Sa loob ng halos kalahating oras, ang sasakyan ay pumasok sa Luna Villa.Si Cailyn ay matagal nang naninirahan doon, halos tatlong taon na, ngunit kailanman ay hindi siya talaga nagkaroon ng emosyonal na koneksyon sa lugar na ito. Hindi siya umiibig dito, hindi siya naaalala ng bahay na ito, at wala rin siyang anumang attachment dito. Ang tanging ligaya na nararanasan niya sa lugar na ito ay ang maliliit na sandali kung kailan siya hinahaplos ng may lambing ni Austin. Mula pa noon, likas na sa kaniya ang pagiging mapaghanap sa kanyang pangangailangan. Hindi sapat ang isang beses sa isang gabi, madalas ay dalawa o tatlong beses pa. At kung nasa mahinang kondisyon ang kanyang katawan o wala siya sa tamang pakiramdam, agad siyang hihingi ng atensyon. Nang dumating ang sasakyan sa harapan ng malaking mansyon, agad siyang bumaba. Ang una niyang nasilayan ay si Emelita, nakaupo sa sala habang umiinom ng tsaa. Sa tabi nito, nakatayo si Manang Flor na tila kinakabahan. “Ma’am.” Agad n
Hindi nakatulog si Cailyn kaninang tanghali, kaya noong nasa sasakyan siya, napasandal siya sa upuan at hindi namalayang nakatulog. Hindi niya alam kung gaano siya katagal naidlip, ngunit biglang pumreno nang malakas ang driver, dahilan upang magising siya nang bigla. Buti na lang at may suot siyang seat belt, kaya kahit na bahagyang umangat ang katawan niya, agad din siyang bumalik sa pagkakaupo at wala namang nangyaring masama. Napansin niyang takot na takot din ang driver. Nanginginig itong lumingon at nag-aalalang nagtanong, “Miss Cai, ayos ka lang ba?”Malalim ang buntong-hininga niya bago niya marahang iniling ang ulo. “Anong nangyari?” tanong niya. “May babaeng biglang lumitaw sa daan! Halos mamatay ako sa kaba!” sagot ng driver habang pawisan at tila nanginginig ang kamay. Hindi pa man natatapos magsalita ang driver, napansin nilang may babaeng may mahabang buhok na nakahandusay sa harapan ng sasakyan. Dahan-dahan itong bumangon habang nakataas ang dalawang kamay.
Mabilis ang pagkakabigkas niya ng kanyang pangalan, na parang nais niyang ipaalala sa sarili na siya pa rin iyon na hindi pa siya tuluyang nawawala sa sarili. Tumango si Cailyn. “Kung ang sarili mong ina at kapatid ang pumilit sa’yo, bakit hindi mo tinawagan ang pulis?”Biglang nanginig si Rowena. Lalong bumagsak ang kanyang mga luha. “Sinubukan ko,” mahina niyang tugon, nanginginig ang boses. “Pero nalaman nila. Pinagpapalo nila ako. Kinulong sa isang silid. Kung hindi ako nakahanap ng pagkakataong tumakas, baka…”Naputol ang kanyang salita. Nanginginig ang kanyang labi, at tila bumalik sa kanyang isipan ang pinagdaanan niyang takot at sakit. Natahimik si Cailyn. Sa loob-loob niya, unti-unti nang lumilinaw ang larawan ng isang bangungot at ang babaeng ito, si Rowena, ay biktima ng isang kalunus-lunos na trahedya. Isang bagay ang sigurado ngayon ayon sa kaniya, hindi niya maaaring hayaan na maibalik ang babaeng ito sa impyernong pinanggalingan niya.“Nakatakas ako habang nasa
