Chapter 1 : IN LOVE WITH A STRANGER

__________

Hearts, when they're really meant to be,

no telling when will start their story;

it could simply be unexpectedly,

but in the way

that even foretellers couldn't be able to see.

Sometimes love begins

by just the meeting of eyes,

sometimes by just a curve of smile;

could even be born fresh from a fight,

or after a war,

it will twinkle like a star.

But love,

when its pages unfold;

expect a roller coaster world,

expect a zoo of wild emotions;

sometimes a seatbelt's not enough,

to secure you on the rides of love!

***

(The Rides of Love)

---Arnel T. Lanorio---

Dahil sa hirap ng buhay, at siyempre para sa simpleng pangarap para sa kaniyang kinabukasan, napilitang maghanap ng mapagtatrabahuan ang dalagang si Anna Marie Santana. Ulilang lubos na at ampon lang siya ng kanyang Tiyo Narding na kapatid ng yumao niyang ama. Nakikipisan lang siya sa pamilya nito sa Barangay Maligaya sa isang munisipalidad sa probinsiya ng Nueva Ecija. Malaki ang pamilya ng kaniyang tiyo, may sampung miyembro at talagang hirap ito na tustusan ang lahat ng pangangailangan ng mag-anak. Siyempre, bilang tumatayo na ring panganay at bilang pagtanaw ng utang loob sa kaniyang tiyo, gusto rin niyang makatulong rito. Pero ang talagang isa pang nagtutulak sa kaniya para makipagsapalaran sa buhay na malayo sa pamilya ng Tiyo Narding niya ay dahil sa noon pang hindi magandang trato sa kaniya ng kaniyang Tiya Sabel. Mainit ang dugo nito sa kaniya at madalas siyang pahirapan sa tuwing wala ang kaniyang tiyo.

May pinsan si Ana na nagtatrabaho bilang factory worker sa isang pabrika sa San Francisco, Biñan, Laguna. Dito niya naisipang humingi ng tulong. Nagkataon namang hiring sa pabrikang iyon kaya sinamantala ni Ana. Nag-apply kaagad siya rito. Sa kabutihang palad, isa siya sa mga aplikanteng nakatanggap ng mensahe para sa interview. Kinailangan niyang agad lumuwas at sinundo naman siya ng pinsan niyang si Minerva. Pansamantala siyang tumuloy sa inuupahan nitong apartment doon sa Laguna.

At dumating nga ang araw ng interview ni Ana. Ayon kay Minerva, ang amo raw mismo nito na si Mr. Ambrocio Delgado ang makakaharap niya. Kinakabahan siya habang naghihintay sa pila sa labas ng opisina nang umagang iyon. Labas-masok ang mga aplikanteng kasabayan niya. Laylay ang balikat ng ilan at nakalarawan ang kabiguan sa kanilang mga mukha tandang hindi nakapasa sa interview. Lalong kumakabog ang dibdib niya sa tuwing ganoon ang nakikita, pero kapag ang nakikita naman niyang lumalabas ay abot-tainga ang ngiti at nangniningning ang mga mata sa tuwa ay nabubuhayan siya ng pag-asa.

Isa sa mga aplikanteng lumabas na laylay ang mga balikat ay ang isang lalaking matangkad na ang kulay ng kutis ay nasa pagitan ng moreno at mestiso. Natawag ang kaniyang pansin, hindi dahil sa nakaaawang hitsura nito kundi dahil sa taglay nitong tinatawag na masculine appeal — iyong klase ng appeal na hindi palalagpasin ng kahit na sinong babae.

May angking kaguwapuhan ang lalaki na iba ang dating kay Ana. Ang totoo’y hindi lang siya ang natawag nito ng pansin, maging ang ilang kababaihan na naroroon sa labas ay napabaling din ng tingin sa direksiyon ng lalaki.

Ini-enjoy ng kaniyang mga mata ang pagtitig sa mukha ng estrangherong lalaki nang walang ano-ano’y mag-angat ito ng bahagyang nakayukong ulo, at sa di sinasadya’y sa direksiyon pa niya napatuon. Nagtama ang kanilang mga mata.

