น้อยใจ

หลังจากฟาเบียนและชิเอะกลับไปได้ วาดิมและเซรเกย์ก็นั่งจดจ่ออยู่กับหน้าจอมือถือและโน๊ตบุ๊ค คอยดูรายงานที่นักสืบส่งมาให้ จนแล้วจนรอดแม้นักสืบจะไปค้นหาทุกสถานที่แล้ว แต่ก็ไม่ยักจะมีวี่แววร่องรอยของพิริสาจริงๆ

เซรเกย์นั่งถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า นึกโทษตัวเองที่หากเขาไม่ใจร้อนตำหนิพิริสาจนเธอไม่พอใจ เรื่องราววุ่นวายก็คงไม่ต้องเกิดขึ้น

“ถ้าคนของเราทำอะไรไม่ได้เลย ตอนนี้ก็คงต้องรอคนของพ่อชิเอะ”

“เห็นทีฉันต้องส่งมาเฟียไปเรียนวิชาจากพวกยากูซ่าแล้วมั้ง” เซรเกย์ส่ายหัวด้วยความอ่อนใจ

“นายจำไม่ได้สักนิดเลยเหรอว่าเคยรักริสายังไง ตอนที่ริสารู้ว่าแกจำเธอไม่ได้เธอเอาแต่โทรมาร้องให้กับว่านเป็นพักใหญ่เลย”

“ฉันอยากรู้จริงๆ วาดิม ฉันไม่ได้แต่งงานกับริสาเพราะนายใช่ไหม” เมื่อวาดิมเปิดประเด็นคุยเรื่องพิริสา เขาก็อยากจะถามเพื่อนให้ละเอียดเช่นกัน

“ฉันว่านายน่าจะรู้นิสัยตัวเองดี แถมนายยังเป็นคนตามตื๊อริสาเองด้วย”

“แต่เธอดูเป็นคนไม่มีเหตุผล ฉันไม่น่าจะชอบคนแบบนั้น”

“อะไรที่นายคิดว่าเธอไม่มีเหตุผล”

“ก็เธอหึงฉันกับมิล่า มิล่าแค่รักษาฉันเธอก็อาละวาดไล่มิล่าให้ไปไกลๆ ฉัน ฉันก็เลยต่อว่าเธอจนเธองอนแล้วหนีไป จนตอนนี้ไ