Nagmadaling pumunta si Cailyn sa ospital at doon niya nakita ang anak ni Jacob—isang maliit, payat, at maputlang batang babae.Sa kabila ng init ng panahon, suot nito ang isang winter beanie, lalong pinatingkad ang kanyang malalaking mata na puno ng lungkot.Habang pinagmamasdan niya ito, may kung anong kirot siyang naramdaman. Hindi lang dahil sa kalagayan ng bata, kundi dahil napansin niyang maraming batang katulad nito sa ospital—mahina, walang sapat na tulong, at tila nakikipaglaban para mabuhay.Bigla niyang naisip ang kanyang lola.Naalala niya kung paano ito walang pag-aalinlangang gumastos ng milyon-milyon taon-taon para sa kawanggawa. Kahit bumagsak ang negosyo ng pamilya, hindi ito nagdalawang-isip na ipagpatuloy ang pagtulong sa iba.Pero hindi ito nagustuhan ng kanyang mga magulang.Dahil sa prinsipyo ng kanyang lola, unti-unting lumayo ang loob ng kanyang pamilya rito. At dahil mas malapit si Cailyn sa matanda, itinuring din siyang estranghero ng sarili niyang magulang.Ta
"Ha! May mukha ka pa talagang ihaharap?" Malamig at matalim ang tinig ni Cailyn habang tinitigan si Helen."Cailyn!" sigaw ni Helen, bakas sa mukha niya ang matinding galit.Napasinghap ito sa inis, pero bago siya tuluyang magwala, huminga siya nang malalim at tumalikod sa kamera—siniguradong hindi mahagip ang mukha niya sa anumang larawan o video."Gusto ko lang itanong, Ms. Cailyn, may karapatan ka pa bang manatili bilang asawa ni Austin?"Bahagyang tumaas ang kilay ni Cailyn. "Wow, mukhang masyado ka namang invested sa buhay ko."Matalim ang tingin ni Helen nang mapadako ang mata niya sa tiyan ni Cailyn."Huwag mo sanang isipin na may halaga pa ‘yang bata sa sinapupunan mo." Malamig at matalim ang boses niya. "Ang posisyon mo bilang asawa ni Austin? Wala nang saysay ‘yon. Huwag mong kalimutan, si Ginang Carmina ang nagpilit na pakasalan ka niya. Pero kailanman, hindi ka niya minahal. Ako lang ang tunay niyang minahal."Ngumisi si Cailyn, pero walang bahid ng lungkot o sakit ang ka
"Sa kaniya nanggaling ‘yan, pero siya pa ang magnanakaw?!"Malamig ang tingin ni Austin kay Manang Fe. Ang bawat pulgada ng kanyang katawan ay nanginginig sa galit."Paano mo nagagawang sabihin sa’kin na siya pa ang nagnakaw, eh siya mismo ang nagbalik ng lahat?!"Napalunok si Manang Fe, kitang-kita sa kanyang mga mata ang kaba. Nanginginig ang kanyang kamay, hindi makatingin nang diretso sa mata ng amo."S-Sir, hindi ko po talaga alam..." bulong niya, pero halatang hindi na siya paniniwalaan ni Austin.Hindi na siya binigyan ng pagkakataong makapagsalita pa."Ikaw ba ang nagnakaw? Umamin ka na!"Malakas ang tunog ng hampas ng kamay ni Austin sa mesa. Tumilapon ang ilang alahas sa sahig, at isang nakakabinging katahimikan ang bumalot sa opisina."Get out. Now!"Halos mapatakbo si Manang Fe palabas ng opisina, nanginginig ang buong katawan. Sa pagmamadali, nadulas siya sa suot niyang takong. Bumagsak siya sa sahig, pero kahit masakit, agad siyang bumangon at nagpatuloy sa paglabas.Sama
"Ngayon, sabihin mo sa’kin ang totoo. Ano na ba talaga ang meron sa’yo at kay Austin?"Diretso ang tanong ni Samantha, halatang walang balak palampasin ang sitwasyon.Nagpalitan sila ng titig ni Cailyn. Ilang saglit na katahimikan, habang naglalaban ang emosyon sa kanyang loob.Pero sa huli, isang mapait na ngiti lang ang isinagot ni Cailyn.“Ano pa ba, Sam? Wala na. Wala nang ‘kami’ ni Austin.”Napailing si Samantha, hindi kumbinsido."Kung wala na kayo, bakit andiyan pa rin siya? Bakit hindi ka pa rin niya matalikuran nang tuluyan? At ikaw, bakit ka pa rin apektado sa ginagawa niya?”Napabuntong-hininga si Cailyn. Inilapag niya ang baso ng tubig sa mesa at hinaplos ang kanyang tiyan—isang kilos na hindi nakaligtas kay Samantha.Nanlaki ang mata ng kaibigan niya."Cai..."Huminga nang malalim si Cailyn bago marahang sumagot.“Sam, buntis ako.”Halos malaglag ang chopsticks ni Samantha. Ilang segundo siyang natulala, bago muling nagsalita.“Ano?! Alam ba ni Austin?!”Tumango si Cailyn.
