Chapter 04: Missing Her Presence

Pagbukas ng pinto, sinalubong siya ng dilim at nakakabinging katahimikan. Isang malamig at walang buhay na espasyo. Hindi niya alam kung bakit, pero bigla siyang nakaramdam ng matinding pagkailang.

"Cailyn..."

Awtomatiko niyang tinawag ang pangalan nito, ngunit agad siyang napahinto.

Cailyn ay wala na. Lumipat na siya sa ibang apartment—sa piling ng ibang lalaki.

Hindi niya alam kung anong ginagawa nila ni Jasper sa mga oras na ito. Masaya ba sila? Mas lalong nanigas ang kanyang panga, at ang matatalim niyang mga mata ay nanlamig tulad ng yelong humuhubog sa kanyang matikas na mukha.

Nakita ng driver ang kadiliman sa loob ng bahay, kaya't nagmadali itong pumasok para buksan ang mga ilaw.

Pagliwanag ng paligid, lumingon ito kay Austin at halos mapaatras sa takot nang makita ang bigat ng ekspresyon sa mukha nito. Parang isang mabangis na hayop na handang sumabog anumang oras.

"Sir, kung wala na pong iba, bababa na po ako," agad na yuko ng driver.

Hindi gusto ni Austin na ginugulo siya kapag nasa bahay. Ang driver, yaya, at mga bodyguard ay nakatira sa annex building. Siya at si Cailyn lamang ang nasa main house. Sa loob ng tatlong taon, halos lahat ng kanyang pangangailangan—mula sa pagkain, pananamit, hanggang sa pamamahinga—ay si Cailyn ang nag-aasikaso.

"Hmm."

Isang tunog lang ang lumabas sa ilong ni Austin, na tila senyales ng kanyang pagsang-ayon.

Mabilis na lumabas ang driver, maingat pang isinara ang pinto. Pero nanatili ang nakakapasong iritasyon sa dibdib ni Austin. Tinanggal niya ang sapatos, handang magpalit ng tsinelas—pero wala siyang makita.

Napakunot ang kanyang noo. Yumuko siya at binuksan ang shoe cabinet, pero kahit saan siya maghanap, wala ang tsinelas niya.

Napakuyom ang kanyang kamao, pero sa halip na mag-aksaya ng lakas sa galit, dumiretso siya sa sala. Kinuha niya ang tie niya at niluwagan ito habang minamasahe ang sariling sentido.

"Masakit ang ulo ko. Hilutin mo nang mabuti."

Umupo siya sa sofa, pumikit, at naghintay ng pamilyar na kamay na magbibigay ng ginhawa. Pero wala.

Pagkalipas ng ilang segundo, iminulat niya ang kanyang mga mata at awtomatikong hinanap ang pigura ni Cailyn.

Pero wala na siya.

Napakuyom siya ng kamao at buong lakas na binagsak ito sa armrest ng sofa. Galit na galit siya, pero wala siyang magawa. Nagpigil siya ng hininga at pilit na pinakalma ang sarili bago tumayo at nagtungo sa kusina.

Nauuhaw siya. Kumuha siya ng baso para uminom ng tubig—pero wala rin siyang mahanap.

Parang nag-apoy ang buong katawan niya. Nawala lang si Cailyn, pero parang gumuho ang buong sistema niya.

Nang hindi na niya kayang pigilan ang sarili, kinuha niya ang cellphone niya at mabilis na tinawagan si Cailyn.

Isang ring.

Dalawa.

Tatlo.

Saka may sumagot.

"Cailyn, nasaan ang tsinelas at baso ko? Saan mo nilagay ang mga gamit ko?!"

Pero sa halip na boses ni Cailyn, isang malamig at mapanuyang halakhak ang tumambad sa kanya.

"Austin, hindi ko alam kung hindi ka pa natutong mabuhay nang mag-isa, o sadyang inutil ka lang?"

Lalong nagdilim ang paningin ni Austin nang makilala ang boses ng kausap.

"Jasper, ibigay mo ang telepono kay Cailyn!"

