EP.2 ลวนลาม (2)

ยาออกฤทธิ์แล้วสินะ

ผมกระตุกยิ้ม ทำท่าทางเป็นห่วงเป็นใยอย่างเสแสร้งแล้วตรงเข้าไปประคองเธอจากด้านข้าง

“กวาง เป็นอะไรครับ” ผมถามทั้งๆ ที่มุมปากยังคงกระตุกยิ้มค้างเอาไว้อย่างไม่สามารถปิดบังความคิดสกปรกของตัวเองได้มิด กวางสะลึมสะลือ เธอสั่นหน้าเบาๆ อย่างคนไม่มีแรงแล้วพยายามลุกขึ้น แต่ก็ล้มลงมาบนตัวผมอยู่ดี

ไม่มีแรงแม้แต่จะพยุงตัวแต่ก็ยังพยายาม นับถือใจเธอเลยจริงๆ สัญชาตญาณการเอาตัวรอดของกวางยังทำงานได้ดีแม้ว่าเธอจะจมไปกับฤทธิ์ยาที่กดประสาท

ผมแค่นหัวเราะ พลางใช้ปลายนิ้วไล้เข้าที่ไหล่ของเธออย่างแผ่วเบา ปากก็เรียกชื่อเหมือนเป็นห่วงเธอมากซะเหลือเกิน “กวางครับ ไหวไหม”

“อื้อ...” กวางเหมือนคนไม่มีสติเพราะฤทธิ์ยามันแรงเอาเรื่อง เธอครางเบาๆ ตอนที่ผมลูบเข้าที่ต้นแขนของเธอ ไล้ปลายนิ้วไปจนถึงข้อมือเล็ก ผมจับหลังมือของเธอขึ้นมาจูบนิดหน่อย

“กวาง... ได้ยินพี่รึเปล่า”

คราวนี้ผมกระซิบข้างใบหูของเธอ ไล้สันจมูกไปตามแนวยาวของซอกคอของกวาง มันหอม... เหมือนกลิ่นโลชั่น

ผมจูบเบาๆ ที่ต้นคอของเธอ มือข้างหนึ่งประสานฝ่ามือกับมือข้างขวาของร่างเล็ก อีกข้างก็ปลดกระดุมชุดของเธอออก

ผมไม่ทำอะไรเธอหรอก แค่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนโดนผีอำนิดหน่อย

ปลายลิ้นของผมสัมผัสรสชาติของเธอที่ลาดไหล่ตอนที่รั้งคอเสื้อลงเพราะปลดกระดุมครบทุกเม็ด กวางขยับใบหน้าหนีตอนที่ผมเลื่อนขึ้นไปขบใบหูของเธอ

“อื้อ... อึก” ผมดันใบหน้าเธอให้เข้ามาจูบจากทางด้านข้าง ละเลียดปลายลิ้นไปตามแนวไรฟันของเธอ ร่างเล็กกระตุกน้อยๆ เพราะตอนที่ผมจูบเธอผมก็ลูบต้นขาของเธอหนักๆ รั้งชุดกระโปรงยาวจนขึ้นไปถึงต้นขาด้านบนสุด “อื้อ หะ... หายใจไม่ออก”

เธอละเมอออกมาเป็นประโยค แล้วมือของผมก็ขึ้นสูงกว่านั้น

มือของผมสัมผัสกับลำคอขาวผ่องของเธอ ลูบไล้ปลายคางสวยได้รูปอย่างหลงใหล ผมจูบเธอที่ท้ายทอยโดยไม่ให้เธอรู้สึกตัว กวางขยับตัวเหมือนอึดอัด พอยานอนหลับออกฤทธิ์ในช่วงแรกเธอจะมีอาการเหมือนคนครึ่งหลับครึ่งตื่น

มันไม่ได้เรียกว่าฉวยโอกาส ผมแค่เข้าถึงเธอเร็วกว่าคนอื่นเท่านั้นเอง

ริมฝีปากของผมนาบอยู่ที่ท้ายทอยของเธอ กวางครางอื้ออึงในลำคอ เธอพยายามจะดึงมือผมออกด้วยเรี่ยวแรงที่แทบจะเป็นศูนย์ ผมที่ไม่สะทกสะท้านต่อแรงน้อยๆ ของเธอถูปลายนิ้วของเธอเบาๆ ลูบพลาสเตอร์ที่นิ้วชี้ของกวาง บังคับให้ประสานมือเข้ากับฝ่ามือของผม

