis kundi baka pagsisihan ko lang din.Pero nakahinga naman ako ng maluwag dahil doon kasi kung sakali na tama ang hula ko baka pagsisihan ko na talaga ang ginawa kong pagpapatira kay
Napatakbo agad ako ng kusina para uminom ng tubig. Ewan ko ba, bigla na lang akong nauhaw dahil sa nasaksihan ko roon sa banyo. Sa susunod talaga hindi ko na susundin kung anuman ang maririnig ko dahil baka sa susunod iba na ang makita ko at baka mas malala pa. "Jusko ka, Erina! Katawan lang 'yon pero ba't ka biglang nauhaw?" sabi ko sa sarili at biglang napabuga ng hangin. Ito lang talaga siguro ang epekto sa akin kapag nakakita ng katawan ng lalaki lalo na't harap-harapan. 'Tsaka 'yon pa lang ang unang beses na nasaksihan ko ang gano'ng bagay sa buong buhay ko. Mag-iingat na talaga ako lalo na't hindi na ako ang mag-isang nakatira dito. Jusko, my precious eyes! Nabahiran na ng kamanyakan. "Um, Louie.." Kasalukuyan kaming kumakain ng tanghalian, pero sobrang tahimik ng paligid at tanging tunog lang ng mga kubyertos ang gumagawa ng ingay. Sanay naman ako sa ganito, pero ewan ko ba bakit biglang nagbago ngayong may kasama na 'ko rito? "Hmm?" aniya bago nag-angat ng tingin s
*WAYNE LOUIE ANDERSON POV She was surprised when she saw me behind the door. I just looked at her seriously, but I couldn't help feeling sad because of what I heard outside. I didn't mean to eavesdrop on their conversation, but I saw her stunned earlier when she opened the door. And I know that something is off. She cried.. halata sa mga mata niya. Namumula ang mga ito at may bakas pa ng mga luha ang pisngi niya. I'm supposed to not care about it because I'm not the kind of person who suddenly gets affected when I see someone crying. Pero ngayon.. I felt a sudden pain in my chest. At hindi 'to maganda. I need to stop this, but now isn't the right time for that. "Are you okay?" I asked, but she only nodded in response, offering a small, quiet smile. "Um, kanina ka pa ba nand'yan?" she asked, then walked past me. But I didn't answer her, instead, I followed her to the kitchen. I didn't want to lie, but I had to, especially since what they were talking about was too personal. "
*ERINA ISABEL TUAZON POV Kanina pa ko tulala habang nakatingin sa kisame. Nakahiga pa rin ako sa kama, pero wala pa akong plano na bumangon para gumayak. Wala naman akong pasok ngayon, pero inaya kong lumabas si Louie kahapon. Mabigat ang pakiramdam ko pag-gising dahil na rin siguro sa kung anong meron sa araw na ito. Sa totoo lang hindi ako makatulog ng maayos kagabi dahil sa naging pag-uusap namin ni kuya kahapon. Kahit anong deny ko ay apektado pa rin ako dahil sa sinabi niya. Pero kailangan kong maging okay ngayong araw kasi ayokong bisitahin si Mommy na malungkot ako. “Erina, gising ka na ba?” Agad akong napabangon nang marinig ko ang boses ni Louie sa labas ng kwarto. Pero hindi ako bumaba sa kama—nakaupo pa rin ako at nakatingin sa pinto. Hindi ako sumagot kasi ayoko pa munang lumabas at harapin siya na ganito ang estado ko. “Nakahanda na sa mesa ang breakfast mo. I’ll just take a walk for a while. I’ll be home after 30 minutes, I promise,” aniya mula sa labas ng kwarto
"I thought hindi na tayo matutuloy after what happened earlier, but we still made it. I hope gumaan ang pakiramdam mo na nandito tayo sa isang public park." Hindi ko nilingon si Louie, nanatili lang akong nakatingin sa mga batang naglalaro sa playground kasama ang mga parents nila. Hindi ko maiwasang huwag mainggit kasi no'ng kabataan ko, dalawang beses lang akong dinala ni Mommy sa park at after niyon hindi na naulit. Busy siya sa trabaho gano'n din si Dad, at si Kuya naman hindi trip ang mga gusto kong gawin. Kaya si Mommy lang talaga ang nakakasama ko sa mga gusto kong gawin o puntahan. This park witnessed how happy I was during the times I was still with Mommy. Before she died, nangako pa siya sa'kin na magpi-picnic kami rito for my upcoming 6th birthday. But promises are meant to be broken. Pero ako lang din naman pala ang magiging dahilan niyon. "Hindi ko alam kung gumaan ba, pero sa tingin ko mas lalo lang bumigat," bulong ko habang malungkot na nakatingin sa direksyon ng
