น้อยใจ

หลังจากฟาเบียนและชิเอะกลับไปได้ วาดิมและเซรเกย์ก็นั่งจดจ่ออยู่กับหน้าจอมือถือและโน๊ตบุ๊ค คอยดูรายงานที่นักสืบส่งมาให้ จนแล้วจนรอดแม้นักสืบจะไปค้นหาทุกสถานที่แล้ว แต่ก็ไม่ยักจะมีวี่แววร่องรอยของพิริสาจริงๆ

เซรเกย์นั่งถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า นึกโทษตัวเองที่หากเขาไม่ใจร้อนตำหนิพิริสาจนเธอไม่พอใจ เรื่องราววุ่นวายก็คงไม่ต้องเกิดขึ้น

“ถ้าคนของเราทำอะไรไม่ได้เลย ตอนนี้ก็คงต้องรอคนของพ่อชิเอะ”

“เห็นทีฉันต้องส่งมาเฟียไปเรียนวิชาจากพวกยากูซ่าแล้วมั้ง” เซรเกย์ส่ายหัวด้วยความอ่อนใจ

“นายจำไม่ได้สักนิดเลยเหรอว่าเคยรักริสายังไง ตอนที่ริสารู้ว่าแกจำเธอไม่ได้เธอเอาแต่โทรมาร้องให้กับว่านเป็นพักใหญ่เลย”

“ฉันอยากรู้จริงๆ วาดิม ฉันไม่ได้แต่งงานกับริสาเพราะนายใช่ไหม” เมื่อวาดิมเปิดประเด็นคุยเรื่องพิริสา เขาก็อยากจะถามเพื่อนให้ละเอียดเช่นกัน

“ฉันว่านายน่าจะรู้นิสัยตัวเองดี แถมนายยังเป็นคนตามตื๊อริสาเองด้วย”

“แต่เธอดูเป็นคนไม่มีเหตุผล ฉันไม่น่าจะชอบคนแบบนั้น”

“อะไรที่นายคิดว่าเธอไม่มีเหตุผล”

“ก็เธอหึงฉันกับมิล่า มิล่าแค่รักษาฉันเธอก็อาละวาดไล่มิล่าให้ไปไกลๆ ฉัน ฉันก็เลยต่อว่าเธอจนเธองอนแล้วหนีไป จนตอนนี้ไม่รู้แน่ชัดว่าหนีไปเองหรือคนร้ายจับตัวไปกันแน่”

“ริสาไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล แล้วมิล่าก็ไม่ใช่คนที่นายควรไว้ใจ”

“บอริสกับฟาเบียนก็บอกฉันแบบนั้น ฉันรู้ว่าพวกนายรู้ว่ามิล่าเคยทิ้งฉันไปเลยไม่อยากให้ฉันอยู่ใกล้เธอ แต่มิล่าบอกฉันเองว่าเธอไม่ได้ทิ้งฉัน เป็นฉันเองที่ไล่เธอ”

วาดิมส่ายหัว เห็นทีเขาต้องพูดเรื่องที่ไม่อยากจะพูดเพื่อไม่ให้เซรเกย์ถูกมิล่าปั่นหัวไปอีกคน

“นายฟังฉัน ฉันเชื่อว่านายไม่ใช่คนชอบพูดโกหก ตอนนั้นนายเล่าให้ฉันฟังว่ามิล่าขอเลิกเพราะรักคนอื่นแล้ว ตอนนั้นนายเสียใจจนไม่เป็นผู้ไม่เป็นคน แล้วคนอย่างมิล่าก็ทำได้ทุกอย่าง แม้แต่เสนอตัวนอนกับฉันตอนที่ฉันเป็นหัวหน้ามาเฟียเธอก็ทำมาแล้ว แค่​ตอนนั้นฉันไม่คิดจะบอกนายให้นายเสียใจหนักกว่าเดิม แต่ตอนนี้ที่ฉันต้องบอก เพราะฉันต้องเตือนนาย คิดเอาเองแล้วกันว่ามิล่าทำอะไรให้ริสาไม่ไว้ใจจนอาละวาดขึ้นมาได้”

