Chapter 05: Low Profile

Nakatanggap ng tawag si Cailyn mula sa yaya, at isang salita lang ang sinabi nito.

"Ms. Cailyn, hindi na ako magiging yaya ni Austin mula ngayon."

Tumayo siya, naghilamos, nagbihis, at lumabas. Ang yaya na inasikaso ni Jasper para sa kanya ay naghanda na ng masarap na almusal.

Habang kumakain ng masarap na almusal na inihanda para sa kanya, lalo niyang naramdaman kung gaano siya naging katawa-tawa noon. Isang babaeng halos ibuhos ang lahat para kay Austin, pero sa huli, tila wala lang siya dito.

Buti na lang, binigyan siya ni Austin ng isang matinding sampal sa katotohanan at tuluyan siyang nagising.

Habang nasa kalagitnaan ng pagkain, dumating si Jasper. Bukod sa paghatid ng almusal, may mga trabaho rin siyang kailangang i-report kay Cailyn.

Sino ba naman ang mag-aakala na ang Cai Cosmetics Group—ang pinakamainit na beauty at health brand sa buong bansa—ay itinayo ng isang simpleng maybahay?

Pero sa totoo lang, hindi pa siya isang maybahay nang itinatag niya ang Cai Cosmetics Group. Noong panahong iyon, isa pa lang siyang junior sa kolehiyo.

Nag-aral siya sa traditional herbal medicine, pero bago pa man siya pumasok sa unibersidad, marami na siyang alam tungkol dito. Bata pa lang siya, nasa ilalim na siya ng impluwensya ng kanyang lola, kaya natutunan na niya ang mahahalagang sinaunang aklat tulad ng "The Emperor's Neijing" at "Compendium of Materia Medica."

Bago pa siya nakatungtong ng kolehiyo, kabisado na niya ang nilalaman ng mga ito.

Gayunpaman, ang kanyang pinakamalaking oportunidad sa negosyo ay nagmula mismo kay Tang Wanning—ang ina ni Austin.

Noong panahong iyon, dumaranas si Emelita ng matinding epekto ng menopause—hindi lang lumala ang mga pekas sa kanyang mukha, madalas din siyang hindi makatulog. Halos hindi na siya mapakali sa pag-aalala.

Gamit ang kanyang kaalaman, gumawa si Cailyn ng espesyal na formulation ng mga halamang gamot at itinimpla ang mga ito sa isang mask para kay Emelita. Kasabay nito, niluto niya ang mga halamang gamot upang mapabuti ang insomnia nito.

Hindi niya inasahan na magiging napaka-epektibo nito.

Pagkatapos lamang ng ilang paggamit, lumiit na ang mga pekas sa mukha ni Emelita, at matapos ang sampung beses na paggamit, tuluyan na itong nawala—walang side effects, walang sakit.

Ang kanyang insomnia? Halos tuluyan na ring nawala.

Sa sobrang tuwa ni Emelita, agad niya itong ipinakilala sa kanyang mga kaibigan—mga babaeng handang gumastos nang malaki basta't para sa kanilang kagandahan at kalusugan.

At doon nagsimula ang Cai Cosmetics Group.

Pinangunahan ni Cailyn ang paggawa ng iba't ibang produkto ng skincare, pampaganda, at kalusugan na pawang natural. Target niya ang mga mayayamang ginang at nag-alok pa ng customized products depende sa kanilang pangangailangan.

Hindi nagtagal, naging tanyag ito sa buong bansa.

Pagkatapos ng kanyang report, seryosong tumingin sa kanya si Jasper. "Matagal ka nang nagtatago. Hindi pa ba panahon para lumabas ka bilang tunay na may-ari ng Cai Cosmetics Group?"

Ininom ni Cailyn ang huling patak ng kanyang lugaw, ngumiti, at umiling. "Sa ngayon, ayoko pa."

Bukod kay Jasper, sa kanyang assistant, at sa ilang matataas na opisyal ng kumpanya, walang nakakaalam na siya ang tunay na may-ari ng Cai Cosmetics Group.

Sa katunayan, noong sinimulan niya ito, ni hindi niya sinabi ang totoo kay Emelita. Hindi rin nakarehistro sa kanyang pangalan ang kumpanya.

Pero hawak niya ang 89% ng shares.

Sa halos limang taong pag-unlad, lumampas na sa 800 milyong piso ang halaga ng Cai Cosmetics Group at patuloy pa itong lumalawak.

"Tama rin naman," tumango si Jasper, may nakakalokong ngiti sa labi. "Baka kasi kung malaman ni Austin ang totoo, magsisi pa 'yun."

Hindi sumagot si Cailyn, basta siya'y ngumiti lang.

Hindi dahil natatakot siyang magsisi si Austin, kundi dahil ayaw na niyang gumawa ng mas malaking gulo pa sa ngayon.

Lalo na’t inatasan siya ng doktor na magpahinga at huwag masyadong gumalaw sa loob ng isang linggo.