Dalawang taon nang nasa Australia si Samantha para tuparin ang pangarap niya. Pero kahit malayo, hindi siya tumigil sa pagsubaybay sa buhay ni Cailyn.Ngayon, magkasama silang kumakain sa isang pribadong lugar. Tahimik lang si Cailyn, tila walang pakialam habang dahan-dahang kinukuha ang gulay gamit ang chopsticks. Pero ang sumunod niyang sinabi, malamig at diretso.“Sa huli, magdi-divorce din kami ni Austin. Wala nang koneksyon, wala nang kahit ano.”"Ano?!" Napalunok si Samantha, natigilan bago sumandal sa upuan. "Sigurado ka? Talagang gusto mo na siyang hiwalayan?"Tatlong taon nang kasal si Cailyn at Austin, pero ni minsan, hindi siya tinuring bilang asawa. Sa paningin ng iba, isa lang siyang alila—isang pangtapal sa buhay ng lalaking ni hindi marunong umamin sa nararamdaman niya.At naalala ni Samantha ang isang eksena bago siya umalis papuntang ibang bansa.Isang gabi, nakalimutan ni Cailyn maghanda ng hapunan dahil sa pag-uusap nila ni Sam. Pagkauwi ni Austin, napansin nitong wa
Biglang nagdilim ang mukha ni Austin.Napaatras ang kanyang sekretarya, halatang kinakabahan sa biglang pagbabago ng aura ng kanyang boss.“Umalis ka na.” Matalim at puno ng galit ang boses niya.“Opo!” Mabilis na tumakbo palabas ang sekretarya, halos hindi na lumingon sa sobrang takot.Muling bumalik ang tingin ni Austin sa dokumentong hawak niya. Hindi niya iyon binuklat, sa halip, mariin niya itong ibinagsak sa mesa. Kasabay nito, mabilis niyang hinablot ang cellphone at tinawagan ang numero ni Cailyn.Galit siya. Nanginginig ang kamay niya habang hawak ang telepono. Kita sa kanyang mga ugat ang tensyon.Samantala, sa isang restaurant…Masayang kumakain si Cailyn kasama sina Samantha at Jasper. Masigla silang nagtatawanan, tila wala siyang kahit anong bumabagabag.Pero nang dumating ang tawag ni Austin, biglang nanlamig ang buong paligid.“Ako na ang sasagot,” sabi ni Sam, pero kinuha ni Cailyn ang cellphone.“Hayaan mo na, kaya ko ‘to.”Alam niyang dapat sa abogado na lang siya nit
Halos kalahating oras nang nasa biyahe si Cailyn nang sa wakas ay makarating siya sa Luna Villa.Tatlong taon na siyang nakatira rito, pero kailanman ay hindi niya naramdaman na ito ang "bahay" niya. Wala siyang emosyonal na koneksyon sa lugar na ito. Hindi niya ito minahal, hindi siya naaalala ng bahay na ito, at higit sa lahat—wala siyang matatawag na alaala rito na gusto niyang balikan.Ang tanging ligaya lang na naramdaman niya dito ay ‘yung mga sandali kung kailan hinahaplos siya ni Austin, mga sandaling hindi na niya gustong maalala.Pagdating ng sasakyan sa harap ng mansyon, agad siyang bumaba. Sa unang tingin niya, nakita niya si Emelita na kalmado lang na nakaupo sa sala, umiinom ng tsaa. Sa tabi nito, si Manang Flor na halatang kabado.“Ma’am.” Mabilis na nagliwanag ang mukha ni Manang Flor nang makita siya, na parang nakakita ng tagapagligtas.Tinapunan lang ni Cailyn ng tingin ang matanda bago bumaling kay Emelita.“Ma.”“Umupo ka rito,” sagot ng biyenan, itinapik ang espas
