CHAPTER 03: Ten Years is Not a Joke

Labis na lamang ang pag-alala ng kaibigan nito kay Cailyn. Dahil sa awra pa lang ng mukha, mahahalata mo na agad na mayroon siyang mabigat na dinaramdam.

“I know you’re not okay.”

Kakaiba ang pamumutla niya na ikinabahala ng kaibigan niyang si Jasper. “Magsabi ka, gusto mo bang dumiretso na tayo ngayon sa ospital? Kinakabahan naman kasi ako sa itsura mo. That’s very unusual. Never pa kitang nakitang ganyan kaputla sa loob ng ilang taong pagkakaibigan natin.” Pag aalalang wika niya.

Umiling lamang siya at bumuntong hininga. “Ano ka ba, okay lang ako ‘no. Sige na, magpapahinga muna ‘ko.” Tugon niya at isinara na ni Jasper ang bintana ng sasakyan at tumungo na sa lugar kung saan sila pupunta. 

Nang makauwi rin naman si Austin, laking gulat niya nang makitang inaayos ng kanyang kanang kamay at iba pang mga kasamahan ang mga gamit ng asawa niyang si Cailyn. Maigting ang galit nito kaya naman tinanggal niya ang kurbata sa leeg at itinapon sa tabing sofa.

“Ibalik n’yo lahat ‘yan!”

Tumayo niya sa harap ang isang katulong at nanginginig na sinabing, “Sir, ‘di ba–”

“You don’t understand what I am talking about. Basta sundin n’yo ang sinabi ko. Lahat ng kinuha n’yo ay ibalik din ngayon na!”

Tumango-tango na lamang sila at mabilis na sinunod ang utos niya. 

Habang tinatanggal niya ang mga butones sa polong suot niya, nagtanong muli siya sa mataas pa rin na tono. “May huli bang sinabi si Cailyn bago siya umalis?”

Nanlalamig sa galit ang mga niya habang naghihintay ng tanong mula sa kasambahay. 

“Maayos at wala naman po siyang sinabi, Sir Austin.”

Nanggagalaiti sa inis ang lalaki na nagdulot ng pagtabig niya ng tubig sa gilid ng lamesa.

“Kung gano’n, ngayon din ay maghanap na kayo ng isang taong magbabantay sa kanya.”

Tumango-tango sila at dagling may tinawagan sa telepono.

–

Nagpunta ang dalawa sa Peninsula Hotel upang mag-check in ng ilang araw. Isa ito sa mga five-star hotels na tunay namang kahanga-hanga. Mahigpit ang mga guwardiya, malinis at classy ang paligid, at halatang may mga kaya ang mga tao rito.

Pagpasok ng kotse sa garahe ay ginising naman ni Jasper ang kaibigan nito. “Cai, okay ka lang ba? Nandito na tayo.” Tanong niya at tumango lang siya bilang tugon.

“‘Yung trial data natin sa bagong produkto, okay na ba? P’wede mo bang sabihin ang secretary ko na magkakaroon kami ng video conference mamaya, please?” pakiusap niya.

Tumaas ang kanyang kilay at kumunot-noo. “Nakuha mo pa rin talagang isipin ‘yan kahit na may problema ka ‘no? How brave you are. I’ve never seen you working that so hard. Iba ka.”

Tipid na ngumiti si Caitlyn at bahagyang napaisip. “Iba na ‘ko ngayon, saka magkakaroon na ako ng mga anak. Hindi ako p’wedeng maging kampante.”

“Matapos ka niya gaguhin, gusto mo pa ring mag-stay ‘yang bata sa tiyan mo?”

Umiling siya, “Akin ang bata at labas na ‘to sa relasyon namin ng lalaking ‘yon.”

– 

Matapos ang video conferencing, patayo pa lang si Cailyn nang may makita siyang headline sa tabing computer na naglalaman ng isang balitang ikinagulat niya. 

Nakasulat sa malaking letra ng headline ang balitang si Austin Buenaventura ay nagbigay ng regalong cello kay Helen na nagkakahalaga ng sampung milyong piso. 

Bahagya siyang napahinto at tinitigang muli ang balitang nakikita. Maraming litrato ang lumabas na magkasama silang dalawa sa isang sikat din na restaurant. Kumakain silang magkasama at labis ang ngiti ng babae nang matanggap niya ang cello na tila para silang tunay na nagmamahalan.

Sa buong akala niya’y wala na siyang kahit anong mararamdaman kapag nakita niyang magkasama ang mga ito. Sa halip ay sumikip ang dibdib niya na para bang pinupunit.

“I’m pregnant, naniniwala akong hindi niya itutuloy ang divorce.” Bulong niya sa sarili habang may tumutulong luha pababa sa dibdib.

Lumapit naman ang kaibigan nitong si Jasper at sinilip din kung ano ang tinititigan ni Cailyn.

“Seryoso ka ba talaga? ‘Yan, kita mo ba ‘yan? For sure naman, Cai. Ngayon ka pa ba magpapaloko sa lalaking ‘yan? Hindi pa nga kayo tuluyang naghihiwalay pero may gana na siyang gumawa ng ganyan?”

Sa pagkakataong ito, hindi niya mapigilan na maging emosyonal nang makita ang litrato kung nasaan ang kanyang lola. Simula nung dinala siya nito sa pamilya ng Buenaventura at maging isa ring kasambahay, sa sampung taon na ‘yon, nagsimula nang magkaroon ng puwang sa puso niya ang binatang si Austin noong labing walo pa lamang ito. 

Ten years is not a joke.

And now, hindi niya na lubusang matukoy kung ano ang dapat na maramdaman.

Lakas loob naman niyang sinarado ang computer at ngumiti. “Whatever, he can do whatever he wants. He’s not my property anyway.”

Tinapik naman siya sa balikat at kunot-noong tumugon. “Cai, ‘wag mo naman hayaang ganyanin ka ng harap-harapan. Lumaban ka kaya. Gumanti ka! Kung ‘di mo pa kaya, tutulungan na lang kita.” Ngumiti siya at niyakap ang kaibigan. 

Sa pagtayo niya, lumapit siya sa bintana at pinagmasdan ang mga city lights. “Just in case pala na hindi mo alam, pinilit ni Helen si Austin na pumirma na magpakasal sa akin noon, pumirma siya ng kasunduan sa akin. Tumagal ng tatlong taon ang pagiging mag asawa namin kaya binayaran niya ako ngayon ng 300 milyon kapalit ng paglayo ko sa kanya.”

Nandilim ang paningin niya at sarkastikong tumawa. “At malinaw din na nakasulat na hindi kami p’wedeng magkaroon ng anak habang kasal pa kami.”

Halos tulala niyang titigan si Cailyn habang binibitawan ang mga salitang iyon. 

“So, anong balak mong gawin ngayon?” 

Tumingin siya pabalik at matapang na nagsalita. “I will not give up my child.”