Chapter 02: Treasure

Si Cailyn ay nanatili sa ospital ng tatlong araw.

Pagbalik niya sa bahay, nadatnan niyang si Manang Fe, ang punong sekretarya ni Austin, ay abalang-abala sa pag-iimpake ng mga gamit ni Austin.

Inakala ni Cailyn na magbi-business trip lang si Austin kaya hindi na siya nagtanong pa.

Mahigit dalawampung kahon ang naimpake ni Manang Fe—lahat ng pag-aari ni Austin ay sinigurado niyang makuha.

Doon lang naramdaman ni Cailyn na may mali. Nang siya'y magtatangkang magtanong, naunang nagsalita si Manang Fe, “Miss Cailyn, inutusan ako ni Boss na kunin lahat ng bagay na naibigay niya sa’yo nitong mga nakaraang taon. Kasama na dito ang mga alahas, bag, damit, at lahat ng pag-aari niya.”

Nabigla si Cailyn. Napatitig siya kay Manang Fe, nakabukas ang bibig, ngunit walang salitang lumabas.

"Huwag n'yo nang pag-aksayahan ng oras. Sa villa na ito, maliban sa akin, lahat ng bagay dito ay pag-aari ni Austin. Ako na ang aalis."

Tatlong taon na ang nakalipas nang isakripisyo ni Cailyn ang pangarap niyang magpatuloy sa pag-aaral kapalit ng 300 milyong piso para iligtas ang negosyo ng kanilang pamilya.

Nagpakasal siya kay Austin kaagad pagkatapos ng graduation at naging full-time housewife.

Simula noon, hindi siya lumabas para magtrabaho o kumita man lang ng kahit isang kusing.

At iyon ang pagkakakilala sa kanya ng lahat, pati na ni Austin.

"Ah, ganun po ba..."

Nagulat si Manang Fe sa sinabi ni Cailyn. Hindi niya inasahan ang ganoong sagot kaya natigilan siya ng ilang segundo bago muling nagsalita, “Kailangan ko pong ipaalam ito kay Boss.”

Nilunok ni Cailyn ang lahat ng pait, pilit na ngumiti kay Manang Fe bago dahan-dahang tumayo at mahinahong nagtungo sa kanyang parmasya.

Sa loob ng parmasya, naroon ang mga produktong siya mismo ang nag-develop. Ilang beses na niya itong nasubukan, at tiyak niyang kapag inilabas sa merkado, magiging malaking halaga ito.

Matagal nang nasa tabi ni Austin si Manang Fe kaya akala nito ay kilalang-kilala na niya si Cailyn. Sa tingin niya, si Cailyn ay isang babaeng walang sariling kakayahan at umaasa lamang sa kayamanan ni Austin.

Kaya nang makita niyang kalmado at walang alinlangan si Cailyn habang nagliligpit, tinawagan niya agad si Austin.

Sa opisina ni Austin, nagngitngit ito nang marinig ang ulat ni Manang Fe. Hindi niya mapigilang magalit at inis na inutusan ito, “Hayaan mo siyang umalis. Gusto kong makita kung talagang may prinsipyo siyang palagi niyang sinasabi.”

Sigurado rin si Manang Fe na nagbibilang lang ng awa si Cailyn at umaasang papayag si Austin na huwag siyang palayasin.

Iniisip niya, saan pa ba pupunta si Cailyn? Wala na ang kayamanan ng kanyang pamilya, at walang ibang masasandalan.

Ngunit nagkamali siya.

Matapos iligpit ni Cailyn ang mga produktong na-develop niya, inilagay niya ito sa kotse na madalas niyang ginagamit at handa na siyang umalis.

Sa nakalipas na tatlong taon, bagama't pinangarap niya araw-araw na mahalin siya ni Austin at hindi siya hiwalayan, handa na rin siya sa pinakamalalang mangyayari.

“Miss Cailyn.”

Pagkalabas niya ng pinto, hinarang siya at sinabing may plastik na ngiti sa labi, “Ang kotse na 'yan ay pag-aari rin ni Boss. Hindi mo puwedeng dalhin yan.”

"Ah, tama ka!"

