Chapter 6

"Ang dami naman nito at para saan ba itong mga mamahaling damit na ito?" Tanong ko kay Tristan habang isa-isang tinitingnan ang laman ng paperbags na dala niya.

"Para sa 'yo iyan."

Gulat akong napatingin sa kanya, "Sa akin?"

"Oo. Kailangan ko pa bang ulitin?" Sagot niya.

Napangiwi ako dahil sa sagot niya bago ibinaling ang aking paningin sa pulang bestida na may napakagandang disenyo. "Bakit mo naman ako bibilhan ng ganito kamahal na damit? Atsaka, ayos pa naman ang mga damit ko kaya hindi ko ito matatanggap."

"You must accept it, Scarlett."

"Why?"

"Because we're going to meet my parents later and you need to look nice to their eyes."

Mabilis akong napalunok at lumingon sa kanya dahil hindi ko matandaan na parte ng contract namin ang i-meet ang parents niya. "Sandali, wala sa usapan natin yan."

"Didn't I warn you before, Scarlett? My parents will hear about our wedding anytime soon and I wasn't expecting this to be so early, so I want you to look comfortable."

Napakamot nalang ako ng ulo dahil wala sa plano ko ang ma-meet and greet ang parents niya. Kung alam ko lang na dapat kong makilala ang parents niya, sana hindi na ako pumayag sa nais niya. Pero kung hindi dahil sa pera, hindi rin naman ako papayag.

"Magkakaroon ba ng problema kung hindi ako katulad niyo?" Tanong ko habang hinahalungkat yung ibang paperbags na nasa ibabaw ng kama.

"What do you mean by that?"

"Well, I'm not like you. I have no money and no lavish mansion to live on. I'm not rich and I'm not like you, so."

"Just focus on your duty, Scarlett. We made a deal for the child and my parents has been so eager to have a grandchild, so I think they will not criticize you for what you are. Now, have you pick a dress to wear later?"

"Oo. Itong blue dress with sleeves and simple but elegant design. Since bumili ka ng stiletto at jewelry, wala na akong kailangan pa."

Hindi na siya nagsalita pa kaya naman itinuon ko nalang ang atensyon ko sa mga damit na ito. Baka sakaling magbago ang isip ko, kaya naman kailangan ko ng second option in case na hindi mag work yung dress na pinili ko.

Pero agad na napukaw ang aking atensyon ng tumunog ang phone ko. Mabilis kong kinuha ang bag na dala ko, kung saan pangalan ni Joana ang nag flash sa screen ng phone ko. Nag-aalinlangan akong sagutin ang tawag, lalo pa't wala siyang kaalam-alam sa ginawa ko.

"Why don't you answer the call? It seems very important."

Binalik ko ang phone sa bag at ngumiti sa kanya, "It's nothing."

"Are you sure? 'cause I can feel from your voice that your having second thoughts answering the call. It is your mom?"

Umiling ako at umiwas ng tingin dahil ayoko na pati emosyon ko mabasa ng lalaking ito. Hindi ko pa siya lubusang kilala, kaya naman hindi ko pa siya pwedeng pagkatiwalaan. "No. Just a friend of mine."

"Joana?"

"Wait, paano mo nalaman ang pangalan ng best friend ko?" Tugon ko matapos gulat na mapalingon sa kanya.

Ngunit nagkibit-balikat lamang siya at sagot, "I don't know. Maybe I have my own way to dig some of your information to know who you are, especially since you're carrying my heir."

"Ano pa ang nalaman mo bukod diyan?"

"That's all I know."

"Okay." Iyon nalang ang sinabi ko at nagkunwari na busy kahit hindi naman dapat pagkabusyhan ang ganitong bagay.

Kinakabahan ako. Hindi dahil sa baka hindi ako magustuhan ng parents niya, kung hindi dahil first time makikilala ang magulang ng sikat at mayaman na si Tristan Montenegro. Parang isang fairytale, pero hindi nga lang ako kasing swerte ni Cinderella at ng iba pang Disney princesses.

