TMUW 95: Hate

Ilang minuto na ang lumipas ngunit pareho kami na walang imik.

Katulad ko ay tahimik lang din siya at animo'y nakikiramdam sa kaniyang paligid.

"Huwag mo akong titigan," utos niya.

Pansin ko ang mga peklat sa kaniyang braso at binti. Hindi rin ako nakasisiguro kung bakit naka-wheelchair siya. Isang taon... isang taon ako bago nagising. Ibig-sabihin ba noon ay mas malala pa ang nangyari sa kaniya kaya hanggang ngayon ay naririto pa rin siya sa hospital.

"Gusto ko na muna na magpahinga. Kung p'wede iwan mo na muna ako—"

"Mukhang ayos ka naman katulad nang sinabi ni Chris," pagpuputol ko sa kaniya.

Kahit hindi niya sabihin ay ramdam ko ang pag-iwas niya sa akin. Kung p'wede lang mag-inarte ay ginawa ko na. Ni hindi ko alam kung bakit nila ako iniiwasan.

Is it because I heard what they were talking about earlier? Kung hindi ko ba narinig ang lahat ng iyon ay hindi siya ganito umakto sa harapan ko ngayon?

Nakakasawa lang sa pakiramdam na parang ayaw kang makita, kausapin, o malaman na nasa