EP.2 ลวนลาม (4) จบตอน

“ต้องทำท่ารังเกียจพี่ขนาดนี้เลยเหรอครับ?” เขาถามขึ้นมาตอนที่เอื้อมมือมาลูบใบหน้าของฉันหนักๆ ฉันขยับตัวไม่ได้ มันเหมือนถูกดวงตาของเขาสะกดไว้ “ทำไม... กลัวเหรอ”

“...”

“สิ่งที่กวางต้องกลัวไม่ใช่พี่” เขากระตุกยิ้ม “พี่ก็บอกอยู่ว่าพี่จะไม่ทำอะไรกวาง”

“...”

“กวางไม่ไว้ใจพี่เหรอวะ?”

ฉันมองเขาด้วยแววตาสั่นระริกตอนที่ร่างสูงพูดแล้วหลุบตาลงต่ำเพื่อมองริมฝีปากของฉัน และต่ำลงไปกว่านั้น มือหนาเลื่อนลงมาจับปลายคางของฉันไว้อย่างอ้อยอิ่ง

“ปะ... ปล่อยกวางนะ” ฉันพูดแบบนั้นเพราะสมองมันตื้อจนไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี พร้อมกับความกลัวที่มีมากขึ้นเรื่อยๆ พี่เสือช้อนสายตาขึ้นจนฉันเห็นภาพของตัวเองสะท้อนชัดอยู่ในแววตาของเขา

“กวาง” เขาเรียกชื่อฉันสั้นๆ “พี่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับกวาง”

“...”

“ถ้ากวางจะกลัวพี่เพราะเรื่องนั้น กวางอย่าคิดมากเลยว่ะ” สายตาของเขากลับมาเป็นเหมือนเดิมหลังจากที่พูดประโยคนั้น “พี่เห็นเราเป็นแค่น้องสาวคนนึง”

“...”

“เข้าใจยัง”

เขาพูดแบบนั้นแล้วกัดฟันแน่นตอนที่ผละออกไป พี่เสือปลดล็อกประตูแล้วเปิดออกไปเพื่อจุดบุหรี่สูบข้างๆ ตัวรถทันทีโดยไม่สนว่าที่นี่จะเป็นสถานศึกษา ทิ้งฉันที่ยังทำสีหน้างุนงงอย่างไม่เข้าใจกับท่าทีของเขาเพียงคนเดียวอยู่ข้างใน

ทำไมสิ่งที่เขาพูดกับท่าทางของเขามันถึงสวนกันอยู่ตลอดเลยล่ะ

ทำไมฉันถึงกลับไม่รู้สึกปลอดภัยขึ้นเลย?

[SEUA : SIDE]

ระแวงพี่จังนะกวาง

ผมคิดในใจตอนที่ทิ้งบุหรี่ลงพื้นอย่างหงุดหงิด เห็นเธอนั่งอยู่ในรถไม่พูดไม่จาอะไรก็ยิ่งหงุดหงิด ก็รู้ว่าลองถ้าใครได้เป็นเธอก็ต้องกลัว แต่ทำไมวะ พูดขนาดนี้ยังไม่เชื่อ?

หรือจะให้ผมต้องรุกฆาตเหรอไง ถึงจะเลิกทำท่าทางแบบนั้นใส่

“บัดซบ”

ผมสบถออกมาตอนที่เดินอ้อมไปฝั่งที่กวางนั่งอยู่ เธอชะงักไปพอเห็นหน้าผมที่ยืนอยู่นอกรถแล้วหลบตาหนี ผมไม่สบอารมณ์เลยเคาะกระจกรถให้เธอออกมา

นั่งหลบอยู่ได้ คิดว่าผมจะทำอะไรเธอตอนนี้เหรอวะ

ไม่หรอก ผมก็บอกแล้วว่ามันไม่สนุก

ผมไม่ใช่พวกดาษๆ ที่จะแสดงเจตจำนงชัดเจนให้เธอเห็นตั้งแต่แรก จะให้เรียลมันต้องค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปมันถึงจะเร้าใจ ทำให้เธอค่อยๆ ไต่ระดับความตื่นกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แบบนี้ดิถึงจะเรียกว่าของจริง

เคยเห็นเสือเวลาแม่งล่าเหยื่อมั้ย?