"Grabe, kung hindi kita tinext na makikipagkita ako sa'yo 'di mo talaga ako pupuntahan 'no?" sabi ni Faye, pero tunog nagtatampo. Napabuga na lang ako ng hangin bago napahigop ng kape dahil sa sinabi niya. Hindi na 'ko sumagot, hahayaan ko na munang ilabas niya lahat ng tampo niya sa akin bago ako magsasalita. Kasi kapag sumagot ako, lalo niya lang akong babarahin.. lalo lang sasama ang loob niya sa akin. Actually immune na 'ko pagdating sa gan'yan, pero minsan talaga nakakarindi na sa tenga ang mga sinasabi niya. "Kaibigan pa ba ang turing mo sa'kin? May care ka pa ba sa'kin? Iniisip mo man lang ba 'ko?" nagdadrama na sambit niya. Napapikit na lang ako ng mga mata, at napabuntong hininga ng malalim bago siya sinagot. "Faye, kalma.. s'yempre magkaibigan pa rin tayo. Kadramahan mo talaga, eh. Na busy lang ako sa trabaho kaya hindi kita nagawang bisitahin sa inyo." Napahalukipkip siya sa akin sabay na inirapan ako. Palihim na lang akong napatawa dahil sa naging reaksyon niya.
Pabagsak akong umupo sa sofa nang makauwi ako sa apartment galing ng trabaho. Ramdam ko ang matinding pagod buhat ng mga mabibigat na gawain kanina. At parang hindi ko na rin maigalaw ang mga paa ko dahil sa mahabang paglalakad pauwi rito. Ginabi na 'ko ng uwi dahil wala ng masasakyan na tricycle o jeep no'ng nakalabas na 'ko ng restaurant kanina. Nag-antay ako ng ilang minuto hanggang sa nagdesisyon ako na maglakad na lang. Mga isang metro lang naman ang layo mula sa restaurant papuntang apartment kaso lakad-takbo ang ginawa ko kanina. Kaya heto ako ngayon—tagaktak ang pawis, at habol ang hininga na parang sumali sa isang 1-meter run. "Saan naman kaya nagpunta 'yon?" usal ko habang nakamasid sa paligid. Hinahanap ng mga mata ko si Louie. Hindi ko kasi siya naabutan no'ng dumating ako rito.Nagdesisyon akong tumayo para magtungo ng kusina, pero nang makarating ako wala naman siya rito. Hinanap ko siya sa buong apartment, pero ni anino niya hindi ko mahanap. Bigla akong nakaramdam ng
*WAYNE LOUIE ANDERSON POV I recently realized that she fell asleep in my arms. Good thing I caught her. Maybe she suddenly fell asleep because of extreme exhaustion. And perhaps also because she had been crying earlier due to what we talked about. I brought her to her room and slowly laid her on the bed. I tucked her in properly and gently removed a few strands of hair covering her face. And I couldn't stop myself from staring at her because of the things she told me earlier. How could a father bear to deprive his child of seeing her mother at her final resting place? How cruel! "How's the task I'm asking you to do? Have you found out anything?" I asked Deo, but he didn’t answer right away. He looked troubled and didn’t seem to know what to say to me. Nandito kaming dalawa sa isang coffee shop na malapit sa apartment. Nakipagkita ako sa kaniya para makahingi ng update sa pinapagawa ko sa kaniyang trabaho. Erina didn’t know that I left the apartment. I snuck out, making sure t