Pagod si Cailyn buong araw kaya hindi niya namalayang nakatulog siya sa loob ng sasakyan. Pero hindi nagtagal, isang malakas na preno ang gumising sa kanya.“Miss Cai, ayos ka lang ba?” Nanginginig ang boses ng driver, halatang nagulat din sa nangyari.Humugot siya ng malalim na hininga bago sumagot. “Anong nangyari?”“May babaeng biglang lumitaw sa daan! Halos mamatay ako sa kaba!” sagot ng driver, pawisan at nanginginig ang kamay.Paglingon nila sa harapan ng sasakyan, nakita nilang may babaeng nakahandusay sa daan. Dahan-dahan itong bumangon, nakataas ang dalawang kamay na parang humihingi ng tulong.“Nasaktan siya,” bulong ni Cailyn. Agad niyang kinalas ang seatbelt at bumaba ng sasakyan.Nakita niyang nakayuko ang babae, hawak ang tiyan, tila namimilipit sa sakit. Mabilis siyang lumapit para alalayan ito.Dahan-dahang iniangat ng babae ang mukha niya. Lulugo-lugo siyang tumingin kay Cailyn, pero bago pa siya makapagsalita, bigla siyang natigilan.Napansin ni Cailyn ang takot sa mu
Cambridge CityKakatapos lang ng malaking klase ni Cailyn at paalis na sana siya papunta sa lab ni David para ipagpatuloy ang experiment nila kahapon. Pero bago pa siya makasakay sa kotse, tumawag si Mariel.“Cailyn, may nangyaring problema sa bagong gamot natin.”'Yun agad ang bungad ni Mariel, diretsong diresto. Hindi talaga siya mahilig sa paikut-ikot. Alam niyang mahal ang oras ni Cailyn, kaya kapag tumatawag siya o nag-uulat, wala nang paligoy-ligoy."Ano'ng nangyari?"Sumakay na si Cailyn, sinuot ang Bluetooth headset, binaba ang phone, sabay fasten ng seatbelt at start ng makina. Kalma lang ang itsura niya.Alam niya kung anong gamot ang tinutukoy ni Mariel — 'yung bagong gamot ng Rux, pang-prevent at panggamot ng cervical at breast cancer sa mga babae. Kakagawa lang nito last month at ngayon nasa clinical trial stage na.Pag pumatok 'to sa trial, mapapabilis ang approval at mabebenta na sa market. Malaking kita 'to para sa Rux. At ito rin ang unang gamot na ilalabas simula nan
Tumango si Emelita, kinuha ang chopsticks at tinikman ang lahat ng ulam sa mesa.Kitang-kita na hindi ito ganoon kasarap."Tita, first time ko po magluto. Magpapractice pa ako, hihingi ng gabay sa mga master chefs, at sisiguraduhin kong magluluto ako ng mga putaheng babagay sa inyo, kay Tito, at kay Austin."Nakita ni Dahlia na hindi nagustuhan ni Emelita ang luto niya, kaya dali-dali siyang nag-explain.Oo, pinaghirapan niyang gawin ang dalawang putahe ngayong gabi, pero kung hindi dahil sa matiyagang paggabay ng chef, siguradong hindi ito magiging presentable—lalo na sa lasa.Napangiti nang bahagya si Emelita sa sinabi ni Dahlia. Tumingala ito at tumingin sa kanya. "Sige, umupo ka na at kumain."Pinapatawad na siya.Napa-pigil ng luha si Dahlia, sobra siyang natuwa. Bago tuluyang umupo, nagbigay pa siya ng ilang pambobola kay Emelita, bago sa wakas ay naupo na sa mesa.Pero bago pa siya makakuha ng pagkain, dumating si Lee.Mabilis silang tumayo at sinalubong ito."Akala ko ba hindi
Sa nakaraang kalahating buwan, hindi nagkaroon ng payapang araw si Emelita.Maraming bagay ang bumabagabag sa kanya, pero ang matinding sakit ng ulo na ilang buwan nang bumabalik ay muling umatake.Noong nandoon pa si Cailyn, tuwing sumasakit ang ulo niya, ito ang naghahanda ng gamot para sa kanya at marunong din magmasahe. Napakakomportable ng paraan ng pagmamasahe nito—isang beses lang siya mahilot, halos hindi na bumabalik ang sakit ng ulo niya.Kaya nang paalisin niya si Cailyn, nakalimutan