“Si Helen, kung titignan mo ang kanyang inosenteng mukha, parang hindi makakapanakit ng kahit na sino. Ngunit bakit tila napakadilim ng kanyang puso?”Naiinis si Jasper, pinag-isipan ito ng sandali, at saka nagsalita, “Bakit hindi mo na lang ito ipaalam sa media? Isang reporter lang ang kailangan upang ilantad ang lahat ng ito!”Umiling si Cailyn at bahagyang ngumiti. “Alam mo, matagal na akong inalagaan ni Ginang Emelita, itinuring niya akong pamilya. At bilang pasasalamat, ipagtatanggol ko ang pamilya Buenaventura anuman ang mangyari. Hindi ko kailanman gagawin ang anumang makasisira sa kanila.”Napataas ang kilay ni Jasper at napabuntong-hininga. “Grabe ang pagmamahal mo sa pamilyang ‘yan, para kang nakatali sa isang bangin.”Hindi nagsalita si Cailyn.“Kung ganoon, diretsuhin mo na si Austin. Tanungin mo siya kung may alam siya sa nangyayari. Kung alam niya ang totoo, wala nang dahilan para maging banayad pa tayo,” mungkahi ni Jasper.Napaisip siya.Sa pagkakakilala niya kay Austi
Malalim pa ang gabi, ngunit hindi niya mapigilan ang sarili. Habang nag-aalangan ang kanyang isipan, kusa namang gumalaw ang kanyang mga daliri at bago pa niya napansin, pinindot na niya ang tawag pabalik.Sa kabilang linya, hindi pa nagigising si Cailyn.Pitong linggong buntis siya, at madalas siyang antukin. Noong una, sanay siyang magising ng alas-sais ng umaga kahit walang alarm clock. Pero ngayon, halos hindi na siya magising hanggang alas-siyete o alas-otso.Sa mahimbing niyang pagtulog, gumalaw ang cellphone sa lamesita sa tabi ng kama.Dahan-dahan siyang nagmulat ng mata, bahagyang naguguluhan, at inabot ang kanyang cellphone.“Hello…?”Sa kabilang linya, natigilan si Austin. Hindi niya inaasahan ang mahina at paos na boses ni Cailyn. Halatang bagong gising, malambot at punong-puno ng antok.Pero sa kanya, ang tinig na iyon ay parang isang bulong na kayang pasiklabin ang buong katawan niya.May kung anong init ang biglang dumaloy sa kanyang sistema.“Sino ‘to?” sagot ni Cailyn
Narinig ni Helen ang malamig niyang tono. Ang kaninang sigla sa kanyang tinig ay unti-unting naglaho, at may bahagyang hinanakit siyang sinabi, “Austin, nakalimutan mo na ba? Nangako kang sasamahan mo ako sa transplant.”Saglit na natahimik si Austin. Bahagyang nagkunot ang kanyang noo bago sumagot, “Hindi ko naman nakalimutan.” Itinuro niya ang kanyang secretary na linisin ang kanyang iskedyul. “Anong oras ang operasyon?”“Mamayang alas-dos ng hapon.” May bahagyang kaba at pag-asa sa boses ni Helen . “Pero kailangan ko nang ma-admit sa ospital para sa pagsusuri ngayong umaga. Pwede mo ba akong samahan?”“Ngayong umaga?” Muling nagkunot ang noo ni Austin. “Anong oras na ba?”“Alas-diyes, pupuntahan kita sa opisina mo, okay lang ba?” Ngayong mas malapit na ang kanilang usapan sa isang mahalagang sandali, naging mas maingat ang boses ni Helen.Napaisip si Austin, sandaling tumigil bago tuluyang magpasya.“Dumiretso ka na sa ospital, magkikita na lang tayo roon.”“Sige, hihintayin na la
Si Helen ay may ahente na nagngangalang Ellery, na inirekomenda ni Austin.Akala ni Ellery na maaaring maging Mrs. Buenaventura si Helen, kaya sinunod niya ito sa loob ng dalawang taon.Hindi lang nakinig si Ellery sa mga salita ni Helen, kundi nagtatrabaho rin siya para matulungan itong magtagumpay.Si Rowena, ang donor, ay natagpuan ni Ellery para kay Helen.Nang malaman ni Ellery na si Rowena ay itinago ni Helen, bahagyang natakot siya at agad na pumunta kay Helen upang pag-usapan ang maaaring gawin.Kung dadalhin ni Cailyn si Rowena sa pulis, siguradong tapos na si Helen.Hindi nila maaaring hayaan na malaman ng iba na gumastos si Helen ng pera upang bumili ng matris mula sa isang buhay na tao, lalo na si Austin.Ngunit dahil itinago ni Cailyn ang donor, tiyak na hindi niya hahayaang makaalis si Helen at siya rin ang unang magsasabi kay Austin tungkol dito.Naramdaman ni Helen na may kakaiba sa tono ni Austin nang sila ay mag-usap, at agad na namutla sa takot.“Ano ang gagawin ko
