TBTO 5: Sofa

Napabaling sa gilid ang ulo ko nang maramdaman ang malakas na sampal ni Lazaro na tumama sa pisngi ko.

Marahas ko na hinatak ang mga braso ko sa dalawang lalaki na nakahawak sa akin. Hindi nila iyon pinakawalan at mas hinigpitan pa kaya naman ay sinamaan ko na lang sila ng tingin.

Pakiramdam ko ay humiwalay na ang panga ko dahil sa pagkakasampal sa akin. May nalalasahan din ako na lasang metal na animo'y dumugo pa ang labi ko.

"Is this what you really want, Beatrice?!" galit na sigaw niya. "Ilang beses ko ba dapat kailangan sabihin sa'yo na hindi ka puwedeng umalis sa bahay na ito?"

Masama ang mga tingin ang ipinukol ko sa kaniya. Gusto ko siyang sagot-sagutin ngunit iniisip ko rin na wala akong magiging laban kung pasasakitan niya ako dahil hawak ako ng mga tao niya.

"Iniwan ko lang na bukas ang silid mo dahil sa sobrang taas ng pride mo ay mamatay ka na sa gutom tapos ngayon wala pang isang oras na nakaakyat ako ay tumatakas ka na agad?!"

Pilit ko na binabawi ang mga braso ko ngunit mahigpit pa rin ang mga kapit nila. Pakiramdam ko nga ay parang napipilipit na ang mga iyon dahil sa paraan ng paghawak nila.

"Paanong hindi ka aalisan? Kung manduhan mo ang isang tao ay ganito na lang. Kapag may nagawa silang kasalanan ay sasaktan mo na agad. Ang mahirap sa'yo ay gusto mo lang ang nasusunod! Napaka-selfish mong tao, aware ka ba roon?" hindi ko mapigilan na pagsagot sa kaniya. "Isa pa pagod na ako. Lazaro, pagod na pagod na ako ipagpilitan ang totoo sa'yo na hindi nga ako ang babaeng hinahanap mo! Why don't you just take my advice na ipa-background check naman ako nang sa ganoon ay magising ka na sa kahibangan mo. Putangina, marami ka naman palang pera pero pag-background check lang hindi mo pa magawa? Napakayaman mo na tao pero hanggang ngayon ay tila hindi mo mahanap-hanap ang totoong Beatrice?" mahabang litanya ko.

Sinalubong ko ang mga mata niya na nag-uumapoy na sa galit. Kung galit siya ay mas galit ang nararamdaman ko sa mga oras na ito. Gustong-gusto ko nang umuwi pero parang wala akong karapatan na magdesisyon sa sarili ko. Para akong pinagkaitan sa isang bagay na pagmamay-ari ko naman talaga.

Napapikit na lang ako nang itaas niya ang kaniyang palad na animo'y muli akong sasampalin. Ngunit dumaan ang ilang segundo ay wala naman akong naramdaman na kung ano dahilan upang magdilat ako.

"Dalhin niyo na siya sa loob. Idiretso niyo sa silid ko," utos niya sa kaniyang mga tauhan at tumalikod na upang umalis.

"Doon ako sa kwarto na pinagdalhan sa akin," utos ko naman sa mga nakakapit sa akin. "Kapag ako nakabitaw rito, ako mismo hahawak sa mga braso niyo at isa-isa kong puputulin 'yan," inis na banta ko. "Nakikita niyo nang namumula na ay kung makahawak kayo ganoon na lang. Lumpo na nga, mukha bang matatakasan ko pa kayo sa dami ninyo?"

Para lang ako nakipag-usap sa hangin nang hindi man lang nila ako bigyan ng pansin. Nag-uumapaw ang galit na nararamdaman ko habang tinatahak namin ang daan papasok sa loob. Doon ko lang napagtanto na kung diniretso ko kanina ang paglalakad kanina ay imposible pa rin pala na makatakas ako.

"Tatandaan ko 'yang mga mukha niyo," muling pagbabanta ko nang kaladkarin na nila ako dahil wala na sa paningin namin si Lazaro.

"Bilisan mo," utos pa niya.

Nagtitimpi na iika-ika akong naglakad na lang din. Binigatan ko ang sarili ko sa abot ng aking makakaya nang gusto na nilang lampasan ang silid na tinutuluyan ko.

"Sinabing dito niyo ako ipasok," galit na sigaw ko.

"Can you shut your fucking mouth up!" galit din na sigaw ni Lazaro nang lumabas siya sa isang room. "Ipasok niyo rito 'yan," utos niya.