Tila nabato-balani ang kanilang mga mata sa isa’t isa at tila ba bumagal ang ikot ng mundo nang mga sandaling iyon. Unti-unting napangiti ang lalaki at sa ngiti nito’y may kung anong feeling na nadama sa dibdib si Ana. Bahagya tuloy siyang kinatkat ng pangingimi at di niya malaman kung susuklian ba ang ngiti ng lalaki o pirmi na lang na maeestatwa sa kaniyang kinatatayuan.

Papalapit sa kinaroroonan niya ang paglalakad ng lalaki. Ang pila kasi ay sa gilid lang ng pasilyo. Ang tila nakaeengganyong ngiti nito ay napalitan ng mga matang nagsasabing ‘ganito talaga ang buhay’, gaya rin ng ipinapakahulugan ng pagkikibit-balikat nito.

“Hi! Sana matanggap ka,” nakangiti ulit na bati ng lalaki nang huminto sa mismong tapat ni Ana. Sa pakiwari niya ay lalo itong gumuwapo sa malapitan. May maliit na biloy pala ito sa kanang pisngi kapag nakangiti, bagay na hindi pansin sa malayuan. “Hirap kapag hindi ka pa nga natatanggap ay sisante ka na agad,” medyo napapailing na dugtong ng lalaki.

“S-Sana nga,” tipid na sabi ni Ana at nagpakawala ng tipid ding ngiti. Hindi niya napigilang bahagyang makadama ng kiliti nang maamoy niya ang panlalaking pabango ng lalaki. Ewan niya, pero parang hindi rin buo ang boses na lumabas sa kaniyang bibig. Nagtatalo kasi sa kawawa niyang dibdib ang kaba dahil malapit na rin ang time niyang ma-interview at dahil sa nakalulunod na presensiya ng lalaki.

“Uhm, kinakabahan ka yata,” puna ng lalaki sa obvious na nangyayari sa kaniya.

“Ah, o-oo nga eh,” tugon niya na hindi na naitago ang napalakas niyang paghinga dahil sa pag-aalburuto ng kaba sa kaniyang dibdib. Iyong mag-blush ang pinangangambahan niya na ayaw niyang mangyari dahil paniguradong agad mahahalata dahil maputi ang kaniyang mukha.

Simpleng natawa ang lalaki. “Huwag kang kabahan,” pagpapalakas-loob nito. “Palagay ko naman e, sa hitsura mong ‘yan, malabong hindi ka matanggap.”

Medyo sumigla ang malaprangkang boses ng lalaki, parang naglaho na ang epekto ng katatamong kabiguang matanggap sa trabaho. Siguro sinadyang ganoon para ma-encourage siya. Lihim namang natuwa si Ana sa isiping iyon.

‘Eh, bakit ikaw, may hitsura ka rin naman, ah. Bakit hindi ka natanggap?’ muntik-muntikan niyang masabi. Mabuti na lang at hindi siya ipinagkanulo ng sarili niyang tinig. “S-Sana nga,” ito sa halip ang nasambit niya.

“Alam mo, tiyak kong unang tingin pa lang sa iyo ni Mr. Delgado ay tatanggapin ka agad no’n!” saad ng lalaki na para bang siguradong-sigurado. Sa isip-sip ni Ana ay nasasabi niyang may pagkabolero yata ang lalaki.

“Ay, gano’n? Paano mo namang nasabi ‘yan?” tanong niya kasabay ng paghupa na ng nadaramang kaba, palibhasa ay ginanahan siyang bigla dahil mukhang magandang kausap ang lalaki. Pero ang toto, gustong-gusto ng kaniyang pandinig ang malinaw nitong boses.

“Sabihin na lang nating may third eye ako at nakita ko ang nakatakdang mangyari,” anang lalaki na binuntutan ng cute na tawa ang binitiwang biro. Nakahahawa pala itong tumawa kaya siya man ay nakitawa na rin.