ไม่มีเสือตัวไหนพุ่งเข้าหาเหยื่อโดยไม่รอเวลาหรอกว่ะ

มันเป็นความตื่นเต้นในแบบของผม

“กวาง ออกมา” ผมเรียกเธอด้วยเสียงห้วนจัด ตอนนี้กวางกำลังตื่นตัวได้ที่ เอาจริงๆ ผมก็หงุดหงิดว่ะที่ทำให้เธอรู้สึกไม่กล้าเข้าใกล้ แต่ลึกๆ มันก็แอบรู้สึกดีนิดหน่อย

อะไรที่ได้มายากๆ ส่วนมากจะเป็นของดี

“พี่บอกให้ออกมา” ผมพูดกับเธอ กวางเงยหน้าขึ้นมองผม เธอทำสีหน้าลำบากใจตอนที่สุดท้ายก็เปิดประตูรถออกมาแล้วทำท่าจะเดินเลี่ยงไปทางอื่น

แต่ผมไม่มีวันที่จะให้เธอทำแบบนั้น

ผมคว้าข้อมือของเธอไว้อย่างรวดเร็ว แล้วรั้งเข้ามาหาตัวจนหน้าอกของเธอสัมผัสเบาๆ ที่ตัวผม

สายตาของผมลุกวาวทันที

“พะ... พี่จะทำอะไร” เธอถามผมด้วยสีหน้าตื่นกลัว ผมมองหน้าเธอ แล้วตอบสั้นๆ

“เราเรียนด้วยกันไม่ใช่ไง?” ผมอุตส่าห์ซิ่วมาเรียนคณะเวรนี่เพื่อเธอ จะปล่อยไปเฉยๆ แบบนี้ก็คงจะไม่ได้ “ไปด้วยกันดิ”

“แต่พี่ไม่ได้เรียน...”

“พี่เรียนนิติ” ผมตอบพร้อมกับกระตุกยิ้มอย่างผู้ชนะ “คราวนี้จะไปด้วยกันได้ยัง”

เธอชะงักไป แล้วเหมือนจะพูดไม่ออก กวางมองหน้าผมเหมือนไม่เชื่อว่าหน้าอย่างผมจะเรียนเหมือนเธอได้ กฏหมายมันจบยาก แถมคนอย่างผมก็ใช่ว่าจะเหมาะกับอะไรแบบนี้

แต่ก็ไม่เสียหาย บ้านผมไม่ได้ซีเรียสเรื่องเรียน เอาง่ายๆ คือครอบครัวผมค่อนข้างสปอยลูกจนกลายมาเป็นผมในทุกวันนี้ จบไม่จบยังไงผมก็ถูกมองว่าจะต้องบริหารงานต่อจากพ่ออยู่ดีทั้งๆ ที่ผมเองก็พาล ไม่ได้สนใจ ใครจะมองผมเป็นยังไงก็ช่างหัวมันดิวะ ตัวผมเอง ผมย่อมรู้สันดานตัวเองดีกว่าพวกมันอยู่แล้ว

คิดว่าผมแคร์ไง?