“Ma’am, anong nangyayari?"Narinig ni Ellery ang ingay at dali-daling lumapit para pakalmahin si Helen.Namumugto ang mga mata ni Helen, galit siyang nagsalita. Napairap siya nang may paghamak, “Kung wala si Austin, wala siyang kwenta, ni hindi siya isang pirasong dumi.”“Oo, oo, tama!”Dali-daling hinagod ni Ellery ang kanyang likod para pakalmahin siya at tumango bilang pagsang-ayon, ”Siyempre, hindi maikukumpara si Cailyn sa iyo, kahit pa ginugol mo ang lahat ng pera ni Austin nitong mga nakaraang taon. Pero ngayon, ikaw ay isang tanyag na Cello Queen sa buong mundo, samantalang si Cailyn ay isa lamang maybahay na marunong lang maglaba at magluto. Paano siya maikukumpara sa iyo, ni hindi man lang siya kasing halaga ng iyong daliri sa paa.”Nang marinig ito, biglang naging mas malamig ang ekspresyon ni Helen, nagngitngit siya at mariing nagsalita, “Tatawag ako kay Cailyn, at ang batang nasa sinapupunan niya, hindi niya dapat ipanganak.”“Siyempre, kung ipanganak niya ang batang iyon
Mabilis na lumapit si Kristopher upang buksan ang pinto."Austin, ako ito! Bilisan mong buksan ang pinto!"Narinig agad nila ang tinig ni Dahlia mula sa labas—malinaw na kinakabahan at tarantang-taranta.Napahinto si Kristopher bago pa man siya makarating sa pinto. Lumingon siya kay Austin, naghihintay ng utos.Ngunit itinaas ni Austin ang kamay bilang hudyat na huwag buksan ang pinto."Sabihin mong wala ako," mahinang utos niya bago mabilis na pumasok sa master bedroom at isinara ang pinto.Alam niyang hindi niya maaaring bastusin nang husto si Dahlia, lalo na't may kasunduan ang pamilya nila.Ngunit wala siyang balak makisali sa anumang bagay na lampas sa kanilang usapang negosyo.Kaya inuwasan niya si Dahlia sa abot ng kanyang makakaya.Tumango si Kristopher, at nang masigurong nakapasok na si Austin sa kwarto, saka niya binuksan ang pinto.Sa pagbukas ng pinto, biglang sumugod si Dahlia, suot lamang ang bathrobe ng hotel at tila wala nang pakialam.Muntik na siyang mapalapit kay K
"Hey, Austin!"Pinilit pigilan ni Dahlia ang pag-alis niya. "Hindi mo pa nga nakakain ang toast na kinuha mo. Hindi ko ito mauubos mag-isa."Huminto saglit si Austin at tumingin sa tinutukoy niyang tinapay sa plato. Nanlamig ang kanyang mukha.Ngunit hindi siya nagsalita. Dire-diretso siyang umalis.Dahil dito, naiwan si Dahlia na nakatayo nang awkward sa mesa, hindi man lang nagkaroon ng pagkakataong makaupo.Kailan pa siya itinuring na ganito—isang babaeng hindi kailanman binigyan ng halaga?Dahan-dahang bumagsak ang kanyang kamay sa gilid, at ang kanyang mga daliri ay mahigpit na bumaluktot hanggang sa bumaon ang matutulis niyang kuko sa sariling palad.Pagkaalis ni Raven mula sa restaurant, hindi siya bumalik sa kanyang kwarto sa itaas. Sa halip, sumakay siya ng kotse at umalis.Habang patuloy sa pagmamaneho ang sasakyan, tinawagan niya si Cailyn.Pagkadinig pa lang ng sagot mula sa kabilang linya, dumiretso na siya sa punto."Alam na ni Austin na ako at ang ama ko ang tumulong sa
