Chapter 01: The Child Will Stay

Pagkalabas ni Cailyn mula sa banyo matapos maligo, agad siyang isinandal ni Austin sa gilid ng kama.

Ang malalakas na kamay ng lalaki ay dumulas mula sa kanyang bewang papunta sa kanyang mga tagiliran, mahigpit na hinawakan ang kanyang balingkinitang baywang, hindi siya binigyan ng kahit katiting na pagkakataon na tumanggi.

“Kaninang alas tres ng hapon, personal na sinalubong ni Austin, presidente ng Buenaventura's Group, si Helen, ang Cello Queen na bumalik sa bansa. Upang hindi maabala ang pagbabalik ni Helen sa Pilipinas, espesyal na nag-arrange si Austin ng kanyang pinakabagong Gulfstream G700 upang sunduin si Helen mula sa London…”

Habang nakikinig sa balita mula sa TV, hindi napigilang lingunin ni Cailyn ang palabas.

Sa screen, kitang-kita si Austin na kasing guwapo ng mga artista habang inaasikaso si Helen palabas ng airport. May dala itong malaking bouquet ng naglalagablab na pulang rosas, nakangiti nang ubod tamis habang nakatingin kay Austin nang may paghanga at pagmamahal sa mga mata.

Nagkumpulan ang mga reporter upang kapanayamin si Austin at Helen.

“Mr. Austin, totoo bang hinintay ninyo si Miss Helen ng tatlong taon? Ngayong bumalik na siya nang may karangalan, balak n'yo na po bang pakasalan si Miss Helen?”

Naghintay si Cailyn sa sagot ni Austin.

Ngunit bago pa man siya makinig, biglang namatay ang TV.

Mahigpit na hinawakan ni Austin ang kanyang mukha, pinihit ito at walang awa siyang hinalikan mula sa likuran, marahas na sinakop ang kanyang mga labi.

“Cailyn, mag-focus ka rito!”

Nagpumiglas si Cailyn, ngunit lalo lang humigpit ang pagkakahawak ni Austin sa kaniya.

Isa niyang kamay ang kumilos at binuksan ang drawer sa gilid ng kama, dinukot ang isang dokumento mula sa loob.

Nasa banyo si Austin at kasalukuyang naliligo nang biglang tumunog ang kanyang cellphone.

Napatingin si Cailyn at nakita ang pangalang "Helen" na lumitaw sa screen.

Hindi na niya pinansin ito at nagpunta sa closet upang kumuha ng sutlang nightdress.

Paglabas niya mula sa closet, nandoon na si Austin, nakatayo sa harap ng floor-to-ceiling window at nakikipag-usap sa telepono.

Maluwag ang pagkakatali ng tuwalyang nakabalot sa kanyang baywang, ang tubig ay tumutulo mula sa dulo ng kanyang buhok, dumadaan sa kanyang seksing collarbone, bumabagtas sa kanyang maskuladong dibdib at tiyan, pababa sa kanyang V-line, at tuluyang nawala sa puting tuwalya.

Lumapit si Cailyn, kinuha ang tuwalya sa sofa at balak sanang punasan ang kanyang buhok.

Ngunit umiwas si Austin, ibinaba ang cellphone at walang imik na binuksan ang drawer ng cabinet. May kinuha siyang dokumento at iniabot ito kay Cailyn.

Nang tingnan niya ito, limang malalaking salita ang bumungad sa kanya: “Divorce Agreement.”

“Pirmahan mo ‘to sa loob ng dalawang araw, at ipapadala ko agad ang bayad sa account mo.”

Tumingin si Austin sa kanya, malamig ang mga mata na parang ibang tao ang kaharap niya kumpara kaninang magkasama sila.

Hindi umimik si Cailyn, ngunit ngumiti siya nang bahagya, “Ayon sa kasunduan, may tatlong buwan pa bago matapos ang tatlong taon.”

Natawa nang malamig si Austin, ang mukha niya’y kasing talim ng kutsilyo.

