EP.1 เสือร้าย (2)

“ตรีเป็นคนบอกให้พี่เสือไปส่งกวางงั้นเหรอคะ?”

“ใช่” ผมกระตุกยิ้มเมื่อทันทีที่เลิกคลาส กวางที่ทำท่าจะกลับเลยก็ถูกผมรั้งเอาไว้ ผมอ้างถึงไอ้ตรีว่าผมถูกมันบอกให้ไปส่งเธอที่คอนโด แต่กวางดูจะไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่

“แต่กวางกลับเองได้...” เธอพูดเสียงเบาเพราะกลัวว่ามันจะเสียน้ำใจผมมากเกินไป หากแต่ผมไม่แคร์อยู่แล้วว่าเธอจะคิดยังไง

สุดท้ายวันนี้... เธอก็ต้องนั่งรถผมกลับห้องอยู่ดีไม่ใช่เหรอ?

“ตามใจน้องกวางเลยครับ พี่ไม่มีปัญหา” ผมไหวไหล่ “แต่ถ้าโดนไอ้ตรีด่าก็อย่ามาโทษพี่ก็แล้วกัน”

“ตรีให้พี่ไปส่งกวางจริงๆ เหรอคะ” เธอยังทำสีหน้าเหมือนไม่เชื่อถืออยู่ ผมก็เลยฉีกยิ้ม แล้วล้วงไอโฟนในกระเป๋าไปจ่ออยู่ตรงหน้าเธอ

“โทรดิ ให้เช็ค” กวางเบิกตาโต เธอขมวดคิ้วก่อนที่จะขยับตัวออกห่างจากผมนิดหน่อย

“กวางก็มีโทรศัพท์ค่ะ เดี๋ยวกวางโทรของกวางเอง” เธอดูระวังตัวจริงๆ ก่อนที่จะกดโทรศัพท์โทรหาไอ้ตรีทันที ตอนนี้ผมกับเธอยืนอยู่เกือบๆ หน้าประตูมหาลัย คนที่เดินผ่านก็ยกมือไหว้ผมเพราะผมค่อนข้างกว้างขวางที่นี่ แน่นอนล่ะ ก็พ่อผมเป็นใครกัน แม้แต่อาจารย์ทุกคนที่นี่ยังรู้จักผมในฐานะลูกชายท่านผู้บริหาร กวางเหลือบมองผมอย่างหวาดๆ ตอนที่กรอกเสียงคุยกับมันในสาย “ฮัลโหล ตรี! ที่ตรีบอกให้พี่เสือไปส่งกวางน่ะจริงเหรอ”

“...”

“แต่กวางกลับเองได้นะ...” เธอหยุดพูดไว้เท่านั้นเมื่อปลายสายไม่ปล่อยให้กวางได้ปฏิเสธ แต่ต่อมาก็ทำหน้าเบ้ “ดุตลอดเลย! ก็กวางกลับเองได้จริงๆ นี่”

“...”

“ตรี... กวางก็รู้นะว่าตรีเป็นห่วง แต่ว่า...” เธอเงียบไปอย่างตั้งใจฟังอีกฝั่งของสาย ผมไม่ได้ยินหรอกว่าไอ้ตรีมันได้พูดอะไรกับเธอบ้าง แต่ผมรู้ว่ามันไม่มีทางขัดใจพี่ชายที่แสนดีอย่างผมแน่นอน “อ่ะ โอเคๆ กวางเข้าใจแล้ว กวางกลับกับพี่เสือก็ได้”

ผมซ่อนรอยยิ้มเอาไว้อย่างแนบเนียน

“ตรีเลิกบ่นได้แล้ว ก็บอกว่าเข้าใจแล้ว แค่นี้นะ บ๊ายบาย” เธอกดวาง ท่าทางเหมือนคนหัวเสียเล็กๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมองผมก่อนที่จะเข้าประเด็น “งั้นกวางกลับกับพี่เสือก็แล้วกันนะคะ ตรีบ่นจนกวางหูชาไปข้างนึงแล้ว”