"Patayin mo na lang ako. Hinding-hindi ako tatabi sa'yo matulog," ani ko.

"And I didn't tell you na tumabi ka sa akin. Sa sofa ka matutulog," tamad na sagot niya sa akin.

Nang magsimula sila na maglakad ay tuluyan na ako na nagpabigat. Kusang lumambot ang tuhod ko ngunit hindi man lang nag-abala ang dalawang may hawak sa akin na paayusin ako. Hindi na sila nag-abala pa na ingatan ako!

Hindi ko maiwasan na maisip kung ganito rin ba ang dinaranas ni Beatrice rito sa bahay na ito kaya niya naisipan na umalis na lang nang hindi na nagpapaalam pa. Ngayon na dinaranas ko ang mga ito ay hindi ko rin masisisi kung dahil nga rito kaya siya biglang naglaho.

Masahol pa sa impyerno ang bahay na ito para sa mga babae dahil maging ang mga tauhan ng boss nila ay wala silang pakialam. Wala silang pakialam kahit pa girlfriend ka ng amo nila.

Mas ninanais ko tuloy na makaalis na rito kaysa manatili rito kahit pa ng isa o dalawang araw.

Sinamaan ko ng tingin ang dalawang may hawak sa akin kanina nang padarag nila ako na tinulak sa silid ni Lazaro. Nagtitimpi na tiningnan ko siya sa harapan ko nang lumabas na ang dalawa.

Gusto kong matawa sa sarili ko dahil nagagawa ko pa na magtimpi sa ganitong sitwasyon. Tila rito mahahasa ang kahabaan ng pasensiya ko.

Nakaharang ako sa pinanonood niya ngunit wala rin akong lakas para umalis sa kinatatayuan ko.

"Bakit ba ayaw mo na pauwiin na ako? Lazaro, wala akong atraso sa kahit na sino bukod sa mga pinagkautangan namin ni Mama. 'yung ina ko sa bahay ay naghihintay sa akin! Kung sa'yo walang nag-aalala... walang naghihintay— puwes sa akin ay mayroon!" halos maiyak sa inis na sambit ko.

"Huwag mo akong simulan Beatrice. Hindi pa humuhupa ang nagawa ko ko na kasalanan ngayong gabi," pagpapatigil niya sa akin. "Now, move and sleep on sofa. Can't you see I am watching?" aniya.

Kulang na lang ay sumabog ako nang dahil sa galit. Inis na tumungo ako sa pinto upang lumabas na lang din.

"I said, on sofa!" pagdagundong ng boses niya.

"Bakit hindi ikaw ang matulog diyan," sagot ko. "Ako na nga ang dehado ako pa ang patutulugin mo sa sofa."

Bahagya siya na natigilan at mukhang hindi inaasahan ang sasabihin ko na iyon. Inirapan ko siya at tuluyan nang lumabas. Tumingin pa sa akin ang mga tao niya na nasa sala pero hindi na rin sila nag-abala pa na pigilan nila ako.

Dire-diretso ako sa silid na pinanggalingan ko ngunit naka-lock na iyon. Tuloy ay bumalik ako ulit sa kuwarto niya.

"Bakit naka-lock 'yung silid na nasa kabila?" inis na tanong ko.

"I know you will be this stubborn, Beatrice. Why can't you just follow what I said?" ani Lazaro. Mas kalmado na ngayon.

Sa sobrang inis ay kinuha ko ang tsinelas ko at saka iyon ibinato sa kaniya. Pinukol niya ako ng masamang tingin at nilabanan ko iyon.

"Where did you get this kind of behavior, huh? The last time I remember ay para kang pusa dahil sa amo mo sa akin tapos ngayon kung makaasta ka ay para bang ako na ang pinakanakakainis na tao sa mundo—"

"Dahil ikaw naman talaga!" gigil na pagputol ko sa sinasabi niya. "Can't you get it? Magkaiba nga kami ng Beatrice na sinasabi mo. Hindi ako si Beatrice at kailanman ay hindi ako magiging siya—"

"Shut the fuck up!" galit na rin na sigaw niya. "Nauubos na ang pasensiya ko sa'yo. Kaunti na lang at huwag mo na sagarin pa. Huwag mong sabihin na hindi ikaw si Beatrice dahil kilalang-kilala kita. Huwag mo ako gawing tanga. I won't fall for another trick you have. Never again, Beatrice. Ngayon, pumunta ka na sa sofa at matulog ka na."