Halos buong araw siyang nanatili sa kanyang apartment. Bandang alas-singko ng hapon, biglang tumawag ang kanyang biyenang babae, si Emelita.

"Ma."

"Cailyn, totoo bang buntis ka? At kambal pa ang dinadala mo?!"

Sa tono ng kanyang tinig, ramdam ni Cailyn ang bihirang lambing at saya mula sa kanyang biyenan.

Si Emelita ay may dalawang anak. Ang panganay, si Ian, ay ang tunay na itinakdang tagapagmana ng pamilya Buenaventura. Pero limang taon na ang nakalilipas, isang aksidente sa skiing ang kumitil sa kanyang buhay. Simula noon, si Austin na lang ang natitirang anak ng pamilya He.

Bagamat hindi sang-ayon noon si Emelita sa kasal nila ni Austin, matapos silang ikasal, hindi na ito nakapaghintay na magkaapo.

Ngayon lang siya nalaman na buntis si Cailyn.

At kambal pa ang dinadala nito!

"Salamat sa Diyos! Sa wakas, nagdalang-tao ka rin!" Masayang-masaya si Tang Wanning. "Kadarating lang namin ng papa mo. Bumalik ka sa mansyon mamaya para maghapunan! Gusto kong makita ang aking mga apo!"

Napaisip si Cailyn. Sa kasalukuyang estado ng relasyon nila ni Austin, hindi niya alam kung dapat ba siyang pumunta.

Pero malinaw ang sinabi ni Emelita. Hindi niya sinabing gusto niyang makita si Cailyn. Ang gusto niyang makita ay ang kanyang mga apo.

May utang na loob si Cailyn sa pamilya Buenaventura. Hindi niya ito makakalimutan kahit anong mangyari sa kanila ni Austin.

"Sige, Ma. Pupunta ako."

Matapos maghanda, sumakay siya sa sasakyang ipinahiram ni Jasper papunta sa mansyon ng pamilya He.

Halos sabay silang dumating ni Austin.

Pagkababa niya ng kotse, agad siyang napatingin sa harap ng mansyon.

Doon, sa ilalim ng lumulubog na araw, nakatayo si Austin—tulad pa rin ng dati. Matangkad, matikas, at parang isang diyos na nakabalot sa gintong sinag ng dapithapon.

Pero ngayong gabi, alam niyang hindi na siya ang babaeng babatiin niya ng may ngiti.

Binalot ng mainit na sinag ng papalubog na araw ang matikas na katawan ni Austin, pero hindi nito kayang tunawin ang lamig at bagsik na bumabalot sa kanya.

Sampung taon na ang nakalipas, ganito rin kasilaw ang sinag ng araw noong una niyang makilala ang binata. Kasama niya noon ang kanyang lola sa pagbisita kay Ginang Auring. Sa parehong lugar, sa ilalim ng parehong langit, nakita niya si Austin—noon ay may malumanay na mga mata at isang ngiting puno ng kabaitan para sa kanya.

Ngayon, ibang-iba na. Ang titig niyang nakatutok kay Cailyn ay puno ng hinanakit at nag-aalimpuyong galit na pilit niyang pinipigil.

Tinitigan lang siya saglit ni Cailyn bago mabilis na umiwas ng tingin. Matapos magsalita sa driver, tumuloy siya paakyat ng hagdan patungo sa loob ng bahay.

Ngunit bago pa siya makapasok, isang mainit at malakas na kamay ang biglang sumunggab sa kanyang pulso.

Matigas. Matibay. At kahit kailan, hindi nagbago ang init nito.

Malinis at mahahaba ang mga daliri ni Austin, ang hugis ng buto sa kanyang kamay ay nagpapalabas ng malamig ngunit mapang-akit na karisma—tulad ng kung paano siya bilang isang tao.

"Anong nangyari? Hindi ka ba personal na hinatid ni Jasper?" malamig ang tono ni Austin, puno ng panunuya.

Ibinaba niya ang tingin sa tiyan ni Cailyn, ang mga mata’y matalim at puno ng hinagpis. "'Yung dinadala mo, siya ang ama, hindi ba?"

Mataas si Austin. Kahit naka-flats lang si Cailyn, hindi maitatangging halos isang ulo ang pagitan nila. Pero kahit ganoon, hindi siya umurong. Tahimik niyang tiningnan ang lalaki sa harapan niya.

Sa ilalim ng papalubog na araw, ang mukha niya ay lalong nagningning—kasing-lamig ng ekspresyon niya, pero kasing-talim ng pananalita niya.

"Kung sa’yo o sa kanya, malalaman mo naman ‘yan ‘pag lumabas na, hindi ba?" Sagot niya, walang bahid ng emosyon.

Matalim ang ngisi ni Austin, tila ba may kung anong mapait na bumara sa kanyang lalamunan. "Cailyn, huwag mo nang sayangin ang oras ko!"