“โอเค” ผมตอบรับ แล้วล้วงกระเป๋าเดินนำเธอไปที่รถโดยไม่ได้พูดอะไรอีก ผมเหลือบมองก็เห็นว่ากวางเดินตามมา แต่เธอค่อนข้างรักษาระยะห่างพอสมควร

ระวังตัวเก่งจริงๆ

แต่หนูก็ทำได้ก็แค่ตอนนี้นั่นแหละครับ ถ้าพี่เริ่มเอาจริงเมื่อไหร่ จะจับหนูไว้ไม่ให้หลุดมือเลย

จนมาถึงตัวรถ ผมเดินอ้อมไปเปิดประตูฝั่งตัวเองแล้วสตาร์ทเครื่อง ในขณะที่กวางจะเดินไปนั่งข้างหลัง เธอระวังตัวมาก แต่มันคงจะไม่ง่ายอย่างที่เธอคิด

ผมโยนซีดีวินเทจไปทางด้านหลังพร้อมกับกล่องแว่นกันแดดทันที

กวางชะงัก ในขณะที่ผมกระตุกยิ้มกว้าง

“พอดีเบาะหลังพี่รกไปหน่อยนะ” ผมพูดอย่างหน้าด้านๆ ทั้งๆ ที่ของที่ผมโยนไปมันดูน้อยนิดเมื่อเทียบกับความกว้างของเบาะหลัง ปกติรถคันนี้จะถูกแม่บ้านทำความสะอาดไว้เสมอ เพื่อกำจัดเศษส่วนที่เหลือหลังจากที่ผมออกมา อย่างเช่นซากถุงยางที่ใช้แล้ว ชั้นใน และเส้นผมของผู้หญิงสักคน “กวางมานั่งเบาะหน้าสิ เป็นอะไร? รังเกียจพี่เหรอ”

ผมใส่อารมณ์เล็กน้อยเหมือนตัวเองเป็นคนที่ดูน่าสงสาร ให้เหมือนผมจริงใจที่จะไปส่งในฐานะรุ่นพี่แต่กลับโดนเธอเกลียด วิธีการทางจิตวิทยาที่จะทำให้กวางรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นฝ่ายผิด

“เปล่าค่ะ” แล้วก็อย่างที่ผมคิด กวางมีสีหน้าเปลี่ยนไป เธอเดินอ้อมมานั่งฝั่งที่นั่งข้างๆ คนขับ กวางตัวเล็กมากเมื่อเทียบกับผม เธอกำลังจะเอื้อมมือไปคาดเข็มขัดนิรภัย

แต่ไม่หรอก ไม่จำเป็นต้องคาดเองเมื่ออยู่ในรถคันนี้

ผมจะบริการให้ทุกอย่าง ถ้ามันเป็นกวาง

ผมเคลื่อนตัวไปคว้าสายเบลล์ที่เธอถืออยู่ มือของเราแตะกันนิดหน่อย กวางชักมือกลับทันที เธอมีสีหน้าตกใจตอนที่นั่งตัวลีบไปกับเบาะ ผมจ้องการกระทำของเธอเงียบๆ ก่อนที่จะคาดเข็มขัดนิรภัยให้อย่างสุภาพ

“พี่ทำให้ครับ” ผมช่างใจดี กวางผ่อนลมหายใจ แล้วเธอก็ขอบคุณผมแบบไม่เต็มเสียง

“ขะ... ขอบคุณนะคะพี่เสือ” ร่างเล็กมองผมอย่างไม่ค่อยไว้วางใจตอนที่ผมผละออก ผมอยากทำอะไรมากกว่านั้น แต่มันก็ต้องค่อยเป็นค่อยไป

“ไม่เป็นไร”