เซรเกย์ได้ยินเช่นนั้นก็ตัวชาวาบ แม้จะเป็นเรื่องที่ดีที่เขาสามารถเลิกกับมิล่าไปได้ ทว่าตอนนี้เขาดันยังมีความรู้สึกให้มิล่า หัวใจเลยรู้สึกปวดหน่วงพอสมควร

ตืด ตืด... ขณะที่เซรเกย์กำลังอยู่ในภวังค์ของความปวดใจ โทรศัพท์ของเขาก็มีเสียงข้อความดังขึ้นจึงทำให้หลุดจากภวังค์นั้นได้

“ริสา!” เปิดโทรศัพท์มือถืออ่านข้อความได้ก็เห็นว่าเป็นรูปของพิริสาที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง พร้อมกับข้อความที่ว่าหากอยากได้ภรรยาคืนให้บินไปที่ญี่ปุ่นแค่คนเดียว ไม่เช่นนั้นภรรยาของเขาจะกลายเป็นแค่เศษชิ้นส่วนทันที

“นับว่าคนของพวกคุณมันไม่มีฝีมือจริงๆ เลยนะ ถ้าผมไม่ส่งข้อความตามให้มาที่นี่ก็คงไม่รู้ว่าคุณอยู่ที่ไหน” เรนเอ่ยหยามความสามารถของพวกมาเฟีย หากเป็นเขาก็คงตามหาคนรักของตัวเองตั้งแต่ยี่สิบสี่ชั่วโมงแรกแล้ว ไม่รอให้ข้ามมาถึงวันที่สองแน่นอน

พิริสาวางตะเกียบในมือ เธอเริ่มที่จะรับประทานอะไรไม่ลงหลังจากเรนเอ่ยพูดเรื่องนี้ขึ้นมา แค่นี้เธอก็น้อยใจที่เซรเกย์ไม่มีเธอในหัวใจ ไม่อยากจะมานั่งน้อยใจเพราะเขาไม่ใส่ใจที่จะตามหาเธออีก

“หยุดพูดไปเลย ถ้าเซรเกย์มาที่นี่คุณจะทำอะไรเค้า ฉันขอบอกอย่างคนที่หวังดีนะคะ คุณควรถามเซรเกย์เอาคำตอบจากปากของเขาก่อนว่าเหตุการณ์วันนั้นมันเป็นยังไงกันแน่ ไม่ใช่เอะอะก็คิดเองเออเองคิดว่าเซรเกย์จะฆ่าพ่อตัวเองได้” พูดจบก็ลุกออกจากเก้าอี้พุ่งตรงไปยังห้องของตัวเอง ใครจะอยากคุยกับคนที่ไม่มีเหตุผล แถมยังปากไม่ดีทำให้เธอเกิดน้อยใจสามีตัวเองขึ้นมาอีก

“ฉันจะเอาอาหารไปให้คุณริสาที่ห้องของเธอนะคะ”

เรนพยักหน้าน้อยๆ เชิงอนุญาตให้ริโอะทำตามที่เธอต้องการ เพราะเขารู้ว่าพิริสาคงยังไม่อิ่ม เดี๋ยวความหิวของเธอจะพาลอาละวาดหงุดหงิดใส่เขาอย่างไม่คิดเกรงใจอีก

พิริสานอนไม่หลับตั้งแต่เมื่อคืน เพราะเธอรู้ว่าเซรเกย์กำลังจะมาถึงที่นี่ในวันนี้ ไม่รู้เลยว่าหากสามีของเธอมาถึงที่นี่ เรนจะทำอะไรกับเขา เพราะเท่าที่คุย เขาก็ไม่ได้คิดจะฟังความคิดเห็นของเธอเท่าไหร่นัก

