Chapter 3

ONE MONTH LATER

"Ewan ko ba naman kasi sa'yo, Scarlett. Bakit sinasaktan mo 'yung sarili mo para sa lalaking never ka naman minahal," sermon ni Joana sa akin matapos niya akong samahan sa malapit na hospital para magpatingin sa doctor. Ilang linggo na kasi masama ang pakiramdam ko at hindi ko alam kung bakit ako nagkakaganito.

All I know is I need time to heal, that's all. But hindi ko naman ine-expect na magkakasakit ako, or tatablan ako ng sakit.

"Oo na, Joana. Sorry na, okay?" Tugon ko.

"Naku! Kung hindi lang kita kaibigan for sure kanina pa kita hinambalos, Scarlett."

"Kaya sa'yo ako, eh!" Paglambing ko sa kanya dahil ito lang ang way para hindi na magalit sa akin ang nag-iisa kong best friend.

Napairap siya at sagot, "Ewan ko sayo!"

"Huwag ka ng magalit, Joana. Ililibre kita ng Jollibee mamaya! Treat ko!" Mabuti nalang at may naitabi akong pera kahit papaano since hindi ko naman expected na mangyayari ito sa akin.

"No need, okay? Ang mahalaga gumaling ka. Atsaka alam ko naman na wala kang pera at sapat lang ang perang dala mo," sagot niya.

"May natira pa naman akong pera, kaya okay lang."

"Huwag na nga. Ako nalang manlilibre sa 'yo!"

Lumawak ang ngiti ko at niyakap siya, "Thank you, Joana!"

"Sus! Alam ko naman na iyon ang hinihintay mong marinig, eh!"

"Best friend talaga kita!" Natatawa kong sagot sa kanya.

Kahit papaano thankful ako dahil sa kabila ng katangahan ko sa buhay may kaibigan akong maaasahan. She's my only friend, and I am grateful for having such a friend like her. I won't exchange her for anything, even money.

"Scarlett Jones," napalingon ako ng tawagin ng nurse ang pangalan ko at agad na tumayo para lapitan siya, "Ako po 'yun."

"Pwede ka ng pumasok sa loob."

"Salamat." Lumingon ako sa best friend ko at ngumiti na agad naman niyang tinugon. Kaya naman pumasok na ako sa loob, at hindi ko alam bakit ako kinakabahan.

Naupo ako sa katapat na upuan at hinarap si doktora, kung may binabasa siya. Habang ako naghihintay sa resulta ng test na pinagawa sa akin kanina.

"So, Miss Scarlett Jones. How are you?"

"I'm good, Ma'am. Bukod sa masama ang pakiramdam ko at medyo nahihilo ako. Okay naman ako."

"I'm reading your test right now, and I want to ask you something before we start."

"Sure, Ma'am." Bakit parang kinakabahan ako sa tanong niya? Teka, baka may cancer ako. O kaya naman ilang buwan nalang ang itatagal ko sa mundong ito. 'Wag naman sana kasi hindi pa ako ready at kailangan pa ako ng nanay ko! Tapos may utang pa kaming bayaran.

"Ilang weeks mo ng nararamdaman yung mga symptoms na sinabi mo sa 'kin kanina?"

"Three weeks ago po, I think."

"Bukod sa pagkahilo at masamang pakiramdam. Are there any symptoms you were feeling?" she asked, making me very momentarily confused.

"Wait, Doc. May cancer ba ako?" tanong ko. Ayoko kasing binibitin lalo na kung tungkol na iyon sa mental health ko.

"No, you don't have cancer, which is good. I believe this is great news for you."

"What do you mean?"

"After reading your findings, everything is clear. No cancer, no dangerous disease, also no other problem, hopefully."

"Can you please get straight to the point?" I demand.

"Congratulations, Scarlett. You are three weeks pregnant!" Pagbati niya sa 'kin dahilan para manigas ako sa aking kinauupuan. Para akong nawalan ng lakas, at tila gumuho ang mundo ko matapos ko malaman na buntis ako. Paano ako mabubuntis? Wala naman—

Sandali akong napatigil at naalala ang aking katangahan isang buwan na ang nakakalipas. Pero isang gabi lang nangyari iyon. Hindi ako makapaniwala na nabuntis ako ng lalaking hindi ko naman kilala.

Ang tanga mo, Scarlett! Ang tanga tanga mo!

"Miss Jones?" Pagtawag ng doctor sa pangalan ko, dahilan para mapalingon ako sa kanya ngunit hindi ko magawang i-proseso ang sinabi niya.

"It can't be..." Bulong ko.

"Are you okay, Miss Jones?" Tanong niya.

Mabilis akong tumayo mula sa aking upuan at sagot, "Ayos lang ako. Salamat..." Hindi ko na hinintay pa ang sasabibin niya at agad akong lumabas.

"Scarlett, kamusta? Anong sabi ng doctor?" tanong ni Joana pagkalabas ko ng opisina ni doktora, pero hindi ako nakasagot. "Bakit tila namumutla ka? Ano bang nangyari sa loob?"

"I'm sorry, pero kailangan ko ng umuwi. Thank you for accompanying me here, Joana..."

"Wait, ayos ka lang ba?"

Pilit akong ngumiti at tumango, "Oo naman."

"Sure ka?"

"Oo, sure ako. You don't have to worry."

"Okay. Just call me if you need anything."

"I will." That's all I said, and walk away faster. I don't want to stay here anymore. I need to find that man.

For what, Scarlett? Sasabibin mo sa kanya na buntis ka tapos siya yung ama? Baliw ka ba? Sinong tanga ang makikipag one-night stand tapos hahanapin yung lalaki kasi nabuntis ka niya? It was all your fault, Scarlett. It was all your fault—

"Aray!" Bumagsak ako sa sahig pagkatapos ako mabangga ng kung sino. "Hindi ka ba marunong tumingin sa dinaraanan mo?!" Pagalit kong at tumayo. "Wala ka bang mata at nagawa mo pa bumangga—" Nanlaki ang mga mata ko matapos kong makita kung sino ang lalaking nasa harapan ko.

"Ikaw?!" We said in chorus.

"Anong ginagawa mo dito?" Tanong ko.

"Do I need to tell you why am I even doing here?" He replied.

Napalunok ako, "Sinusundan mo ba ako?"

"Bakit kita susundan? After what happened to us one month ago, I have already forgotten you. Not until I bump into you now."

"Marahil tadhana ang nagdala sa 'tin dito."

He chuckled, "What?"

Seryoso akong tumitig sa kanya. "Why are you looking at me as if I did something."

"You indeed did something, whoever you are."

"I have a name," he answered.

"I don't care, but you need to know something, and I don't know why am I even doing this, so listening carefully."

"I'm all ears."

Humakbang ako palapit sa kanya at walang alinlangan siyang tinitigan sa mga mata. Ngayon ko lang nabatid na napakaganda pala ng mga mata niya. Teka, ano ba 'tong sinasabi ko?! Stop it, Scarlett!

"I'm waiting."

I took a deep breath and said, "I'm pregnant."

"Come again?"

"I'm pregnant, and you are the father."