PROLOGUE

Napatayo ako nang makita ang pagpasok ni Lucas sa pinto. Gabing-gabi na.

Tiningnan niya ako nang tulungan ko siya na tanggalin ang kaniyang coat na suot-suot. Lumukot ang ilong ko matapos masinghot ang amoy ng alak.

"Kumain ka na ba?" tanong ko. "Hinihintay kita para sabay na tayo kumain," dagdag ko nang hindi man lang siya mag-abala na balingan ako.

Pinalobo ko ang pisngi at saka kinagat ang ibabang labi. "Niluto ko 'yung paborito mo na ulam. Alam ko kasi na pagod ka—"

"Can you shut the fuck your mouth?" galit na baling niya sa akin.

Napalunok ako at yumuko na lang. Nang makita ang hinubad niya na sapatos ay pinulot ko iyon at tinabi na lang sa shoe rack.

Sanay na ako na ganito siya. Naiintindihan ko naman kung bakit ayaw niya pero ang hinding-hindi ko maiintindihan ay kung bakit hindi pa rin niya ako kayang itrato kahit bilang isang tao na lang at hindi na asawa niya.

Kuminang ang aking mga mata nang dumiretso siya sa kusina. Naghain ako sa pag-aakala na kakain siya dahil naroon siya sa upuan at animo'y naghihintay ngunit matapos ko iyon inihanda ay pinandidirihan lang niya iyon na tiningnan bago ako iniwan dito mag-isa. Halos mabasag pa ang baso nang padarag niya iyon na bitawan sa lamesa.

Napaupo na lang ako at napapasapo sa aking noo. Tiningnan ko ang orasan sa aking relo para lang matawa. Hating gabi na. Tiningnan ko ang pagkain na hinanda ko.

Bukas ay iyan na naman ang kakainin ko panigurado. Wala namang bago. Sumubo na lang ako sa pagkain nang tumunog ang tiyan. Ilang beses na akong inatake ng ulcer pero inuulit-ulit ko pa rin.

Napailing na lang ako sa aking sarili at tinapos na ang pagkain upang makapagpahinga na rin. Maaga pa ako sa trabaho ko bukas.

Ang nais na makapagpahinga agad nang makapasok sa silid ay hindi ko nagawa. Nilipasan na ako ng antok at panigurado na kahit anong pilit ang gagawin ko ay hindi pa rin ako dadalawin ng antok na ito.

Lumabas ako sa veranda at doon umupo. Tumingala ako sa itaas at tiningnan ang nagkikinangan na mga bituwin.

"Ilang taon pa?" pagkausap ko sa aking sarili. "Pitong taon na mula nang ikasal kami pero bakit parang panahon lang naman ang umuusad at nagbabago?"

Hindi ko rin naman ginusto na ikasal sa kaniya. Nagising na lang ako na ikakasal na pala ako. Ilang taon na at hanggang ngayon at iniisip ko pa rin kung bakit hindi siya tumutol sa kasal na ito kung ayaw naman niya talaga. Mas may kapangyarihan siya dahil kung alam ko ang tungkol dito ay tututol din naman ako. Aayaw ako dahil isang beses ko lang naman siya na nakita bago nangyari ang kasalan na ganap sa pagitan namin at ang masama pa ay hindi man lang ako binigyan ng oras para makahalubilo siya at makilala ng husto.

Pinunasan ko ang luha na pumatak sa aking mga mata at saka natawa. "Pero bakit posible na mahulog ang loob mo sa isang tao na hindi ka naman pinakitaan ng kagandahang asal mula pa noon?"

Bumuga ako ng hangin at pumasok na sa loob. Hindi ko alam kung anong oras ako na hinila ng antok dahil tinatamad pa ako na bumangon sa kama nang magising.

Wala pa man ay pakiramdam ko pagod na ako. Wala akong choice kung hindi ang tumayo na at asikasuhin ang sarili kung ayaw ma-late.

