ไม่อยากจะเชื่อ

“วาดิมทำทุกอย่างเพื่อคุณกับลูก เค้าหวังว่าจะใช้ชีวิตเป็นคนธรรมดากับคุณ ตอนนี้เค้าทำสำเร็จแล้ว ผมหวังว่าเค้าจะกลับมาใช้ชีวิตธรรมดาอย่างที่หวังได้เร็วๆ ครับ”

“เพราะแบบนี้ฉันยิ่งเสียใจมาก” กลิ่นชวาเอ่ยพูดกับเซรเกย์เสียงสั่น หากไม่ใช่เพราะเธอที่ตั้งท่าฝันอยากจะมีชีวิตอิสระวาดิมก็คงไม่มาอยู่ในสภาพนี้

มนต์ธาราเดินทางมาถึงทีหลังทุกคน เมื่อสาวเจ้ามาถึงก็เห็นพี่ชายเธอนั่งคอตกอยู่หน้าห้องไอซียูก็รีบเข้าไปถามไถ่อาการของวาดิม

“หมอแจ้งอาการเพิ่มเติมหรือยังคะ”

เซรเกย์ส่ายหัวน้อยๆ “เมื่อกี้สัญญาณชีพวาดิมหายไป ดีที่หมอช่วยกลับมาได้” เอ่ยติดๆ ขัดๆ เหมือนมีก้อนอะไรขวางอยู่ที่ลำคอ หากเขาตัดสินใจขัดคำสั่งวาดิมแล้วตามเพื่อนของเขาไปเร็วกว่านี้อีกสักนิด วาดิมก็คงไม่เจ็บหนักเช่นตอนนี้

ภาพที่เขาเห็นกลิ่นชวามีน้ำตาเป็นลมล้มพับเมื่อรู้ว่าคนรักของตัวเองสัญญาณชีพหายมันสะเทือนใจของเขาเป็นที่สุด หากวาดิมไม่รอด เท่ากับว่าเขาได้ทำให้กลิ่นชวาต้องตายทั้งเป็น

“มนต์ไม่อยากจะเชื่อกับเรื่องที่เกิดขึ้นเลยค่ะ” มนต์ธาราอดที่จะมีน้ำตาไม่ได้ เธอรู้ว่าพ่อของเธอไม่ได้มีความรับผิดชอบเรื่องชีวิตลูกและภรรยาที่มีหลายคนเท่าไหร่นัก ทว่าก็ไม่คิดว่าจะชั่วร้ายกระหายอำนาจจนยอมเปลี่ยนตัวเองเป็นปีศาจได้ขนาดนี้

“พี่ก็ไม่อยากจะเชื่อ แต่ทุกอย่างมันเป็นเรื่องจริง” เซรเกย์รวบน้องสาวเข้ามากอด ตอนนี้ตราบาปที่พ่อของเขาทำเหมือนกลายเป็นตราบาปของตระกูล ไม่รู้ว่าการขึ้นรับตำแหน่งของเขาจะมีใครคิดต่อต้านหรือไม่ ไม่ได้อยากได้ตำแหน่งนี้มาสักนิด ทว่าหากมันจะเป็นหารชดเชยความผิดของคนเป็นพ่อ และให้อิสระแก่ชีวิตของวาดิมเขาก็พร้อมจะเผชิญหน้ากับทุกอย่าง

พิริสาเดินออกมาหาเซรเกย์หลังจากที่รู้ว่าเขายังคงเฝ้าวาดิมที่หน้าห้องไอซียูไม่ยอมไปไหนทั้งที่ทุกคนกลับไปพักผ่อนกันแล้ว

“กาแฟค่ะ” เธอยื่นแก้วกาแฟร้อนให้เซรเกย์แล้วทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ชายหนุ่ม

“นึกว่าคุณกลับไปพร้อมฟาเบียนแล้วซะอีก”

“ฉันอยากอยู่เป็นเพื่อนว่านค่ะ สภาพจิตใจของว่านตอนนี้ไม่ดีเลย”

“แล้วคุณว่านเป็นยังไงบ้าง”

