ถามให้เจ็บใจทำไม

“เหมือนริสาจะบอกฉันว่า ความจำของนายไปหยุดอยู่ตอนที่คบหากับมิล่า แล้วนายก็ยังรักมิล่า ริสาหวงหึงนายมากๆ ก็น่าจะเพราะเหตุผลนี้ แก้ตามที่ฉันคิดก็คือนายต้องทำให้ริสารู้ว่านายไม่ได้คิดจะไปสานสัมพันธ์อะไรกับมิล่า แล้วก็ทำหน้าที่ของสามีที่นายควรจะทำ”

เซรเกย์ยังคงยืนเงียบ ใช่ว่าเขาจะไม่ทำอย่างที่เรนพูด แต่พิริสาไม่ยอมเข้าใจว่าเขากำลังพยายามทำอยู่ต่างหาก เธอเอาแต่คิดว่าเขาจะถูกแย่ง ถึงได้พูดกันไม่รู้เรื่องเช่นตอนนี้

“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ฉันอยากรู้ว่าลูกคุณพ่อยังมีคนอื่นนอกจากนายอีกหรือเปล่า”

“ฉันมีพี่ชาย แต่ตอนนี้เค้าไม่สนใจที่จะออกมาใช้ชีวิตภายนอกหลังจากที่เสียภรรยาแล้วก็คุณพ่อไป แล้วเค้าก็คงไม่ได้อยากรู้จักนายเหมือนกัน”

“พวกนายดูรักคุณพ่อมากเลยสินะ”

“ใช่ คุณพ่อกับพวกฉันมีความผูกพันธ์กันมาก เค้าสอนการใช้ชีวิตให้พวกฉันหลายอย่าง ถึงแม้ฉันจะรู้ว่าเค้าทำเรื่องผิดร้ายแรง แต่พวกฉันก็โกรธเค้าไม่ลง”

เซรเกย์ยืนนิ่งงัน ดวงตาคมฉายแววน้อยใจ ริมฝีปากหนายกยิ้มเย้ยหยันตัวเองเล็กน้อย และแล้วเขาก็ได้รู้เสียทีว่าพ่อของเขาเลือกที่จะให้ความรักกับครอบครัวของเรนมากกว่าเขาและแม่เสมอมา ถึงตอนนี้จะรู้สึกน้อยใจไปก็เท่านั้น เพราะเขาไม่ได้ต้องการความรักจากพ่อมานานมากแล้ว

ริโอะปลอบพิริสาจนเธอสงบลงได้ก็รีบไปสรรหาของหวานให้หญิงสาวได้รับประทาน เพราะคิดว่าอาจจะทำให้หญิงสาวได้อารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง

“ของว่างค่ะคุณริสา” ริโอะยื่นกล่องคุ้กกี้เนยสดของโปรดของเธอให้กับพิริสาที่กำลังนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง

“ขอบใจนะริโอะ ถ้าสามีฉันสนใจฉันเหมือนกับริโอะก็ดีน่ะสิ”

“คุณเซรเกย์ก็สนใจคุณริสานะคะ แค่ตอนนี้เค้าอาจจะยังไม่กล้าเข้ามาคุยกับคุณริสาเท่านั้น คุณริสาไม่ลองออกไปคุยกับเค้าเหรอคะ ลองคุยกันแบบดีๆ คุยเรื่องเก่าๆ ของคุณริสากับคุณเซรเกย์ เผื่อว่าบางเรื่องราวอาจจะทำให้คุณเซรเกย์จำอะไรขึ้นมาได้บ้างก็ได้ค่ะ”

“จริงด้วย” มือเรียวหยิบคุ้กกี้ในกล่องเข้าปากและเริ่มมีสีหน้าครุ่นคิด เธอเองก็เอาแต่โมโหเลยลืมคิดไปเลยว่าเรื่องสำคัญที่เธอควรจะทำคือทำให้เซรเกย์กลับมาจำเธอได้เร็วๆ

