EP.1 เสือร้าย (4) จบตอน

น่ากลัวจริงๆ นั่นแหละ

ฉันนั่งอยู่ในห้อง หายใจถี่รัวตลอดเวลาเหมือนเพิ่งไปเจออะไรที่ระทึกขวัญสุดๆ มา ไม่ว่าเขาจะจงใจหรือไม่ พี่เสือก็ดูเป็นผู้ชายที่ไม่น่าไว้ใจมากอยู่ดี เขาชอบจ้องมองฉันด้วยแววตาที่ฉันคาดเดาไม่ถึง ไม่ว่าจะตอนที่ดวงตาของฉันสะท้อนภาพของเขา หรือแม้แต่เวลาที่ฉันมองไม่เห็น ฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แถมก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาจะทำอะไรต่อไป

ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมคนถึงรู้จักเขามากมายขนาดนั้น เขาดูเป็นคนที่... ดูมีอะไรแปลกๆ ที่ทำให้รู้สึกอันตราย ดูไม่น่าเข้าใกล้ แต่ก็ดูดีและดูมีเสน่ห์อย่างร้ายกาจ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรเรียกมันว่าอะไร อาจจะเป็นคาริสม่าอันตรายที่ทำให้ใครต่อใครรู้ว่ามันคือไฟแต่ก็อยากจะเข้าไปทำความรู้จักละมั้ง

ฉันถอนหายใจ แต่ยังไงเขาก็ไม่ได้ทำอะไรฉันนี่นา ยังไงก็ดีแล้วล่ะ ต่อให้ดูร้ายกาจแค่ไหน ก็คงต้องมีจิตสำนึกอยู่บ้าง

เพราะอยู่ในห้องคนเดียวฉันก็เลยทำทุกอย่างตามความสะดวก ฉันถอดชุดนักศึกษาจนเหลือแต่เสื้อกล้ามตัวบางๆ และถอดกระโปรงทรงเอออก เดินตรงไปยังที่ซักแล้วโยนลงไป วันเสาร์นี้คงต้องลงไปร้านซักรีดข้างล่างแล้วล่ะ เสื้อเริ่มล้นตะกร้าแล้ว

ฉันคิดในใจแล้วรวบผมขึ้นเป็นหางม้าลวกๆ แล้วตั้งท่าจะเข้าไปหยิบผ้าเช็ดตัว

แต่ทว่า...

ก็อกๆ

ฉันกลับต้องชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูสั้นๆ ครั้งนึง รีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอวแล้วเดินออกไปหน้าประตู แต่ก็พอรู้อยู่แล้วล่ะว่าต้องเป็นตรีแน่ๆ เพราะเขาเพิ่งจะส่งข้อความมาบอกว่าจะรีบกลับมาหา ทั้งๆ ที่ฉันก็บอกแล้วว่าฉันไม่เป็นไร

ถึงจะสงสัยว่าทำไมตรีไม่ใช้คีย์การ์ดเปิดเข้ามา แต่คิดว่าเขาคงจะลืมไว้ที่บ้านละมั้ง ตรีซุ่มซ่าม แถมยังขี้ลืมจะตายไป นั่นก็เป็นอีกส่วนที่น่ารักของเขา

ส่วนสภาพของฉันก็ช่างเถอะ แย่กว่านี้ตรีก็เห็นมาแล้วล่ะ

“กวางก็บอกแล้วว่ากวางไม่เป็นไร ตรีก็เป็นห่วงไปเรื่อยเลย...” ฉันอ้าปากบ่นทันทีที่เปิดประตู แต่ก็ต้องเงียบเสียงลงแทบจะทันทีเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่หน้าห้องไม่ใช่ตรี

แต่... เป็นพี่เสือ

เขาทำหน้านิ่งแล้วหรี่ตามองฉันเงียบๆ โดยไม่ได้พูดอะไร ฉันจึงก้มลงมองสภาพของตัวเองแล้วรีบเอามือมาบังร่องอกของตัวเองเอาไว้แน่นทันที หน้าร้อนเห่อไปหมดเพราะคนที่มาเห็นสภาพของฉันแบบนี้ดันเป็นคนที่ฉันไม่สนิทด้วย ใจจริงอยากปิดประตูใส่หน้าเขาเลยแต่มันจะดูเสียมารยาทไปหน่อยไหมนะ ฉันจึงเลยได้แต่ยืนอยู่แบบนั้นเพราะคิดอะไรไม่ออกแล้ว

“จะให้พี่ยืนดูกวางแบบนี้อีกนานไหม?” ฉันสะดุ้งเมื่อเขาเปิดปากพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยที่เดาไม่ออกเลยว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เลยก้มหน้างุดแล้วหลบทางให้เขา ถึงจะไม่รู้ว่าเขาวนกลับมาเพราะอะไรก็เถอะ

แล้วเขารู้เลขที่ห้องของฉันได้ยังไง?