Hindi na ako nag-abala pa na tingnan si Lucas dahil alam ko na umalis na rin siya. Sa pitong taon namin na pagsasama ay bilang lang sa daliri ko ang mga umaga na naabutan ko siya rito sa bahay bago ako pumasok sa trabaho.

"Noah!" bati ko sa kaniya nang makarating.

Mula sa paghahalughog sa mga gamit niya ay binalingan niya ako. "Nagkape ka na?" tanong niya. "Tara kape. Sakit ng ulo ko," pagrereklamo na aya niya.

Ibinaba ko lang ang gamit ko at sumama na rin sa kaniya. Hindi na nga ako nakakain pa bago umalis.

"Kung ako lang talaga CEO unang-una kong ipatatanggal si Miss Bernadette. Kung makapagbigay ng trabaho akala mo ang laki ng sama ng loob sa akin," aniya. Nahihinuha na ang dahilan ng pagsakit ng kaniyang ulo.

Napalabi ako. "Kaso hindi ikaw ang CEO," sagot ko.

Ngumuso lang siya at nagpatuloy na lang sa pagra-rant. Tuloy ay hanggang sa makabili at makabalik sa opisina ay hindi na siya natigil.

Pansin naman naming lahat 'yon pero walang matapang na empleyedo ang pinag-uusapan iyon dahil unang-una ay baka ibaling pa sa amin ang galit noon.

"Gusto mo ba hatid na kita?" tanong niya nang makababa na kami.

Umiling ako. "Magta-taxi na lang ako. Umuwi ka na. Gabi na rin," sabi ko.

Hindi na siya nagpumilit pa at nagmaneho na rin paalis. Naiwan ako rito sa tapat ng Trion Building. Walang gana na umuwi at bumalik pa sa impyernong bahay.

Sanay naman ako pero tao rin ako. Napapagod. Kahit sino siguro na papalit sa puwesto ko ay mas gusto na lang mamatay o magpakalayo-layo.

Sa huli ay sumakay na lang din ako upang umuwi na. Wala pa rin sindi ang ilaw nang makarating ako tanda na ni isa nga sa amin ay wala pang umuuwi.

Pinalobo ko ang pisngi ko at inasikaso lang ang sarili bago bumaba. Ininit ko lang din ang niluto ko na kare-kare kagabi upang ang ulamin iyon. Sayang naman kung hindi mauubos. Mahal din bili ko sa mga ingredients noon lalo pa hindi rin naman nagbibigay si Lucas.

Kasalukuyan ako na kumakain nang pumasok dito sa kusina si Lucas. Napatigil pa ako ng bahagya sa pagnguya nang dumaan siya sa likuran ko.

Dinig ko ang pagbukas ng ref sa likod ko at ang pagtunog ng baso. Hindi na ako nag-abala pa na tanungin kung kumain na siya. Mukha naman na kumain na siya.

Tiningnan ko ang cell phone niya na inilapag niya sa lamesa. Susubo na sana ako nang tumunog iyon at bumukas ang screen. Kinagat ko ang ibabang labi nang makita ang pagmumukha ni Iris doon.

Martyr.

Gusto kong matawa nang agad iyon na kinuha ni Lucas.

"Kare-kare again?" tanong niya matapos ilapag muli sa lamesa ang cell phone.

Tumaas ang sulok ng labi ko at bahagyang napairap. "Obvious ba?" tanong ko rin pabalik. Nakikita na kasi itatanong pa.

"Thankfully, tapos na ako mag-dinner. I won't gonna eat that fucking leftover," aniya.

Bumuga ako ng hangin. "Oo nga e," pagsang-ayon ko sa kaniya. "Mas maganda 'yon para hindi rin ako magastusan sa pagkain at mapagod kaluluto para lang ipakain sa katulad mo," dagdag ko.

Naiinis na sinubo ko ang huling isang kutsara na kanin na nasa pinggan ko at dumiretso na sa lababo upang hugasan iyon.