Narinig niya ang mahina ngunit puno ng pang-aasar na tawa sa kabilang linya.

"Pasensya na, Austin. Hindi ka niya makakausap ngayon. Napagod siya. Kakapaligo lang niya, at kasalukuyang mahimbing na natutulog sa kama."

Parang pinagsakluban ng langit at lupa si Austin sa narinig niyang pagbitaw ni Jasper ng mga salitang iyon—punong-puno ng malisyang nagpapahiwatig kung anong nangyari bago ito makatulog.

Pagkatapos noon, walang sabi-sabing ibinaba ni Jasper ang tawag.

Dinig na dinig ni Austin ang tunog ng busy tone sa linya. Sa sobrang galit, muntik na niyang ibato ang cellphone niya.

Samantala, sa isang luxury apartment sa Makati, mahimbing na natutulog si Cailyn.

Pagod na pagod siya matapos ang mahabang araw. Pagkaakyat pa lang sa kama, agad siyang nakatulog.

Si Jasper, na hindi mapalagay, ay nanatili sa tabi niya. Nang makitang himbing na ito, tahimik na siyang tumayo, ngunit nang tumunog ang cellphone nito, mabilis niya iyong inabot at sinagot. Lumabas siya ng kwarto para hindi magising si Cailyn.

At nang matapos ang tawag, bumalik siya sa loob para tiyaking mahimbing pa rin ang tulog nito.

Bago umalis, tahimik niyang nilagay ang cellphone nito sa tabi at ini-silent ang notifications, saka siya tuluyang lumabas.

Alas sais ng umaga, natural na nagising si Cailyn dahil sa nakasanayang body clock.

Bumangon siya, at awtomatikong nagtungo sa banyo—pero ilang hakbang pa lang, natigilan siya.

Napahinto siya at napangiti nang mapait. Napailing siya sa sarili.

Hanggang ngayon, parang automatic pa rin ang katawan niya sa routine niya noon—gigising nang maaga para ipaghanda ng almusal si Austin.

Pero ngayon, wala na siyang kailangang asikasuhin kundi ang sarili niya at ang batang dinadala niya sa kanyang sinapupunan.

Wala nang Austin. Wala nang pag-aalaga sa kanya.

At hindi na rin niya kailangang alagaan si Austin.

Muli siyang bumalik sa kama, pero alam niyang hindi na siya makakatulog pa.

Sa halip, kinuha niya ang kanyang cellphone at nagsimulang basahin ang mga dokumento tungkol sa kanyang negosyo.

May sampung bagong kliyenteng mula sa matataas na lipunan ang nais magpa-customize ng skincare products mula sa kanyang kumpanya.

Kahapon pa lang, ipinadala na ng kanyang assistant ang lahat ng detalye ng skin analysis at mga request ng mga ito.

Sa kanyang negosyo, hindi basta-basta ang serbisyo. Ang bawat produkto ay nagkakahalaga ng milyon, kaya kailangang tiyakin niyang perpekto ang bawat isa.

Habang nakatuon sa pagbabasa, biglang tumunog ang kanyang cellphone. Isang tawag ang dumating.

At sa kung anong dahilan, bigla niyang naramdaman ang kaba sa kanyang dibdib.

Sa kanya ito.

Nakatitig si Cailyn sa salitang "husband" na lumilitaw sa screen ng kanyang telepono. Ilang segundo siyang nagdalawang-isip bago niya ito sinagot.

"Cailyn."

Kaagad, ang malalim na tinig ng lalaki ay bumalot sa matinding galit na tila dumaan sa mga alon ng signal.

"Austin, may kailangan ka ba?" tanong ni Cailyn nang walang sigla.

Nang makumpirma niyang si Cailyn nga ang sumagot, bahagyang nabawasan ang inis ni Austin, pero hindi pa rin bumuti ang tono nito.

"Nasaan ang mga cufflinks ko?"

Napakunot ang noo ni Cailyn.

At isa pa, siya naman ang hindi na gustong makita nito.