ผมทำได้ทุกอย่างเพื่อกวาง ถึงต้องตกนรกไปกี่สิบชาติจนกว่าจะได้เธอมาผมก็จะทำโดยไม่ลังเล

ผู้หญิงคนนี้ทำให้ผมหลงจนโงหัวไม่ขึ้นว่ะ... หลงตั้งแต่เจอหน้ากันครั้งแรก เธอแทบไม่ได้ทำห่าอะไรให้ผมเลยด้วยซ้ำ

แต่เชื่อมั้ย ผมอยากได้เธอ

... อยากได้แค่เธอคนเดียว

กวางเข้าเรียนพร้อมกับผมตามที่คาดไว้

เธอไม่มีชั้นเชิงพอที่จะเลี่ยงผมได้หรอกว่ะ ยังไงเราก็ต้องได้เจอหน้ากันทุกเวลาอยู่แล้ว

ผมจะทำให้เธอเห็นแต่ผมเท่านั้น เห็นจนกว่าจะทนไม่ไหว

เธอหนีผมไม่พ้นหรอก

ผมถือวิสาสะนั่งลงข้างๆ เธอ กวางเงยหน้าขึ้นมองผมแล้วทำสีหน้าเหมือนจะร้องไห้ เธอเริ่มจดเลคเชอร์เมื่อเริ่มคลาสเหมือนต้องการจะทำตัวให้ไม่ว่างจะได้เลิกสนใจผมได้ ในขณะที่ผมลอบมองเธอเงียบๆ แล้วกระตุกยิ้มออกมา

น่ารักว่ะ มองมุมไหนก็สวย

เสียดายที่มีเจ้าของแล้ว

ผมคิดแล้วเอนตัวลงนอนอย่างสบายๆ พร้อมกับยกชีทขึ้นมาอ่านเล่นๆ เอาจริงๆ ผมแทบไม่ได้ฟังหรอกว่าอาจารย์ที่ยืนอยู่หน้าคลาสสอนห่าไรบ้าง ในหัวผมกำลังคิดแผนการล่อกวางอย่างเงียบๆ

ยังไงจุดประสงค์ในการเข้าคณะเดียวกับเธอมันก็ไม่ได้ใสสะอาดมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ผมไม่จำเป็นต้องเรียนก็ได้

ก็แค่อยากอยู่กับเธอ

ผมแค่นหัวเราะก่อนที่จะทิ้งชีทไว้บนโต๊ะเพราะไม่คิดที่จะอ่าน ก่อนที่จะเดินล้วงกระเป๋าออกไปจากคลาสเพื่อสูบบุหรี่ข้างนอก

ช่วงนี้ผมสูบจัด งานที่ทำอยู่มันเครียดๆ

ผมต้องใช้หัวกับหลายเรื่อง ทั้งเรื่องงานแล้วก็เรื่องกวางไง

ผมเอนตัวพิงกับขอบหน้าต่างข้างๆ ห้องที่กวางเรียนอยู่ คาบบุหรี่แล้วกดโทรศัพท์คุยกับเพื่อนที่ทำงานด้วยกันอย่างเงียบเชียบว่าวันนี้ผมจะหยุดทำงานหนึ่งวัน

ผมก็แค่มีแผนในใจ

[SEUA : SIDE END]

ฉันเห็นพี่เสือเดินออกไปจากคลาสเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว เขาไม่กลับเข้ามาอีกเลย

พอเห็นว่าเป็นแบบนั้นในใจฉันก็โล่งขึ้น ฉันเอนตัวพิงกับเบาะแล้วเริ่มจดเลคเชอร์อย่างมีชีวิตชีวามากขึ้น

ความจริงก็คือฉันรู้สึกกลัวเขามาตั้งแต่ตอนที่เขาแสดงท่าทางแบบนั้นในรถแล้วล่ะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ถึงพูดประโยคนั้นออกมา

พี่เสือทำให้ฉันรู้สึกหวาดระแวงในแบบที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน

ฉันนั่งอยู่แบบนั้นจนเลิกคลาส ให้พูดตรงๆ ฉันรู้สึกดีขึ้นมากหลังจากที่ไม่ได้เจอเขาเข้ามาในคลาสเลยจนสิ้นสุดการสอนในวันนี้