Sa kabila ng labis na sakit, ngumiti si Cailyn at walang pakialam na sinabing, “Pasensya na, nakalimutan ko.”

Isa-isa niyang binaba ang mga gamit mula sa kotse at tumawag sa telepono. Pagkababa niya, nilingon niya si Manang Fe at nagtanong, “Ang suot kong damit at sapatos ay binili rin gamit ang pera ni Austin. Kailangan ko bang hubarin?”

Nagkunwaring mabait si Manang Fe, “Kung gusto mong iwan, puwede naman.”

Sa isip niya, gusto niyang makita kung hanggang saan ang kayabangan ni Cailyn.

“Okay.”

Umakyat si Cailyn sa ikatlong palapag at kinuha ang luma niyang damit na tatlong taon nang hindi naisusuot.

Sumunod si Manang Fe at siniguradong hindi makakakuha ng kahit anong pag-aari ni Austin si Cailyn.

Paglabas ni Cailyn matapos magpalit, tinanong siya, “Sigurado ka bang wala kang dinalang kahit ano?”

“Gusto mo bang maghalughog?” Tanong ni Cailyn nang kalmado.

Ngumiti si Manang Fe, “Para sa ikalilinaw ng pangalan mo, mabuti nang siguraduhin.”

Walang kahiyang hinawakan niya ang bulsa ni Cailyn at kinalkal ito, pati ang ilalim ng damit nito ay tiningnan.

Matapos siyang halughugin, ngumiti si Manang Fe, “Ayos na, Miss Cailyn. Pwede ka nang umalis.”

Nilunok ni Cailyn ang lahat ng sakit at pang-aapi, bumaba ng hagdan, binuhat ang iilan niyang gamit, at tuluyang umalis.

Pagkalabas niya ng villa ni Austin, umupo siya sa lilim ng puno habang hinihintay ang kaibigang si Jasper na susundo sa kanya.

Ang sabi ng doktor, kailangan niyang magpahinga at iwasang mapagod para mailigtas ang dinadala niya.

Mapanatili niya ang kanyang anak, kahit anong mangyari.

Ang kanyang katawan ay mahina simula nang iligtas niya si Austin mula sa pagkalunod labing-siyam na taon na ang nakalipas. Halos isang oras siyang inanod ng yelo bago siya nailigtas.

Ngayong pinagkalooban siya ng tadhana ng dalawang bata, hindi niya hahayaang may mangyaring masama sa kanila.

Makaraan ang ilang sandali, dumating si Jasper at agad siyang sumakay sa kotse nito.

"Ano'ng nangyayari?"

Bumaba si Jasper mula sa kotse at nakita si Cailyn na maputla ang mukha, naka-pambahay at tsinelas, nakaupo sa malaking bato sa damuhan sa tabi ng kalsada. May malaki siyang karton sa tabi, at agad na kumunot ang noo ni Jasper .

Tumingala si Cailyn at ngumiti nang pilit, "Pinalayas ako."

Nanlaki ang mga mata ni Jasper, tila natulala sa narinig.

Nakita ni Cailyn ang reaksyon niya at napatawa nang mapait, "Ano, natulala ka? Tutulungan mo ba ako o hindi?"

Tinitigan siya ni Jasper. Kahit nakangiti si Cailyn, ramdam niya ang bigat na dinadala nito, parang may martilyong humampas sa dibdib niya.

"Dahil ba kay Helen kaya gusto kang hiwalayan ni Austin?"

Ilang araw pa lang ang nakalipas nang bumalik si Helen sa bansa. Si Austin pa mismo ang sumundo sa airport, sino ba naman ang hindi nakakaalam?

"Parang ganoon na nga."

Walang ekspresyon sa mukha ni Cailyn nang sumagot siya, pagkatapos ay tumayo para buhatin ang malaking karton sa tabi.

Agad na lumapit si Jasper para pigilan siya.

Dahil sa sobrang pagmamadali, hindi niya namalayan na nahila niya si Cailyn papalapit sa kanya, dahilan para matumba ito sa mga bisig niya.

Nagulat si Jasper ngunit mabilis niyang inakap si Cailyn para hindi ito bumagsak.