"Hugasan mo 'yan," utos ko nang ilagay niya sa tabi ng hinuhugasan ko ang baso na pinag-inuman niya.

Natawa siya ng bahagya. "Come on, it's your job as a wife," aniya.

Natatawa ko siya na balingan. "Oh," tumatangong sambit ko. "Kino-consider mo rin pala ako as your wife? Nakakatawa sobra."

Tinaasan lang niya ako ng kilay. "Sumasagot ka na rin ngayon," puna niya at tinuro ang aking bunganga dahilan upang tapikin ko iyon palayo. Medyo napalakas dahil lumipad iyon pagilid.

"Bakit? Ikaw lang ba may karapatan na sumagot sa ating dalawa?" tanong ko. "Ilang taon na akong nagtitimpi sa'yo at huwag mong isipin na hinding-hindi ako gaganti. Sino ka ba para apihin ako? Pareho lang tayong tao. Pareho lang tayong gagapangin ng mga uod sa ilalim ng lupa kapag namatay tayo," sambit ko.

Lumabi siya. "How sure are you? Ipapa-metal ko ang coffin ko," aniya.

"Billionaire ka nga pala e, 'no? Nakalimutan ko na. Akalain mo na napakarami mong pera, napakayaman sa pera pero sa kaibigan kaya?" tanong ko.

Satisfied ako sa nakita ko na pikon na pikon na mukha niya. "Siyempre wala ka noon. Napakapangit kasi ng buhay mo. Napaka-boring at kapag may lumalapit sa'yo ay tinatapatan mo agad ng pera. Napakaarogante at walang pagmamahal sa kapuwa kaya ka siguro iniwan ni Iris noon at hindi na binalikan pa rit—"

Hindi ko na nagawa pa na ituloy ang sinasabi ko nang makatanggap ng isang napakalakas na sampal mula sa kaniya. Tumagilid ang ulo ko dahil sa lakas noon. Nalasahan ko rin ang metal sa gilid ng aking labi tanda na nagkasugat iyon at dumugo pa.

"Don't you fucking dare to drag Iris name here. Who are you? As far as I know you're parents are just a fucking desperate have my power and you are just a woman who happened to be as desperate as her parents to marry me. How desperate your family are."

"Ano?" natatawang tanong ko. "Para lang din sabihin ko sa'yo magpapakamatay muna bago magpakasal sa'yo. Napakakapal ng mukha natin ah. Saan ka nagpagawa niyan? Papagawa rin ako," balik ko. "Ay hindi na pala. Ayaw ko maging arogante na katulad mo."

"Pamilya ko desperado? Baka nakalilimutan mo kung sino ang mas desperado sa atin." Sinamaan ko siya ng tingin nang muli niya sana akong pagbubuhatan ng kamay niya.

"Isa pang lapat ng kamay mo," nangigigil na banta ko sa kaniya.

Tumawa siya at saka lumabi. "What are you going to do, then?" tanong niya. Umaakto na para bang natatakot. "Oh, I am scared," sarkastikong aniya at tinakpan ang sarili.

"Nakakatakot na rin ang mga tinutulugan ngayon," tumatangong aniya at tinuro ako. "Nakikita mo sarili mo? Pamilya mo na nga ang tinulungan ko ganito ka pa kung umasta sa harapan ko."

"Pinagsasabi mo riyan?" tanong ko at bahagyang natawa. "Kahit kailan hindi namin kailangan ng tulong ng ibang tao lalo na ng katulad mo. Papabaon na lang ako sa hukay bago humingi ng tulong sa katulad mo—"

"Should I tell my people to dig a coffin size at the backyard then?" pagpuputol niya sa akin.

Pakiramdam ko ay pulang-pula na ako. Matunog ang kaniyang ngisi na tinalikuran ako. "Just let me now," aniya bago tuluyan na umalis bitbit ang coat na dala-dala niya kanina papasok dito.