แต่พอมาคิดอีกทีว่าฉันอยู่ในห้องคนเดียวแถมเขาก็เป็นผู้ชายที่ฉันคิดว่าไม่น่าไว้ใจ พี่เสือก็ตรงเข้าไปนั่งบนโซฟาภายในห้องซะแล้ว

บรรยากาศในห้องกระอั่กกระอ่วนมาก ฉันยืนนิ่งอยู่หน้าประตู ในขณะที่เขาจะหันมามอง ตอนนั้นฉันเลยกอดตัวเองแน่นขึ้นเพราะรู้สึกว่าสายตาของพี่เสือทำให้รู้สึกแปลกๆ

มันดูเหมือนเขากำลังสำรวจฉันทางสายตายังไงก็ไม่รู้

“แต่งตัวแบบนี้จะอาบน้ำเหรอ?” เขาเลิกคิ้วพร้อมกับคำถามที่ล่วงล้ำความเป็นส่วนตัวด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับว่านี่คือเรื่องที่เขาเห็นจนชินตา “กวาง?”

“อะ... ค่ะ ใช่ค่ะ กวางกำลังจะอาบน้ำ” ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อเขาเรียกฉันเสียงเข้มขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันไม่ยอมตอบเขาเพราะมัวแต่คิดอะไรอยู่เงียบๆ “แล้วพี่เสือมีอะไรถึงได้เข้ามาในห้องกวาง”

“...”

“พี่รู้เลขที่ของห้องกวางได้ยังไงเหรอคะ”

“ไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวพี่บอก” เขากระตุกยิ้มแล้วตัดบทด้วยการสะบัดมือไล่ฉันให้เข้าห้องน้ำไปซะ ฉันอึกอัก จะทำแบบนั้นได้ยังไงล่ะ ก็เขายังอยู่ในห้องอยู่เลย จะให้ฉันอาบน้ำทั้งๆ ที่มีคนที่ไม่สนิทใจแถมยังไม่น่าไว้ใจอยู่ด้านนอกประตูห้องน้ำเนี่ยนะ “หรือจะยืนคุยกันในสภาพนี้พี่ก็ไม่ว่านะ”

“...”

“... พี่โอเค”

ฉันตัวชาไปหมดเมื่อเผลอได้ยินประโยคท้ายพร้อมกับสายตาของเขา ฉันเลยรู้สึกว่าทำตามที่เขาพูดนั่นล่ะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด เพราะพี่เสือคงไม่ยอมออกไปจากห้องง่ายๆ แน่

ฉันกุมผ้าเช็ดตัวแน่นแล้วเดินเข้าไปรื้อชุดที่มิดชิดที่สุดในตู้เสื้อผ้า ก่อนที่จะแทบเดินเป็นวิ่งเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอนแล้วล็อกประตูอย่างแน่นหนาทันที

เผลอถอนหายใจเฮือกใหญ่ในห้องน้ำอย่างตื่นกลัว

น่ากลัว...

สายตาแบบนั้นไม่น่าไว้ใจเลยจริงๆ

ฉันอาบน้ำแต่งตัวในห้องน้ำจนเสร็จเรียบร้อยก็เดินออกมา

พี่เสือนั่งกดโทรศัพท์อย่างสงบนิ่งอยู่บนโซฟา เขาหันกลับมามองฉันที่ยืนค้างอยู่ตรงห้องน้ำ ฉันสะดุ้งเฮือก พยายามไม่มองหน้าเขาแล้วเดินหลบไปแขวนผ้าเช็ดตัวไว้ที่ราวแขวนภายในห้องนอน

ฉันได้ยินเหมือนใครกำลังกดแฟลชถ่ายภาพอย่างเงียบเชียบที่ด้านหลัง

เผลอสะดุ้งเฮือก หันกลับไปมองเขาในทันที แล้วก็เห็นว่าคนตัวใหญ่นั้นยังคงนั่งกดโทรศัพท์อยู่เหมือนเดิม เขาขมวดคิ้วเหมือนกำลังคุยเรื่องสำคัญอยู่อย่างงั้นล่ะ ฉันส่ายหน้าให้ตัวเองทันที สงสัยคงกลัวจนเพ้อเจ้อหนักแล้วละสิเราเนี่ย

คิดเช่นนั้นพลางเดินไปนั่งตรงโต๊ะกินข้าวที่ค่อนข้างห่างจากเขาพอสมควรเพื่อรักษาระยะห่าง ฉันจำเป็นต้องถามจุดประสงค์ของเขา