Ngayong siya na ang lumisan, wala na sanang dahilan para hanapin pa siya ng lalaki.

"Nasa pangatlong cabinet sa ilalim ng mga kurbata mo. Kung hindi mo makita, tanungin mo na lang si Manang Flor." sagot niya.

Pero bago pa siya matapos magsalita, ibinaba na ni Austin ang tawag.

Cailyn, "......"

Sanay talaga itong ituring siyang yaya.

Napabuntong-hininga siya at ipinagpatuloy ang pagbabasa ng kanyang mga dokumento.

Pero makalipas ang wala pang dalawang minuto, muling tumunog ang kanyang telepono—si Austin na naman.

Nag-atubili si Cailyn bago niya ito sinagot.

"Nasaan ang starry cufflinks ko? Bakit wala ito rito?" malamig pero hindi na kasing-galit kanina ang boses ng lalaki.

Starry cufflinks.

Iyon ang regalong ibinigay niya kay Austin dalawang taon na ang nakalipas. Hindi naman niya ito madalas gamitin, kaya bakit biglang hinahanap ngayon?

"Magkasama lahat ng cufflinks mo. Kung hindi mo makita, tanungin mo na lang si Manang Flor."

Pagkasabi noon, siya na mismo ang nagbaba ng tawag.

Sa kabilang linya, nakikinig si Austin sa mahinang "beep" na tanda ng ibinabang tawag. Muling lumabas ang nanlalaking ugat sa kanyang noo.

Maaga pa lang, pero abala na siya sa paghahanap ng sinturon, medyas, at cufflinks.

Pinaghahalughog niya ang kahon ng kanyang mga cufflinks, pero hindi niya makita ang gustong isuot na starry cufflinks, kaya napagdesisyunan niyang hayaan na lang at sinadyang itaas ang manggas ng kanyang polo bago isinuot ang blazer at bumaba.

"Sir, nakahanda na po ang almusal." sinalubong siya ng yaya sa ilalim ng bahay, nakayuko at magalang.

"Hmm." sagot niya nang walang emosyon at dumiretso sa hapag-kainan.

Nasa mesa ang mga paborito niyang almusal—ang madalas ihanda ni Cailyn para sa kanya. Pati ang kape, handang-handa na.

Napasinghap siya, saka uminom ng kape.

Pero pagkasayad pa lang ng kape sa kanyang bibig, gusto na niyang idura ito.

Pero dahil sa basic na paggalang, pinilit niyang lunukin.

"Anong klaseng kape 'to? Bakit ang pait at ang sama ng lasa?" tanong niya sa yaya, kita sa kanyang mukha ang pagkainis.

Nanginginig ang yaya sa kaba. "G-ginamit ko po ang parehong coffee beans na ginagamit ng madam noon. Sinunod ko rin ang paraan niya ng paggawa."

Ang paggawa ng kape ay tulad ng paghahanda ng tsaa—mahalaga ang tamang paraan at temperatura ng tubig.

Iba't ibang klase ng coffee beans, iba rin ang tamang paraan ng pag-brew at angkop na init ng tubig.

Nakahawak sa tasa, muling tumingin si Austin sa kape at naglakas-loob na s******p ulit.

Mas lalong sumama ang lasa.

Hindi na niya kinaya at idinura niya ito, saka inilapag nang mariin ang tasa sa mesa.

Nakatayo ang yaya sa gilid, takot na takot at hindi makatingin nang diretso.

Pinigilan ni Austin ang galit na bumibigat sa kanyang dibdib at kumuha ng pritong itlog.

Isang kagat pa lang, alam na niyang iba ito sa laging inihahanda ni Cailyn.

Malamig na ito. Hindi man lang malambot at malasang tulad ng dati.

Ayaw na niyang kainin.

Ibinalik niya ang chopsticks sa mesa, kinuha ang kanyang coat, at walang sinabing kahit isang salita bago tuluyang umalis.

Natigilan ang yaya, nanginginig sa kaba. Agad niyang kinuha ang telepono at tinawagan si Cailyn.

"Ma'am Cai."