“ฟื้นจากเป็นลมมาก็เครียดจนท้องเกร็ง หมอเลยต้องให้ยานอนหลับค่ะ แล้วคุณจะอยู่ที่นี่ตลอดเลยเหรอคะ”

“อืม...คุณไปเฝ้าเธอก็ได้ ผมอยู่ได้”

“คาเรฟเฝ้าว่านอยู่ค่ะ ฉันมาหาคุณก็เพราะเป็นห่วงความรู้สึกคุณ อยากพูดอะไรก็พูดกับฉันได้นะคะ” รู้ว่าเขาเจออะไรมา และลำบากใจเรื่องอะไร ยังไงเสียตอนนี้เธอก็ได้ชื่อว่าเป็นแฟนของเขา หากเขาระบายอะไรออกมาแล้วทำให้รู้สึกสบายใจขึ้นมาได้บ้าง เธอก็พร้อมที่จะรับฟัง

“ผมไม่รู้จะพูดอะไร มันกระอักกระอ่วนไปหมด พ่อผมฆ่าคนในครอบครัวเพื่อนรักของผม พ่อผมฆ่าตัวตายต่อหน้าต่อตา ส่วนเพื่อนผมก็จะรอดรึเปล่าก็ไม่รู้ในขณะที่เมียกับลูกเพื่อนผมรออยู่ ผมตัดสินใจไปที่นั่นช้าไป ช้าไปจริงๆ”

“ฉันเข้าใจ เข้าใจทุกอย่างจริงๆ แต่คุณไม่ใช่ต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด คุณทำดีที่สุดแล้วนะคะเซรเกย์” เธอกุมมือของเขาเอาไว้ รู้ว่าเขารู้สึกผิดในใจหลายเรื่องและก็ยังไม่สามารถขจัดความรู้สึกผิดออกไปได้ในเร็วๆ นี้ แต่เธอก็อยากจะให้เค้ารู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันไม่ได้เกิดมาจากเขา ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะพ่อของเขากระหายอำนาจที่ไม่ใช่ของตัวเองต่างหาก

“ขอบคุณ” เสียงทุ้มเอ่ยขอบคุณสำหรับกำลังใจ ก่อนจะคว้าตัวของเธอเข้ามากอด

“คุณจะจับมือไปกับผมไหม ถ้าผมต้องขึ้นเป็นหัวหน้ามาเฟีย”

“ค่ะ” พิริสาตัดสินใจตั้งแต่ตอนที่รับรู้เรื่องราวทุกอย่างจากพี่ชายเธอแล้ว เธอไม่มีปัญหาเลยที่จะเดินจับมือไปกับเขา ตอนนี้ไม่รู้หรอกว่าหัวใจจะรักเขาได้เต็มร้อยในวันไหน ทว่าความน่าสงสารของเขาก็ทำให้เธอไม่อยากจะปล่อยมือจากเขาเลยสักเวลา

“ขอบคุณอีกครั้งนะครับ”

“ค่ะ” ผู้ชายที่ดูเจ้าเล่ห์แสนกะล่อนในตอนที่ตามจีบเธอกับคนตรงหน้าเธอตอนนี้ ต่างกันอย่างกับคนละคน ไม่คิดว่าคนที่ชอบกวนประสาทเวลาที่เสียใจจะน่าสงสารเช่นนี้

ร่วมอาทิตย์แล้วที่อาการของวาดิมยังไม่พ้นขีดอันตราย และมีภาวะแทรกซ้อนทำให้ทุกคนใจหายใจคว่ำกันอยู่เป็นระยะ แต่ก็ยังดีที่สัญญาณชีพของเขาไม่หายไปอย่างเช่นวันสองวันแรกที่เข้ามาในโรงพยาบาล

“คุณหลับไปนานเกินไปแล้วนะคะวาดิม คุณบอกฉันว่าเสร็จธุระของคุณแล้วเราจะมีงานแต่งงานกันไงคะ ฉันยังอยากไปเที่ยวกับคุณอีกตั้งหลายที่รีบๆ ตื่นมาพาฉันไปสิคะ” กลิ่นชวานั่งชิดติดกำแพงกระจกไม่ห่าง ถึงเธอจะไม่สามารถเข้าไปข้างในสัมผัสตัวของวาดิมได้ เพียงแค่ได้เห็นเขาตลอดเวลาผ่านกำแพงกระจกก็ยังดี