แต่มันก็น่าเศร้าที่ยังไงฉันก็ต้องกลับกับเขาอยู่ดี

ฉันเก็บของใส่กระเป๋าแล้วเดินออกไป สิ่งแรกที่เห็นก็คือกลุ่มผู้หญิงกลุ่มหนึ่งที่เข้ามาพูดคุยกับพี่เสือที่ยืนอยู่ข้างนอก เขาแค่นยิ้มตอบตอนที่พวกเธอส่งโทรศัพท์ให้ ฉันที่คิดว่าไม่มีความจำเป็นอะไรที่ควรจะยืนอยู่ตรงนี้ถึงได้ตั้งท่าจะหมุนตัวเดินออกไปจากที่ตรงนั้น

แต่พี่เสือกลับปัดมือถือของพวกเธอออกอย่างไม่แคร์แล้วก้าวยาวๆ แค่ก้าวสองก้าวเข้ามาจนถึงตัวฉันในทันที

หมับ

“จะไปไหนวะน้องกวาง?” เขาคว้าข้อมือของฉันเอาไว้แล้วบีบแน่น สีหน้าดูดุดันตอนที่ปล่อยบุหรี่ทิ้งลงพื้นแล้วใช้ส้นรองเท้าขยี้มันต่อหน้าฉัน “คงไม่ลืมว่าวันนี้ต้องกลับกับพี่”

“มะ... ไม่ลืมค่ะ” ฉันตอบเสียงแกว่งๆ แล้วพยายามดึงมือเขาออกไปด้วย “แต่กวางก็อยากกลับเองบ้าง”

“กวางจะขัดไอ้ตรีเหรอ?” เขาเลิกคิ้วถามด้วยรอยยิ้ม “ก็รู้อยู่ไม่ใช่ไงว่าขัดไม่ได้”

ฉันกลืนก้อนสะอึกลงคอ เขารู้ได้ยังไง

“แต่กวาง...”

“กวาง” พี่เสือทำเสียงเข้มขึ้นพอฉันเริ่มอึกอัก “กวางกำลังทำให้พี่หงุดหงิดนะ รู้ปะ”

“...”

“กลัวมากนักก็ทนฟังไอ้ตรีมันด่าต่อไปละกัน” เขาพูดอย่างไม่สบอารมณ์ในขณะที่ปล่อยข้อมือฉันออกในทันที “พูดกี่รอบก็ไม่เชื่อ งั้นก็เชิญครับ”

“...”

“แล้วแต่ใจน้องกวาง” เขาพูดแบบนั้นอย่างประชดประชันแล้วหันหน้ากลับไปทันที ฉันทำสีหน้าตกใจออกมาทันที ไม่คิดว่าเขาจะยอมง่ายๆ แบบนี้

แล้วอยู่ดีๆ ฉันก็รู้สึกกลัวอย่างที่เขาพูดขึ้นมาจริงๆ เพราะตรีไม่ชอบเวลาที่ฉันไม่เชื่อฟังเขา แล้วเวลาโมโหก็จะน่ากลัวมาก

ฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ นั่นล่ะ คงต้องไปกับเขา

“พะ... พี่เสือ” ร่างสูงที่เดินล้วงกระเป๋าหยุดเดินทันทีเหมือนเขาคิดมาก่อนแล้วว่าฉันทำไม่ได้ พี่เสือหันกลับมา เขาแค่นยิ้มเงียบๆ ตอนที่ฉันเดินเข้าไปหา “กวางขอโทษค่ะ กวางขอกลับด้วยนะคะ”

“...”

“กวางขัดตรีไม่ได้จริงๆ ค่ะ”

“น่าจะพูดแบบนี้ตั้งแต่แรก” เขาพูดแบบนั้นตอนที่จุดบุหรี่มวนใหม่ขึ้นสูบ แล้วเดินนำฉันลงไปด้านล่างตึกโดยที่ไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย

ให้ตายสิ

ฉันเดาอารมณ์ของเขาในตอนนี้ไม่ออกจริงๆ