Kaya lang naman ako napunta sa sitwasyon na ito dahil sa batang dinadala ko at sa nais kong kumita ng pera para sa nanay kong may sakit. Tinalikuran ng tatay ko yung responsibilidad niya sa 'min, at tuwing nakakaaway ko si Monique, yung napakabait kong kapatid sa ama, pinaparusahan niya ako.

Actually, hindi ko kailangan 'yung pera ng tatay ko. Pero hindi ko kayang tugunan ang mga pangangailangan ni nanay sa hospital, at sa pang araw-araw naming gastusin. Isa lamang akong hamak na anak sa labas, at hindi nagkaroon ng chance abutin ang mga pangarap ko. Never pumabor ang tadhana sa akin, kaya naman sanay na ako.

"Bago ko makalimutan, Scarlett. Susunduin ka ng driver ka mamayang 6pm, kaya naman dapat handa ka na bago siya dumating."

Tumango ako at sagot, "Noted."

"Huwag kang mala-late."

"Paano kung may traffic?" Tanong ko. Syempre maganda ng advance thinker. Hindi natin alam kung traffic ngayon or hindi.

"I guess that will be a good reason to be late."

"Maganda ng nagkakaintindihan tayo. Mamaya sisihin mo pa ako kung bakit ako late tapos hindi ka maniwala na traffic."

"I get it, okay? Just text me."

"Wala akong number mo."

He exhaled deeply like he's losing patient and wanted to strangle me. "Then I will text you."

"Wala pala akong load kaya baka hindi kita mareplyan."

"Seriously, Scarlett? Pati ba naman iyan? Ginagago mo ba ako?"

"Ikaw? Gagaguhin ko?" Natawa ako sa sinabi niya. "Hindi, ah!"

"Fine. I will call you nalang."

"Then it's settled."

"Whatever. I need to leave. Marami pa akong aasikasuhin, kaya maiwan na muna kita."

"Sure! Sanay naman na akong iniiwan, so take your time."

"Oh, God! Why did I do to end up in this kind of situation?!" He rush out of the room while mumbling something and I know he's pissed. Natawa nalang ako dahil ang cute niya pala kapag nagagalit—hindi siya cute, Scarlett! Nahihibang ka na ba?

Napaupo ako sa ibabaw ng kama at hinipo ang tiyan ko kung nasaan ang baby. Bahagya akong napangiti, "Sino kaya magiging kamukha mo sa amin ng tatay mo? Anak, sana huwag kang magalit sa akin kapag nalaman mo 'yung dahilan kung bakit mas pinili kong iwan ka kay Tristan. Magkakaroon ka ng magandang buhay sa kanya, at bilang ina 'yun lamang ang nais ko para sa'yo."

Napatigil ako sa aking ginagawa ng tumunog muli ang aking phone. Kinuha ko ito mula sa loob ng aking bag, at sinagot. "Joana, bakit ka napatawag?"

[Scarlett, ang iyong ina!]

Kumabog ang aking dibdib ng marinig iyon at tanong, "Bakit anong nangyari kay mama?"

[Mahabang kwento pero kailangan mong pumunta sa hospital ngayon mismo! Natagpuan kong walang malay ang iyong ina, at balita ko hindi ka din umuwi kagabi!]

Mabilis akong napatayo sa aking kinauupuan at sabi, "Ano?!"

[Hihintayin kita.]

"Sige. Salamat, Joana." Dali-dali kong kinuha ang aking bag at mabilis na lumabas ng silid atsaka nagtungo sa elevator. Pinindot ko first floor button at habang umaandar ang elevator hindi ko mapigilan ang kabog ng aking dibdib.

Tumakbo ako palabas ng elevator ng marating nito ang first floor, ngunit bumanga ako sa kung sino dahilan para bumagsak ako sa sahig.

"Scarlett? Bakit ka humahangos?" Tanong ni Tristan.

Nanlaki ang mga mata ko at mabilis na tumayo na tila walang nangyari. "Tristan! I need your help!"

"Sure. Bakit? What happened?"

"My mother... She was found unconscious to our home. Please, can you drive me to the hospital?" I beg.

"I will, Scarlett. Let's go."