ผมใจเย็นพอที่จะไม่ทำอะไรเธอรุนแรง หรืออาจจะมากกว่าการจูบภายนอก

มือข้างที่ไม่ได้ประสานมือเธอของผมเลื่อนขึ้นมากุมปลายคางของเธอเบาๆ กดปลายนิ้วลงที่ริมฝีปากเล็กๆ จนมันเปิดออก ปลายนิ้วหยาบของผมแตะลงกับใบลิ้นที่มันชื้น เสื้อของเธอที่ไม่เรียบร้อย สภาพที่ไม่น่าดูสะท้อนอยู่บนหน้าจอโทรทัศน์ที่ดับสนิทเมื่อผมกดรีโมทปิดมันลง

น่าสงสารจัง แฟนของเธอไม่เหลียวแลเธอเลยสักนิด

ปลายลิ้นของกวางส่ายเล็กน้อยจนน้ำลายนั้นเปื้อนปลายนิ้วของผม ผมบังคับให้เธอแหงนหน้าขึ้นมาจนผมเห็นใบหน้าของเธอแทบทั้งหมด สางผมของเธอแล้วทัดหูให้อย่างเงียบเชียบ

ผมกอดรัดเธอเอาไว้แน่นราวกับกลัวว่าคนตัวเล็กบนตัวจะหายไปอีก ไอ้ตรียังไม่กลับมา แต่ผมจะไม่ทำอะไรเธอมากกว่านี้หรอก

ยิ่งอยู่ใกล้ ยิ่งดมกลิ่น ยิ่งสัมผัส เธอก็ยิ่งเหมือนกับผู้หญิงในความทรงจำของผม

ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเรา... นี่ก็แค่การลวนลามนิดหน่อย

ของจริงมันต้องหลังจากนี้ ถึงจะสนุก

[จบพาร์ท : เสือ]

ฉันรู้สึกกระสับกระส่าย ครั่นเนื้อครั่นตัวตลอดเวลาเหมือนกำลังจับไข้ รู้สึกเหมือนถูกใครบางคนสัมผัสไปทั่ว มันร้อน แล้วก็อึดอัดมาก

ฉันส่ายหน้าไปมา ศีรษะสัมผัสได้ถึงแผงอกของใครสักคนที่แนบอยู่ที่แผ่นหลัง ฉันพยายามที่จะดิ้นหรือขยับตัว อะไรก็ได้ที่ทำให้เขาไม่สามารถแตะต้องฉันได้อีก แต่เหมือนทุกอย่างมันหนักอึ้งไปหมด การขยับตัวของฉันหนึ่งครั้งมันแทบไม่มีเรี่ยวแรง

จนสติของฉันดับวูบไปในชั่วขณะหนึ่ง

“กวาง”

“...”

“กวาง ได้ยินตรีไหม”

“...”

“กวาง!”

“อาการไม่ค่อยดี เห็นไหม” ฉันได้ยินเสียงของคนสองคนที่คุยกันในห้อง คนหนึ่งเรียกชื่อฉันอยู่พร้อมกับแรงตบเบาๆ ที่ข้างแก้มให้ฉันตื่น กับเสียงทุ้มของคนอีกคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลมากนัก

ฉันได้ยินเขาแทนตัวเองว่าตรี

... ตรี?

“ตรี!” ฉันเรียกชื่อเขาเสียงดังตอนที่ผุดลุกขึ้นมาเหมือนฝันร้าย พอกระพริบตาสองสามครั้งทัศนียภาพที่เบลอๆ ในตอนแรกก็เริ่มชัดขึ้น ตรีมองหน้าฉันอย่างตกใจ หากแต่สายตาของฉันกลับมองเลยไปทางคนที่ยืนกอดอกอยู่ที่หน้าประตู

นะ... นี่มัน ในห้องนอนฉันนี่?

แล้วตรีกลับมาตอนไหน แล้วทำไมพี่เสือ...

“กวางไข้ขึ้น ไม่รู้ตัวจริงๆ เหรอ?” ฉันชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงตรีที่พูด ฉันยิ่งสับสนเข้าไปใหญ่ เป็นไข้เหรอ? ได้ยังไง ก็เมื่อกี้ฉันยังปกติดีอยู่เลย ฉันไม่ได้รู้สึกปวดหัว ตัวร้อน หรืออะไรเลยนะ

ฉันเงยหน้าขึ้นมองพี่เสือ เขามองหน้าฉันกลับ มุมปากของร่างสูงยกยิ้มขึ้นนิดหน่อย

“เมื่อกี้กวางหน้ามืด พี่เป็นห่วงมากเลยนะ” เขาเลิกคิ้วถามฉัน แล้วฉันก็ตกใจจนต้องเอามือมาจับหน้าผากของตัวเองเอาไว้ข้างหนึ่ง

หน้ามืดเหรอ ไม่จริง

จะหน้ามืดได้ยังไง

ก็เขา...

