Chapter 07: Visit

Pagbalik ni Austin sa dating bahay, sinalubong siya ng yaya ng pamilya, si Manang Flor.

Kinuha nito ang kanyang blazer at maingat na inilapag ang kanyang tsinelas. Pagkatapos, iniabot nito sa kanya ang isang baso ng maligamgam na tubig nang may paggalang.

Wala namang kakaiba sa mga ginawa ni Manang Flor. Iyon ay karaniwang gawain lang para sa isang lingkod ng pamilya. Pero sa mga mata ni Austin, tila may mali sa lahat ng ginagawa ni Cailyn, at lalo lang siyang nairita.

Habang paakyat siya sa itaas, aksidente niyang napansin ang isang lumang larawan na nakasabit sa dingding. Naroon siya, ang kanyang nakatatandang kapatid, at si Cailyn. Kaya naman biglang sumama ang kanyang pakiramdam.

Ang larawang iyon ay kuha walong taon na ang nakalilipas sa Luna Villa, kung saan nakatira ang kanyang ina.

Sa larawan, labing-anim na taong gulang pa lang si Cailyn. Nakatayo ito sa pagitan niya at ng kanyang nakatatandang kapatid, pero halatang mas malapit ito sa kanyang kapatid. Ang tingin nito ay hindi sa kanya, kundi sa nakatatandang kapatid niya.

Maliwanag ang mga mata ni Cailyn noon, parang mga bituing nagniningning sa langit at punung-puno ng kasiyahan.

Kung hindi ito namatay, tiyak na si Cailyn ay nasa piling nito ngayon.

Maligaya sana sila.

Napuno ng inis si Austin. Mabilis niyang hinila ang tali ng kanyang kurbata at sumigaw, “Manang Flor!”

Nasa ibaba si Manang pero mabilis itong umakyat nang marinig ang kanyang galit na tinig. “Ano pong nangyari, Sir?” tanong nito nang may pag-aalalang tono.

Matigas ang kanyang tingin habang utos niya, “Alisin ang lahat ng larawan ni Cailyn sa bahay.”

Saglit na tumingin si Manang sa larawan sa dingding bago agad tumango bilang pagsang-ayon.

Pagkatapos ay pumasok si Austin sa master bedroom.

Pagkapasok pa lang niya, biglang nag-vibrate ang kanyang cellphone sa bulsa at nakitang may tumatawag.

Binuksan niya ito at nakita ang pangalan ni Helen sa screen kaya dali-dali niya naman itong sinagot.

“Ah Austin, ang sakit talaga ng tiyan ko. Puwede mo ba akong puntahan saglit?”

Mahina at banayad ang tinig ni Helen, parang bulong ng hangin na halos hindi marinig.

Kumunot ang noo niya. “Ipapadala kita agad sa ospital.”

“Huwag!”

Biglang napaiyak si Helen, at ramdam ang hinanakit sa kanyang tinig. “Ah Austin, alam mo namang ayoko sa ospital.”

Napabuntong-hininga siya. “Okay. I’m on my way.” Pagkasabi nito, ibinaba niya ang telepono at bumaba.

Matapos maghugas at humiga sa kama, kinuha ni Cailyn ang kanyang cellphone. Isa sa mga nakasanayan niyang gawain bago matulog.

Nagbaka-sakali siyang may mahahalagang balita.

Binuksan niya ang I*******m at napansin ang isang bagong follow request.

Si Helen.

Ang profile picture ni Helen sa I* ay larawan ng isang lalaking nakatalikod.

Sa ilalim ng araw, kitang-kita ang matangkad at matikas nitong tindig.

Bagama’t hindi kita ang mukha, mahahalata niya kung sino ito.

Si Austin.

Tinanggap niya naman ang follow request nito.

Agad lumitaw sa screen ang mga bagong post ni Helen. Sampung minuto pa lang ang nakakalipas mula nang ipost ang mga ito.

Isa sa mga larawang iyon ay muling nagpapakita ng likod ni Austin.

Ngunit sa pagkakataong ito, mas malapit ang kuha at mas malinaw.

Nakasuot siya ng white shirt at pantalon, ang mga manggas niya’y nakatupi, na naglalantad ng matipuno at maputing bisig. Nakayuko siya nang bahagya at abala sa isang gawain sa harap ng kalan.