Si Mario ang nag-invest sa Cai Cosmetics Group dahil kay Cailyn.Nang marinig ito, naramdaman ni Austin ang matinding pagkasabik.Bigla siyang tumayo, mahigpit na hinawakan si Warren at halos isigaw, "Alam ko na! Alam ko na kung sino ang kumuha kay Cailyn!"Napamulagat si Warren sa naging reaksyon ng kanyang boss. Parang bigla itong nabaliw.Saglit siyang natigilan bago tanungin, "Sino? Sino ang kumuha sa kanya?""Ang mag-amang Tan."Kumpiyansa si Austin sa kanyang sagot.Nabigla si Warren. "Paano nangyari iyon? Paano nagkakilala si Madam at ang pamilya Tan?"Sino nga ba ang mag-aakala?Isang simpleng maybahay na tulad ni Cailyn, paano siya magkakaroon ng koneksyon sa mga alamat ng mundo ng negosyo tulad ng mag-amang Tan?Ang kasabikan sa mukha ni Austin ay biglang napalitan ng seryosong ekspresyon."Dahil si Mario ay matagal nang kakilala ni Ginang Ramirez. At si Cailyn, siya ang pinakamamahal na apo nito. Alam nating lahat na kayang-kaya ni Mario na protektahan ang isang tao kung gu
Kasabay ng mahinang tunog ng "ding," dumating ang espesyal na elevator ng isa pang suite.Pagkalabas ni Austin mula sa elevator, agad niyang narinig ang bahagyang ingay sa kanyang harapan. Napaangat ang kanyang paningin at hindi inaasahang nagtama ang tingin nila ni Raven, na lumabas naman mula sa isa pang elevator.Saglit silang nagkatitigan sa makipot na pasilyo bago nagpatuloy sa kani-kanyang direksyon.Nang tuluyang maglaho si Raven sa kanyang paningin, bahagyang kumunot ang noo ni Austin.Mukhang pamilyar ang lalaking iyon...Pero sa sandaling iyon, hindi niya matandaan kung saan niya ito nakita."Kilalang-kilala mo ba siya?" tanong ni Kristopher, na napansin din ang lalaking naglakad palayo.Umiling si Austin. "Parang nakita ko na siya noon."Matagal nang kasama ni Kristopher si Austin, kaya halos lahat ng mahahalagang tao sa mundo ng negosyo na kausap ni Austin ay nakita na rin niya.Tumango si Austin at hindi na nagtanong pa.Batay sa tindig at presensya ng lalaking iyon, hind
Kasabay ng mahinang tunog ng "ding," dumating ang espesyal na elevator ng isa pang suite.Pagkalabas ni Austin mula sa elevator, agad niyang narinig ang bahagyang ingay sa kanyang harapan. Napaangat ang kanyang paningin at hindi inaasahang nagtama ang tingin nila ni Raven, na lumabas naman mula sa isa pang elevator.Saglit silang nagkatitigan sa makipot na pasilyo bago nagpatuloy sa kani-kanyang direksyon.Nang tuluyang maglaho si Raven sa kanyang paningin, bahagyang kumunot ang noo ni Austin.Mukhang pamilyar ang lalaking iyon...Pero sa sandaling iyon, hindi niya matandaan kung saan niya ito nakita."Kilalang-kilala mo ba siya?" tanong ni Kristopher, na napansin din ang lalaking naglakad palayo.Umiling si Austin. "Parang nakita ko na siya noon."Matagal nang kasama ni Kristopher si Austin, kaya halos lahat ng mahahalagang tao sa mundo ng negosyo na kausap ni Austin ay nakita na rin niya.Tumango si Austin at hindi na nagtanong pa.Batay sa tindig at presensya ng lalaking iyon, hind
Huling lumabas si Dahlia.Ngunit bago pa siya tuluyang makalabas ng pinto, huminto siya at muling lumingon kay Raven.Sa unang pagkakataon, ngayon lang niya nakita nang malapitan si Raven. Hindi niya maitanggi, may kakaibang pwersang humihila sa kanya patungo rito.Tama nga ang naisip niya—mas mainam pang siya ang makapangasawa ni Raven kaysa kay Austin.Kung mapapangasawa niya ito, hindi lamang makaliligtas ang pamilya Sevilla sa matinding krisis, kundi ang sariling yaman at kapangyarihan niya ay tataas rin nang hindi masukat.Nagpigil siya ng ngiti, saka malambing na nagsalita, “Mr. Raven, maaari ba akong magtanong?”Si Raven, na noon ay kasalukuyang may tinatawagan sa telepono, ay sandaling tumigil at tumingin sa kanya. May bahagyang lamig sa kanyang mga mata."Miss Dahlia, ano iyon?"Ngumiti si Dahlia—banayad, pino, may halong pambabighani."Bakit ka interesado sa Sev Pharmaceutical ng aming pamilya?"Alam niyang hindi naman ganun kaganda ang kita nitong mga nakaraang taon. Sa tot