“ตอนที่ฉันทะเลาะกับเซรเกย์ ฉันเหมือนคนบ้าใช่รึเปล่าริโอะ” ในตอนที่อารมณ์กำลังเดือด เธอไม่สนใจว่าสายตาของใครจะมองเธอยังไง แต่เมื่ออารมณ์เย็นลงก็อยากจะรู้ว่าคนอื่นรู้สึกอย่างไรที่เห็นเธอมีพฤติกรรมไม่น่ารักแบบนั้น

“ไม่เลยค่ะ คุณริสาแค่รักคุณเซรเกย์มากเท่านั้น”

“ทำไมเซรเกย์ไม่เข้าใจเหมือนที่ริโอะเข้าใจกันนะ ริโอะลาออกกับเรนแล้วมาทำงานกับฉันนะ”

“คือ” ริโอะถึงกับอึกอักไปไม่เป็น เพราะตัวของเธอก็ยังมีพันธะบางอย่างกับเรน ทำให้ตอนนี้ยังไม่สามารถไปทำงานกับใครได้ทั้งนั้น

“ทำไมเหรอ”

“ฉันยังลาออกตอนนี้ไม่ได้ค่ะ”

“ทำไมล่ะ ฉันมีริโอะอยู่ข้างๆ ทำให้สบายใจมากเลยนะ กลัวฉันให้เงินเดือนไม่เยอะเหรอ เรนให้เท่าไหร่ฉันให้ริโอะสองเท่าเลย ไม่ให้ทำงานหนักด้วย”

“ฉันยังมีหนี้ที่ต้องใช้คุณเรนอีกหกเดือนค่ะ”

“งั้นเหรอ แล้วถ้าริโอะหมดหนี้ ริโอะจะไปทำงานกับฉันไหม”

ริโอะยังคงนั่งเงียบ แววตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสน และมีบางอย่างในใจที่พูดกับใครไม่ได้ เธอไม่ได้อยากปฏิเสธความหวังดีของพิริสา แต่หลังจากหมดหนี้สินแล้วเธอก็อยากเดินไปตามทางที่เธอเคยคิดเอาไว้

พิริสาออกมาจากห้องได้ก็ตรงไปยังเซรเกย์ที่นั่งจิบชาอยู่ตรงชานบ้านคนเดียว

“ทำอะไรอยู่คะ”

“นั่งดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย หายโกรธผมแล้วเหรอถึงออกมาคุยกับผม” พูดพร้อมรินน้ำชาใส่แก้วให้หญิงสาว

“ก็...ค่ะ ฉันอยากคุยกับคุณถึงเรื่องเก่าๆ ค่ะ”

“อืม ผมก็อยากคุยกับคุณเรื่องที่ผ่านมาเหมือนกัน ผมอยากรู้ว่าผมไปเจอคุณได้ยังไง แล้วก็รักกันได้ยังไงด้วย”

“คุณบอกฉันเองว่าคุณชอบฉันตั้งแต่แรกเห็น เรื่องที่เจอกันได้ยังไง แล้วก็รักกันได้ยังไง ฉันขอไม่เล่าให้คุณฟังได้ไหม เรื่องนี้ฉันอยากให้คุณจำได้เอง ที่ฉันจะเริ่มเล่าคือเล่าตั้งแต่วันแต่งงานของเราเป็นต้นไป คุณพร้อมจะฟังไหม”

“อืม โอเค”

พิริสาเริ่มเล่าเรื่องราวตั้งแต่ตอนที่เขาและเธอย้ายมาอยู่ด้วยกัน พร้อมตั้งคำถามต่างๆ นาๆ หวังว่าจะเป็นแรงกระตุ้นความคิดของเซรเกย์ ทว่าจนแล้วจนรอด คำถามของเธอที่ถามออกไปกลับได้คำตอบมาเพียงคำว่าจำไม่ได้จากปากของชายหนุ่มเท่านั้น