เพราะการที่จู่ๆ เขาก็เข้ามาแบบนี้ทำให้ฉันมีลางสังหรณ์ไม่ดีสักเท่าไหร่ ประสบการณ์แย่ๆ ในอดีตสอนให้ฉันต้องระวังตัวจากผู้ชายประเภทนี้

“เอ่อ... พี่เสือคะ” แต่มันก็เป็นการยากที่จะเรียกคนที่ไม่คุ้นเคยเหมือนสนิทสนมกันแบบนั้น ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองทันที แล้วก็... แววตานั่นอีกแล้ว แววตาที่เหมือนสำรวจฉันโดยเจตนาของเขาน่ะ “พี่เสือเข้ามาในห้องกวางทำไมเหรอคะ มีธุระอะไรหรือเปล่า?”

ใช่ ฉันอยากรู้ว่าเขาจะมีเหตุผลที่ดีพอสำหรับเรื่องนี้ไหม เขาจะรู้ไหมว่าฉันเองก็มีเจ้าของแล้ว อีกอย่างเราไม่ได้สนิทกันมากขนาดนั้นที่จะให้เขาเข้ามาในห้องและอยู่กับฉันตามลำพัง

ฉันค่อนข้างหัวโบราณมากๆ เลยล่ะ

“ไอ้ตรีมันบอกให้มา พี่ก็เลยวกกลับมา” เขายกไหล่อย่างไม่ยี่หระแล้วกดโทรศัพท์ คำตอบนั้นทำให้ฉันค่อนข้างตกใจ ก่อนที่จู่ๆ จะผุดลุกขึ้นมาอย่างกะทันหัน ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อสายตาที่ดุกร้าวนั้นตวัดกลับมามอง แล้วเขาก็เดินมาหาฉันที่ทำท่าจะอ้าปากถามแต่ดันพูดไม่ออก

แล้ววางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะกินข้าวตรงหน้ากัน

ฉันชะงักไป เหลือบมองหน้าจอที่ส่องสว่าง มันเป็นช่องแชทที่เขาคุยกับตรี ฉันจำชื่อไลน์ของแฟนตัวเองได้

Tri : พี่ ผมฝากดูกวางก่อนได้มั้ย วันนี้อยู่ดึกมากอ่ะ

SEUA : กูกำลังจะกลับพอดี

Tri : กราบเลยก็ได้ครับพี่ เดี๋ยวผมเลี้ยงเหล้าก็ได้ ฝากดูกวางอีกแปปนึงนะครับ ผมเป็นห่วง มีพี่ที่ผมไว้ใจได้ที่สุด

SEUA : เออ

ฉันเบิกตากว้างแล้วจู่ๆ ก็นึกต่อว่าตรีในใจ ตรีนะตรี ก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร เป็นห่วงมากเรื่องเกินไปแล้ว กลับมาต้องบ่นให้หูชาสักหน่อยล่ะ

พี่เสือเก็บโทรศัพท์ยัดเข้ากระเป๋ากางเกงยีนส์เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาโดยไร้คำพูดใดๆ ออกมา รู้สึกผิดที่เข้าใจเขาแย่ๆ แถมยังระแวงเขามาตั้งนาน ก็ท่าทางของเขาน่ากลัวนี่นา ไม่คิดว่าจะใจดีขนาดนี้ รุ่นน้องขออะไรก็ทำให้หมดเลย

มิน่าถึงได้มีแต่คนเคารพเขา

“กวางขอโทษเรื่องก่อนหน้านี้นะคะพี่ กวางก็ระแวงพี่นิดหน่อย” ฉันเป็นคนที่ชอบพูดอะไรตามที่คิด ก็เลยพูดออกไปทันทีโดยไม่อ้อมค้อม พี่เสือกระตุกยิ้ม เขาพยักหน้ารับแล้วเอื้อมมือมาลูบหัวฉันเบาๆ

ฉันชะงักไป แต่คิดว่าเขาคงเอ็นดูฉันเหมือนน้องสาวคนหนึ่งก็เลยไม่ได้ต่อต้านอะไรมากนัก

จนมือของเขาไล้ลงมาที่ผิวแก้มของฉัน จนมาถึงปลายคาง พี่เสือเชยคางฉันขึ้นมา แล้วเขาก็ฉีกยิ้มให้

“พี่ไม่เคยโกรธกวางหรอก”

เขาพูดแค่นั้น แม้ใจความมันจะเป็นอะไรที่ดูใจดีมากทีเดียว แต่แววตาที่เหมือนจะกลืนกินกันทั้งตัวแบบนั้นทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ จนต้องขยับใบหน้าหนีปลายนิ้วหยาบของเขา