niyang ito pala ang may pinakamabisang paraan para maibsan ang kanyang sakit.Ngayon, kahit uminom siya ng gamot at matulog, wala nang bisa.Sa nakaraang dalawang linggo, halos pumuti na ang kalahati ng kanyang buhok dahil sa matinding pahirap ng sakit ng ulo. Pumayat na rin siya nang husto.Nang iulat ng mayordoma na naroon si Dahlia, agad siyang sumigaw sa galit, “Palayasin mo siya!”Naguluhan ang mayordoma, hindi alam kung bakit nagbago ang ugali ni Emelita kay Dahlia. Nanginginig nitong sag
“Pasensya na.” Napakamot sa noo si Cailyn. “Hindi ko dapat hinayaang makatulog ako.”“Hindi ka ba nakatulog nang maayos kagabi?” tanong ni David habang patuloy na nagre-record ng data at tinatanong siya.“Ayos lang, hindi ko rin alam kung paano ako nakatulog.” Sabi ni Cailyn habang tumatayo.Pagkabangon niya, agad na nahulog ang blazer ni David na nakapatong sa kanya.Mabilis niya itong pinulot at tiningnan.Walang duda, pagmamay-ari talaga ito ni David.“Salamat sa coat mo, bakit hindi mo na lang ito isuot?”“Ikaw na muna, susuotin ko na lang mamaya.” Sabi ni David nang hindi man lang tumitingin.Sunud-sunuran si Cailyn at isinabit ang coat sa sandalan ng upuan. Saka niya iniabot ang kamay niya rito.“Tara na.”“May limang minuto pa bago tayo umalis, linisin mo na ang gamit mo para makakain na tayo.” Sabi ni David.Tumingin si Cailyn sa data na naitala niya, saka ngumiti at masunuring nag-ayos ng gamit niya.Nang mailigpit na niya ang mga gamit na kailangang kolektahin, napatingin si
Sakto namang may klase nang hapon at si Sophia ang professor.Pagkatapos ng klase, sinubukan siyang habulin ni Cailyn para kausapin.Pero tinapunan lang siya ni Sophia ng matalim na tingin, sinabihan ng "p*ta" nang pabulong, at dire-diretsong naglakad palayo na parang walang nakita."Uy, Professor Sophia, alam mo ba kung bakit mas pinili ng Dean na ikaw ang umalis kesa ako ang matanggal?" patuloy na habol ni Cailyn habang tinatanong ito.Napakunot-noo si Sophia.Huminto rin siya sa wakas, at malamig na tumitig kay Cailyn. "Hindi ba dahil nakatulog ka na kina Adonis at David? Syempre, ipagtatanggol ka nila."Napangiti si Cailyn. "Ah, so ganun pala ang tingin mo kay Professor David? Kung ganyan, bakit mo pa siya gusto?"Napahiya si Sophia, hindi alam ang isasagot."'Yung halaga na naibibigay ko sa university, hindi mo kayang ibigay. Walang Dean na tatanggi sa isang malaking donasyon mula sa mga sponsors para lang protektahan ang isang professor—lalo na kung may baho ang professor na ‘yo
Hindi napigilan ni Uncle Wade ang mapabuntong-hininga. “Si Cailyn ay napakabuting babae. Bakit hindi kayo magkasundo? At bakit mo siya iniwan?”Matanda na si Uncle Wade, pero ilang dekada siyang naglingkod sa pamilya Tan. Kahit pinalaya na siya at bumalik sa probinsya, hindi niya kailanman nakalimutan ang mga nangyari sa pamilya Tan.Isang taon na ang nakalipas mula nang pumutok online ang love triangle nina Austin, Helen, at Cailyn. Natural lang na umabot rin sa kaalaman ni Uncle Wade ang eskandalo.“Uncle Wade, kasalanan ko ang lahat. Ako ang may mali.” Napayuko si Austin, ramdam ang bigat ng konsensya at guilt. “Pinabayaan ko si Cailyn. Sinaktan ko siya. Hindi ko siya pinahalagahan…”Kung may pagkakataon lang sanang ulitin ang lahat…Pero nakakalungkot. Walang rewind button ang buhay.Matapos ang hapunan nila ni Uncle Wade, sinigurado muna ni Austin na makakauwi nang maayos si Uncle Wade at ang kanyang apo.Iniutos din niya kay Felipe na magpadala ng ₱500,000 bilang pasasalamat kay