Siya’y nagluluto.

Kasama ng larawan, naglagay din ng caption si Helen:

“My only love is cooking for me!”

Kasama nito ang ilang teksto at emojis, ngunit sapat na upang ipahiwatig kung ano ang nangyayari, Si Austin, ang lalaking hindi kailanman nagluto para kanino man, ay nagluluto ngayon para kay Helen.

Nakatitig si Cailyn sa screen, at ang kanyang paningin ay unti-unting naging malabo.

Maliit na bagay, ngunit biglang tila may matinding bigat sa kanyang dibdib.

Bakit ngayon lang niya ito naunawaan?

Pumikit siya, ibinaba ang cellphone, at sinubukang pakalmahin ang sarili. Pagkatapos, dahan-dahan siyang natulog.

Kinabukasan, matapos magising at maghilamos si Austin, nagpalit siya ng damit at biglang naalala ang pares ng starry cufflinks na ibinigay sa kanya ni Cailyn.

Ngunit kahit anong hanap niya, hindi niya ito makita.

Dahil dito, tinawag niya si Manang Flor.

“Manang, hindi ko makita ang pares ng starry cufflinks ko, pati na rin ang ilan sa mga alahas ng asawa ko. Nawawala!”

Ayon kay Manang Flor, matagal na siyang naghahalughog kahapon, pero hindi niya nakita ang mga nawawalang alahas, lalo na ang starry cufflinks.

Lumingon siya kay Austin at bumulong, “Baka alam ng secretary mo kung nasaan ang mga iyon. Siya ang nag-ayos ng mga gamit noon.”

Napakunot ang noo niya at agad na pinatawag ang secretary niya sa bahay.

“Sir, hindi ko po nakita ang cufflinks at ang mga alahas na sinasabi ni Manang Flor. Sa tingin mo, may kumuha ba?”

“May ideya ka ba kung sino?” tanong niya nang may lalim ang boses.

“Posible kayang si Miss Cai ang kumuha?” sagot niya.

Nagbago ang ekspresyon ni Austin, at dumilim ang kanyang mga mata.

Sa isang iglap, kumurba ang kanyang labi sa isang makahulugang ngiti.

“Kung ganoon, pababalikin natin siya.”

Habang magkasamang kumakain ng almusal sina Cailyn at ang kanyang kaibigan na si Jasper sa Jill’s Garden, dumating ang yaya na inasikaso ni Mathilda para kay Cai. Matagal na niyang ginagamit ang serbisyo ng yaya, ngunit ngayon, ang yaya ay hindi na para sa kanya kundi para kay Cailyn na. Araw-araw itong pumupunta upang ihanda ang agahan at pag-usapan ang negosyo ni Cai.

Habang papatapos na silang kumain, biglang tumunog ang doorbell.

“Sino kaya ang maagang bumibisita?” tanong ni kay Mathilda na may pagtataka.

Kaunti lamang ang nakakaalam ng tinitirhan ni Cai sa Jill’s Garden, kaya’t nakapagtataka ang hindi inaasahang pagdating ng bisita.

Maging si Cailyn ay napaisip.

Agad na naglakad ang yaya papunta sa pinto upang pagbuksan. Nang bumukas ang pinto, saglit na natigilan ang yaya sa nakita niyang nakatayo sa labas.

Si Cailyn ay kabilang sa pamilya Buenaventura—ang pinakamayamang pamilya sa Makati. Kaunti lamang ang nakakaalam tungkol sa kanya, ngunit iba ang kaso ni Austin. Ang kanyang pangalan ay kilala hindi lamang sa Makati kundi sa buong bansa.

“Ikaw ba ang asawa ng CEO ng Buenaventura Corp.?” tila nagulat ang yaya, natigilan ng dalawang segundo bago nagtanong, “Sino ang hinahanap ninyo?”

Mula sa pintuan, lumutang ang boses papasok sa silid-kainan. Napakunot ang noo ni Cailyn.

Ngunit higit na naging matindi ang reaksyon ni Mathilda. Agad siyang tumayo, itinulak ang kanyang upuan, at mabilis na nagtungo sa pintuan.

Si Cailyn ay nanatiling tahimik, ngunit ramdam ang bigat ng kanyang iniisip.