Pabagsak akong umupo sa sofa nang makauwi ako sa apartment galing ng trabaho. Ramdam ko ang matinding pagod buhat ng mga mabibigat na gawain kanina. At parang hindi ko na rin maigalaw ang mga paa ko dahil sa mahabang paglalakad pauwi rito. Ginabi na 'ko ng uwi dahil wala ng masasakyan na tricycle o jeep no'ng nakalabas na 'ko ng restaurant kanina. Nag-antay ako ng ilang minuto hanggang sa nagdesisyon ako na maglakad na lang. Mga isang metro lang naman ang layo mula sa restaurant papuntang apartment kaso lakad-takbo ang ginawa ko kanina. Kaya heto ako ngayon—tagaktak ang pawis, at habol ang hininga na parang sumali sa isang 1-meter run. "Saan naman kaya nagpunta 'yon?" usal ko habang nakamasid sa paligid. Hinahanap ng mga mata ko si Louie. Hindi ko kasi siya naabutan no'ng dumating ako rito.Nagdesisyon akong tumayo para magtungo ng kusina, pero nang makarating ako wala naman siya rito. Hinanap ko siya sa buong apartment, pero ni anino niya hindi ko mahanap. Bigla akong nakaramdam ng
"Grabe, kung hindi kita tinext na makikipagkita ako sa'yo 'di mo talaga ako pupuntahan 'no?" sabi ni Faye, pero tunog nagtatampo. Napabuga na lang ako ng hangin bago napahigop ng kape dahil sa sinabi niya. Hindi na 'ko sumagot, hahayaan ko na munang ilabas niya lahat ng tampo niya sa akin bago ako magsasalita. Kasi kapag sumagot ako, lalo niya lang akong babarahin.. lalo lang sasama ang loob niya sa akin. Actually immune na 'ko pagdating sa gan'yan, pero minsan talaga nakakarindi na sa tenga ang mga sinasabi niya. "Kaibigan pa ba ang turing mo sa'kin? May care ka pa ba sa'kin? Iniisip mo man lang ba 'ko?" nagdadrama na sambit niya. Napapikit na lang ako ng mga mata, at napabuntong hininga ng malalim bago siya sinagot. "Faye, kalma.. s'yempre magkaibigan pa rin tayo. Kadramahan mo talaga, eh. Na busy lang ako sa trabaho kaya hindi kita nagawang bisitahin sa inyo." Napahalukipkip siya sa akin sabay na inirapan ako. Palihim na lang akong napatawa dahil sa naging reaksyon niya.
"I thought hindi na tayo matutuloy after what happened earlier, but we still made it. I hope gumaan ang pakiramdam mo na nandito tayo sa isang public park." Hindi ko nilingon si Louie, nanatili lang akong nakatingin sa mga batang naglalaro sa playground kasama ang mga parents nila. Hindi ko maiwasang huwag mainggit kasi no'ng kabataan ko, dalawang beses lang akong dinala ni Mommy sa park at after niyon hindi na naulit. Busy siya sa trabaho gano'n din si Dad, at si Kuya naman hindi trip ang mga gusto kong gawin. Kaya si Mommy lang talaga ang nakakasama ko sa mga gusto kong gawin o puntahan. This park witnessed how happy I was during the times I was still with Mommy. Before she died, nangako pa siya sa'kin na magpi-picnic kami rito for my upcoming 6th birthday. But promises are meant to be broken. Pero ako lang din naman pala ang magiging dahilan niyon. "Hindi ko alam kung gumaan ba, pero sa tingin ko mas lalo lang bumigat," bulong ko habang malungkot na nakatingin sa direksyon ng
*ERINA ISABEL TUAZON POV Kanina pa ko tulala habang nakatingin sa kisame. Nakahiga pa rin ako sa kama, pero wala pa akong plano na bumangon para gumayak. Wala naman akong pasok ngayon, pero inaya kong lumabas si Louie kahapon. Mabigat ang pakiramdam ko pag-gising dahil na rin siguro sa kung anong meron sa araw na ito. Sa totoo lang hindi ako makatulog ng maayos kagabi dahil sa naging pag-uusap namin ni kuya kahapon. Kahit anong deny ko ay apektado pa rin ako dahil sa sinabi niya. Pero kailangan kong maging okay ngayong araw kasi ayokong bisitahin si Mommy na malungkot ako. “Erina, gising ka na ba?” Agad akong napabangon nang marinig ko ang boses ni Louie sa labas ng kwarto. Pero hindi ako bumaba sa kama—nakaupo pa rin ako at nakatingin sa pinto. Hindi ako sumagot kasi ayoko pa munang lumabas at harapin siya na ganito ang estado ko. “Nakahanda na sa mesa ang breakfast mo. I’ll just take a walk for a while. I’ll be home after 30 minutes, I promise,” aniya mula sa labas ng kwarto