“Bakit, ayaw mo bang umalis dahil adik ka na sa pagiging Mrs. Buenaventura?”

Bahagyang napangiti si Cailyn, ngunit may lungkot sa kanyang mga mata, “Para kay Helen ba, handa kang labagin ang kasunduan?”

“Wala kang karapatang pakialaman ang tungkol sa amin ni Helen,” malamig na tugon ni Austin. “Huwag kang mag-alala, babayaran kita ng buo.”

“Sige,” sagot ni Cailyn na walang pag-aalinlangan, sabay kuha sa kasunduan, “Asahan ko na lang ang bayad mo, Mr. Austin.”

Tiningnan siya ni Austin nang may panlalamig bago tumalikod at umalis.

Tatlong taon na silang kasal, o mas tama, dalawang taon at siyam na buwan. Sa isang libo’t apat na gabi, hindi kailanman natulog si Austin sa tabi niya.

Tuwing matatapos ang gabi, aalis ito agad. Siya sa master bedroom, si Austin sa guest room. At ngayong gabi, ganun na naman ang mangyayari.

Kinabukasan, nagising si Cailyn dahil sa kirot sa kanyang tiyan.

Hindi niya alam kung dahil ba sa kagabi na tila ba huling pagkakataon na nilang magkasama, ngunit talagang naging marahas si Austin.

Dalawang beses siya nitong kinuha bago ito tumigil.

Habang lumilipas ang oras, lalong lumalakas ang sakit. Kaya nagpunta si Cailyn sa ospital.

“Congratulations, Mrs. Buenaventura! Buntis po kayo, at kambal ang dinadala ninyo. Pero hindi pa masyadong matatag ang kalagayan ng mga bata, kaya mas maigi pong ma-confine kayo para sa pagbabantay sa pagbubuntis ninyo.”

Nanlaki ang mga mata ni Cailyn, tuluyang natulala.

Sa buong panahon ng kanilang pagsasama, lagi namang maingat si Austin.

Kapag wala siyang dalang proteksyon, kahit nasa kalagitnaan na sila, titigil siya.

Sinabi pa ni Austin sa kanya noon, “Hindi ka karapat-dapat magdala ng anak ko.”

Siya lang naman ang ginawang kasangkapan upang pasayahin ang pamilya ni Austin habang hinihintay si Helen.

Pero mahal niya si Austin, kaya pumayag siyang pakasalan ito kahit alam niyang walang pagmamahal na kapalit.

Akala niya, kapag naging mabuti siyang asawa, matututunan din siyang mahalin ni Austin sa loob ng tatlong taon.

Pero nagkamali siya.

Laro nga lang ba talaga ito ng tadhana?

Napirmahan na niya ang kasunduan sa diborsyo. Nai-transfer na rin ni Austin ang tatlong daang milyong kabayaran sa kanya. Pero ngayon pa siya nabuntis?

Nanginginig ang kamay niya nang biglang tumunog ang cellphone.

Tumatawag si Austin.

Nagdalawang-isip siya bago sinagot ito.

“Bakit ka nabuntis?” galit na tanong ni Austin.

Hindi pa siya nakakasagot nang marinig niya ulit ang malamig na boses nito, “Sabihin mo sa doktor na gawin ang lahat para mawala ‘yan.”

"Ipahanda agad ang operasyon, at bago ang diborsyo, alisin ang bata."

Alisin ang bata...

Tatlong salita, bawat isa'y parang matalim na kutsilyo na tumarak sa puso ni Cailyn.

Parang may dugo na umagos mula roon, at nanginginig siya sa matinding sakit.

Bilang taong naging sunud-sunuran at ginamit bilang kasangkapan kapalit ng pera, halos tatlong taon niyang sinunod lahat ng gusto ni Austin.

Pero sa pagkakataong ito...

Namula ang mga mata ni Cailyn, nanginginig ang boses nang tanungin niya, "Austin, paano kung hindi ko gawin?"