Sa loob ng itim na Maybach, tahimik na nagbabasa ng mga dokumento si Austin habang ang driver na si Kristopher ay nakatutok sa daan. Biglang may humarang sa harapan ng sasakyan—isang bodyguard na halatang nagmamadali. Agad na inapakan ni Kristopher ang preno.Mabuti na lang at kalalabas pa lang nila ng garahe, kaya hindi ganoon kabilis ang takbo ng sasakyan. Ngunit ramdam pa rin ang biglaang paghinto.Hindi nag-angat ng tingin si Austin, ngunit bahagyang gumalaw ang kanyang talukap at tumingin sa windshield.“Boss, bodyguard ni Dahlia.” Agad na iniulat ni Felipe, na nasa passenger seat.Napatingin si Austin sa harapan. Bumaba mula sa isang kotse si Dahlia at mabilis na lumapit, halatang hindi niya intensyong umalis hangga’t hindi siya kinakausap nito. Bahagyang sumikip ang kanyang mga mata at malamig na inutusan si Kristopher, “Huwag mong pansinin, patakbuhin mo.”Walang tanong-tanong, tinapakan ni Kristopher ang accelerator. Umungol ang makina ng sasakyan—isang mabangis na paalala na
Sa Opisina ng Buenaventura Group.Abala si Austin sa pagbabasa ng mga dokumento nang biglang may kumatok. Pumasok si Felipe."Hindi ba kita pinapasok?" tanong ni Austin nang hindi man lang tumitingin.Nanatiling tahimik si Felipe, halatang may gustong sabihin pero nag-aalangan.Hindi siya pinansin ni Austin at tinapos muna ang binabasa. Matapos pirmahan ang huling pahina, saka lang siya napatingin kay Felipe at doon niya napansin ang kaba at takot sa mukha nito."Sabihin mo na," malamig na sabi niya, pero ramdam na niya ang hindi magandang balita.Ibinaling ni Felipe ang tingin sa sahig. "Boss… kagabi sa engagement party, may pinadalang ‘regalo’ si Raven para sa’yo."Napakunot ang noo ni Austin sa narinig.Si Raven?Hindi sila magkaibigan. Wala silang anumang koneksyon.Kahit may kaunting pakikisama si Lee sa pamilya Tan noon, alam nilang ang pamilya Buenaventura ang may utang na loob sa mga Tan—hindi baliktad.Kaya anong dahilan ni Raven para regaluhan siya? Malamang, may mas malalim
Maya-maya, lumapit ang butler at sinabing handa na ang hapunan. Lahat ay agad na tumuloy sa dining area, kung saan nakahain na ang napakaraming masasarap na pagkain sa bilog na mesa."Wait lang, 10 minutes lang, magluluto pa ako ng dalawang side dish," sabi ni Cailyn bago pa sila makaupo.Dahil nangako siya kay Prof. David na siya mismo ang magluluto para sa kanya, hindi niya ito pwedeng balewalain."Ang dami nang pagkain, sapat na ‘to," sabat ni Yllana.Ngumiti si Cailyn, parang pamilya na ang turing niya sa Tan family at hindi na nagdalawang-isip na sabihin, "Pinangako ko kay Prof. David na ako mismo ang magluluto para sa kanya, at hindi ko pwedeng baliin ‘yon."Hindi kalayuan, nakatayo si Mario at tahimik na pinagmamasdan ang usapan. Napatingin siya kay David nang may bahagyang pagbabago sa kanyang ekspresyon.Ngumiti si David, bakas sa mukha ang banayad na pag-aalaga. "Tama siya, sobra-sobra na ang pagkain ngayon. Kung magluluto ka pa, masasayang lang."Tiningnan muli ni Cailyn an