TBTO 22: Longing

Panay ang hikab ko sa sumunod na araw. Gayunpaman ay hindi ko rin hinayaan na maging pabaya ako sa trabaho. Pinilit ko na kumilos kahit pakiramdam ko ay sinasaktan ko lang ang katawan ko.

Dumaan ang tanghali. Pakiramdam ko ay hindi bababa sa sampung libo ang kinikita ng restaurant na ito dahil sa panay na pasok ng mga customer. Karamihan ay mga trabahador sa kanto at mga estudyante.

Mura ang mga pagkain dito kaya siguro ay kahit ganito na hindi naman malaki ang karinderya ay pinupuntahan pa rin ng mga tao.

Pinilit kong ubusin ang pagkain ko upang walang masayang na tira. Muntik pa akong mabulunan dahil sa pagmamadali. Tinatawag na ako ulit sa labas.

Ang senaryo ay isa-isa kaming kakain dito sa loob upang hindi mawalan ng tao sa labas. Iyon nga lang ay sampung minuto lang ang binibigay, bahala ka na kung mabilaukan ka pa.

Ni hindi ko alam kung tatagal pa ako sa trabaho na ito. Ilan sa mga putahe na tinitinda ay luto ko. Hindi naman sa nagrereklamo ako pero hindi malabo na mapasma