Chapter 30: The One And Only

AMARRA's POV

"Mara Wei!"

Suot ang lumang-lumang duster at buhat-buhat ang isang manika na parang totoong bata. Umakyat ako sa make shift stage.

Tiningnan ng mga taong nasa ibaba ng stage ang larawan sa resume ko. Si Mina mismo ang nagbigay noon kay Tita Ika.

"You can start now, Miss Mara,"

Sandali akong lumingon sa babaeng nagsalita. Para sa isang batikang direktor, masasabi kong napakabata pa ni Direk Atasha. Feeling ko ay nasa mid thirties lang ang edad niya.

Hindi nakaligtas sa paningin ko ang munting ngiti sa gilid ng labi ni Direk. Maging ang pagkinang ng kanyang mga mata ay hindi maitatanggi.

Malakas ang kutob ko na natuwa siya dahil umakyat ako sa stage na in-character na.

Inilagay ko sa bandang unahan ng stage ang manika. Binalikan ko sa alaala ang nskakadurog puso na eksena.

Nasa labas ng kanilang bahay-kubo ang batang si Lala, nag-aagaw buhay. Dumating si Luna na pagod na pagod. Hindi lang siya pagod mentally, kung hindi pati na rin physically. Wala na siyang ibang mala