“คุณเซรเกย์มาถึงแล้วค่ะคุณริสา” ริโอะรีบเข้ามารายงานพิริสาเมื่อเซรเกย์เข้ามาถึง

“แน่ใจใช่ไหมว่าเรนจะไม่​ทำอะไรเซรเกย์จริงๆ” พิริสาค่อนข้างเป็นกังวล ไม่รู้ว่าตอนนี้เรนจะรับฟังคำขอของเธอที่ให้คุยกับเซรเกย์ดีๆ หรือไม่

“ถ้าคุณเรนบอกว่าจะคุยก่อนก็คือคุยค่ะ” ริโอะเชื่อว่าคนอย่างเรนไม่เคยผิดคำพูด หากเขารับปากว่าจะคุยกันก่อนก็คงจะทำอย่างที่พูดจริงๆ เพียงแค่จะคุยกี่คำเท่านั้นเอง

“ฉันไม่มั่นใจเลย ขอออกไปดูได้ไหม”

“คุณเรนสั่งให้ริโอะเฝ้าคุณริสาไม่ให้ออกไปค่ะ” ริโอะเม้มปาก แววตามีความกังวล เธอเองก็ลังเลว่าตอนนี้จะทำตามคำสั่งของเรนหรือปล่อยให้พิริสาออกไปดี เพราะหากเกิดเหตุการณ์ไม่ดีขึ้น เชื่อว่าพิริสาน่าจะเข้าไปช่วยแก้ไขไม่ให้เรื่องราวเลวร้ายลงได้

“ฉันขอร้องล่ะนะริโอะ ฉันกลัวเรนจะอดใจทำร้ายเซรเกย์ไม่ได้ เค้าทำให้เซรเกย์เกือบตายมาแล้วริโอะก็รู้นี่”

“เอ่อ... ก็ได้ค่ะ” และแล้วริโอะก็เลือกที่จะทำตามใจของตัวเอง เธอรีบเดินนำหน้าพิริสาออกไปจากห้อง ตรงไปยังที่ที่เซรเกย์และเรนกำลังเผชิญหน้ากันในทันที

เซรเกย์เลี้ยวรถเข้ามาจอกที่หน้าบ้านญี่ปุ่นโบราณได้เขาก็เห็นผู้ชายร่างสูงใหญ่ไม่ต่างจากเขายืนกอดอกรออยู่ที่หน้าบ้าน เซรเกย์ไม่รอช้าเปิดประตูลงจากรถได้ก็เดินดุ่มไปยืนประจันหน้ากับเรนทันที

ดวงตาหวานขนตางอนยาวเริ่มประสานสายตากับดวงตาคมอย่างไม่มีใครยอมใคร เมื่อเซรเกย์เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมปริปากพูดเสียทีว่าพิริสาอยู่ที่ไหนเขาจึงเป็นฝ่ายที่เอ่ยเสียงแข็งออกมาก่อน

“จะบอกได้รึยังว่าริสาอยู่ที่ไหน”

“ฉันต่างหากที่จะต้องเป็นฝ่ายตั้งคำถามกับนายก่อน” เรนจ้องมองเซรเกย์ราวกับอยากจะกรีดเลือดกรีดเนื้อเซรเกย์ให้เป็นชิ้นๆ ทว่าก็ต้องอดใจเอาไว้ เพราะรับปากกับพิริสาเอาไว้แล้วว่าจะต้องสาวความกันด้วยคำพูดกับเซรเกย์เสียก่อน

เซรเกย์เห็นอีกฝ่ายเล่นลิ้น เขาก็ไม่รีรอที่จะสาวหมัดเข้าไปที่ใบหน้าของเรน เรนที่ไม่ทันตั้งตัวเขาก็ไม่คิดที่จะใจเย็นต่อไป หากอีกฝ่ายเริ่มที่จะใช้กำลังก่อน เรื่องการพูดคุยก็คงจะไม่จำเป็น