“Ay, monster in disguise ka pala, eh!” biro ni Ana. Nagbiro ang lalaki kaya nagbiro na rin siya. Napapalagay na rin naman ang loob niya rito, kahit hindi pa niya ito lubos na kilala. Gusto na nga niyang malaman kung ano ang pangalan nito. Pero, siyempre, ito ang hinihintay niyang unang magpakilala. Hindi sa lahat ng pagkakataon ay ladies first. Magpapakipot muna siya.

“Medyo lang,” natatawang sabi ng lalaki sabay baling ng tingin sa bandang pinto ng opisina ni Mr. Delgado nang may lumabas mula roon. Pangalawa na si Ana sa pila noon at ang nauuna sa kaniya ay tinawag na. Hindi na magtatagal ay siya na ang sasalang para sa interview.

“O, paano iyan, ikaw na pala ang susunod.” Napakamot sa ulo ang lalaki. Parang ayaw pa siya nitong iwan. “Ipagpe-pray na lang kita, ha, para hundred percent kang matanggap.” Ngumiti ito nang pagkalapad-lapad sa kay Ana.

Nagpasalamat naman siya kahit medyo may kaunting inis. Wala na yata kasing balak na magpakilala ang lalaki, o kahit alamin man lang ang maganda niyang pangalan.

“Ah, siya nga pala!” nang biglang wika ng lalaki na parang may naalala. “Hindi ko pa pala alam ang pangalan mo.”

Siyempre, nagliwanag ang mukha ni Ana. For heaven’s sake, nagkaroon siya ng puwang sa mundo ng lalaki.

“Ako nga pala si Enrico. Enrico Neil Dela Fuente,” pakilala ng lalaki sabay lahad ng isang palad para makipagkamay.

Natukso naman siyang abutin ang malapad na palad ng lalaki ngunit para lang mapaso at makadama ng lihim na kiliti sa banayad nitong pagpisil sa kaniyang nagmistulang nanliliit na kamay.

“Ako naman si Ana. Ana Marie Santana,” matamis ang ngiting pakilala naman niya sa sarili. Ramdam na ramdang niyang parang biglang kumapal ang lagpas-balikat niyang buhok. Pasiple pa siya sa pag-flip nito.

Matapos nilang magkamay ay nagpaalam na si Enrico. “Paano, Ana, magpapaalam na ‘ko ha? Best of luck na lang sa ‘yo,” banayad nitong wika.

“Thanks, Enrico. Ingat palagi,” paalam din ni Ana at may ipinahabol pa nang papalayo na ang lalaki. “Salamat sa encouragement!”

Napalingon si Enrico. Maluwang ang ngiti nito. “Wala ‘yon. Best of luck ulit!” saka ito nagpakawala ng makahulugang kindat.

__________

Sa wakas ay tinawag din ang pangalan ni Ana. Muntik na nga niyang hindi marinig dahil laman pa rin ng isip niya ang mukha ni Enrico. Kamukha ito ng isang sikat na hunk actor sa local showbiz, pero kumpara rito ay mas lamang ito sa katangkaran at kagandahang lalaki.

Pumasok siya sa loob ng opisina na pagdarausan ng interview. Hindi na siya kinakabahan nang sandaling iyon, sa halip ay natutuwa. Hindi dahil sa mai-interview na rin siya kundi dahil nakilala niya ang para sa kaniya’y pinakaguwapong lalaki sa balat ng lupa.

“Good morning sir!” masiglang bati ni Ana kay Mr. Delgado. Nagulat pa ito dahil sa nakitang maganda niyang awra na halatang natural at walang ni kaunting bakas ng kaba. Masigla rin tuloy itong napangiti, at katulad ng sinabi sa kaniya ni Enrico, ang pagkakatitig nito ay tila nagsasabing gusto na agad siyang tanggapin.

“Please sit down, beautiful lady,” wika ni Mr. Delgado. Nakalahad ang kamay nito sa direksiyong kinaroroonan ng isang silya na malapit lamang sa lamesa nito.

“Thank you, sir!” nakangiting pasalamat ni Ana saka relaxed na umupo.

“So, you sure are applying as a — factory worker?” hindi makapaniwalang unang tanong ni Mr. Delgado.