Isang napakalaking negosyante na hindi mataya ang kayamanan—siyempre, alam na alam ito ni Dahlia.Pero… "Dad, paano ko naman makikilala si Raven?"“Dahlia, interesado ang mag-amang Mario na mag-invest sa Sev Pharmaceutical natin. Bukas, pupunta kami ng kuya mo para makipagkita sa kanya. Mas mabuting umuwi ka na agad, kung maaari, sa flight ngayong gabi.”Nagningning ang mga mata ni Dahlia nang marinig iyon.“Totoo ba ‘yan, Dad?”“Oo.”“Okay, babalik ako mamayang gabi.”Ang mag-amang Andrew at Raven ay itinuturing nang mga haligi ng negosyo sa Pilipinas.Ngunit sa harap nina Mario at lalo na ni Raven, sa larangan ng internasyonal na investment—sila’y para lamang mga baguhan.Kaya naman nang marinig nilang interesado ang pamilya Tan sa Sev Pharmaceutical, hindi na sila nag-atubiling makipagkita sa hotel kung saan nanunuluyan si Ravem.At siyempre, kasama si Dahlia.Pagpasok pa lang nila, isang matalim ngunit mapanuksong ngiti ang gumuhit sa labi ni Raven. Alam niya agad ang sitwasyon.N
“Auntie.”“Dahlia, hindi mo napanood ang interview ni Austin, ‘di ba?” Tanong ni Emelita, halatang nag-iingat sa tono nito.“Napanood ko na.”Wala nang dahilan para itago ni Dahlia ang totoo, lalo na’t tiyak niyang magiging laman ng balita ang bawat salitang sinabi ni Austin. Balang araw, paulit-ulit itong pag-uusapan ng publiko, parang isang sugat na hindi na muling magsasara.“Dahlia, si Austin… galit lang ‘yun sa akin. Sinisisi niya ako sa desisyong paghiwalayin sila ni Cailyn. Ang mga sinabi niya sa interview, dala lang ng sama ng loob, hindi iyon totoo. Huwag mong dibdibin.”Bakas sa tinig ni Emelita ang pagmamadali niyang kumbinsihin si Dahlia.“Sa totoo lang, sa puso ko, ikaw ang mas karapat-dapat kaysa kay Cailyn. At sigurado akong gano’n din ang nararamdaman ni Austin. Sinadya lang niyang sabihin ang lahat ng iyon para saktan ako.”Pinatibay pa niya ang kanyang kwento, “Alam mo namang pinalaki ko siya sa piling ng lola niya. Simula noon, may sama na siya ng loob sa akin.”Hum
Si Raven ay kasing-edad ni Austin, pero ang ugali niya ay malayong-malayo rito.Dahil matanda na si Mario, si Raven na ang madalas na nangangasiwa ng trust fund nito, kaya't madalas silang magkasama nitong mga nakaraang buwan.Matapos tuluyang iwan ang pamilya Buenaventura at si Austin, gusto nang magsimula ng panibagong buhay ni Cailyn. Habang buong ingat niyang pinoprotektahan ang dalawang batang nasa sinapupunan niya, sinisiguro rin niyang nauunawaan niya nang lubos ang lahat ng ari-arian sa kanyang pangalan upang makapaghanda sa mas maayos na pamumuhunan sa hinaharap.“Sanay na ako. Hindi mo na kailangang ubusin ang oras mo sa akin. May sarili kang buhay, gawin mo na lang ‘yon.”Kasabay ng paglunok sa kinakain niyang dumplings, sinabi niya ito kay Raven.“Ano, naiirita ka na sa’kin?” pabirong tanong ni Raven.“Hindi naman.”Ngumiti si Cailyn habang nilalasap ang halos maubos nang dumplings sa kanyang mangkok. “May chef, yaya, driver, at mga espesyalistang nurse na nakatutok sa aki