KABANATA 1 – Cancelled Engagement

Summer, Torres Family Mansion

            Walang tigil sa pagnguya ng chewing gum ang isang dalaga habang prenteng nakahiga sa mamahaling sofa ng kanilang mansiyon. Makinis at malaporselana ang balat ng dalaga na parang kumikinang sa sinag ng araw.  Makurba at makapal ang kaniyang mga kilay, maamo ang kaniyang mukha at mala-dyosa ang hubog ng kaniyang katawan na animo isang karakter na nagmula sa isang sining sa museyo.

            Pinalobo niya ang chewing gum sa kaniyang mapupulang labi, hanggang sa maging halos kasing laki ito ng kaniyang mukha.

            “That worthless, Farrah doesn’t deserve me. Wala na akong balak ituloy ang kasal namin!” Turan ng isang lalaking nakatayo sa pinto, samantalang ang dalaga sa sofa ay taas ang kilay na nakatingin sa binata.

            Hindi mapakali si Francia Torres—ina ni Farrah Torres noong marinig niya iyon sa lalaking dumating.

            “Mr. Javier, hindi kita masisisi. Kasalanan ito ni Farrah. Pasaway siya, hindi nakapag-aral at puro kalokahan lang ang alam. Ngunit ang kasalang ito ay kasunduan sa pagitan ng inyong mga Lolo, hindi ito maaaring baliin na lamang ng basta.” Nanlilisik ang mga mata ni Francia noong tumunghay sa anak matapos sabihin iyon.

            “Nakatayo ka pa riyan? Wala ka bang balak lumapit dito at humingi ng pasensya kay Mr. Javier, at mangakong hindi mo na siya ipapahiya at magloloko kahit kailan!”

            Bumuntong hininga si Farrah at binalik sa bibig ang kanina pang pinalolobong chewing gum. Tumingin siya sa lalaki. Pumilantik ang kaniyang mahahabang pilikmata sa kaniyang pagtunghay sa binata.  Mayabang na tingin ang pinukol ng maamo niyang mga mata at nakataas naman ang perpekto niyang kilay.

            “Ako, hihingi ng tawad sa kaniya? Isn’t he the one who should apologize to me? Siya ang unang sumira sa kasunduan nang walang paalam at kung ano-ano pang masasamang salita ang binitawan niya laban sa akin. Sinabi niya pang wala akong kwenta para sa kaniya.”

            Nanlumo si Francia sa mga tinuran ng anak, halos hindi na maipinta ang kulay ng kanyang mukha dahil sa pinagsasabi ng dalaga.

            Muling nagpatuloy si Farrah sa pagsasalita. “Isa pa, hindi ako gumawa ng kalokohan, paano ko siya pinahiya? Siya nga itong palikero at nakikipagbolhan sa kung sino-sinong babae diyan, he’s a playboy. Kaya mas mainam pa ngang tigilan na ang kalokohang kasalang ito, para hindi niya na ako mapahiya!”

            “Farrah Torres! Ikaw—” Nagtatagis ang mga bagang na sigaw ni Francia sa anak, ngunit nahinto ito sa pagsasalita ni Caius Javier.

            “Tama na ang usapang ito. Maganda lang si Farrah, pero hindi ako hibang para patulan at pakasalan ang tulad niya. Kahit lumuhod at yumuko pa siya sa harapan ko ngayon, ay nunca akong magpapakasal sa tulad niya. Because my heart is already owned by someone who deserves me—” He said, and his eyes adoringly gazed at the top of the staircase.

            “Quina Torres.”

            “Caius, my love!” Nagmamadaling lumakad pababa si Quinna sa hagdan halata ang excitement sa kaniyang mga mukha.

            “Nana!” Malalaki ang mga hakbang na umakyat ang lalaki, sinalubong niya ng yakap ang iniibig na dalaga.

            They hugged each other.

            “We can finally get married!” madramang turan ni Quinna, maluha-luha pa siya habang sinasabi iyon.

            “I’m sorry, Nana. I didn’t mean to made you wait that long for me to cancel this engagement.”