จนมาถึงคำถามที่ไม่ใช่เรื่องราวในอดีต แต่เป็นในตอนนี้ ณ ขณะนี้ อยากจะรู้ว่าเขากำลังรู้สึกกับเธออย่างไร เฉยๆ ไม่พอใจ หรือผิดหวังที่รู้ว่าได้แต่งงานกับเธอ

“คุณรู้สึกยังไงที่จู่ๆ ก็รู้ว่ามีฉันเป็นภรรยา”

“ถ้าถามถึงความรู้สึก ตอบตรงๆ ก็ตกใจ เพราะในหัวสมองผมไม่มีคุณอยู่เลย แต่ผมก็รู้ตัวว่าคนที่ผมต้องใส่ใจที่สุดก็คือคุณ”

“แล้ว...คุณรู้สึกอะไรกับมิล่า” ดวงตากลมโตจ้องมองไปยังดวงตาคู่หวานที่กำลังหลบสายตาของเธอเล็กน้อย

“ผมไม่ค่อยชอบโกหกใคร คุณจะถามเพื่อให้ตัวเองเจ็บใจทำไม”

“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย” สาวเจ้าตัวอ่อนยวบจนต้องใช้มือยันพื้นพยุงตัวเองเอาไว้ ขอบตาคู่สวยเริ่มร้อนผ่าวและเริ่มมีน้ำตาแห่งความผิดหวังไหลลงมาอาบแก้มอีกรอบ

จริงอย่างที่เขาพูด เธอเองก็ไม่น่าถามตอกย้ำแผลใจของตัวเอง ทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้วว่าเขารู้สึกอย่างไรกับมิล่า แต่ก็ยังอยากจะถามเพื่อหวังให้เขาตอบคำตอบที่ตรงกับใจของเธอ จนลืมไปว่าเซรเกย์เป็นคนตรงไปตรงมาแค่ไหน

“ผู้หญิงเข้าใจยากจริงๆ รู้คำตอบอยู่แล้วก็จะถามเพื่อตอกย้ำความเจ็บปวดตัวเองเพื่ออะไร” เรนที่ยืนดูสถานการณ์อยู่ห่างๆ ก็ส่ายหัว

“ตอนนี้คุณริสากำลังใจสลาย เธอไม่ได้ผิดอะไรเลย แต่เธอต้องมาเป็นแบบนี้ก็เพราะ...”

“เพราะฉัน” น้ำเสียงอ่อนใจเอ่ยเติมประโยคสุดท้ายให้ริโอะ เรนรู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุของเรื่องน่าปวดหัวทั้งหมด แต่เขาก็จนปัญญาที่จะแก้ปัญหาครอบครัวของคนอื่นจริงๆ

ยิ่งเป็นเรื่องหัวใจและต้องทำความเข้าใจเกี่ยวกับอารมณ์ของผู้หญิงเขายิ่งไม่ชำนาญเข้าไปใหญ่ ทำได้ดีที่สุดก็แค่เอาใจช่วยเซรเกย์กับพิริสาเท่านั้น

ค่ำคืนที่ท้องฟ้าเปิดและเต็มไปด้วยหมู่ดาวพราวระยิบระยับรายล้อมพระจันทร์ดวงกลมโต พิริสาในเดรสชุดนอนแขนยาวสีขาวตัวโคร่งนั่งเงยหน้ามองท้องฟ้าตาไม่กระพริบ เพราะกำลังเหม่อลอยครุ่นคิดถึงปัญหาที่กำลังเผชิญอยู่ในชีวิต

เมื่อรู้สึกได้ว่าใครบางคนกำลังเลื่อนเปิดประตูเข้ามาในห้องเธอก็เริ่มขมวดคิ้วมุ่น เพราะเซรเกย์หอบหมอนกับผ้าห่มเข้ามาในห้องของเธอทั้งที่เมื่อเย็นเธอก็บอกแล้วว่าให้เขานอนคนละห้องกับเธอเพราะกลัวว่าเขาจะอึดอัด

“จะนอนกับฉันเหรอคะ”

“อืม ก็คุณเป็นภรรยาของผมนี่”