*WAYNE LOUIE ANDERSON POV She was surprised when she saw me behind the door. I just looked at her seriously, but I couldn't help feeling sad because of what I heard outside. I didn't mean to eavesdrop on their conversation, but I saw her stunned earlier when she opened the door. And I know that something is off. She cried.. halata sa mga mata niya. Namumula ang mga ito at may bakas pa ng mga luha ang pisngi niya. I'm supposed to not care about it because I'm not the kind of person who suddenly gets affected when I see someone crying. Pero ngayon.. I felt a sudden pain in my chest. At hindi 'to maganda. I need to stop this, but now isn't the right time for that. "Are you okay?" I asked, but she only nodded in response, offering a small, quiet smile. "Um, kanina ka pa ba nand'yan?" she asked, then walked past me. But I didn't answer her, instead, I followed her to the kitchen. I didn't want to lie, but I had to, especially since what they were talking about was too personal. "
Napatakbo agad ako ng kusina para uminom ng tubig. Ewan ko ba, bigla na lang akong nauhaw dahil sa nasaksihan ko roon sa banyo. Sa susunod talaga hindi ko na susundin kung anuman ang maririnig ko dahil baka sa susunod iba na ang makita ko at baka mas malala pa. "Jusko ka, Erina! Katawan lang 'yon pero ba't ka biglang nauhaw?" sabi ko sa sarili at biglang napabuga ng hangin. Ito lang talaga siguro ang epekto sa akin kapag nakakita ng katawan ng lalaki lalo na't harap-harapan. 'Tsaka 'yon pa lang ang unang beses na nasaksihan ko ang gano'ng bagay sa buong buhay ko. Mag-iingat na talaga ako lalo na't hindi na ako ang mag-isang nakatira dito. Jusko, my precious eyes! Nabahiran na ng kamanyakan. "Um, Louie.." Kasalukuyan kaming kumakain ng tanghalian, pero sobrang tahimik ng paligid at tanging tunog lang ng mga kubyertos ang gumagawa ng ingay. Sanay naman ako sa ganito, pero ewan ko ba bakit biglang nagbago ngayong may kasama na 'ko rito? "Hmm?" aniya bago nag-angat ng tingin s
Nagbabalak na sana akong lumabas ng shop pero may bigla akong naisip na nagpahinto sa akin. Marahas akong napailing nang mapagtanto na imposible ang iniisip ko tungkol do'n sa sinabi ni Lean."Hindi siya 'yon.. malabong mangyari 'yon," sabi ko sa sarili bago lumingon sa direksyon ni Lean kung saan nagtataka na ito habang nakatingin sa akin."O, bakit ka bumalik? Akala ko ba uuwi ka?" nagtatakang tanong ni Lean nang makabalik ako sa counter.Pero hindi ko sinagot ang tanong niya, sa halip biglang nag-isip ng itatanong ko sa kaniya."Kailan nga ulit nawala 'yong lalaki?" tanong ko bago tumingin sa kaniya."Uh, noong nakaraang araw lang daw.. tapos diniklarang missing after 24 hours kahapon. Bakit mo natanong?" tugon niya at palihim naman akong napabuga ng hangin. Mabuti na lang na hindi ako tumuloy sa pag-alis kundi baka pagsisihan ko lang din.Pero nakahinga naman ako ng maluwag dahil doon kasi kung sakali na tama ang hula ko baka pagsisihan ko na talaga ang ginawa kong pagpapatira kay
Nangyari do'n? Ba't biglang nataranta 'yon? Eh, hindi naman siya gano'n kanina bago dumating si Louie. 'Di kaya .. "Magkakilala ba kayo?" nagtatakang tanong ko bago siya binalingan ng tingin. Nagulat at nagtaka siya dahil sa sinabi ko. Pero hindi ko naman intensyon 'yon. It's just that nagulat ako sa naging reaksyon ni Madam Dolores no'ng nakita niya si Louie. "E-Erina .. I don't remember us meeting before. I don't remember her face," tugon ni Louie ngunit may bahid pa rin ng pagtataka ang mukha niya. Bakit ko pa kasi tinanong kung kilala niya si Madam Dolores? Eh, wala nga siyang maalala. Ang bobo ko talaga minsan at ang bilis ko naman makalimot. "Sorry, nagtaka lang kasi ako sa—Uh anyways, nevermind. Huwag mo na lang isipin baka makasama lang sa 'yo. Um, huwag mo sanang mamasamain ang sasabihin ko." Napahinto ako at hinihintay ang sagot niya. Pero tumango siya bilang sagot kaya okay lang naman 'ata kung sasabihin ko 'to since dito siya nakatira pansamantala sa apartment ko at