            “It’s okay, I know that cancelling it is not that easy.”   Patuloy pa rin sa paglalampungan ang hitad at ang palikero, noong makatanggap ng mensahe sa kaniyang cellphone si Farrah.

Scholar Trinidad, your research has reached the final stage. To secure your safety, the superiors sent the elites to protect you. We have arrived at the door of your residence. When will you come out?

I’ll be there in a minute.

Pagka-reply ni Farrah ay tinapon niya ang kanina pang nginunguyang chewing gum sa nakita niyang basuran at walang ano-anong tumayo mula sa pagkakaupo at lumakad papunta sa malaking pintuan ng mansiyon. Pasimpleng pinanonood ni Quina ang ginagawa ni Farrah.

Napansin ng dalaga na paalis ito, sa palagay niya ay napahiya ito at hindi matanggap ang nasaksihan sa pagitan nila ni Caius. Nasaktan marahil ito sa pagkansela ni Caius sa engagement nila.

Nanghihinayang si Quina dahil hindi pa man niya ito napapahiya ay nagwalk-out na agad ito.

“Farrah, my dear sister! H’wag ka muna umalis. I’m sorry, I shouldn’t let this happen. Caius my love was supposedly my brother-in-law. Pero wala naman akong magagawa dahil nagmamahalan na kami. Hindi ko na siya kayang pakawalan. Kung galit ka sa amin, sa akin na lang. H’wag mo nang idamay sa galit mo si Caius my love!”

Huminto si Farrah sa akmang paglabas at bumaling sa nagda-dramang babae. Blanko ang tingin ngunit nakataas ang kaniyang isang kilay noong tignan niya ang dalaga. “H’wag kang magmalinis, at lumayas ka na sa pamamahay na ito!” may diin sa bawat salitang binitawan niya.

“Hindi mo ba ako kayang patawarin, my dear sister Farrah? Sige, saktan mo na lang ako! Ibaling mo sa akin ang lahat ng galit mo. Tell me anything you want to say to my face!” Lumapit si Quina kay Farrah. She took her hand and put it in her face. “Sampalin mo ako, Farrah.” Nanghahamong sabi nito kay Farrah.

“Sige Farrah, subukan mo lang saktan si Nana, makikita mo ang hinahanap mo!” Sabad ni Caius na lumapit sa dalawa. Bago pa man makalapit si Caius ay nagmamadaling lumapit si Francia at tinabig ang nakataas na kamay ni Farrah. Malakas ang paghampas ng ginang sa kamay ng anak.

Hinabol ng tingin ni Farrah ang nasaktang kamay. Kitang kita ang namumulang bakas ng kamay ni Francia sa braso ni Farrah.

Dalawang sigundo ng nakabibinging katahimikan ang namagitan, inangat ni Farrah ang kaniyang paningin at itinuon iyon sa sariling ina.

How could this woman—her own mother be so harsh to her. She loves her adopted daughter Quina than her, she was Francia’s real daughter. Her own mother who loves that bitch more than her. Siya na tunay na kadugo ng kaniyang ina ngunit wala itong kaamor amor sa tunay na anak.

“Ma, walang kasalan si Farrah, it was me who caused this, I snatched her fiancé from her I—” madamdaming salaysay niya na namumula pa ang mata dahil sa pagpilit na pag-iyak, may paghikbi pa siyang nalalaman.

Hindi pa man niya natatapos ang nais sabihin ay nagsalita na si Farrah.

“How can a I blame you? You only think of yourself. Hindi mo kayang mabuhay nang walang lalaki. Lahat ng akin ay inagaw mo. Wala naman akong magagawa kasi natural na ‘yon sa’yo.” Sunod sunod na salaysay ni Farrah.

Natahimik si Quina at hindi makapagsalita. Namula ang kaniyang mukha sa inis.

“Farrah! Paano mo nagagawa ‘yang sabihin sa kapatid mo?! Where’s your manners?” Kitang kita sa mga mata niya ang disgusto sa inaasal ng anak.

Sarkastiko ang ngiti sa mukha ni Farrah na hindi mawari kung masaya o galit siya.

“Hindi ko siya kapatid. I never had a sister.” May diin ang mga salitang binitawan niya.