“ผะ... ผู้ชายนี่เป็นแบบนี้หมดทุกคนเลยนะคะ ตรีก็ชอบคาดเข็มขัดให้กวาง” ดูเหมือนกวางจะพยายามพูดเรื่องตรีขึ้นมาเพื่อให้เธอไม่คิดมากและบรรยากาศจะได้ดีขึ้น แต่เธอคิดผิด

ผมไม่ชอบที่เธอพูดถึงมัน บรรยากาศมันแทบไม่ดีขึ้นเลยด้วยซ้ำ การที่เธอพูดถึงไอ้ตรีขึ้นมา เหมือนต้องการหยามหน้าผมว่ากวางจะไม่มีวันหวั่นไหวให้ใครนอกจากแฟนหนุ่มของตัวเอง

เกราะป้องกันที่ส่งมาแบบกล้าๆ กลัวๆ เพราะไม่รู้ว่าคนตรงหน้านั้นคิดแบบไหนกับเธออยู่กันแน่

ผมกำพวงมาลัยแน่น ก่อนที่จะออกตัวรถ

“คงงั้น” ท้ายประโยคผมพูดกำกวมนิดหน่อย “แต่พี่ชอบทำทุกอย่างแทนไอ้ตรีอยู่แล้ว”

“อะไรนะคะ” กวางถามเหมือนเธอไม่ค่อยได้ยินนัก ผมก็เลยไหวไหล่

“เปล่า พี่แค่พูดไปเรื่อยน่ะครับ อย่าสนใจเลย” ผมทำเหมือนเรื่องเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วหมุนพวงมาลัย ตอนที่ออกมาจากหน้ามหาลัยก็ถามเธอ “ทางนี้ถูกไหม”

“ถูกแล้วค่ะ หอกวางขับไปเรื่อยๆ ก็ถึง” เธออธิบาย แล้วผมก็พยักหน้ารับ

“อยู่คนเดียวเหรอ”

“ค่ะ”

“ไม่ได้อยู่กับไอ้ตรี?”

“ไม่ค่ะ แยกกันอยู่” กวางตอบทุกคำถามอย่างใสซื่อ ไม่รู้เลยว่าผมหลอกถามเธอเพื่ออะไร สายตาของผมมองตรงไปยังถนนด้านหน้า แต่ในใจของผมมันกลับกระตุกให้กับคำตอบของเธอ

เธออยู่คนเดียวเหรอ? ท่าจะเหงาน่าดู

ภายในรถเงียบสนิทเมื่อกวางเอนหน้าไปมองนอกหน้าต่าง ผมเองก็ไม่ได้ถามอะไรเธออีก แค่ปล่อยให้บรรยากาศมันเป็นแบบนั้น แต่พอขับไปอีกหน่อยก็ชะงักเพราะรถติด ผมจึงสบโอกาสเหลือบไปมองคนข้างๆ

กวางกำลังนั่งกดโทรศัพท์ ผมเดาว่าเธอน่าจะกำลังคุยกับไอ้ตรี ตอนที่รถคันหน้าค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไป ผมจึงแกล้งออกตัวกระแทกกระทั้นจนโทรศัพท์ของเธอหลุดมือตกลงพื้นเบาะ

“อะ” กวางตกใจ เธอหันมามองผม แต่ผมกลับไหวไหล่

“โทษทีครับน้องกวาง คันหน้ามันเบรคกะทันหัน” ผมทำสีหน้าเหมือนรู้สึกผิดที่ทำมือถือเธอตกเสียเต็มประดา “เล่นมือถือในรถไม่ปวดหัวเหรอครับ”

“กวางคุยกับตรีอยู่น่ะค่ะ ตรีมาถามเรื่องกวางเป็นไข้” เธอบอกผมทั้งหมดพร้อมกับขมวดคิ้ว “กวางยังงงอยู่เลย ทั้งที่กวางก็ไม่ได้เป็นอะไร”

“แล้วบอกพี่ทำไมเหรอ” ผมเลิกคิ้วโดยที่ยังไม่มองหน้าเธอ “สงสัยพี่รึไงครับ?”