Hindi kalayuan, isang itim na Cullinan ang dumating. Mula sa loob, matalim na tinitigan ni Austin ang eksenang nasa harapan niya.

Ang gwapo niyang mukha na animo’y inukit sa bato ay biglang nagmistulang yelo sa lamig ng ekspresyon nito.

Tumigil ang kotse sa harapan nina Cailyn at Jasper.

Tumayo nang maayos si Cailyn at marahang lumayo mula sa bisig ni Jasper. Napansin niya ang Cullinan na nakaparada sa tabi nila.

Tumaas ang kanyang tingin at nakita ang malamig na ekspresyon ni Austin nang bumaba ang bintana sa likod ng kotse.

Nagtagpo ang kanilang mga mata sa hangin.

Nakita niya ang malamig na titig ni Austin at ngumiti siya nang mapait, "Ano? Nagmamadali kang bumalik para lang siguraduhing wala akong nadalang kahit ano mula sa bahay mo?"

Matigas na tinitigan siya ni Austin, at mayamaya’y ngumisi nang malamig, "Cailyn, akala mo ba sa ginagawa mong 'to, magbabago ang tingin ko sa’yo?"

Napangiti si Cailyn, ramdam ang kirot sa puso, "Kung ano man ang tingin mo sa’kin, Austin, problema mo na ‘yun. Wala na akong pakialam."

"Ganun ba?" Lumamig lalo ang mga mata ni Austin, "Kung ganun, ipalaglag mo na ang batang ‘yan sa sinapupunan mo, para tuluyan na tayong walang koneksyon."

Nanlaki ang mga mata ni Jasper, hindi makapaniwala sa narinig, at tumingin kay Cailyn.

"Palaglag?"

Napangiti si Cailyn, ngunit ang ngiti niya ay puno ng kirot. Parang may kutsilyong dahan-dahang humihiwa sa puso niya. Gustong-gusto niyang sumagot, gusto niyang ipagtanggol ang sarili, pero walang lumabas na salita.

Sobrang sakit. Sobrang hapdi. Kailangan niyang pigilan ang luha niya para hindi siya magmukhang talunan sa harap ni Austin.

"Tuwing magkasama tayo, sinigurado kong walang mabubuong bata. Ano, sa tingin mo ba, Cailyn, tanga ako para akuin ang anak na hindi akin?" malamig na tanong ni Austin.

Ilang araw niyang pinag-isipan kung paano nabuntis si Cailyn. Ang tanging paliwanag na naiisip niya — hindi kanya ang bata.

Napuno ng galit si Jasper at niyakap si Cailyn nang mahigpit, "Austin, kung maghihiwalay naman kayo ni Cailyn, wala ka nang pakialam kung kanino ang batang dinadala niya. Mas maganda pa siguro kung mag-focus ka na lang kay Helen at magpakasaya kayo habang-buhay!"

Hinapit ni Jasper si Cailyn at itinayo ito nang maayos.

Nakapako ang malamig na mga mata ni Austin kay Jasper, at ngumiti siya nang mapait, "Ano, Jasper? Tatlong taon ko nang ginagamit ‘yang iniwan ko, at hindi ka talaga naasiwa? Hindi ko alam na mahilig ka pala sa mga ‘second-hand’ na bagay."

Second-hand.

Parang tinusok ng matalim na kutsilyo ang puso ni Cailyn.

Sampung taon niyang minahal si Austin. Tatlong taon niya itong inalagaan, buong-buo, walang labis, walang kulang. Pero sa dulo, isang gamit lang pala ang tingin ni Austin sa kanya.

At ngayon, isa na siyang second-hand.

Napuno ng poot ang mga mata ni Cailyn. Ngunit ngumiti siya—isang mapait at mapanuyang ngiti na tila mas matalim pa kaysa sa mga salitang binato sa kanya.

"Mr. Austin, alam mo, ang isang tulad ni Cailyn... kayamanan 'yan."

"Sige na, Jasper," putol ni Cailyn, "Huwag na tayong makipagtalo. Umalis na tayo."

Tinitigan siya ni Jasper nang may lambing at hinigpitan ang yakap sa nanginginig na balikat ni Cailyn, "Oo, aalis na tayo."