“Yes, I am, sir,” tipid na tugon ni Ana ngunit di kinalilimutan ang mga tip na ipinabaon sa kaniya ng pinsan niyang si Minerva. Alerto siyang nakaupo nang tuwid.

“I can’t believe. A young and pretty lady like you just wants to be a factory worker? Didn’t you come here for a position other than that? Something better?” hindi pa rin makapaniwalang pagtatanong ni Mr. Delgado.

Sinabi niya ang totoo niyang pakay sa pag-a-apply sa may pagka-obese at may edad nang si Mr. Delgado. Parang ayaw nitong sa pagiging factory worker lang siya isabak kung sakali.

“Okay! And by the way, how old are you lady?” patuloy na pagtatanong ni Mr. Delgado.

“Just freshly turned eighteen, sir,” tugon ni Ana.

“Oh, very young indeed! And yet — willing?”

Muling umoo si Ana at ipinaliwanag pa niyang kung bibigyan siya ng oportunidad, handa siyang matuto ng bagong mga kasanayan at magpalawak ng mga nalalaman. Magtatrabaho rin siya nang buong husay sa abot ng kaniyang makakaya hanggat para sa ikabubuti ng kanilang kumpanya. Marami pang mga tanong ang sinagot niya nang buong tapat at buong husay bilang bahagi ng interview. Tinanong pa nga ni Mr. Delgado kung may boyfriend na raw ba siya. Siyempre, sinagot niya pa rin kahit bahagya siyang nabigla kung bakit pati ang ganoong bagay ay nakuhang itanong ni Mr. Delgado.

"As of now, nothing, sir. But I have a lot of suitors back in our hometown," mapitagan niyang sagot.

"That's because you really have such an awesome beauty, young lady," ngunit komento lang naman ni Mr. Delgado matapos sandaling mapaisip.

Makalipas ang ilan pang mga minuto ay sinabi na ni Mr. Delgado ang resulta ng interview.

"You're called and you can start tomorrow if you so wish. Congratulations, pretty lady!" anunsiyo ng may-edad na lalaki saka nakipagkamay sa kaniya.

Tuwang-tuwa siya noon dahil sa pagkakatanggap niya ng trabaho. Biruin ba namang lumalarawan sa isip niyang makatatayo na rin siya sa kaniyang sariling mga paa na hindi na kailangan pang umasa sa Tiyo Narding niya. Matutulungan na rin niya ang pamilya nito at mababayaran na rin niya ang mga ginawa nitong kabutihan sa kaniya.

Naglulundag nga si Ana sa sobrang tuwa nang ibalita niya iyon kay Minerva. Kung may dapat man siyang pasalamatan liban dito ay alam niyang si Enrico iyon. Kung naroroon pa rin sana ito, siguro ay napupog niya ito ng halik. Kaya naman nakadama siya ng kaunting panghihinayang dahil hindi man lang niya napasalamatan ang lalaking laylay ang mga balikat na lumabas ng opisina, pero naghatid naman sa kaniya ng magandang kapalaran. Inaasam tuloy niya nang araw na iyon na nawa'y muling magkurus ang kanilang mga landas para kahit papaano ay mapasalamatan niya rin ito. 'Nawa' talaga ang ginamit niyang salita sa halip na 'sana' para raw mas magkatotoo.

Ikinuwento nga niya kay Minerva ang pagkakatagpo nila ni Enrico sa may office.

"Alam mo, Minerva," excited na pasimula niya. "May nakilala akong estranghero kanina na siyang nagdala ng suwerteng ito sa buhay ko. Biruin mo, prince charming na, luck omen pa!"

"Ows! Talaga?" naiintrigang tanong ni Minerva.

"Oo! At alam kong hindi nakaligtas sa paningin mo nang magdaan dito iyon," ani Ana. Alam kasi niyang, when it comes to good-looking men, extra-sensitive ang mga mata ng pinsan niyang ito. In short, takaw-pogi.

Kumunot ang noo ng pinsan niya na waring sinisiguro sa sarili kung nakita nga nito ang lalaking tinutukoy niya.

"Matangkad ba?" usisa nito na medyo pinaliit pa ang mga mata bilang tanda na napapaisip.