“รู้ไหมคะว่าตอนนี้หมอรู้แล้วนะว่าลูกเราเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย แต่ฉันยังไม่ให้หมอบอกนะคะ ฉันจะรอให้คุณตื่นมาฟังพร้อมกันว่าลูกเราเป็นเพศอะไร”

เป็นประจำทุกวันที่พิริสาและเหล่าคนดูแลจะได้เห็นภาพกลิ่นชวามานั่งคุยกับวาดิมที่กำลังนอนไม่ได้สติอยู่ในห้องไอซียู จากคนที่ไม่ป่วยแข็งแรงดีพอเห็นภาพนั้นก็แทบจะป่วยใจตามไปด้วย

โชคชะตาหนอโชคชะตา

อุตส่าห์ทำให้คนทั้งสองคนรักกันได้แล้วก็ให้พวกเขาได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขเสียทีเถอะ

“ฝืนกินเพื่อลูกหน่อยนะว่าน” แทบทุกมื้ออาหารก็ว่าได้ที่พิริสาจะต้องคะยั้นคะยอให้กลิ่นชวารับประทานอาหารให้หมด

“อืม” เพราะลูกนี่แหละที่ทำให้เธอพอจะฝืนกลืนอะไรลงท้องบ้าง ทั้งที่รู้สึกว่าของที่เข้าปากไม่ได้มีความอร่อยเลยแม่แต่นิดเดียว “แล้วเรื่องรับตำแหน่งของเซรเกย์เป็นยังไงบ้าง ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม”

“เรียบร้อยดี ทุกคนไม่ได้ติดใจอะไรเรื่องที่พ่อของคุณเซรเกย์ทำเรื่องไว้ เพราะคุณวาดิมจัดการประชุมกับทุกคนก่อนที่จะพาแกไปงานแต่งแก้วแล้ว ฉันกับคุณเซรเกย์ก็เพิ่งรู้เหมือนกัน”

“เค้าชอบจัดการทุกอย่างโดยที่ไม่คิดจะบอกใครเลยจริงๆ สินะ”

“แต่ที่เค้าทำไปก็เพื่อแกกับลูก ตอนนี้แกควรทำใจให้สบายๆ รอเค้าตื่นมานะว่าน ถ้าแกเอาแต่เครียดอยู่แบบนี้ ถ้าคุณวาดิมรู้ว่าตอนที่เค้าหลับทำให้แกทุกข์จนแทบกลืนอะไรไม่ลงคอ คงไม่ดีใจแน่ หมอที่นี่เก่งๆ ทั้งนั้น เชื่อเถอะว่าถ้าคุณวาดิมหลับพักผ่อนเต็มที่ เค้าก็จะตื่นมาเอง”

“ฉันจะพยายาม” ตอนนี้กลิ่นชวาก็พยายามให้กำลังใจตัวเองอยู่เหมือนกัน ทว่าก็อดน้ำตารื้นไม่ได้เมื่อต้องเห็นสภาพของคนรัก หวังในทุกๆ เช้าที่ตื่นลืมตาว่าหมอจะมีข่าวดีมาแจ้งกับเธอ แต่ก็ยังไม่ยักจะมีวี่แวว

ระหว่างที่สองสาวกำลังจะกลับมาเฝ้าที่หน้าห้องไอซียู จู่ๆ ก็มีหมอและพยาบาลวิ่งกรูกันเข้าไปในห้อง

“ทำไมหมอ...” พิริสาขมวดคิ้วมองจ้องผ่านกำแพงกระจกไปยังเครื่องตรวจวัดชีพจร แล้วเธอก็เห็นว่าตอนนี้สัญญาณชีพของวาดิมไม่มีแล้ว

กลิ่นชวาเองก็เห็นเช่นเดียวกับเพื่อนของเธอเต็มสองตา “ไม่นะ” จากนั้นเธอก็เข่าทรุดหมดสติไปในทันที