"Cailyn, sa harap ko, wala kang karapatang magsabi ng 'hindi.'" Malamig ang mga salitang binitiwan ni Austin bago niya itinago ang kanyang telepono.

Wala siyang karapatang tumanggi?

Bigla siyang napangiti, mapait at puno ng hinanakit. Agad niyang nilapitan ang doktor at nagpaayos ng kwarto sa ospital para protektahan ang bata sa kanyang sinapupunan.

Naging ganito kadespota si Austin hindi lang dahil sa alam niyang mahal siya ni Cailyn, kundi dahil siya ang makapangyarihang presidente ng pamilya Buenaventura.

At si Cailyn... wala siyang kahit anong maaasahan.

Isang taon na ang nakalipas mula nang tuluyang mabangkarote ang kumpanya ng kanilang pamilya. Tumakas ang kanyang mga magulang kasama ang mga kapatid niya patungo sa ibang bansa upang iwasan ang napakalaking utang.

Wala na siyang maituturing na tahanan.

Ang hindi niya inaasahan, ilang oras matapos siyang manatili sa kwarto ng ospital at nakatanggap ng gamot para sa proteksyon ng bata, dumating si Austin, galit na galit.

Tahimik siyang tinignan ni Cailyn, ang mga mata'y kalmado ngunit puno ng determinasyon.

"Linlangin mo ako."

Nakangisi si Austin, malamig ang mukha na animo'y yelo, at ang bawat salitang binitiwan niya'y parang kulog sa galit.

Sa kabila ng kanyang galit, bahagyang ngumiti si Cailyn, "Austin, hindi ka dapat maging iresponsableng lalaki."

Naningkit ang mga mata ni Austin, bumigat ang tingin, at malamig na tinanong, "Sabihin mo, paano nangyaring nabuntis ka?"

Bahagyang ngumiti si Cailyn, "Wala kang dapat ipag-alinlangan. Siguradong sa'yo ang batang ito."

"Hah!"

Napangisi si Austin, puno ng panunuya, "In vitro fertilization o IVF? Gagawin mo ang lahat para hindi matuloy ang diborsyo. Ang talino mo rin!"

"Austin, ako ba ang pinagdududahan mo o ang sarili mo?"

Hindi nagpatinag si Cailyn, sinabayan ang malamig na titig ni Austin, "Kung halos araw-araw akong pumunta sa ospital para magpaturok ng kung anu-ano, sa tingin mo ba hindi mo malalaman?"

"Cailyn!" Sumiklab ang galit sa mga mata ni Austin, lumabas ang ugat sa kanyang noo.

Tatlong taon silang kasal, at sa lahat ng oras na iyon, palaging mahinahon at sunud-sunuran si Cailyn sa kanya.

Hindi niya inasahang kayang lumaban ni Cailyn ng ganito katapang.

"Ipahanda ang operasyon. Ngayon din." Utos niya sa assistant sa malamig na boses, parang walang puso.

"Austin, huwag mo nang pag-aksayahan ng oras. Ang batang ito, hinding-hindi ko ipapaalis."

Buong tapang na sinabi ni Cailyn. Mapanatag ang boses ngunit matindi ang alab sa kanyang mga mata.

"Ano? Akala mo ba kapag nanganak ka, hindi matutuloy ang diborsyo?" Malamig na ngiti ang sumilay sa labi ni Austin.

Hindi tumingin si Cailyn, hindi sumagot, ngunit mahigpit na hinawakan ang kanyang tiyan.

"Ayos lang. Kung hindi na magkakaanak si Helen, hindi na masama kung hiramin ang mga itlog at sinapupunan mo. Sa ganitong paraan, hindi na niya kailangang magdalang-tao."

"Austin, ano ang ibig mong sabihin?"

Nagtatakang tumingin si Cailyn sa kanya, nanginginig ang boses.

Tumitig si Austin, ang mga mata'y puno ng lamig at kasamaan. "Ang ibig kong sabihin, puwedeng manatili ang bata. Si Helen ang magiging ina. Pero ikaw, kailangan mong lumayas."