"Yep! At siyempre, guwapo!" sagot niya.

"Iyon bang kamukha ni — ni —" nangangapang tanong muli ni Minerva. "Sino nang artista iyon?"

"Joseph Marco!" natutuwang banggit ni Ana sa pangalan ng actor ng ‘Wild Flower’.

"Ay, siya nga!" tili ni Minerva nang masigurong nakita nga niya ang lalaki kanina. "Nakita ko nga siya kanina. Akala ko nga, eh, si Joseph Marco na talaga iyon. Naku, kung bakante lang kami kanina. Aba! Susugurin ko sana iyon at talagang magpapa-authograph ako. Hindi lang basta autograph — autograph na kiss with matching tsikinini sa leeg. Ampogi-pogi kaya niya!" Sagad sa buto ang ginawang pag-emote ni Minerva anupat todo pikit ito na ikinatawa ni Ana. "Pero paano pala kayo nagkakilala?" kapag kuwan ay dugtong interesadong tanong nito matapos magkilig-emote.

Siyempre, sinabi niyang iyong lalaki ang lumapit sa kaniya at nakapag-usap sila nang medyo matagal.

"Talaga? Siya ang lumapit sa iyo at hindi ikaw?" paninigurong tanong pa ni Minerva.

"Oo, naman! Hindi ako paris mo 'no na first kung duma-moves!" Pinandilatan niya ang pinsan saka marahang tumawa.

"Ay! Ay! Ako na lang sana!" kinikilig na wika ni Minerva. Kulang na lang ay magkikisay ito dahil napaka-exaggerated umakto. "Palagay ko, tinamaan 'yon sa iyo insan. May kutob akong pakikita ulit iyon sa iyo. Ay! Ako na lang sana!" patuloy nito saka inulit ang pagpalatak na parang may sayad. Gusto sana niyang maniwala sa kutob kuno nito, pero iba ang palagay niya.

"Bagsik naman ng kutob mo, Mine. Paano naman kaya mangyayari iyon e, alam mo namang karamihan ng mga aplikante kanina ay pulos galing pa sa malalayong luga," saad niya na nakadama ng kaunting disappointment sa sariling tugon.

"Hay, naku! Walang imposble sa tinamaan, insan. Que near o far pa iyan, basta dumagundong si puso, hindi iyan mauubusan ng paraan, 'no!"

Iyon ang huling tugon na naalala niya mula sa pinsan bago sila tuluyang umalis sa gusali ng Heaven-Sent Enterprises. Hinihiling pa nga niyang, sana, ganoon nga ang mangyari. Habang daan pa nga ay ini-imagine niya ang magiging muli nilang pagtatagpo ng landas ni Enrico Neil Dela Fuente.

__________

Sa apartment na tinutuluyan nila ni Minerva, gabi na ay hindi pa rin dalawin ng antok si Ana. Laman pa rin ng isip niya si Enrico Neil Dela Fuente. Kung anu-ano na lang ang ini-imagine. Naririyang ilarawan niya ang lalaki sa harap niya na nakangiti nang ubod tamis at inaalayan daw siya ng tatlong imported na pulang mga rosas.

"This is for you, my beautiful princess," ang mataginting na sasabihin daw ng lalaki. "A symbol of my love for you. I love you!"

Tatanggapin daw niya ang mga rosas at sa wari ay maliliyo siya sa walang kasimbangong samyo ng mga ito. Ubod rin ang ngiting sasagot daw siya, " I love you too, my handsome and adorable prince! This time and to forever!"

Hahalikan daw siya ni Enrico sa labi at mapapapikit daw siya nang mariin dahil sa kakaibang tamis at nakadadarang na init ng mga labi nito.

Baliw na baliw siya sa pagpapantasya nang gabing iyon. Maging hanggang sa kaniyang panaginip ay kaulayaw niya ang lalaking unti-unting bumihag sa kaniyang puso, saksi ang malambot na unang yakap-yakap niya nang mahigpit. Ganoon na lamang ang kahilingan niyang sana ay gayon din si Enrico sa kanya, ang hanap-hanapin siya.