พี่เสือขอตัวกลับไปตอนที่ตรีบอกว่าเขาจะอยู่ดูฉันต่อเอง ส่วนตัวฉันเองก็ได้แต่นั่งคิดมาก

ก่อนหน้านั้นยังไงฉันก็ยังสบายดี ทำไมอยู่ดีๆ ฉันถึงได้วูบไปอย่างนี้ ทั้งๆ ที่มันไม่มีอะไรที่ทำให้ฉันน่าจะปวดหัวหรือหมดสติได้เลย

เสียเลือดเหรอ แต่แผลเศษแก้วที่บาดนั้นมันเล็กมากเลยนะ

แต่ฉันก็ไม่คิดว่าพี่เสือจะร้ายกาจขนาดที่จะวางยาฉันหรอก

“รู้สึกดีขึ้นแล้วใช่ไหมกวาง” ฉันชะงักไปเมื่อระหว่างที่นั่งคิดอะไรเงียบๆ อยู่ๆ ตรีก็ถามขึ้นมา ฉันถึงได้สั่นหน้าเพื่อบอกกลายๆ ว่าไม่เป็นไร ร่างสูงก็เลยลูบผมฉันเบาๆ “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ตอนกลับมาตรีเห็นกวางเป็นลมตรีตกใจมากเลยรู้ไหม”

“กวางก็ไม่รู้กวางเป็นลมได้ยังไง” ฉันพึมพำกับตัวเองอย่างไม่มั่นใจ “แต่กวางรู้สึกแปลกๆ ทั้งๆ ที่ยังสบายดี... กวางดันเป็นลมได้ยังไงก็ไม่รู้”

“ตรีว่ากวางคิดมากไปเอง” ทั้งที่ฉันดูคิดเยอะอย่างชัดเจน แต่ตรีกลับมีท่าทีสบายๆ ตอนที่ปัดความคิดฉันทิ้งไป ในขณะที่ฉันได้แต่ขมวดคิ้วอย่างงุนงง “อากาศมันร้อน กวางง่วงก็นอนเหอะ คิดมากไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ยังไงก็กินยาไปแล้ว เดี๋ยวก็หายเนอะ”

“แต่...”

“อย่าดื้อได้ไหม” ฉันสะอึกไปเมื่อตรียื่นคำขาด ไม่คิดว่าจะดุกันแบบนี้ ฉันก็เลยยอมปิดปากเงียบ ไม่สงสัยไม่ถามอะไรต่อ เบื่อที่ตรีเป็นแบบนี้จัง ฉันเลยไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมาเลยสักคำ เพราะเขาคือคนที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้หลังจากอุบัติเหตุครั้งนั้น ฉันมีแค่เขาที่เหลืออยู่ในชีวิต ฉันเลยกลัวที่จะทำให้ตรีไม่พอใจ “แล้ววันพรุ่งนี้เราคงไปส่งกวางไม่ได้นะ”

“อ้าว” ฉันทำหน้าตื่น ยุ่งอีกแล้วเหรอ “ตรีจะไปไหน”

ฉันมองร่างสูงที่เดินไปถอดชุดนักศึกษาออกแล้วเอาไปพาดกับราวแขวน ก่อนที่จะเดินกลับมาล้มตัวลงนั่งข้างๆ กัน ตรีเหลือบมองฉันนิดหน่อย ก่อนที่จะกดรีโมทเปิดโทรทัศน์จนหน้าจอสว่างวาบ

“มีธุระอ่ะ” เขาพูดโดยที่มองจอโทรทัศน์เงียบๆ แล้วเบนหน้ากลับมาทำสีหน้ารู้สึกผิดใส่ฉัน “กวางไม่โกรธเราใช่ไหมครับ?”

“กวางไม่เป็นไรอยู่แล้ว” ฉันคลี่ยิ้ม “ปกติกวางก็ไปเองได้”

“น่ารักจัง” เขาหัวเราะแล้วเอื้อมมือมาลูบหัวฉัน “แต่กวางไม่จำเป็นต้องนั่งรถไปเองหรอก”

“...”

“เดี๋ยวเราจะฝากพี่เสือไปส่งกวางเองนะ”