“เอ่อ... ขอบคุณนะคะที่ไม่โกรธ” ฉันอึกอัก เพราะเขามีลุคแบบนี้น่ะสิมันเลยดูน่ากลัว ไรขนอ่อนที่ปลายคางของฉันลุกชันขึ้นเล็กน้อยตอนที่ปลายนิ้วของเขาผละออก มันเป็นความรู้สึกที่ว่าสัมผัสของเขายังอยู่

อันตรายจริงๆ

พี่เสือขยับตัวออกห่าง แววตาของเขายังไม่เปลี่ยน ยังคงมองฉันแบบนั้นอยู่ตอนที่เดินกลับไปนั่งที่เดิม

เรานั่งกันอยู่ในท่านั้นโดยไม่ยอมคุยกันมาร่วมครึ่งชั่วโมงได้ บรรยากาศนั้นชวนกระอั่กกระอ่วน เพราะเมื่อฉันไม่กล้าแม้แต่จะเปิดปากชวนเขาคุยเพราะไม่รู้จะสรรหาเรื่องไหนมาคุยก่อน พี่เสือก็เลยกดโทรศัพท์ปล่อยให้บรรยากาศเดดแอร์ล้อมรอบพวกเรา

แต่มันจะดูน่าเกลียดไปไหม เขาก็เป็นเหมือนแขกคนหนึ่ง ส่วนฉันเป็นเจ้าของห้องที่ไม่แม้แต่จะต้อนรับเขาเลยเนี่ย

ฉันคิดในใจแล้วผุดลุกขึ้นเดินเข้าไปในครัวเพื่อคว้าแก้วน้ำแล้วเปิดตู้เย็นเทน้ำเย็นลงใสแก้วพร้อมกับจานใสเล็กๆ ไว้รองแก้ว ฉันประคองมันแล้วทำใจกล้าเดินเข้าไปหาเขา ยังไงมารยาทของเจ้าของบ้านที่ดีก็ต้องมาก่อน

พี่เสือมองฉันทุกอิริยาบถ มุมปากของเขาบิดยิ้ม เผยความร้ายกาจออกมาทางสายตา ร่างสูงนั่งไขว่ห้างโดยที่เอนหลังพิงไปกับโซฟา แขนทั้งสองข้างพาดอยู่ที่พนักพิงอย่างดูมีฟอร์ม

แต่ฉันก็แค่คิดว่านั่นเป็นลุคของเขาอยู่แล้วก็เลยเดินเข้าไปแล้วส่งแก้วน้ำให้อย่างเก้ๆ กังๆ เพราะถูกจ้องมองมา

“น้ำค่ะ”

พี่เสือคว้ามันออกจากมือฉันทันทีราวกับรับรู้ แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงผละมือออกจากมันเมื่อปลายนิ้วยังไม่ทันถึงตัวแก้ว แล้วแก้วน้ำนั่นก็สาดเข้าไปบนตัวเขาเต็มๆ ฉันผงะไปพร้อมกับเบิกตากว้าง ขยับถอยหนีแก้วที่หล่นไปที่พื้นจนมันแตกกระจาย

พี่เสือที่ท่อนบนเปียกชื้นสบตากับฉันตอนที่ฉันก้มลงไปหยิบแก้วน้ำเบื้องล่างเขาตามสัญชาตญาณ เขาลงมาช่วยฉันเก็บด้วย แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรตอนที่เงยหน้ามาถึงพบว่าเขาอยู่ใกล้จนเกินกว่าที่ควรจะเป็น

แววตาสีดำสนิทคู่นั้นดูลึกลับพอฉันสบตาเขากลับ ลำคอของเขามีหยดน้ำเกาะพราวลามไปถึงชุดนักศึกษาชายสีขาวที่เปียกแนบลู่ลงไปจนเห็นแผงอกแล้วกล้ามเนื้อหน้าท้องที่แข็งแกร่ง ฉันเผลอจ้องมันแล้วเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างตกใจ ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาทันที

“พี่ช่วย” เสียงของเขาแหบพร่าตอนที่พูดกับฉัน พร้อมกับร่างกำยำที่ขยับเข้ามาใกล้อีกจนแทบประชิด ฉันรีบขยับตัวหนีทันทีเมื่อสัมผัสได้ถึงจังหวะการหายใจของเขา มือที่จับเศษแก้วอยู่ถูกเขาแตะลงมาเบาๆ จนต้องรีบชักมือหนี

พี่เสือกระตุกยิ้ม

นะ... นี่มันอะไร เขาจงใจเหรอ?